ตอนที่ 1627 อาจเป็นโชคชะตา / ตอนที่ 1628 หงส์ไฟแย่งผล

ตอนที่ 1627 อาจเป็นโชคชะตา

ส่วนเฟิ่งเซียวที่อยู่ตรงมุมห้องก็ถูกวิญญาณร้ายหมายตาเช่นกัน เพียงแต่กลิ่นอายชายชาตรีบนตัวเขาแข็งแกร่งเกินไป วิญญาณร้ายจึงกล้าเข้าใกล้เพียงไม่กี่ตัว มีเพียงวิญญาณร้ายที่มีพลังหยินรุนแรงที่ลอยเข้ามา แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้มากเช่นกัน

เพราะแรงกดดันของหงส์ไฟที่เกาะอยู่บนไหล่ของเฟิ่งเซียวถูกปลดปล่อยออกมา กลิ่นอายเทวะโบราณอันแข็งแกร่งรวมถึงกลิ่นอายชายชาตรีบนตัวเฟิ่งเซียว ทำให้วิญญาณร้ายพวกนั้นไม่กล้าเข้าใกล้

อีกหนึ่งเหตุผลก็คือ เดิมเขาก็เป็นเจ้าผู้ครองแคว้นแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวง มีบารมีน่าเกรงขามอยู่แล้ว นอกจากวิญญาณที่ดุร้ายบางตัว ผีธรรมดาทั่วไปไม่กล้าล่วงเกินเขาอยู่แล้ว

เห็นวิญญาณร้ายพวกนั้นล้อมรอบคนที่หลับอยู่แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้ เหล่าผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ชั้นสองเบิกตากว้างด้วยความตะลึง “คนผู้นั้นเป็นผู้วิเศษมาจากที่ใดกัน? นึกไม่ถึงว่าวิญญาณร้ายยังกลัวเขา”

แม้แต่ดวงตาของชายชรายังมีแววประหลาดใจพาดผ่าน คล้ายนึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นภาพอย่างนี้ เดิมยังนึกว่าพลังของเขาธรรมดา ยามนี้เมื่อเห็นท่าทางนั่น เหมือนเขาจะประเมินชายคนนั้นต่ำไปเสียแล้ว

วิญญาณร้ายเหล่านั้นทำอะไรเฟิ่งเซียวไม่ได้ แต่เหล่าผู้บำเพ็ญตนที่ถูกผีสิงกลับถือดาบถือกระบี่ฟันไปทางเฟิ่งเซียวที่กำลังหลับอยู่

เห็นอย่างนั้น หงส์ไฟจึงปลุกเฟิ่งเซียว แทบจะในเวลาเดียวกับที่หงส์ไฟเปล่งเสียง เฟิ่งเซียวลืมตาทันที เขาดึงกระบี่ที่เอวออกมาแล้วพุ่งเข้าไปต้านรับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญตนคนนั้น

“เกร๊ง!”

“ชิ้ง!”

เขารีบลุกขึ้นหยัดยืนตัวตรง รัศมีแผ่กระจายทั่วตัว นั่นเป็นแรงกดดันและกลิ่นอายของปราชญ์นักรบ ทั้งแข็งแกร่งและทรงพลัง หนำซ้ำยังมีรัศมีของผู้เป็นเจ้า ดวงตาพยัคฆ์เบิกกว้าง ทรงพลังน่าเกรงขาม

ก่อนจะมาเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวงเขาเคยเป็นแม่ทัพพิทักษ์แคว้นมาก่อน พลังต่อสู้เป็นที่น่าทึ่ง รัศมียิ่งน่ากริ่งเกรง ยามนี้ครั้นจิตสู้รบตื่นขึ้นมา อากาศบนชั้นสองสั่นสะเทือนไปทั้งชั้น

คนที่เหลือเห็นอย่างนี้ก็นัยน์ตาหดเล็ก คนผู้นี้เป็นผู้ฝึกพลังเร้นลับไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงมีรัศมีเช่นนี้ได้?

ชายชราถอยหลัง สังเกตการณ์อยู่เงียบๆ ทั่วทั้งโรงเตี๊ยมนี้ มีเพียงคนผู้นี้ที่อยู่เหนือความคาดหมาย

“อ๊าก…”

กระบี่แหลมคมฟาดฟันออกไปอย่างไร้ความปรานี รัศมีน่ากริ่งเกรงกระจายไปทั่วอากาศ เสียงดาบกระบี่กระทบกัน รวมถึงเสียงโหยหวนของวิญญาณร้ายเหล่านั้นดังผสานกันเข้ามาในโสตประสาท…

ลมกรรโชกแรง โรงเตี๊ยมถูกลมพัดจนสั่นคลอนไปทั้งหลัง แผ่นไม้บนหลังคาตกลงมาท่ามกลางลมแรงและกระแสพลัง เสาใหญ่สามสี่ต้นที่เป็นหลักค้ำโรงเตี๊ยมไว้ถูกพลังกระบี่ฟันขาด ได้ยินเพียงเสียงครืน โรงเตี๊ยมพังทลายลงมากลายเป็นเศษซากในพริบตา โนเวล-พีดีเอฟ

ขณะเดียวกัน เงาร่างหลายร่างพุ่งออกมาจากเศษซากหลังนั้น กระโดดออกมาจากโรงเตี๊ยมที่ถล่มลงมา และลอยตัวอยู่กลางอากาศใต้ท้องฟ้ายามราตรี

ครั้นเฟิ่งเซียวที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศเห็นภาพด้านนอกโรงเตี๊ยมหลังนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ทอดมองออกไปสุดสายตาล้วนเต็มไปด้วยวิญญาณร้าย ภูเขาทั้งลูกถูกปกคลุมไปด้วยไอมืดน่ากลัว เสียงร้องโหยหวนดังไม่ขาดสาย ชวนนลุกยิ่งนัก

“นึกไม่ถึงว่าจะเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยหมื่นวิญญาณจริงๆ…” เขาพึมพำ คิ้วขมวดเบาๆ เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างไม่ตั้งใจ ทว่าสถานการณ์ตรงหน้าคล้ายจะเกินความควบคุมของเขาไปแล้ว

“ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็เอาด้วยสักหน่อยแล้วกัน! ผลวิญญาณดั้งเดิมนั่นเป็นของดีไม่ใช่หรือ? พวกเราไปเด็ดมาหนึ่งผล ผสมโรงกับพวกเขาเสียหน่อยเป็นไร” หงส์ไฟจ้องมองไปข้างหน้าอย่างนึกสนุก ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ สู้ร่วมแย่งชิงกับพวกเขาไปด้วยเลยก็แล้วกัน

“ก็ดี ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ เช่นนั้นก็ไปแย่งมาสักผลก็แล้วกัน!” เดิมเขาเพียงตั้งใจผ่านทาง แต่กลับถูกบอกทางให้มาถึงที่นี่ ยามนี้ประสบเหตุการณ์เข้าแล้ว แม้อันตราย แต่ก็ถือเป็นโชคชะตาของเขาเช่นกัน

………………………………….

ตอนที่ 1628 หงส์ไฟแย่งผล

เฟิ่งเซียวเหลือบมองคนพวกนั้นแวบหนึ่ง เห็นรอบกายชายชรามีกระแสอากาศขุมหนึ่งหุ้มล้อมอยู่ ราวกับเป็นเกราะป้องกัน ทำให้วิญญาณร้ายเหล่านั้นไม่อาจเข้าใกล้ ส่วนคนอื่นๆ ตอนนี้สภาพดูค่อนข้างสะบักสะบอม ยังคงกำลังฆ่าฟันวิญญาณร้ายที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาอยู่

เห็นอย่างนั้น เฟิ่งเซียวขว้างพาหนะบินออกไป ในมือถือกระบี่ยาวบินออกไปข้างหน้า กลิ่นอายพลังวิญญาณถูกถ่ายเทใส่กระบี่ยาวในมือ ใช้สังหารเปิดทาง กระทั่งมาถึงกลางอากาศที่ห่างออกมาประมาณสามสิบจั้ง

มองดูเหตุการณ์กลางหุบเขา เขากำลังจะลงไป ก็ได้ยินเสียงหงส์ไฟดังมาก่อน

“เดี๋ยวก่อน”

“ทำไมหรือ?” เฟิ่งเซียวถาม

“ด้านล่างมีหมอกพิษ ผลวิญญาณดั้งเดิมอะไรนั่นน่าจะเป็นสิ่งที่เรืองแสงอยู่กลางหมอกพิษนั่น หากลงไปพวกเราคงหนีออกมาได้ยาก ท่านฟังข้านะ พวกเราจะ…”

หงส์ไฟบอกแผนการให้เขาฟัง

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งเซียวชะงักเล็กน้อย ถามว่า “เจ้ามั่นใจหรือไม่?”

“วางใจ แค่นี้เรื่องเล็ก” หงส์ไฟเชิดคางแล้วพูดด้วยความมั่นใจ

“เช่นนั้นก็ดี” เขารับคำแล้วเปลี่ยนทิศทาง มุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่เขาต้องผ่าน และในขณะที่ไม่มีใครสังเกต หงส์ไฟกระพือปีกบินลงไปยังหุบเขาลูกนั้น

มองดูเฟิ่งเซียวมุ่งหน้าไปยังอีกทิศหนึ่ง นอกจากชายชราแล้ว คนอื่นล้วนนึกว่าเขากลัวจนไม่กล้าลงไป จึงหัวเราะเย้ยหยัน “นึกว่าจะเป็นชายชาตรีมีความสามารถจริงๆ เสียอีก ดูท่าก็ไม่เท่าไรนี่นา”

ชายชราไม่พูดอะไร มองดูเฟิ่งเซียวที่ฝ่าค่ายกลวิญญาณเข้าสู่เขาหลงวิญญาณและค่อยๆ ไกลออกไป เขาหลงวิญญาณในเขาลูกนี้ถูกร่ายค่ายกลหลงวิญญาณไว้ ไม่ใช่ผู้ฝึกตนธรรมดาจะฝ่าออกไปได้ โดยเฉพาะยามกลางคืนค่ายกลยิ่งสับเปลี่ยนรูปแบบมากกว่าปกติ

เขาอยากตามออกไปดู แต่กลับถูกวิญญาณร้ายโผล่เข้ามาพัวพัน ทำได้เพียงถอยหลังไปหลายก้าว เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป เสียงนกหงส์ดังมาจากหุบเขาลูกนั้น เปลวเพลิงสูงเสียดฟ้าพุ่งขึ้นกลางอากาศ ไฟลุกลามไปทั่วทั้งภูเขา เปลวเพลิงโหมกระหน่ำทำให้ท้องฟ้ายามกลางคืนสว่างจ้า ขับไล่ไอเย็นในอากาศ ผู้คนตกใจกรีดร้องเสียงแหลม

“ซี๊ด! นะ นั่นมันหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณ!”

“สวรรค์! ที่แห่งนี้มีหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณปรากฏตัวได้อย่างไรกัน?”

“ซี๊ด! หงส์ไฟก็มาแย่งชิงผลวิญญาณดั้งเดิมกับเขาด้วยหรือ?”

“เหตุใดจู่ๆ ก็มีหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณปรากฏตัวขึ้นมาได้เล่า? เจ้านายของมันเป็นใครกัน?”

“ให้ตายเถอะ! มันจะเอาผลวิญญาณดั้งเดิมไปทำไม? ของสิ่งนั้นไม่มีประโยชน์กับมันเสียหน่อย!”

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงอุทานด้วยความตกใจและเสียงกรีดร้องดังผสมปนเปกัน ผู้บำเพ็ญตนเหล่านั้นไม่มีใครคาดคิด แม้ผลวิญญาณดั้งเดิมจะเป็นผลไม้วิญญาณชั้นดี กินหนึ่งผลก็ทำให้พลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ใช่สิ่งมหัศจรรย์ล้ำเลิศเพียงนั้น ทว่าผลไม้วิญญาณเช่นนี้ก็ยังดึงดูดความสนใจสัตว์เทวะโบราณตัวหนึ่งให้มาร่วมแย่งชิงด้วยได้ หนำซ้ำพอมาแล้วยังจุดเพลิงล้อมรอบด้านเพื่อปิดกั้นอาณาเขตอีก ผลวิญญาณดั้งเดิมนั่นก็ถูกมันเด็ดไปแล้ว

มองดูหงส์ไฟตัวนั้นพุ่งขึ้นฟ้า กระพือปีกบินหายไปกลางท้องฟ้ายามราตรี กลุ่มคนได้แต่ยืนอึ้ง

พวกเขาเตรียมตัวมากว่าครึ่งเดือน เฝ้าอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งเดือน ก็เพียงเพื่อผลวิญญาณดั้งเดิมผลเดียว แต่สุดท้าย กลับถูกนกตัวหนึ่งชิงเด็ดตัดหน้าไปเสียแล้ว?

ก็ได้! แม้นกตัวนั้นจะเป็นสัตว์เทวะโบราณ แต่สัตว์เทวะโบราณตัวหนึ่งเหตุใดจึงต้องโผล่มาแย่งชิงกับพวกเขาด้วย? เป็นฝีมือคนน่าชังคนใดสั่งการกันแน่? น่าแค้นใจยิ่งนัก!

มีเพียงชายชราที่ยืนเหม่อมองหงส์ไฟที่หายลับไปท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด แล้วพึมพำว่า “ที่แท้ก็เป็นหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณนี่เอง…มองผิดไปเสียแล้ว…”

………………………………….

————————————–