​“​ยินดี​ด้วย​พระ​ชายา​ ​กำจัด​กองทัพ​รักษา​ความสงบ​จำนวน​หลาย​แสน​จน​ราบ​เป็น​หน้า​กอง​ได้​โดย​ไม่ต้อง​เสียแรง​แม้แต่น้อย​”​ ​จาง​ฉี่​หลัน​พูด​ด้วย​รอยยิ้ม

​เยี​่ย​หลี​ยิ้ม​เรียบๆ​ ​พลาง​ส่ายหน้า​ ​“​หาก​ไม่ได้​ท่าน​แม่ทัพ​มาช​่ว​ยป​ระ​จำ​การ​ที่นี่​ ​ก็​คง​ไม่สำเร็จ​ง่ายดาย​เช่นนี้​หรอก​”

​การ​รบราฆ่าฟัน​ดำเนินต่อไป​จนกระทั่ง​ฟ้า​สว่าง​ ​ในที่สุด​ทหาร​รักษาการณ์​ของ​ซี​หลิง​ก็​ไม่​อาจ​ต้านทาน​ได้​ ​พากัน​ถอยทัพ​กลับ​เข้า​เมือง​ด้วย​ความพ่ายแพ้​ ​ทว่า​ ​กำแพง​และ​ประตู​ของ​เมือง​เล็ก​ๆ​ ​เช่นนี้​แทบจะ​ไร้​ประสิทธิภาพ​ใน​การป้องกัน​ ​เพียง​ไม่​ถึง​หนึ่ง​ชั่ว​ยาม​กองทัพ​ตระกูล​ม่อ​และ​หน่วย​เฮ​ยอ​วิ​๋น​ฉีก​็​สามารถ​พัง​ประตูเมือง​และ​บุกเข้าไป​ใน​เมือง​เล็ก​ๆ​ ​แห่ง​นี้​ได้​อีกครั้ง​ ​อันที่จริง​ใน​เมือง​มีท​หาร​รักษาการณ์​ของ​ซี​หลิง​หลงเหลือ​อยู่​ไม่เท่าไร​แล้ว​ ​มี​เพียง​ฆ่าฟัน​ที่​ดัง​มาจาก​ใน​ตรอก​ซอกซอย​เป็นระยะๆ​ ​เท่านั้น​ ​ทันทีที่​คณะ​ของ​เยี​่ย​หลีก​้าว​เข้าสู่​เมือง​ ​ทหาร​ที่​ล่วงหน้า​เข้ามา​ก่อน​ก็​เข้ามา​รายงาน​ว่า​ ​“​แม่ทัพ​จู​เยี​่​ยน​ยังอยู่​บน​หอกำ​แพง​เมือง​ขอรับ​”

​ ​ทุกคน​มอง​ตากัน​ ​เยี​่ย​หลี​พูดเสี​ยง​เบา​ ​“​ไปดู​เขา​สักหน่อย​แล้วกัน​”

​ ​คนอื่น​ย่อม​ไม่มี​ความเห็น​ใดๆ​ ​ขึ้น​บันได​กำแพงเมือง​ตามหลัง​เยี​่ย​หลี​ไป​ ​ที่​มุม​หนึ่ง​บน​หอกำ​แพง​เมือง​ ​จู​เยี​่​ยน​ใน​ชุด​ออกศึก​ที่​ค่อนข้าง​เก่า​ ​กำลัง​ยืน​เอา​มือ​ไพล่หลัง​ ​ทอด​มอง​ไป​ทาง​เมือง​เปี้ยน​ที่​ไกล​ออก​ไป​ ​แม้​เยี​่ย​หลี​และ​คนอื่นๆ​ ​จะ​เดิน​ขึ้น​มา​แล้ว​ ​แต่​เขา​ยัง​ดูเหมือน​ไม่ได้​ยิน​อะไร​ทั้งสิ้น​ ​เยี​่ย​หลี​เอง​ก็​ไม่รีบร้อน​ ​มอง​ประเมิน​แผ่น​หลัง​ของ​ชาย​ชรา​คน​นี้​อย่างสงบ

​ ​ไม่รู้​ว่า​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าไร​ ​จู​เยี​่​ยน​ถึง​ค่อยๆ​ ​หันกลับ​มาม​อง​ประเมิน​ทุกคน​ ​สุดท้าย​สายตา​ก็​หยุด​ลง​ที่​เยี​่ย​หลี​ที่​สวม​ชุด​สีขาว​ทั้งตัว​ ​เขา​ยื่นมือ​ออกมา​กล่าว​ถาม​เสียง​ขรึม​ ​“​ท่าน​นี้​…​แม่นาง​คือ​แม่นาง​หยาง​ ​หรือ​พระ​ชายา​ติ้ง​อ๋อง​หรือ​”​ ​เยี​่ย​หลี​ประสานมือ​ ​ยิ้มน้อย​ๆ​ ​พลาง​พูด​อย่างนอบน้อม​ ​“​ข้า​น้อย​คือ​เยี​่ย​หลี​ ​ยินดี​ที่​ได้​พบ​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​จู​”

​จู​เยี​่​ยน​พยักหน้า​ ​ยิ้ม​พูด​ ​“​ที่แท้​ก็​เป็น​พระ​ชายา​ติ้ง​อ๋อง​จริงๆ​ ​ด้วย​สินะ​…​เป็น​หญิงสาว​ที่​เก่งกล้า​จริงๆ​…​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​ช่าง​โชคดี​นัก​…​”

​เยี​่ย​หลี​เอ่ย​เบา​ๆ​ ​“​ท่าน​อาวุโส​ชม​เกินไป​แล้ว​”

​ ​จู​เยี​่​ยน​มอง​นาง​ ​ภายใน​ดวงตา​มีความรู้สึก​แปลกประหลาด​ยาก​จะ​บรรยาย​ ​เขา​ลังเล​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ​ถึง​ค่อย​เอ่ย​ถาม​ขึ้น​ ​“​หลานชาย​ที่​ไม่เอาไหน​ของ​ข้า​คน​นั้น​ ​ไม่ทราบ​ว่า​พระ​ชายา​จัดการ​เขา​อย่างไร​แล้ว​หรือ​”​ ​เยี​่ย​หลี​ถอนหายใจ​เบา​ๆ​ ​พูดเสียงต่ำ​ ​“​คุณชาย​จู​ได้​…​สิ้นชีพ​ใน​สงคราม​แล้ว​ ​เสียใจ​กับ​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​ด้วย​”

​ร่างกาย​ของ​จู​เยี​่​ยน​พลัน​สะท้าน​ขึ้น​เล็กน้อย​ ​มือ​ที่​กำ​หอก​อยู่​สั่นระรัว​อย่าง​ควบคุม​ไม่ได้​ ​ในที่สุด​ก็​ทำได้​เพียง​เงยหน้า​ทอดถอนใจ​ยาว​ ​“​สิ้นชีพ​ใน​สงคราม​แล้ว​อย่างนั้น​หรือ​…​นั่นสิ​นะ​…​เป็น​ข้า​ที่​ทำร้าย​เขา​เอง​ ​ที่จริง​เขา​สามารถ​…​”​ ​หลานชาย​เพียง​คนเดียว​ของ​เขา​ ​ตั้งแต่​เด็ก​ก็​มีสติปัญญา​ฉลาดเฉลียว​ ​เพ​รียบ​พร้อมด้วย​ความสามารถ​ ​ถ้าหาก​ไม่ใช่​เพราะ​เขา​ ​ไม่ใช่​เพราะ​กองทัพ​รักษา​ความสงบ​ ​เดิมที​เขา​ก็​สามารถ​มีชีวิต​ที่​อิสระ​เสรี​ ​พร้อมด้วย​ชื่อเสียง​และ​เงินทอง​ ​แต่เพียง​เพราะว่า​เขา​ ​เพื่อให้​เขา​ได้​สมหวัง​ดั่ง​ใจ​ปรารถนา​ ​จู​หลิง​จึง​ต้อง​ซ่อนตัว​เข้า​อยู่​ไป​ใน​ป่า​ลึก​ ​ไม่​พบปะ​ผู้คน​ภายนอก​มาตั​้ง​แต่​อายุ​สิบสอง​สิบ​สาม​ปี​ ​ดังนั้น​ต่อให้​เขา​เสียชีวิต​บน​พื้นสนาม​รบ​ ​ก็​จะ​ไม่มี​คนรู้จัก​ชื่อ​ของ​เขา​ไป​ตลอดกาล​ ​ไม่ได้​รับ​เกียรติยศ​หรือ​สถานะ​อัน​สมควร​ที่​เขา​ควรจะ​ได้​อีก​ตลอดไป

​“​ท่าน​แม่ทัพ​…​”​ ​เยี​่ย​หลี​ถอนหายใจ​ ​“​คุณชาย​จู​ได้​สิ้นชีพ​ใน​สนามรบ​แล้ว​ ​ท่าน​แม่ทัพ​ได้​โปรด​อย่า​เสียใจ​ไป​เลย​ ​ดวงวิญญาณ​ของ​คุณชาย​จู​คง​ไม่​อยาก​ให้ท่าน​แม่ทัพ​เสียใจ​เพราะ​เขา​”

​ ​จู​เยี​่​ยน​ส่ายหน้า​พูดว่า​ ​“​พระ​ชายา​ติ้ง​อ๋อง​ ​ท่าน​ไม่จำเป็น​ต้อง​ปลอบ​ข้า​ ​ข้า​ก็​แก่​มาก​แล้ว​ ​ใช้ชีวิต​มามาก​พอแล้ว​ ​ในเมื่อ​วันนี้​ได้รับ​ความปราชัย​ถึง​เพียงนี้​ ​ข้า​ก็​ไม่มี​อะไร​จะ​พูด​อีก​”​ ​เฟิ​่ง​จือ​เหยา​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​ ​เอ่ยปาก​พูดว่า​ ​“​เหตุใด​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​จู​จึง​คิด​เช่นนั้น​ ​กองทัพ​ตระกูล​ม่อ​ไม่ได้​จะ​มาสัง​หาร​ทุกคน​นะ​ขอรับ​”

​จู​เยี​่​ยน​มอง​เฟิ​่ง​จือ​เหยา​แวบ​หนึ่ง​ ​อด​รู้สึก​น่าขัน​ขึ้น​มา​ไม่ได้​ ​เขา​พูด​ยิ้ม​ๆ​ ​“​หรือ​ท่าน​แม่ทัพ​ผู้​นี้​จะ​หมายความว่า​ ​กองทัพ​ตระกูล​ม่อ​อยาก​ให้​ข้า​ยอม​จำนวน​อย่างนั้น​หรือ​ ​คนแก่​อย่าง​ข้า​ไม่มี​ประโยชน์​อะไร​ต่อ​กองทัพ​ตระกูล​ม่อ​หรอก​ ​ยิ่งไปกว่านั้น​ ​ข้า​สู้รบ​เพื่อ​ซี​หลิง​มาค​รึ​่ง​ชีวิต​ ​หาก​จะ​มาท​รยศ​ใน​ตอนที่​ข้า​อายุ​เท่านี้​ก็​คงจะ​น่าขัน​ไป​สักหน่อย​”

​ ​เยี​่ย​หลี​ทอด​มอง​ต่ำ​ ​และ​พูด​อย่าง​เรียบๆ​ ​“​ท่าน​แม่ทัพ​เข้าใจผิด​แล้ว​ ​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​มีคุณ​ธรรม​อัน​สูงส่ง​ ​กองทัพ​ตระกูล​ม่อมิ​บังอาจ​ขอให้​ท่าน​ยอมจำนน​ ​บัดนี้​ ​ทั้ง​ข้า​และ​ท่าน​ต่าง​ก็​เห็นผล​แพ้ชนะ​กัน​อย่างชัดเจน​ ​เดิมที​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​ก็​คิด​จะ​ปลด​เกราะ​เกษียณ​ตัว​จาก​การ​เป็น​ทหาร​นาน​แล้ว​ ​ดังนั้น​ ​จึง​ขอให้​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​ไป​จาก​ที่นี่​เสีย​ตอนนี้​ ​ตำหนัก​ติ้ง​อ๋อง​จะ​ไม่​สร้าง​ความลำบาก​ให้ท่า​นอย​่าง​แน่นอน​”​ ​จู​เยี​่​ยน​มอง​ประเมิน​เยี​่ย​หลี​ ​แล้ว​ถาม​ ​“​เจ้า​ไม่​กลัว​ว่า​หลังจาก​ข้า​ไป​แล้ว​จะ​กลับมา​จัดการ​กองทัพ​ตระกูล​ม่อ​อีก​อย่างนั้น​หรือ​”

​ ​เยี​่ย​หลี​ส่ายหน้า​พูด​ ​“​ข้า​น้อย​เชื่อใจ​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​”

​บน​หอกำ​แพง​เงียบสงัด​เป็นเวลา​นาน​ ​ในที่สุด​จู​เยี​่​ยน​ก็​หัวเราะ​เสียงดัง​กังวาล​ ​แล้วจึง​ส่ายหน้า​พูด​ ​“​ขอบคุณ​น้ำใจ​ของ​พระ​ชายา​อย่างมาก​ ​เสียดาย​ยิ่งนัก​…​จู​เยี​่​ยน​เกิด​เป็น​แม่ทัพ​ใหญ่​ของกอง​ทัพ​รักษา​ความสงบ​แห่ง​ซี​หลิง​ ​แม้​จะ​ตาย​ข้า​ก็​ยังคง​เป็น​แม่ทัพ​ใหญ่​ของกอง​ทัพ​รักษา​ความสงบ​แห่ง​ซี​หลิง​อยู่​!​ ​วันนี้​ ​จู​เยี​่​ยน​ปราชัย​ ​หามี​หน้า​ไป​พบ​อดีต​ฮ่องเต้​และ​บรรพบุรุษ​ของ​ซี​หลิง​อีก​ไม่​ ​ชีวิต​นี้​ ​ทิ้ง​มัน​ไป​เสีย​ก็แล้วกัน​!​”

​“​ท่าน​แม่ทัพ​อาวุโส​…​”

​จู​เยี​่​ยน​มอง​หญิงสาว​สุด​ขาว​ที่อยู่​ตรงหน้า​อย่างสงบ​ ​ภายใน​ตามี​ความรู้สึก​เสียดาย​และ​ช่วยไม่ได้​ปน​อยู่เล็ก​น้อย​ ​“​เพียงแต่​…​น่าเสียดาย​นัก​…​”​ ​หลานชาย​ที่​ตน​เลี้ยงดู​มากั​บมือ​ ​ไฉน​เลย​เขา​จะ​ไม่เข้าใจ​ ​ตอนที่​หลิง​เอ๋อร​์​เอ่ยถึง​หญิงสาว​ที่​ชื่อ​หยาง​เชียน​หย่า​กับ​เขา​ ​เขา​ก็​รู้ทัน​ที​ว่า​ ​ผู้หญิง​คน​นี้​ทำให้​แววตา​ของ​เขา​ไม่​เหมือนเดิม​ ​ในที่สุด​ตอนนี้​เขา​ก็ได้​เห็น​หญิงสาว​ที่​ทำให้​แววตา​ของ​หลานชาย​เขา​เปลี่ยนไป​ ​เพียงแต่​น่าเสียดาย​…​โชคชะตา​ไม่​เป็น​ดังปรารถนา​…

​“​ท่าน​แม่ทัพ​จู​?​!​”​ ​ท่ามกลาง​สายตา​ที่​ตื่นตระหนก​ของ​ทุกคน​ ​ชาย​ชรา​วัย​เจ็ดสิบ​ปีก​ระ​โดด​ลง​จาก​ยอด​กำแพงเมือง​ออก​ไป​โดยพลัน​ ​เยี​่ย​หลีก​้าว​ไป​ข้างหน้า​ก้าว​หนึ่ง​พร้อมกับ​ชาย​เสื้อ​ที่​สั่น​ไหว​เล็กน้อย​ ​ทว่า​สุดท้าย​ก็​หยุด​ฝีเท้า​เอาไว้​ ​ทุกคน​เดิน​ขึ้น​มา​ข้างหน้า​ ​ยืน​มอง​จาก​ยอด​กำแพงเมือง​ลง​ไป​ทาง​ด้านล่าง​ ​ตรง​ปาก​ประตูเมือง​นั้น​ ​ชาย​ชรา​นอน​แน่นิ่ง​ ​ใต้​ร่าง​มี​เลือด​สีแดง​สด​ไหล​ออกมา​ช้าๆ​ ​อาบ​ย้อม​ผืนดิน​ใต้​ร่าง​และ​เส้น​ผม​สีขาว​บน​ศีรษะ​

​เยี​่ย​หลี​มองดู​ชาย​ชรา​ที่​สิ้นใจ​ด้านล่าง​กำแพงเมือง​เงียบๆ​ ​แววตา​เผย​ความ​หม่นหมอง

​“​พระ​ชายา​…​”​ ​เฟิ​่ง​จือ​เหยา​ถาม​ด้วย​ความกังวล

​เยี​่ย​หลี​หันหน้า​กลับ​ไป​ด้วย​ท่าที​เรียบ​เฉย​ ​“​เก็บ​กระบี่​แล้ว​จัดการ​ฝังศพ​ให้​สมเกียรติ​เถิด​”

​“​รับ​บัญชา​”