ผีสาวที่มาอ้วกต่อหน้า (ผี=โยวไค)

 

โซนรีสอร์ทน้ำพุร้อนที่ครั้งหนึ่งเคยมีผู้คนพลุกพล่านกลับมีคนอยู่เพียงเบาบางในเวลานี้ ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ซึ่งที่สามารถคาดหวังว่าจะมีในเฉพาะรีสอร์ทบ่อน้ำพุร้อนเท่านั้น

 

แล้วในขณะที่ผมได้เดินไปรอบๆ ผมก็ได้ถูกแมวขู่เข้าใส่ ผมนั้นตกใจเล็กน้อย และผมก็ได้คิดไปว่าตอนนี้แม่และพี่สาวของผมจะใจเย็นลงบ้างแล้วหรือยัง ผมน่ะต้องการที่จะให้พวกเขานั้นสงบใจลงนะ เพราะไม่งั้นนผมก็จะไม่ได้นอนกันพอดีหากยังเป็นแบบนั้น

 

ยังคงมีร้านสะดวกซื้ออยู่ท้ายถนน ร้านสะดวกซื้อเหล่านี้มักจะมีสินค้าในเฉพาะท้องถิ่น แล้วเมื่อผมกำลังจะหันไปเพื่อที่จะซื้อขนมเพื่อติดมือกลับไปด้วย ผมก็ได้ยินเสียงคำรามลอยออกมาเบาๆในสายลม

 

“มันมีแมนดราโกร่าจริงๆงั้นเหรอ?” (ยูกิ)

 

ผมน่ะจะไม่ถูกหลอกเอาได้ด้วยการคาดเดาที่เหมือนกับคนตาบอดหรอกนะ และเมื่อผมได้เข้าใกล้เสียงนั้น ผมก็ชักจะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นเล็กน้อยกับการที่จะได้พบอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดของผม แล้วผมพบผู้หญิงคนหนึ่งหมอบลงอยู่กับพื้น ผมสงสัยว่าเธอจะมีอาการชักด้วยหรือเปล่า แต่เธอก็ดูเหมือนกับจะเจ็บปวดมาก

 

“ผู้ชาย มันล้วนแต่เห็นแก่ตัว มันไม่เคยมีคนที่ดีอยู่โลกนี้ โอเค๊? ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้แต่งงาน แต่ฉันแค่จะไม่แต่งงานนะ ไอ้งี่เง่าเอ๊ย!” (???)

 

……ครับ? โอ งานนี้แย่แล้วสิ!

 

แล้วเธอกำลังถ่มน้ำลายออกมาพร้อมกับร่ายคำสาปใส่ พร้อมกับมีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆลอยตามลมมา แล้วผมก็ใส่มือลงไปในกระเป๋าเสื้อที่มีโทรศัพท์ แล้วยืนคิดว่าควรโทรเรียกรถพยาบาลดีไหม ผมนั้นคิดอยู่สักครู่หนึ่งและก็ได้ข้อสรุปออกมาอย่างรวดเร็ว

 

“เอาเป็นว่าฉันไม่เคยมาเห็นมันก็ละกัน” (ยูกิ)

 

“อ๊าาาาาาาาา?” (???)

 

“โอไม่นะ!” (ยูกิ)

 

พวกเราสบตากันแล้ว

 

　ดวงตาที่วาววับก็มองมาที่ผมราวกับว่าพวกมันทั้งคู่กำลังโลมเลียผมเข้าไปทั้งตัว

 

“นี่นายน่ะ จะม่ายสนใจฉันที่กำลังเจ็บปวดอยู่งั้นเรอะ! ก็น่านล่ะนะ ที่ว่าทำไมไอ้พวกผู้ชายถึงเป็นได้แค่อ้ายยยพวกงี่เง่า!” (???)

 

“หุบปากไปนะ ยัยผู้หญิงขี้เมา” (ยูกิ)

 

“ฉานนไม่ได้เมา! นายมันก็แค่เด็ก แล้วนี่ได้รับการสั่งสอนมาแบบหนายยยกันเนี่ย” (???)

 

“ผมถูกสอนมาว่าถ้าผมไปเจอเข้ากับผู้หญิงแปลกหน้า ผมควรจะรีบหนีไปในทันทีน่ะ” (ยูกิ)

 

มันเป็นคำสอนของพี่สาวผู้ยิ่งใหญ่ของผม ผมดันทะเล่อทะล่าเดินมาเจอเธออย่างสุ่มสี่สุ่มห้าก็แค่นั้น แต่ว่าตอนนี้เธอก็ได้ล้มอยู่กับพื้น แม้ความไว้วางใจของผมที่มีให้กับเธอลดลงไปแม้จะนิดหน่อย แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ได้ยอมรับนะว่า ได้คิดไปจริงว่า อย่าเข้าไปยุ่งเลยซะจะดีกว่า แล้วอย่างน้อยที่สุด ผมก็รู้สึกว่าคนตรงหน้านี้กำลังจะทำให้เกิดมีปัญหาด้วยล่ะ

 

“ก็นะ แล้วผมมีเรื่องที่จะต้องทำอย่างอื่นน่ะ” (ยูกิ)

 

“เดี๋ยวเซ่ะ!” (???)

 

แล้วเธอก็พยายามยืนขึ้นอย่างทุลักทุเลและเดินเข้ามาหาผม ที่ดวงตาของเธอนั้นก็ได้ตกลงไปอย่างสมบูรณ์ และก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์หนักจากเธอ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้มาเมาอยู่เอาในที่นี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม มันคงเป็นเรื่องลึกลับตลอดกาลสำหรับผม จะว่าไปทำไมผมถึงได้ต้องมาลงเอยกับปัญหาที่น่ารังเกียจแบบนี้เสมอเลยนะ

 

คนเมาลึกลับคนนี้สูงกว่าที่ผมคิดเอาไว้ อาจจะสูงกว่าผมไปอีกนิดหน่อยด้วย และเรื่องนี้ก็ได้ทำให้ผมนั้นรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด ผมสงสัยว่าทำไมเธอถึงค่อยๆคืบเข้ามาหาผมนะ

 

“เด็กน่ะ ไม่ควรที่จะเดินเตร็ดเตร่ปายมาในเวลานี้น๊ะ” (???)

 

“นี่คุณคงจะไม่คิดว่าคำพูดของคุณดูจะน่าเชื่อถือจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?” (ยูกิ)

 

“หุบปาก! ฉันอารมณ์ไม่ดี แล้วฉันก็อยากจะตะโกนห้ายมัน……เสียง..ดัง” (???)

 

“อะไรน่ะ!?” (ยูกิ)

 

“โอ๊กกกกก โอร-โอร-โร-โร-โร-โร-โร-โร” (???)

 

　ขณะที่เธอได้จับไหล่ผมเอาไว้ ก็ได้อาเจียนออกมาตรงหน้าผม

 

ฮ่าฮ่า ผมเข้าใจล่ะ คุณน่ะเป็นโยวไคสาวที่ชอบโผล่มาอ้วกต่อหน้า งั้นสินะ?

 

　มันคืออะไรนะ โยวไคงั้นเรอะ? งั้นผมก็คิดว่าผมคงจะไม่มีทางเลือกล่ะ!

 

คงจะไม่มีทางที่ใครบางคนจะยอมเข้าไปพัวพันกับคนที่ไม่แม้แต่เคยพบเจอกันมาก่อนและแถมอยู่ๆก็อาเจียนใส่เข้าให้ด้วยน่ะนะ

 

แล้วกลิ่นเปรี้ยวของน้ำย่อยก็ลอยคลุ้งเติมเต็มอากาศรอบตัวผม อันที่จริงแล้วผมน่ะรู้สึกเหมือนได้กลิ่นมันโดยตรงจากในตัวของผมที่เอ่อขึ้นมาไปพร้อมกันด้วย โชคดีนะที่ตอนนี้ผมดูจะไม่มีอะไรที่เป็นก้อนเหลืออยู่ในท้องแล้วด้วย แต่มันก็ยังคงเป็นสถานการณ์ที่ช่างเลวร้าย มันก็เป็นไปตามที่คิดนั่นล่ะ ซึ่งแน่นอน เสื้อผ้าของผมนั้นเต็มไปด้วยอ้วก

 

“ฉัน …… รู้สึกเหมือนนน …… เอิ่บบบ!” (???)

 

แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ได้หมอบลงไปอีกครั้ง จาแนั้นผมก็ได้ตรงเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเป็นพิเศษ โอ้ พนักงานก็ได้ส่งสายตาแย่ๆมาให้ผม ก็ถูกต้องแน่นอน เป็นผมก็คงจะแปลกใจถ้าจู่ๆก็มีลูกค้าที่เปื้อนอ้วกเดินเข้ามาในร้าน มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก มันเป็นความผิดของผม ไม่สิ มันไม่ใช่ความผิดของผมเลยด้วย! เป็นโยวไคต่างหากที่ผิด เป็นโยวไคที่เป็นคนทำแบบนี้นะ!

 

ผมได้ซื้อของเท่าที่จำเป็นแล้วเดินกลับไปที่โยวไคตนนั้น ผีนั้นก็ยังคงอยู่ในสภาพเดิม ผมน่ะหวังว่ามันจะเป็นเพียงแค่ภาพหลอน แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริง มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

 

“เอ้าเชิญดื่มนี่ครับ” (ยูกิ)

 

แล้วผมก็ส่งยาเม็ดไฮโดรไลเสต แบบเม็ดและน้ำดื่มที่ได้ซื้อมาให้เธอ

 

แล้วทำไมผมจะต้องมาดูแลโยวไคกันด้วยล่ะเนี่ย……?

 

“อะไรน่ะ? มันคือยานอนหลับช่ายยมั้ย? อย่ามาพยายามหลอกฉันนะ~ ถ้านายทำอะไรแปลกๆลาาก็ ฉันจะส่งนายข้าววคุก~” (???)

 

มันถูกปฏิเสธแฮะ งั้น แกร๊ก [TL: เสียงแกะยา]

 

“หุบปากไปเลยยยยยยยยย! ดื่มมันเข้าไปเดี๋ยวนี้ ยัยบ้าาาาาาาาาา” (ยูกิ)

 

“ฟุวะ! อึกอึกอึกอึกอึกอึกอึกอึก!” (???) [TL: เสียงดื่มน้ำ]

 

　ผมดันขวดพลาสติกเข้าไปที่ปากเธอไปพร้อมกับยาเม็ด

 

“โกร๊กโกรกโกะโกะโกะ⁉ บุฟู~อู~ ซี่! ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ฉันทำไม่ได้— โกร๊กโกรกโกะโกะโกะ” (???)

 

“ดื่มไปซะ! ดื่มให้หมด! เอ้าดื่มมันนนนนนนนนนนน!!” (ยูกิ)

 

　ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตา แล้วน้ำ 500 มล. ก็กำลังจะหมด

 

　แล้วขวดพลาสติกก็ว่างเปล่า ส่วนข้างหน้าผมก็เหลือเพียงแค่ผีที่อ่อนปวกเปียก

 

　ดวงตาอันขุ่นเคืองของผีก็ได้จ้องมองมาที่ผม

 

“ไว้ทีหลังก่อนเถอะ นายน่ะจำว้ายยให้ดีเลยนะ…….” (???)

 

“คุณควรกลับไปนอนอยู่อย่างเงียบๆแทนที่มาจะอยู่ที่นี่นะ” (ยูกิ)

 

ไม่ว่าในแบบไหนก็ตาม มันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องมาเป็นกังวลกับมัน เพราะว่าผมก็คงจะไม่ได้เจอกับเธออีก นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เจอผีตนนี้ ผมเองก็อยากที่จะบอกไปว่าเป็น “สัตว์ประหลาด” แต่ผมไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับโอคายาม่าซะด้วยสิ (คืออะไรใครบอกที??)

 

และสำหรับผม ผมเองก็รู้สึกแย่กับอ้วกที่มาเลอะตัวจะแย่อยู่แล้ว ดังนั้นผมเลยอยากที่จะกลับไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด

 

และพอผมพยายามจะเดินกลับไปที่โรงแรม ก็มีคนมาคว้าขาของผมไว้จากด้านหลัง นี่เธอชักจะทำตัวสมกับเป็นโยวไคมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ

 

“เดี๋ยวสิ” (???)

 

“ผมจะต้องกลับไปแล้ว…… ไม่ต้องเป็นห่วง ผมน่ะไม่ได้สนใจในตัวคุณหรอกนะ” (ยูกิ)

 

“นี่นายคิดว่าฉันเป็นใครกานน……?” (???)

 

“โยวไคสาวที่ชอบมาอ้วกต่อหน้าไง” (ยูกิ)

 

“ฉันเป็นมนุษย์นะ! ถึงจะเห็นฉันหน้าตาแบบนี้แต่ก็ไม่ช่ายยนะ……!” (???)

 

“อะไรนะ?” (ยูกิ)

 

“อย่า……ปายย บอกกับใคร……” (???)

 

“งั้นผมขอไปก่อนล่ะนะ” (ยูกิ)

 

“ฉานนไม่มีทางปล่อยนายไปแน่!” (???)

 

แล้วผีตนนี้ก็กำลังคลานเข้ามาหาผม มันเป็นภาพที่น่ากลัวอย่างสมบูรณ์เลยล่ะ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจิตใจของผมนั้นแข็งแกร่งมากจนผมต้านทานเรื่องสยองขวัญได้ดี ผมก็คงจะมีปัญหาเอาแน่ๆ

 

“รีบช่วยพาฉันไปส่งที่ห้องเร็วข้าวว! นี่น่ะมันเป็นความผิดของนายนา รู้ไหม~!” (???)

 

“นี่มัน เป็นไปได้ไหม ว่ามันก็คือไอ้สิ่งที่คนอื่นๆเค้าเรียกกันว่าถูกเข้าครอบงำน่ะ” (ยูกิ)

 

และนั่นคือสิ่งที่พวกคุณมักจะได้ยินเกี่ยวกับผี ผมสงสัยว่านี่ผมจะถูกผีเข้าสิงหรือเปล่า คงต้องขออภัย ผมน่ะไม่ได้มีทักษะในการกำจัดมันนะ แล้วนี่ผมควรจะทำยังไรกับเรื่องนี้ดีเนี่ย……?

 

“อย่าให้……มีหลุด……อออกไปนะ……. ถ้ามานนเกิดขึ้น ชีวิตของฉานนก็จะจบลง” (???)

 

“แล้วนี่มันยังไม่จบอีกเรอะ?” (ยูกิ)

 

“หุบปากน่า! เร็วเข้าแบกฉันเซ่!” (???)

 

“ผมน่ะไม่รู้ว่าคุณโยวไคนั้นควรจะต้องอาศัยอยู่ที่ไหนนะ ถึงแม้ว่าคุณจะพูดอย่างนั้นก็ตามเถอะ” (ยูกิ)

 

“มานนไม่ได้อยู่ไกลขนาดน้านนหรอก เราทำด้ายยถ้าหากว่าเรารีบนะ” (???)

 

　แล้วก่อนที่ผมจะได้ทันรู้ตัว ผีที่ตามหลอกหลอนผมก็เข้ามากระซิบข้างที่หูเบาๆ

 

“เอ๊ะ จริงเด่ะ?” (ยูกิ)

 

　ผีตนนี้พักอยู่ใน “เรียวกัง อุมิบาระ” ที่เดียวกันกับที่พวกเราอยู่

 

“โอววววววววววววว!” (ยูกิ) (แบกหลังและออกวิ่ง)

 

“อะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ! เร็วเข้า เร็วเข้า อุอุ! ฮึก ฉันเริ่มจะม่ายดีอีกแล้ว!” (???)

 

“อย่าออกมานะ! อย่าให้มันออกมา! อย่าได้มาอ้วกบนนี้นะ!” (ยูกิ)

 

“มานกำลังจะมาจากทั้งด้านบนและด้านล่างแล้ว” (???)

 

“ทั้งสองด้านเลย! ปิดวาล์วเอาไว้ให้แน่นซะ!” (ยูกิ)

 

“เหวะ เหวะ เหวะ เหวะ เหวะ เหวะ! ฉันยังพอ– พรวด …… โอ้กกก-โกระ-โระ-โระ!” (???)

 

“อี๊! มันอุ่นและก็กลิ่นเหม็นด้วย! อย่าอ้วกใส่หลังฉันเซ่!” (ยูกิ)

 

ผมระเบิดคำพูดของผมออกมาให้กับโยวไคที่อยู่บนหลังของผม ดูเหมือนว่าเธอได้อาเจียนออกมาจากเหนือตัวของผมลงที่บนหลัง ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่แย่มากเกินกว่าจะปล่อยผ่านไปได้ ผมน่ะก็แค่เพิ่งจะออกไปเดินเล่น และก็ไม่รู้ว่าผมได้เข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน……

 

พอเมื่อผมกลับไปถึงที่โรงแรม พนักงานต้อนรับมองมาที่ผมด้วยสายตาที่สยดสยอง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ผมก็ได้รีบวิ่งไปที่ห้องที่ผมถูกบอกมาโดยโยวไคตนนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และห้องที่ผมกำลังหาก็ได้อยู่ใกล้แค่เอื้อม

 

…… เหลือเป็นแค่ผู้ชนะในนาทีสุดท้าย

 

“ อะไรน่ะ⁉เฮ้ อะไรกันเนี่ย ทั้งที่ถึงแล้วเนี่ย⁉” (???)

 

　แล้วโยวไคก็ได้โวยวายออกมาอย่างจริงจัง

 

“ใช่ ก็หากุญแจไง” (ยูกิ)

 

“โออออออออออออออออ!” (???)

 

　ผมพยายามที่จะขยับตัวเปิดประตูออกด้วยกุญแจที่เธอให้มา แต่มันก็แทบจะทำไม่ได้เนื่องจากการอาละวาดของโยวไคตนนี้

 

“ก็ยืนอยู่นิ่งๆสิ! ฉันจะอ้วก!” (???)

 

“มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรจะวางใจเมื่อผมจะต้องได้เห็นภายในห้องนะ คุณจะไม่ระวังตัวเกินไปหน่อยแล้ว” (ยูกิ)

 

“….? นายกำลังพูด ถึง อารายยย……” (???)

 

“อาาา” (ยูกิ)

 

　แล้วผมก็สัมผัสได้ถึงความแผ่วเบาอันอบอุ่นของบรรยากาศจากหลัง

 

“ไม่เอาน่า… นี่เธอล้มลงไปแล้ว…..?” (ยูกิ)

 

“Zzzzzzz” (???)

 

“อย่าแกล้งทำเป็นหลับเซ่” (ยูกิ)

 

———————————————————-

 

 

 

“ฮ่าๆๆๆ ……. ผมนี่เจอช่วงเวลาที่ไม่ดีเอาซะเลย ……” (ยูกิ)

 

“ในที่สุดนายก็กลับบ้าน มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นรึเปล่า?” (ยูริ)

 

“อุหวาาา! โอ๊ะงั้นก็ต้อง โอเน่จัง!” (ยูกิ)

 

“โยช โยช มานี่มา เดี๋ยวฉันจะปลอบนายภายใต้ผ้าห่มเอง” (ยูริ)

 

“บ้าจริง มันไม่ได้ผลเลยแฮะ” (ยูกิ)

 

　ผมที่ได้โยนเอาโยวไคเข้าไปในห้องของเธอเองแล้ว ก็ได้ย่องกลับมาที่ห้องพักของผม

 

　ก็อย่างที่เขาพูดกันว่าทุกอย่างก็น่าจะจบลงได้ด้วยดี แต่ว่านี่มันคงจะเป็นตอนจบที่แย่ที่สุด

 

ถึงผมผมสงสัยว่าโยวไคตนนั้นจะอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า แต่มันก็ไม่ได้มีใครอยู่ในห้องด้วย และเธอก็กำลังหลับใหลไปแล้วด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วยรึเปล่า แล้วผมก็ไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอให้ได้ และผมก็เลยทำอะไรต่อไม่ได้แล้ว ผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เธอได้นอนอยู่ในห้องของเธอไปแบบนั้น สิ่งเดียวที่ผมได้มาจากมันกลับมาก็คือความรู้สึกเหนื่อยล้าและสกปรก พร้อมกับเสื้อผ้าที่ชื้นแฉะ

 

“…… นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ? มีกลิ่นอะไรบางอย่างด้วย” (ยูริ)

 

“เรื่องนั้นผมน่ะรู้ดี” (ยูกิ)

 

　แล้วก็โชคดีที่ดูเหมือนว่าโรงแรมแห่งนี้มีเครื่องซักผ้าแบบหยอดเหรียญอยู่ แล้วผมก็เลยไปซักหลังจากนั้นน่ะ

 

“แม่น่ะนอนไปแล้ว ส่วนฉันกำลังรอนายอยู่” (ยูริ)

 

ผมคิดว่าเธอนั้นคงจะเหนื่อยจากการทำงานและงานบ้านทั้งหมดนั่น แม่ก็เลยหลับสบายไปแล้ว ต้องขอขอบคุณที่แม่ได้ช่วยดูแลผมอย่างเสมอมา แล้วผมจะส่งความกตัญญูกลับไปให้เธอทีหลังก็แล้วกัน

 

“ผมขอโทษด้วย ก็ในระหว่างที่ผมได้ออกไปข้างนอกก่อนหน้านี้น่ะ ผมก็ดันโดนโยวไคเข้าสิงน่ะสิ……” (ยูกิ)

 

“……โยวไค?” (ยูริ)

 

“ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนละ” (ยูกิ)

 

　แล้วมันก็เป็นเรื่องดีทีเดียวที่มีอ่างน้ำพุร้อนอยู่ในห้อง

 

　ถึงจะเป็นหน้าร้อน แต่มันก็ไม่แย่เท่าไหร่ แถมตอนนี้ผมยังเหงื่อออกหนักมากด้วย

 

　ผมน่ะแทบหมดแรงเลย ผมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน แม้กระทั่งเทียบกับในระหว่างทำกิจกรรมในชมรมก็เถอะ

 

　กล้ามเนื้อของผมซึ่งปกติแล้วแข็งแกร่งก็ไม่เคยได้ถูกใช้งานจนถึงขีดสุดขนาดนี้มาก่อน

 

　แล้วผมก็แช่ตัวลงในบ่อน้ำพุร้อนและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

 

“ฟู่~. นี่น่ะเหรอทริปของครอบครัว……” (ยูกิ)

 

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมนั้นมาเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างจะยากสำหรับผม แต่ผมก็ไม่เคยได้คาดคิดมาก่อนว่ามันจะลำบากขนาดนี้ พูดตามตรง ผมรู้สึกไม่สบายใจเลย เพราะมันมีแต่สิ่งไม่คาดฝันทะยอยเข้ามาหาทีละอย่างๆ

 

“ฉันจะล้างหลังของนายให้นะ” (ยูริ)

 

　และก็แน่นอนว่าเจ้าของเสียงนั้นก็คือพี่สาวของผม

 

　มันจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรกันนักหนาขนาดนี้!

 

เห็นได้ชัดเลยว่าผมน่ะ ไม่สามารถที่ได้จะพักผ่อนเลยตั้งแต่ที่ตัวผมได้มาถึงที่นี่น่ะ