ทางคุณหมอเองคิดว่าท่านย่าไม่เข้าใจจริงๆ จึงได้ตอบไปตรงๆ “ไม่มีมดลูก หมายความว่าเธอไม่สามารถให้กำเนิดชีวิตได้ มีลูกไม่ได้”

เปลือกตาของท่านย่าสั่นเล็กน้อย วินาทีถึงได้เข้าใจแล้ว ว่าทำไมซูจ้านถึงได้แน่วแน่มาตลอด ว่าเขาไม่ต้องการจะมีลูก อีกทั้งยังมีทัศนคติอันหนักแน่น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าฉินยาไม่สามารถมีลูกได้

ไม่มีมดลูก ก็ไม่สามารถรักษาอาการให้หายขาดได้ นั่นก็หมายถึงว่าชั่วชีวิตนี้ฉินยาไม่สามารถมีลูกได้ไปชั่วชีวิต ไม่สามารถเป็นแม่คนได้

“ท่านพักผ่อนร่างกายเถอะ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอหันตัวเดินออกไปจากห้อง

ท่านย่าตั้งสติกลับมาได้เอ่ยว่า “ขอบใจนะ”

คุณหมอยิ้มตอบ “ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนะ”

ท่านย่ามองประตูที่ถูกปิดลงอย่างไร้สติ เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถรับได้

ไม่มีลูก?

งั้นก็หมายความว่าตระกูลซูจะหมดทายาทแล้วเหรอ?

จนร่างกายเธอแข็งทื่อ

ซูจ้านกลับมาแล้ว จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง พลางใช้ข้อศอกตั้งฉากกับหัวเข่า พร้อมทั้งก้มโค้งหลัง ไม่พูดจาอะไรสักคำออกมาเลย

ท่านย่าเองก็เคร่งขรึมตามไปด้วย

ราวกับต้องใช้เวลาเพื่อที่จะขับไล่ข่าวเครื่องนี้ออกไป

เมือง C

ฉินยาขึ้นเครื่องบินที่บินในเวลาเช้าที่สุดของในวันนั้นเพื่อไปจากเมือง B ช่วงบ่ายโมงกว่าก็เดินทางมาถึงเมือง C ช่าวหยุนเป็นคนมารับเธอ

เธอใบหน้าซีดเผือด ไม่มีสีเลือดสักเท่าไหร่ ช่าวหยุนเดินก้าวเท้าเข้ามา เธอไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมามากมาย มีแค่กระเป๋าเป้สะพายมาใบเดียว ช่าวหยุนยื่นมือออกมา “อาช่วยคุณถือเอง”

ฉินยาเงยหน้ามองเขา “อารอง”

ช่าวหยุนถึงกลับถึงอย่างเป็นห่วง “ร่างกายไม่ค่อยสบายเหรอ? ทำไมดูสีหน้าของคุณไม่ค่อยดีล่ะ”

ฉินยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ร่างกายไม่สบายหรอก แต่เป็นที่หัวใจไม่สบายต่างหาก”

ทางคุณหมอเองคิดว่าท่านย่าไม่เข้าใจจริงๆ จึงได้ตอบไปตรงๆ “ไม่มีมดลูก หมายความว่าเธอไม่สามารถให้กำเนิดชีวิตได้ มีลูกไม่ได้”

เปลือกตาของท่านย่าสั่นเล็กน้อย วินาทีถึงได้เข้าใจแล้ว ว่าทำไมซูจ้านถึงได้แน่วแน่มาตลอด ว่าเขาไม่ต้องการจะมีลูก อีกทั้งยังมีทัศนคติอันหนักแน่น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าฉินยาไม่สามารถมีลูกได้

ไม่มีมดลูก ก็ไม่สามารถรักษาอาการให้หายขาดได้ นั่นก็หมายถึงว่าชั่วชีวิตนี้ฉินยาไม่สามารถมีลูกได้ไปชั่วชีวิต ไม่สามารถเป็นแม่คนได้

“ท่านพักผ่อนร่างกายเถอะ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอหันตัวเดินออกไปจากห้อง

ท่านย่าตั้งสติกลับมาได้เอ่ยว่า “ขอบใจนะ”

คุณหมอยิ้มตอบ “ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนะ”

ท่านย่ามองประตูที่ถูกปิดลงอย่างไร้สติ เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถรับได้

ไม่มีลูก?

งั้นก็หมายความว่าตระกูลซูจะหมดทายาทแล้วเหรอ?

จนร่างกายเธอแข็งทื่อ

ซูจ้านกลับมาแล้ว จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง พลางใช้ข้อศอกตั้งฉากกับหัวเข่า พร้อมทั้งก้มโค้งหลัง ไม่พูดจาอะไรสักคำออกมาเลย

ท่านย่าเองก็เคร่งขรึมตามไปด้วย

ราวกับต้องใช้เวลาเพื่อที่จะขับไล่ข่าวเครื่องนี้ออกไป

เมือง C

ฉินยาขึ้นเครื่องบินที่บินในเวลาเช้าที่สุดของในวันนั้นเพื่อไปจากเมือง B ช่วงบ่ายโมงกว่าก็เดินทางมาถึงเมือง C ช่าวหยุนเป็นคนมารับเธอ

เธอใบหน้าซีดเผือด ไม่มีสีเลือดสักเท่าไหร่ ช่าวหยุนเดินก้าวเท้าเข้ามา เธอไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมามากมาย มีแค่กระเป๋าเป้สะพายมาใบเดียว ช่าวหยุนยื่นมือออกมา “อาช่วยคุณถือเอง”

ฉินยาเงยหน้ามองเขา “อารอง”

ช่าวหยุนถึงกลับถึงอย่างเป็นห่วง “ร่างกายไม่ค่อยสบายเหรอ? ทำไมดูสีหน้าของคุณไม่ค่อยดีล่ะ”

ฉินยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ร่างกายไม่สบายหรอก แต่เป็นที่หัวใจไม่สบายต่างหาก”

สักพักรถก็มาจอดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า

ฉินยากะพริบตาปริบๆ พลางไม่ค่อยอยากจะเชื่อ “ที่นี่คือสถานที่ที่อาให้ฉันมาปลดปล่อยให้สบายใจเหรอคะ?”

ช่าวหยุนยักไล่ขึ้น “ฉันจะพาคุณไปดูถิ่นของฉัน ฉันกลัวว่าคุณจะสนุกจะจุกเลย”

ฉินยาเบะปากให้ “ดูเหมือนว่าถิ่นของอา มันดูเลยเถิดมากเลยนะ”

“อะไรเรียกว่าเลยเถิด พูดจาซะไม่น่าฟังขนาดนั้นเลย ชีวิตของคนโสด ก็คือ ‘มีสีสัน’ เท่านั้นเอง แกสนใจเข้าร่วมไหมล่ะ?” ช่าวหยุนใช้มือข้างหนึ่งเคาะกับพวงมาลัย พร้อมทั้งแสดงท่าทางไม่สนใจอะไร

ฉินยาเปิดประตูรถและลงจากรถ “มีสีสัน น่าจะเป็นในฉบับของอาเองแหละ มาเดินช็อปปิ้งในห้างสรรพสินค้า อารอง คุณจ่ายให้หมดไหมล่ะ?”

“ฉันจ่ายให้เอง ไป”

ช่าวหยุนทำท่าเป็นเจ้าพ่อ พลางยื่นแขนออกไป “มาคล้องอาไว้ อย่าได้วิ่งหนีไปไหนนะ”

ฉินยาโมโหจนหัวเราะออกมา “คุณนั่นแหละที่จะวิ่งหนีไปเอง”

ทั้งสองคนหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างครื้นเครง ช่าวหยุนพาเธอเข้าไปในโซนเครื่องเล่นที่อยู่ชั้นใต้ดิน ฉินยาถามกลับ “พวกเราไม่ได้มาซื้อของกันหรอกเหรอ?”

ช่าวหยุนโบกมือปฏิเสธ “พวกสาวๆของพวกเธอก็รู้แค่ว่าซื้อของกันไป พอจะมีการพัฒนาทางความคิดบ้างไหมล่ะ?”

ฉินยาเบะปากให้ “มิน่าล่ะอาถึงไม่มีแฟน เพราะว่าสาวๆเขาชอบซื้อของนะสิ”

“ผู้หญิงที่ชอบฉันยืนเข้าแถวกันยาวเหยียด แค่ฉันไม่ยอมไปขอเท่านั้นแหละ คุณเชื่อฉันไหม แค่ฉันกวักมือปุ๊บ หน้าประตูบ้านฉันนี่ถึงกับหัวกระไดไม่แห้งเลย?”

“คุณก็คุยโม้ไปเรื่อย”

“ทำไมคุณไม่ค่อยจะเชื่อ เดี๋ยววันอื่น ฉันจะพาคุณไปเปิดหูเปิดตา”

ทางคุณหมอเองคิดว่าท่านย่าไม่เข้าใจจริงๆ จึงได้ตอบไปตรงๆ “ไม่มีมดลูก หมายความว่าเธอไม่สามารถให้กำเนิดชีวิตได้ มีลูกไม่ได้”

เปลือกตาของท่านย่าสั่นเล็กน้อย วินาทีถึงได้เข้าใจแล้ว ว่าทำไมซูจ้านถึงได้แน่วแน่มาตลอด ว่าเขาไม่ต้องการจะมีลูก อีกทั้งยังมีทัศนคติอันหนักแน่น ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าฉินยาไม่สามารถมีลูกได้

ไม่มีมดลูก ก็ไม่สามารถรักษาอาการให้หายขาดได้ นั่นก็หมายถึงว่าชั่วชีวิตนี้ฉินยาไม่สามารถมีลูกได้ไปชั่วชีวิต ไม่สามารถเป็นแม่คนได้

“ท่านพักผ่อนร่างกายเถอะ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอหันตัวเดินออกไปจากห้อง

ท่านย่าตั้งสติกลับมาได้เอ่ยว่า “ขอบใจนะ”

คุณหมอยิ้มตอบ “ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนะ”

ท่านย่ามองประตูที่ถูกปิดลงอย่างไร้สติ เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถรับได้

ไม่มีลูก?

งั้นก็หมายความว่าตระกูลซูจะหมดทายาทแล้วเหรอ?

จนร่างกายเธอแข็งทื่อ

ซูจ้านกลับมาแล้ว จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง พลางใช้ข้อศอกตั้งฉากกับหัวเข่า พร้อมทั้งก้มโค้งหลัง ไม่พูดจาอะไรสักคำออกมาเลย

ท่านย่าเองก็เคร่งขรึมตามไปด้วย

ราวกับต้องใช้เวลาเพื่อที่จะขับไล่ข่าวเครื่องนี้ออกไป

เมือง C

ฉินยาขึ้นเครื่องบินที่บินในเวลาเช้าที่สุดของในวันนั้นเพื่อไปจากเมือง B ช่วงบ่ายโมงกว่าก็เดินทางมาถึงเมือง C ช่าวหยุนเป็นคนมารับเธอ

เธอใบหน้าซีดเผือด ไม่มีสีเลือดสักเท่าไหร่ ช่าวหยุนเดินก้าวเท้าเข้ามา เธอไม่ได้เอาสัมภาระอะไรมามากมาย มีแค่กระเป๋าเป้สะพายมาใบเดียว ช่าวหยุนยื่นมือออกมา “อาช่วยคุณถือเอง”

ฉินยาเงยหน้ามองเขา “อารอง”

ช่าวหยุนถึงกลับถึงอย่างเป็นห่วง “ร่างกายไม่ค่อยสบายเหรอ? ทำไมดูสีหน้าของคุณไม่ค่อยดีล่ะ”

ฉินยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ร่างกายไม่สบายหรอก แต่เป็นที่หัวใจไม่สบายต่างหาก”