ตอนที่ 983 เจ้าโกงแน่ๆ + ตอนที่ 984 ล้วนเป็นที่น่ากังวล

ตอนที่ 983 เจ้าโกงแน่ๆ

สำหรับแปดจักรวรรดิใหญ่ทางนั้น อันที่จริงในใจเขาต่อต้านอย่างยิ่ง อยู่ที่นี่ตระกูลเขาเป็นราชวงศ์ แต่ที่นั่นเล่ากันว่ากลับเป็นเพียงตระกูลที่ไม่ใหญ่ เขาไม่อยากไปที่นั่น ด้วยเหตุนี้ปกติจึงไม่สนใจฝึกบำเพ็ญ ไม่กลับสำนักศึกษา และไม่คิดว่าภายหน้าตนเองจะถูกเลือกโดยสำนักหมอกดารา หากโดนเลือกไปจะไม่ไปคงไม่ได้

อยู่ที่นี่พูดได้ว่าเขาเป็นจอมอันธพาล ไปยังสถานที่เหล่านั้นที่นั่น กลับต้องเจียมเนื้อเจียมตัว เขาถึงได้ไม่อยากทำ

“เร็ว เร็วเข้า ซ่งหมิงจะวางเดิมพันข้างหน้าอีกแล้ว เมื่อวานเขาแพ้เสียเงินไปไม่น้อย พวกเรารีบไปดูกันเถอะ” ผู้ชายสองสามคนกล่าว แล้วมุ่งไปข้างหน้าด้วยกัน

พวกเฟิ่งจิ่วที่นั่งตรงร้านน้ำชาได้ยิน ท่าทีสั่นไหวเล็กน้อย เล่ากันว่าซ่งหมิงนอกจากชื่นชอบสาวงามพฤติกรรมคึกคะนอง ฝีมือการพนันยังดียิ่ง จะแพ้ได้อย่างไร?

“พวกเราจะไปดูกันหน่อยไหม?” หนิงหลางมองไปยังทั้งสามพลางเอ่ยถาม

“อืม” เฟิ่งจิ่วพยักหน้า หลังจากจ่ายค่าน้ำชาก็ลุกขึ้นตามฝูงชนไป

มาถึงหนึ่งช่วงระยะทางข้างหน้า ภายในตรอกแห่งหนึ่ง ยามนี้กลับล้อมเต็มไปด้วยผู้คน บริเวณด้านในสุดของฝูงชนวางโต๊ะสี่เหลี่ยมไว้ตัวหนึ่ง หนุ่มน้อยชุดผ้าแพรนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้น ด้านหลังยังมีเด็กรับใช้ตามติด วางถ้วยลูกเต๋าไว้เบื้องหน้า บนโต๊ะแต่ละฝั่งเขียนคำว่าสูงและต่ำสองอักษร ด้านบนยังวางเงินเดิมพันกันไม่น้อย

“เร็วๆๆ มั่นใจก็ถอยไปเสีย!” เขาตะโกนอยู่ตรงนั้น มือหนึ่งเคาะๆ ตรงโต๊ะ

ยังมีคนไม่น้อยวางเงินเดิมพันอีก ฝั่งนั้นที่แทงสูงแทบจะมากกว่า หลังจากทุกคนลงไปอย่างมั่นใจ เขาเปิดถ้วยลูกเต๋าออก เมื่อเห็นแต้มด้านในก็โวยวาย

“จะต่ำได้อย่างไร? เปิดมาต่ำตั้งหลายรอบแล้ว”

“ฝั่งสูงนี้ข้าแพ้เสียเงินไปเยอะมากเลย”

“รอบนี้ต้องเปิดสูงแน่ๆ!”

“แหะๆ ขออภัยทุกท่านด้วย วันนี้โชคของข้าไม่เลว ชนะอีกแล้ว” เขาหัวเราะลั่น เด็กรับใช้ด้านหลังเข้าไปเก็บเงิน ก่อนจะไปยืนข้างหลังอย่างเรียบร้อย

ซ่งหมิงหยิบลูกเต๋าบนโต๊ะมาเขย่า หลังจากวางลงไปยังตะโกนว่า “มั่นใจค่อยถอยไป มั่นใจก็ถอยไปเลย!”

“ข้าแทงสูง!”

“ข้าก็แทงสูง!”

“เปิดสูงแน่ๆ!”

“ข้าไม่เชื่อไม่เปิดฝั่งนี้หรอก!”

ทุกคนพนันกันเป็นนิสัย แต่ละคนตาแดงก่ำ ล้วงเงินออกมาแทงฝั่งสูงอย่างไม่เชื่อในโชคร้าย

พวกเฟิ่งจิ่วมองอยู่ตรงนั้น เห็นคนพวกนั้นบ้างตะโกนบ้างแผดเสียง ถึงเวลายังเปิดออกมาต่ำอีกติดต่อกันสองสามรอบ แต่ละคนแพ้เสียจนดวงตาแดงฉานอย่างชัดเจน

ในที่สุดก็มีคนเชื่อตามเขา ตะโกนว่า “เปิดต่ำตลอดเลย รอบนี้ข้าจะซื้อต่ำ!”

“ข้าก็ซื้อต่ำ!”

ซ้ำยังมีคนตามไปอีก เวลาชั่วพริบตาก็เห็นคนแทงฝั่งต่ำมากมายเป็นหองเหรียญเงินเหรียญทอง แต่ครั้งนี้เปิดออกมา รอบข้างกลับเงียบไป จากนั้นค่อยแหกปากด่าทอเสียงดัง

“ซ่งหมิง! เจ้าโกงใช่หรือไม่? พวกเราซื้อสูงออกต่ำ ซื้อต่ำก็ออกสูง เจ้าต้องโกงแน่ๆ!”

“จริงด้วย เจ้าโกงแน่ๆ เลย! คืนเงินพวกเรามาเสีย!”

แต่ละคนต่างโกรธเคือง เข้าไปจะคว้าเงิน ทว่ายามนี้ซ่งหมิงแค่นเสียงหยันหนักๆ สองมือตบลงบนโต๊ะ กลิ่นอายของผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นท้ายโถมออกไป ผลักทุกคนโดยรอบออกไปทันใด

เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าคร่ำเครียด พร้อมจ้องมองทุกคนรอบๆ ที่ล้มไปกับพื้น แค่นเสียงเย็น “เงินของข้าซ่งหมิงยังกล้าแย่ง? ข้าว่าพวกเจ้าจะใจกล้าไปแล้ว!” สิ้นเสียงยังให้สัญญาณคนรับใช้ด้านหลังเก็บเงินบนโต๊ะทั้งหมด

“เอาล่ะ วันนี้ข้าไม่เล่นกับพวกเจ้าแล้ว ยังต้องไปเดินเล่นยังหอหญิงงามอีก!”

………………………………………………….

ตอนที่ 984 ล้วนเป็นที่น่ากังวล

กล่าวจบสายตากลับหยุดลงบนร่างสามคนข้างๆ สามคนนั้นหนึ่งคนสวมชุดแดงซุกซนเปิดเผย รูปโฉมงดงามท่าทางโดดเด่น มุมปากน่ามองอมรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ ไม่รู้ทำไมมองในสายตาเขาถึงแปลกๆ นิดหน่อย

เด็กหนุ่มชุดม่วงและหนุ่มน้อยชุดหรูหราข้างๆ กัน คนแรกใบหน้าอ่อนกว่าวัย คางเชิดขึ้นน้อยๆ อย่างหยิ่งยโส คนหลังร่างกายอ้วนกลม หน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตาตี่เล็กหรี่ลงกลายเป็นเส้น

เขาเห็นว่ายามนี้สายตาทั้งสามต่างหยุดลงบนร่างตนเอง สองแขนกอดอกถามว่า “พวกเจ้าจ้องข้าทำไม?”

“ซ่งหมิง”

สายตาเฟิ่งจิ่วหยุดลงบนร่างเขา พินิจมองเขาเสียละเอียด วรยุทธ์ระดับสร้างรากฐานขั้นท้าย อายุสิบแปดสิบเก้า ชุดคลุมบนร่างรุ่ยร่าย ยืนพิงตรงกำแพงสองแขนกอดอก ซ้ำยังสั่นเท้าเล็กน้อย ท่าทางเฉกเช่นนักเลงไร้อนาคตไม่แต่งเนื้อแต่งตัว

ตามเอกสารที่สำนักศึกษาให้เธอมา รู้ว่าครอบครัวซ่งหมิงค่อนข้างซับซ้อน แม่ป่วยตายไปตอนเขาอาบุห้าขวบ ปีเดียวกันยังรู้ว่าพ่อไปมีผู้หญิงข้างนอก รวมถึงลูกชายสองคน คนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกัน อีกคนเด็กกว่าปีหนึ่ง ปีนั้นที่แม่จากไปพ่อก็แต่งผู้หญิงคนนั้นเข้ามา

เด็กน้อยอายุห้าขวบทั้งห้ามปรามตระกูลฝั่งแม่ที่ปลุกระดม และขวางไม่ให้พ่อแต่งผู้หญิงคนนั้นเป็นฮูหยินตระกูลซ่ง ภายใต้แรงกดดันจากทั้งครอบครัวฝั่งพ่อและแม่ สุดท้ายนางก็เป็นได้เพียงบ้านรอง เรียกว่าฮูหยินรอง แม้แต่ลูกชายสองคนยังกลายเป็นแค่ลูกเมียรอง

อาจเกิดจากสภาพแวดล้อมในตระกูล ตั้งแต่เด็กพฤติกรรมของเขาก็ไม่ถูกทำนองคลองธรรม ทะเลาะวิวาท เล่นพนันเจ้าชู้อะไรใดๆ แทบจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวเสียหมด แต่ดันมีพรสวรรค์โดดเด่นตั้งแต่เล็ก อีกทั้งยังมีคนตระกูลฝั่งแม่สนับสนุน และมีตระกูลฝั่งพ่อปกป้อง พูดได้ว่าแม้อยู่ในบ้านยังเป็นจอมอันธพาล ไม่มีใครสั่งสอนเลย

เธอมองเขาโดยไม่พูดอะไร เพราะเมื่อซ่งหมิงชำเลืองเห็นกลุ่มคนที่เดินมาไม่ไกล ก็หยิบถุงฟ้าดินที่ใส่เงินไว้ในมือคนรับใช้และวิ่งไปทันที “เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะไปหาสาวงามคุยเล่นเสียหน่อย”

“คุณชาย อย่าวิ่งสิขอรับ ท่านผู้นำตระกูลให้ท่านกลับไป!” คนพวกนั้นเห็นเขาสับขาวิ่งไป ก็รีบร้อนตะโกนพลางไล่ตาม

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองพวกเขา สองคนในนั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ด้านหลังสองสามคนเป็นยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณ ดูท่าทางไม่ทันไรคงจับซ่งหมิงข้างหน้าได้

“ข้าเคยเจอซ่งหมิงไกลๆ วันสองวันก่อนหน้านี้ แต่ดูท่าทางเขาจะจำพวกเราไม่ได้” ต้วนเยี่ยกล่าว มองไปยังเฟิ่งจิ่วพลางถาม “เจ้าคิดจะพาเขาไปอย่างไร? เรื่องแย่ๆ พวกนั้นในตระกูลเขาเป็นปัญหานัก! เดาว่าเขาจะอยากอยู่ที่นี่คอยขัดขวางความรักของพ่อ คงไม่ตามพวกเราไปเทือกเขาอเวจีหรอก”

เฟิ่งจิ่วชายตามองเขา เอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าก็รู้ว่าพวกเจ้าแต่ละคนล้วนน่ากังวล?”

ต้วนเยี่ยได้ยินเช่นนี้ก็แค่นเสียงหยัน ละสายตาออกไป พวกเขาน่ากังวลเสียที่ไหน? แต่ไม่อยากโดนล้อมกรอบเท่านั้น

“พวกเราไปหาที่พักกันเถอะ! มาที่นี่แล้ว หาเวลาเข้าไปเยี่ยมเยือนถึงตระกูลซ่งก็ได้นี่?” หนิงหลางกล่าว แล้วเดินออกมาดูข้างนอก “พวกเราไปดูข้างหน้ากันเถอะ! ด้านหน้าน่าจะมีโรงเตี๊ยม”

“ไปเถอะ!”

เธอกล่าวจบก็มุ่งไปข้างหน้าพร้อมๆ พวกเขา คิดจะไปหาโรงเตี๊ยมพักเสียก่อน จากนั้นค่อยเข้าไปโรงเตี๊ยม จองไปสักสามห้องและให้เจ้าของโรงเตี๊ยมนำทางไป ขณะกำลังเตรียมจะไปยังชั้นบน ก็ได้ยินน้ำเสียงประหลาดใจของเด็กหนุ่มลอยมาจากด้านหลัง

“นี่สัตว์เลี้ยงของใคร? ขายหรือไม่?”

………………………………………………….