ตอนที่ 1497 ขึ้นยอดเขาซานหยางด้วยตนเอง + ตอนที่ 1498 ใช้ทรมาน?

ตอนที่ 1497 ขึ้นยอดเขาซานหยางด้วยตนเอง

โซ่เหล็กสีดำถูกดึง เกิดเป็นเสียงกระทบแหลมแสบหู ซานหยางจื่อมองใบหน้าที่ซีดเผือดเหงื่อไหลเป็นทางของนาง แล้วรีบบอกว่า “หวั่นหรง เจ้าต้องอดทนไว้ เจ้าต้องผ่านไปให้ได้ ข้าเองก็ไม่อยากทำอย่างนี้กับเจ้า แต่ยาตัวนี้ต้องทำเช่นนี้จึงจะได้ผล มีเพียงต้องทำอย่างนี้จึงจะช่วยให้ซึมเข้าไปในร่างกายของเจ้าได้ แต่ละแส้จะทำให้เจ้าเจ็บจนรู้สึกว่าอยู่ไม่สู้ตาย อาการปวดแสบปวดร้อนเหมือนถูกเหล็กนาบแสดงว่ายากำลังออกฤทธิ์ เจ้าต้องอดทนไว้ให้ได้ เจ้าคือเตาหลอมมนุษย์ที่ข้าเลือกมา ข้าฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เจ้าแล้ว”

ขณะพูด เขาบีบคางนางให้อ้าปากออก หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมายัดใส่ปากของนาง พร้อมกับหวดแส้ในมืออีกครั้ง เสียงหวดแส้ดังปะปนกับเสียงแส้กระทบเนื้อหนัง แล้วยังมีเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ฟังแล้วบีบหัวใจ เพียงแต่ เสียงกรีดร้องนั้นดังก้องอยู่แค่ภายในถ้ำ ข้างนอก ไม่มีใครได้ยินเลยแม้แต่น้อย

ช่วงหัวค่ำ ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ในที่สุดเจ้าเขาหลายคนก็มาเยือนยอดเขาซานหยางด้วยตนเองอย่างทนไม่ไหว นึกไม่ถึงเมื่อมาถึงหน้าทางเข้ายอดเขาชั้นที่เก้า กลับถูกผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณสองคนขวางไว้

“ท่านเจ้าเขามีคำสั่ง ระหว่างหลอมยาห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวน!”

ทั้งสองกล่าว จ้องมองเจ้าเขาพวกนั้นด้วยสายตาระแวดระวัง คนพวกนี้จู่ๆ ก็มา หรือว่าได้รับการไหว้วานจากเหล่าลูกศิษย์ของท่านเจ้าเขา? พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่? เหตุใดจึงมาก่อกวนไม่หยุดหย่อนสักที?

“พวกข้ามาหาเจ้าเขาของพวกเจ้าเพราะมีเรื่องจะหารือด้วย พวกเจ้าจงถอยไป เขาไม่ตำหนิพวกเจ้าหรอก” เจ้าเขาคนหนึ่งโบกมือแล้วกล่าว

“แต่ว่า…” ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณสองคนนั้นขมวดคิ้วอย่างลังเล

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น มีเรื่องอะไรพวกข้าจะรับผิดชอบเอง” ชายอีกคนพูด แล้วสาวเท้ายาวๆ เดินเข้าไปข้างใน แต่ในตอนนี้เอง เสียงของหรวนจ่างชุนดังมาจากข้างหลัง

“อ้าว? ท่านเจ้าเขาทั้งหลาย? พวกท่านมาได้อย่างไรกัน? นี่มาหาท่านอาจารย์ของพวกข้าหรือขอรับ? แต่ท่านอาจารย์ของพวกข้าจะหลอมยา ไม่ยอมพบใครทั้งนั้น”

หรวนจ่างชุนเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาอย่างระแวดระวัง พลางพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ทุกท่าน เชิญทุกท่านกลับไปเถิดขอรับ! ห้ามเข้าไปรบกวนการหลอมยาของท่านอาจารย์ข้าเด็ดขาด”

เจ้าเขาหนึ่งในกลุ่มเห็นหรวนจ่างชุน ก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ “ไหนว่าเจ้าดื่มสุราจนเมาแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงสร่างเมาเร็วนัก?”

“ฮ่าๆ ศิษย์น้องทั้งสองของข้าให้ข้ากินยาสร่างเมาน่ะขอรับ ได้ยินว่าท่านเจ้าเขาทั้งหลายมาเยือน ข้าจึงรีบมาดูนี่อย่างไรขอรับ? ท่านอาจารย์ของพวกข้ากำชับไว้แล้ว ไม่ว่าผู้ใดมาก็จะไม่พบ ฉะนั้นไม่ว่าผู้ใดก็พบเขาไม่ได้ขอรับ” เขายิ้มแห้งๆ ไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไป

“งั้นหรือ? แต่พวกข้ามีเรื่องสำคัญมากจะหารือกับอาจารย์ของพวกเจ้า อย่างไรก็ต้องพบเขาให้ได้”

เดิมทีลึกๆ ข้างในยังรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง แต่พอเห็นแววตาร้อนรนและขัดขวางของหรวนจ่างชุน ก็ยิ่งมั่นใจ ว่าซานหยางจื่อกำลังหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์จริงๆ

พวกเขามองหน้ากันแวบหนึ่ง แล้วสาวเท้ายาวๆ เดินเข้าไปข้างใน

“อ้าว ท่านเจ้าเขาทั้งหลายๆ พวกท่านอย่าทำอย่างนี้เลยนะขอรับ!” หรวนจ่างชุนตะโกนห้าม แต่กลับเดิมตามหลังพวกเขาเข้าไปข้างใน พอเห็นพวกเขาเข้าไปในเรือนไม้ไผ่ จึงบอกว่า “ท่านอาจารย์ของข้ากำลังหลอมยาอยู่ในถ้ำทางนั้น เข้าไปรบกวนไม่ได้จริงๆ นะขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเขาคนหนึ่งสายตาไหวระริก หันไปมองเขาแวบหนึ่ง ดวงตาแฝงแววครุ่นคิด

“ที่แท้ก็อยู่ในถ้ำเองหรือ! ดูท่าคงเป็นยาที่ไม่ธรรมดา ปกติซานหยางจื่อมักหลอมยาในเรือนไม้ไผ่ มีเพียงยาที่สำคัญมากที่เขาจะไปหลอมในถ้ำ ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าเขากำลังหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์ชนิดใดอยู่กันแน่?”

………………………………….

ตอนที่ 1498 ใช้ทรมาน?

คนอื่นๆ พอได้ยินประโยคนี้ต่างก็เงียบ ใช่แล้ว ปกติซานหยางจื่อมักจะหลอมยาอยู่แถวๆ เรือนไม้ไผ่ มีเพียงยาชั้นยอดเท่านั้นที่เขาจะไปหลอมที่ถ้ำเพราะกลัวถูกรบกวน เมื่อพูดตามนี้แล้ว แสดงว่ายาชนิดนี้สำคัญกับซานหยางจื่อมากจริงๆ

พวกเขาต่างคนต่างความคิด พอมาถึงหน้าถ้ำ ก็เห็นข้างนอกมีค่ายกลถูกวางไว้หลายชั้น ด้านหน้าถ้ำก่อนเข้าไปข้างใน ยังมีเขตอาคมกั้นไว้อีกหนึ่งชั้นด้วย

หนึ่งในนั้นมองหน้าคนอื่นๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะตะโกน “สหายซานหยาง สหายซานหยาง?”

ในถ้ำ ซานหยางจื่อที่หวดแส้จนเหนื่อย และกำลังเตรียมยาตัวต่อไป จึงเดินออกจากห้องหลอมยาเพื่อมาหยิบของ ในขณะที่กำลังเดินกลับ ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างนอก ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“สหายซานหยาง? สหายซานหยาง” ชายอีกคนก็ตะโกนเรียกด้วย

ในตอนนี้ คนข้างนอกไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในถ้ำ ก็อดมองหน้ากันไม่ได้ ขณะนั้น หรวนจ่างชุนที่อยู่ข้างหลังกลอกตา รีบก้าวไปข้างหน้า “ท่านอาจารย์ๆ ท่านเจ้าเขาทั้งหลายบุกเข้ามาในยอดเขาซานหยาง บอกว่ามีเรื่องจะหารือกับท่าน หากท่านไม่ออกมา พวกเขาก็จะบุกเขตอาคมเข้าไปแล้ว!”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเขาหลายคนประหลาดใจ มองเขาแวบหนึ่ง พวกเขาไม่ได้บอกว่าจะบุกเขตอาคมเข้าไปเสียหน่อย! เพราะถึงอย่างไรในถิ่นของซานหยางจื่อ ตอนนี้พวกเขาก็ทำเกินไปแล้ว มีหรือจะยังกล้าบุกเขตอาคมเข้าไปอีก?

แต่ทว่า สิ้นเสียงของหรวนจ่างชุน ก็เห็นซานหยางจื่อเดินออกมาอย่างเดือดดาล

“นี่ทุกท่านคิดจะทำอะไรกัน? รบกวนการหลอมยาของข้า คือเรื่องที่พวกท่านต้องการงั้นหรือ?” ถูกคนขัดจังหวะครั้งแล้วครั้งเล่า ซานหยางจื่อเก็บกดความโกรธ เพลิงโทสะลุกท่วมในใจ แทบจะข่มไว้ไม่อยู่

ถูกตั้งคำถามเช่นนั้น พวกเขาหลายคนเองก็หน้าเสีย เพราะถึงอย่างไรตอนนี้พวกเขาก็ทำเกินไปจริงๆ

หนึ่งในนั้นอดกระแอมเบาๆ ไม่ได้ “คืออย่างนี้ พวกข้าได้ยินว่าสหายซานหยางกำลังหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์อะไรบางอย่างอยู่ จึงอยากมาดูว่ามีอะไรให้ช่วยหรือไม่? สหายซานหยางเองก็รู้ หากเป็นเรื่องหลอมยาพวกข้าล้วนสู้เจ้าไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ พวกข้าอยากฉวยโอกาสนี้เรียนรู้จากสหายซานหยางให้มากๆ”

“เหอะ!”

ซานหยางจื่อกระแทกเสียงแรงๆ บอกว่า “ทุกท่านเองก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเหมือนกัน หรือไม่รู้ว่าการรบกวนระหว่างหลอมยาเป็นข้อห้าม? พวกท่านรีบไปเสียเถิด! ไม่เช่นนั้น หากข้าหลอมยาเตานี้เสร็จ ข้าจะไปรายงานท่านเจ้าสำนัก ให้เขาช่วยตัดสินความเป็นธรรมให้ข้า!”

ได้ยินอย่างนั้น พวกเขาสีหน้าตึงเกร็ง ไม่นึกว่าจะถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้ ต่างอดมองหน้ากันไม่ได้ พลันนั้น นักเล่นแร่แปรธาตุคนหนึ่งจ้องแส้ในมือซานหยางจื่อด้วยสีหน้าแปลกใจ

“สหายซานหยาง เจ้าหลอมยาแล้วเหตุใดจึงใช้แส้? แส้ของเจ้าเหมือนจะแช่น้ำยาด้วย?”

สิ้นเสียงของเจ้าเขาคนนั้น คนอื่นถึงเพิ่งสังเกตเห็น ในมือซานหยางจื่อกำลังถือแส้เส้นหนึ่งไว้ไม่ใช่หรือ? หนำซ้ำแส้เส้นนั้นยังแช่น้ำยาไว้ด้วย ไม่น่าเล่าเมื่อกี้พวกเขาถึงได้กลิ่นยาลอยมา พวกเขานึกว่าเป็นกลิ่นที่ลอยออกมาจากถ้ำจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาจะหลอมยาก็หลอมไป เหตุใดยังต้องใช้สิ่งของจำพวกแส้ด้วย? เขากำลังหลอมยาอะไรอยู่กันแน่?

หรวนจ่างชุนเก็บงำสายตา ซุกซ่อนดวงตาแดงก่ำ มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อกำหมัดแน่น เขาสังเกตเห็นแส้เส้นนั้นตั้งแต่แรกที่ซานหยางจื่ออกมาแล้ว แส้ที่แช่น้ำยา มีกลิ่นของยาลอยออกมา แล้วยังมีกลิ่นคาวเลือดผสมอยู่จางๆ เส้นนั้น…

ท่านอาจารย์ ใช้มันทรมานศิษย์น้องเล็กงั้นหรือ?

………………………………….