เยี​่ย​หลี​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​ ​“​บางที​เขา​อาจจะ​ไม่รู้​เลย​ก็​เป็นได้​”​ ​ไม่ใช่​ว่า​เยี​่ย​หลี​รู้สึก​ว่า​เยี​่ย​เหวิน​หวา​กับ​นาง​มี​ความสัมพันธ์​พ่อ​ลูก​ที่ลึ​้ก​ซึ้ง​ ​เพียงแต่​เยี​่ย​เหวิน​หวา​ผู้​นี้​ไม่​เหมือนกับ​คนที​่​จะ​ยอม​เสี่ยง​เพียงนี้​เพื่อ​บุตรสาว

ม่อ​ซิว​เหยา​หัวเราะ​เสียงเย็น​ ​“​ไม่รู้​หรือ​ ​เยี​่ย​เย​่ว​์​อยู่​ใน​ห้อง​ของ​เยี​่ย​หวัง​ซื่อ​ ​ต่อให้​ตอนแรก​เขา​ไม่รู้​เรื่อง​นี้​ ​แต่​ผ่าน​มานาน​เช่นนี้​แล้ว​เขา​ก็​ยัง​ไม่รู้​สึก​ระแคะระคาย​หรือ​”​ ​ดังนั้น​ ​ต่อให้​เยี​่ย​เหวิน​หวา​ไม่ใช่​ตัวตั้งตัวตี​ใน​เรื่อง​นี้​ ​แต่​อย่างไร​ก็​ต้อง​ยอม​หลับตา​ข้าง​หนึ่ง​ผ่อนปรน​ให้​เรื่อง​นี้​ผ่าน​ไป​อย่างแน่นอน​ ​เยี​่ย​หลี​พยักหน้า​ ​ถอนใจ​พลาง​เอ่ย​ว่า​ ​“​ข้า​รู้​แล้ว​ ​ไว้​ข้า​จะ​ไป​ที่​จวน​เยี​่​ยด​้วย​ตัวเอง​สักหน่อย​”​ ​หาก​เป็น​เยี​่ย​เย​่ว​์​จริง​ ​ใน​ครานั้น​ที่​เยี​่ย​เย​่ว​์​จัดฉาก​การตาย​แล้ว​หลบ​นี้​ออกมา​ ​ใคร​เป็น​คน​ช่วย​นาง​กัน​แน่​ ​ที่นาง​ซ่อนตัว​อยู่​ใน​จวน​เยี​่​ยนั​้น​แท้จริง​แล้ว​เพื่อ​เหตุใด​ ​อย่างไร​คง​ไม่ใช่​เพราะ​ต้องการ​ซ่อนตัว​ปิดบัง​ชื่อเสียง​ไป​ตลอดชีวิต​กระมัง​ ​หาก​เป็น​เช่นนั้น​นาง​ก็​คง​ไม่​มาที​่​เมือง​หลี​ ​เมือง​หลี​อยู่​ภายใต้​การ​ดูแล​ของ​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​ ​จึง​ไม่ใช่​สถานที่​ที่​เหมาะ​แก่​การซ่อน​ตัว​ปิดบัง​ชื่อเสียง

“​ท่าน​อ๋อง​ ​พระ​ชายา​ ​คน​ข้าง​กาย​พระ​ชายา​หลี​อ๋อง​ขอ​เข้าพบ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”​ ​ที่​ด้านนอก​มี​คน​เอ่ย​รายงาน​ขึ้น

เยี​่ย​หลี​เลิก​คิ้ว​เล็กน้อย​ ​“​ให้​นาง​เข้ามา​”

ไม่นาน​ ​สาวใช้​ที่​ดู​ไม่​สะดุดตา​เลย​คน​หนึ่ง​ก็​ถูก​คน​พาตัว​เข้ามา​ ​พอ​เห็น​เยี​่ย​หลี​ ​สาวใช้​คน​นั้น​ก็​โผ​เข้ามา​คุกเข่า​ลง​ตรงหน้า​ทันที​ ​“​พระ​ชายา​ ​ขอพระ​ชายา​ติ้ง​อ๋อง​ได้​โปรด​ช่วย​พระ​ชายา​ของ​พวกเรา​ด้วย​”

“​เกิด​อะไร​ขึ้น​”​ ​เยี​่ย​หลี​ขมวดคิ้ว​ ​ใน​ใจ​เกิด​ความกังวล​ขึ้น​เล็กน้อย​ ​เยี​่​ยอิ​๋ง​ที่นาง​ทุ่มเท​ฝึกปรือ​ชี้แนะ​ขึ้น​มานั​้น​ ​ไม่ใช่​เพื่อให้​มาถูก​ทำลาย​ที่นี่​ตอนนี้​ ​สาวใช้​ผู้​นั้น​ร้องไห้​สะอึกสะอื้น​พลาง​พูดว่า​ ​“​พระ​ชายา​ของ​พวกเรา​ไป​ทำความเคารพฮู​หยิน​ผู้เฒ่า​ ​นายท่าน​เยี​่ย​และ​เยี​่ยฮู​หยิน​ที่​จวน​เยี​่ย​ ​จากนั้น​ก็​กลับ​ออกมา​จาก​บ้าน​ตระกูล​เยี​่​ยด​้วย​ความโกรธ​เกรี้ยว​ ​แล้ว​บอกว่า​จะ​มาที​่​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​ ​แต่​ออกมา​ได้​ไม่เท่าไร​ก็​ถูก​ท่าน​อ๋อง​พาตั​วก​ลับ​ไป​ที่​โรงพัก​ม้า​ ​บ่าว​…​บ่าว​เป็นสาว​ใช้​ทำงาน​ใช้​แรงงาน​อยู่​ใน​ตำหนัก​อ๋อง​ ​ไม่​เป็น​ที่​สังเกต​ของ​ใคร​จึง​หนี​ออกมา​แจ้ง​ข่าว​พระ​ชายา​ได้​เพ​คะ​”

ระหว่าง​ที่​สาวใช้​กำลัง​พูด​อยู่​นั้น​ ​ก็​มี​องครักษ์​ลับ​ของ​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​เข้ามา​รายงาน​เรื่อง​ที่​เยี​่​ยอิ​๋ง​ถูก​พาตั​วก​ลับ​ไป​กักบริเวณ​ที่​โรงพัก​ม้า

ถึงแม้​คน​ใกล้​ตัว​ม่อ​จิ​่ง​หลี​จะ​แทรก​ใคร​เข้าไป​ได้​ไม่​ง่าย​นัก​ ​แต่​ใน​โรงพัก​ม้า​กลับ​มี​คน​ของ​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​อยู่​ไม่น้อย​ ​เรื่อง​เหล่านี้​ย่อม​ปิด​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​ไม่​มิด​ ​องครักษ์​ลับ​เล่าเรื่อง​ราว​ทั้งหมด​ให้​ฟัง​อย่างรวดเร็ว​ ​ซึ่ง​ก็​เหมือนกับ​ที่​สาวใช้​คน​นั้น​เล่า​ให้​ฟัง​ ​เยี​่ย​หลี​ใคร่ครวญ​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​ก่อน​พูดว่า​ ​“​เยี​่​ยอิ​๋ง​รู้เรื่อง​ของ​เยี​่ย​เย​่ว​์​แล้ว​อยาก​มาบ​อก​พวกเรา​ที่​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​ ​ดังนั้น​ถึง​ได้​ถูก​ม่อ​จิ​่ง​หลีกั​กบ​ริ​เวณ​อย่างนั้น​หรือ​ ​แต่​เป็น​เช่นนี้​ก็​ไม่​ถูก​…​เหตุใด​เยี​่​ยอิ​๋ง​ถึง​ต้อง​เปิดโปง​เรื่อง​ของ​พี่สาว​แท้ๆ​ ​กับ​พวกเรา​ด้วย​”

ม่อ​ซิว​เหยา​เอ่ย​ว่า​ ​“​ก็​ย่อม​เป็น​เพราะ​ผลประโยชน์​ของ​นาง​กับ​เยี​่ย​เย​่ว​์​ขัดกัน​น่ะ​สิ​ ​เยี​่ย​เย​่ว​์​เป็น​สนม​รัก​ของ​ม่อ​จิ​่ง​ฉี​ ​อีกทั้ง​ ​แท้จริง​แล้ว​นาง​เป็น​คน​ของ​ม่อ​จิ​่ง​ฉี​หรือ​เป็น​คน​ของ​ไท​เฮา​ ​จนถึง​ตอนนี้​พวกเรา​ก็​ยัง​ไม่​มั่นใจ​ ​สำหรับ​ม่อ​จิ​่ง​หลี​แล้ว​นาง​ก็​ใช่​ว่า​จะ​เป็น​คนที​่​ไร้ประโยชน์​”

ได้ยิน​อย่างนั้น​ ​เยี​่ย​หลี​ถึง​ได้​กระจ่างแจ้ง​แก่​ใจ​ ​นาง​คิด​เล็กน้อย​ก่อน​พูด​กับ​องครักษ์​ลับ​ว่า​ ​“​กลับ​ไป​บอก​พระ​ชายา​หลี​อ๋อง​ว่า​ ​พยายาม​หาเรื่อง​หลี​อ๋อง​ให้​มาก​ที่สุด​ ​ยิ่ง​นาง​มีเรื่อง​ด้วย​มาก​เท่าไร​ ​หลี​อ๋อง​ก็​จะ​ยิ่ง​สงสัย​นางน้อย​ลง​เท่านั้น​ ​อีก​อย่าง​ ​ให้​นาง​ใคร่ครวญ​ให้​ดี​ ​ต่อให้​คน​ผู้​นั้น​คือ​เยี​่ย​เย​่ว​์​จริงๆ​ ​ขอ​เพียง​ตัวนาง​อดทน​ไว้​ได้​ ​อย่างไร​ก็​ไม่​สะเทือน​ถึง​ฐานะ​ของ​นาง​แน่​”​ ​องค์​รักษ์​ลับ​พยักหน้า​รับ​เงียบๆ​ ​แล้วจึง​หมุนตัว​จากไป

เยี​่ย​หลี​ลุกขึ้น​มอง​ม่อ​ซิว​เหยา​พูดว่า​ ​“​ดูท่า​ข้า​คง​ต้อง​ไป​จวน​เยี​่ย​จริงๆ​ ​สักที​เสีย​แล้ว​”

ม่อ​ซิว​เหยา​ดึง​นาง​ไว้​ ​“​หาก​ไป​ยาม​นี้​ม่อ​จิ​่ง​หลี​จะ​สงสัย​เอา​ได้​ ​ทาง​ฟาก​จวน​เยี​่​ยนั​่​นมี​คน​จับตาดู​อยู่​ ​คง​ไม่​เกิดเรื่อง​วุ่นวาย​อะไร​ ​พรุ่งนี้​ค่อย​ไป​เถิด​”

ภายใน​โรงพัก​ม้า​ ​เยี​่​ยอิ​๋ง​โบกมือ​ให้​สาวใช้​ที่อยู่​ๆ​ ​ก็​มาป​รากฏ​ตัว​ใน​ห้อง​ของ​นาง​ถอย​ออก​ไป​ ​นาง​เช็ด​รอย​น้ำตา​บน​ใบหน้า​พลาง​ลุกขึ้น​นั่ง​ช้าๆ​ ​“​มี​ใคร​อยู่​บ้าง​!​”​ ​ไม่นาน​ก็​มี​องครักษ์​ปรากฏ​ขึ้น​ที่​หน้า​ประตู​ ​“​พระ​ชายา​ ​ท่าน​อ๋อง​มี​รับสั่ง​ ​ไม่​ให้พระ​ชายา​ออก​ไป​ไหน​มา​ไหน​ตามใจ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​เอ่ย​เสียงเย็น​ว่า​ ​“​ข้า​ไม่ได้​จะ​ออก​ไป​ไหน​ ​ไป​เชิญ​ท่าน​อ๋อง​มาที​ ​บอกว่า​ข้ามี​เรื่อง​จะ​เรียน​ให้​ทราบ​”

องครักษ์​ลังเล​เล็กน้อย​ ​แต่​เมื่อ​เห็น​สีหน้า​เรียบ​เฉย​อย่างน้อย​ครั้ง​จะ​ได้​เห็น​ของ​เยี​่​ยอิ​๋ง​ ​สุดท้าย​ก็​พยักหน้า​และ​ออก​ไปรา​ยงา​นม​่อ​จิ​่ง​หลี​ ​เมื่อ​เห็น​องครักษ์​ออก​ไป​แล้ว​ ​เยี​่​ยอิ​๋​งก​็​ปิดประตู​ลง​อีกครั้ง​ ​สายตา​ที่​เคย​อ่อนโยน​เผย​ประกาย​ตัดพ้อ​ ​กัด​ริมฝีปาก​ขาวซีด​ที่​ติดจะ​สั่น​น้อย​ๆ​ ​“​พี่​รอง​…​ ​พี่​รอง​…​ ​เหตุใด​พี่​ถึง​ไม่​ตาย​ๆ​ ​ไป​เสีย​!​”

นึก​ไป​ถึง​วันนี้​ตอนที่​อยู่​ๆ​ ​ก็ได้​พบ​พี่​รอง​ที่​คิด​ว่า​เสียชีวิต​ไป​นาน​แล้ว​ที่​จวน​เยี​่ย​ ​สีหน้า​นาง​ย่ำแย่​ลง​อย่าง​ทนไม่ไหว​ ​แต่​ที่นา​งคิด​ไม่​ถึง​มากกว่า​นั้น​ก็​คือ​ ​ท่าน​แม่​กับ​ท่าน​ย่า​ถึงขั้น​เอ่ย​ขอร้อง​เช่นนั้น​ออกมา​ ​ส่วน​พี่​รอง​ของ​นาง​…​ช่าง​เป็น​พี่​รอง​ที่​แสนดี​เสีย​จริง​!​ ​พี่​สาม​พูด​ถูก​…​เยี​่​ยอิ​๋​งค​่อย​ๆ​ ​ข่ม​ความโกรธ​ใน​ใจ​ลง​ ​ใบหน้า​คลี่​ออก​เป็น​รอยยิ้ม​ที่​ดูออก​จะ​ฝืน​ๆ​ ​คนใน​กระจก​ที่ตั้ง​อยู่​บน​โต๊ะ​ ​รอยยิ้ม​ค่อยๆ​ ​ดู​เป็นธรรมชาติ​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ​ทั้ง​ยัง​เจือ​แวว​น่าสงสาร​และ​อบอุ่น​ ​พี่​สาม​พูด​ถูก​ ​ขอ​เพียง​นาง​อดทน​ไว้​ได้​ ​ก็​ไม่​วัน​มี​ใคร​สามารถ​ก้าว​ข้าม​ตำแหน่ง​ของ​นาง​ได้​ ​อย่างน้อย​ๆ​…​องค์​หญิง​ซีส​ยา​ไม่ได้​ ​เยี​่ย​เย​่ว​์​ก็​ไม่ได้​เช่นกัน​!

ไม่นาน​ ​ม่อ​จิ​่ง​หลีก​็​ผลัก​ประตู​เดิน​เข้ามา​ ​เอ่ย​ด้วย​สีหน้า​ไม่​สู้​ดีนั​กว่า​ ​“​เจ้า​ยัง​มีเรื่อง​อะไร​อีก​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​โผ​เข้าสู่​อ้อมแขน​ของ​ม่อ​จิ​่ง​หลี​ทั้ง​น้ำตา​คลอ​หน่วย​แล้ว​พลัน​ร้องไห้​สะอึกสะอื้น​ออกมา​ ​ม่อ​จิ​่ง​หลี​ขมวดคิ้ว​ ​มอง​สตรี​ใน​อ้อมแขน​ที่​ร้องไห้​คร่ำครวญ​ด้วย​ความเสียใจ​ ​มือ​ข้าง​หนึ่ง​ของ​เยี​่​ยอิ​๋​งกำ​แขน​เสื้อ​ม่อ​จิ​่ง​หลี​เอาไว้​ ​ร้องไห้​พลาง​พูดว่า​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ ​ท่าน​อย่า​ทำ​เช่นนี้​กับ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​เลย​ ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​รู้ตัว​แล้ว​ว่า​ทำผิด​”

ม่อ​จิ​่ง​หลี​ผลัก​นาง​ออก​ ​เอ่ย​กลั้ว​หัวเราะ​เสียงเย็น​ว่า​ ​“​รู้ตัว​แล้ว​ว่า​ผิด​หรือ​ ​เมื่อ​ครู่​เจ้า​คิด​จะ​วิ่ง​โร่​ไป​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​เพราะเหตุใด​ ​คิด​จะ​เอาเรื่อง​ของ​ตระกูล​เยี​่ย​ไป​บอก​ม่อ​ซิว​เหยา​หรือ​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​ส่ายหน้า​ดิก​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ใส่ร้าย​ข้า​ ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​ไม่ได้​คุ้นเคย​กับ​ติ้ง​อ๋อง​ ​ข้า​เพียงแต่​…​ฮือๆ​ ​ท่าน​อ๋อง​กับ​พี่​รอง​ทำ​เช่นนี้​ ​แล้ว​จะ​เอา​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​ไป​ไว้​ที่ใด​ ​แม้แต่​ท่าน​แม่​กับ​ท่าน​ย่า​ก็​ยัง​ช่วย​พี่​รอง​ ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​น้อยใจ​ยิ่งนัก​…​พี่​สาม​บอกว่า​หาก​มีเรื่อง​น้อยใจ​อะไร​ ​ไป​เล่า​ให้​นาง​ฟังได้​ ​พวก​ท่าน​ทุกคน​ล้วน​รังแก​ข้า​ ​ข้า​อยาก​ไปร​้​อง​ไห้​กับ​พี่​สาม​มี​อัน​ใด​ผิด​ด้วย​หรือ​ ​ท่าน​อ๋อง​ท่าน​ช่าง​ใจร้าย​ยิ่งนัก​…​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​อยู่​กับ​ท่าน​มา​หลาย​ปี​เพียงนี้​ ​ลูกชาย​ของ​เรา​ก็​ไม่รู้​ไป​อยู่​เสียที​่​ใด​ ​ท่าน​ก็​…​ท่าน​ก็​จะ​ทนไม่ไหว​แล้ว​หรือ​…​ฮือๆ​…​”

พอได้​ยิน​ชื่อ​ของ​เยี​่ย​หลี​ ​ม่อ​จิ​่ง​หลีก​็​อึ้ง​ไป​เล็กน้อย​ ​“​เจ้า​บอก​เยี​่ย​หลี​ต่าง​อัน​ใด​กับ​บอก​ม่อ​ซิว​เหยา​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​เอ่ย​เสียงดัง​ว่า​ ​“​พวก​ท่าน​ทำ​เรื่อง​ขายหน้า​ที่​บอก​ผู้ใด​ไม่ได้​เช่นนี้​ ​เหตุใด​ข้า​ถึง​จะ​บอก​ไม่ได้​!​”

ม่อ​จิ​่ง​หลี​ขมวดคิ้ว​ ​ ​พินิจ​มอง​เยี​่​ยอิ​๋​งอยู​่​นาน​ ​ในที่สุด​ถึง​ได้​พูดว่า​ ​“​เจ้า​พูดจา​เหลวไหล​อะไร​ ​เยี​่ย​เย​่ว​์​ยัง​มีประโยชน์​ ​ไม่ใช่​อย่างที่​เจ้า​คิด​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​ไม่เชื่อ​ ​“​จริง​หรือ​ ​ท่าน​อ๋อง​ไม่​คิด​จะ​รับ​พี่​รอง​เข้า​ตำหนัก​จริงๆ​ ​หรือ​”

ม่อ​จิ​่ง​หลี​เอ่ย​เสียงเย็น​ว่า​ ​“​ข้า​ยัง​ไม่ได้​ตะกละ​ไม่​เลือก​ถึงขั้น​อยากได้​สตรี​วัย​สามสี​่​สิบ​เช่นนั้น​หรอก​นะ​ ​เยี​่ย​เย​่ว​์​มีประโยชน์​กับ​ข้า​ ​เจ้า​อย่า​พูด​ซี้ซั้ว​”​ ​ดูเหมือน​นาง​จะ​เชื่อ​พี่​ม่อ​จิ​่ง​หลี​พูด​จริงๆ​ ​เยี​่​ยอิ​๋ง​ถึง​ได้​เช็ดน้ำ​ตา​ ​มอง​เขา​พลาง​พูด​อย่าง​น่าสงสาร​ ​“​ข้า​รู้​แล้ว​ ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​ผิด​ไป​แล้ว​ ​แต่​เรื่อง​นี้​จะ​โทษ​อิ​๋ง​เอ๋อร​์​ทั้งหมด​ก็​คง​ไม่ได้​ ​ ​หาก​ให้​ใคร​รู้​ว่า​พี่​รอง​กับ​ท่าน​อ๋อง​…​ข้า​ยัง​จะ​มีหน้า​อยู่​ที่​ตำหนัก​หลี​อ๋อง​ได้​อย่างไร​”

เมื่อ​เห็นท่า​ทาง​กระเง้ากระงอด​ ​น้ำตา​เกาะ​พราว​อยู่​บน​ขน​ตา​ ​กับ​สีหน้า​น้อยใจ​และ​เป็นกังวล​ของ​นาง​ ​สีหน้า​ของ​ม่อ​จิ​่ง​หลีก​็​อ่อน​ลง​ไม่น้อย​ ​ถึงอย่างไร​ใน​ตอนนั้น​เขา​ก็​เคย​มีความรู้สึก​ที่แท้​จริง​กับ​เยี​่​ยอิ​๋​งอยู​่​บ้าง​ ​เขา​พยักหน้า​ ​“​เจ้า​เข้าใจ​ก็ดี​แล้ว​ ​เรื่อง​นี้​ห้าม​บอก​ผู้ใด​เด็ดขาด​ ​หลังจากนี้​เจ้า​จะ​ไป​ที่​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​มาก​หน่อย​ก็ได้​ ​แต่​สอง​วันนี้​พัก​อยู่​ที่​โรงพัก​ม้า​ก่อน​ก็แล้วกัน​”

เยี​่​ยอิ​๋ง​พยักหน้า​อย่างว่า​ง่าย​ ​“​ข้า​รู้​แล้ว​เพ​คะ​”