เธอลากกระเป๋าเดินทางจากไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่เชื่อว่าเย่เนี่ยนโม่จะตามหาตนเองเจอทุกครั้งได้จริงๆ ในโลกอันแสนกว้างใหญ่ ด้านหลังเธอ นัยน์ตาของเย่เนี่ยนโม่ลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ

คฤหาสน์ตระกูลเย่ พ่อบ้านนำคนรับใช้มายืนอยู่ด้านข้างๆ ภายในบ้านที่กว้างใหญ่มีเพียงเสียงถ้วยน้ำชาที่กระทบโต๊ะหินอ่อน ทุกคนต่างเฝ้ารอคอยผู้หญิงที่อายุมากกว่า 60 ปีแต่ยังดูสง่าน่าเกรงขามที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ด้วยความเคารพ

“เนี่ยนโม่ยังไม่กลับมาเหรอ” ฝู้เฟิ่งหยีดื่มชาพลางถามด้วยสายตาเย็นเยือก พ่อบ้านรีบเดินไปข้างหน้า “ท่านนายเย่ คุณชายออกไปทำงานนอกสถานที่ครับ ผมจะให้คนไปแจ้งคุณชายเดี๋ยวนี้”

ฝู้เฟิ่งหยีมองเขา จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า “คุณเองก็อยู่บ้านพวกเรามาหลายสิบปีแล้วสินะ”

“ครับ ท่านนายเย่” พ่อบ้านก้มหน้าตอบ ในใจก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ทำไมจู่ๆท่านนายเย่ถึงกลับมาจากเขาผุโถได้ อีกอย่างดูแล้วเหมือนจะรู้อะไรมา

ฝู้เฟิ่งหยียืนขึ้น ปัดฝุ่นที่ไม่ควรจะมีบนตัว “เรื่องของเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่าติงยียีคนนั้นฉันรู้แล้ว ไม่ต้องเอาเรื่องที่ฉันกลับมาบอกหลานฉัน”

พ่อบ้านรีบก้มหน้าตอบรับฝู้เฟิ่งหยีหันไปมองสาวใช้ที่ยืนเรียงแถวอย่างพอใจแล้วพูดว่า “ออกไปเป็นเพื่อนฉันหนึ่งคน”

สาวใช้ทั้งหมดต่างก็ก้มหน้ากันสุดชีวิตไม่อยากให้ตนเองถูกเลือก สาวใช้หนึ่งคนในนั้นเดินออกมา “ท่านนายเย่คะ ดิฉันไปกับท่านเองค่ะ”

ฝู้เฟิ่งหยีมองเด็กสาวตรงหน้า ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตมีเสน่ห์ แค่เห็นก็รู้ว่าฉลาดมีไหวพริบ เธอพยักหน้า “ไปเถอะ”

พ่อบ้านก้มหน้ามองไปยังท่านนายเย่ที่ถูกประคองเดินออกไป บ่นพึมพำในใจตลอดว่าท่านนายเย่จะไปไหนกันแน่ เห็นว่าคนเดินไปไกลแล้ว ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ติงยียีนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ คนขับรถด้านหน้าบ่นตลอดเวลา “โชคดีที่คุณมาเจอผม ไม่อย่างนั้นน้อยคนที่จะยอมให้หมาตัวใหญ่ขนาดนั้นขึ้นรถมาด้วย”

ติงยียีฝืนจิ้มเจื่อนๆให้เขา เธอเอาศีรษะพิงหน้าต่างอย่างเหนื่อยล้า ยังมีเวลาครึ่งชั่วโมงเธอก็จะกลับถึงบ้านแล้ว ในที่สุดรถยนต์ก็มาถึงที่หมายท่ามกลางเสียงบ่นพึมพำของคนขับรถ

ติงยียีค่อยๆลากกระเป๋าเดินทางที่หนักอึ้งไปทางบ้านป้า เธอหาข้อแก้ตัวได้แล้ว บอกว่าตัวเองหยุดงานไปเที่ยวพักผ่อน ก้าวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเริ่มลังเลเมื่อเข้าใกล้ลานบ้านของป้ามากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะเรื่องของเธอทำให้พ่อปวดหัวมากพอแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะยอมให้เธอคบหากับเย่เนี่ยนโม่ ตอนนี้ตนเองกลับมาเขาต้องสงสัยแน่นอน

ฝีเท้าเธอยิ่งช้าลงเรื่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ เสียงติงต้าเฉินที่กำลังเล่นหมากรุกกับเพื่อนดังมาจากด้านในของประตูเหล็กสีแดง ติงยียียืนฟังอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นน้ำตาอุ่นๆก็คลอเต็มเบ้า

กลับมาที่ภายในบ้านอีกครั้ง ติงยียีไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลย เพิ่งจะเปิดประตู ชิวไป๋ก็โผล่ออกมา เธอเหลือบมองเย่เนี่ยนโม่อย่างเงียบๆ แม้จะเป็นเขาที่ให้คนมาบอกตนเองว่าให้มาอยู่เป็นเพื่อนติงยียี แต่เธอก็ยังโกรธมาก จงใจไม่สนใจเขา ชิวไป๋ลากติงยียีนั่งลงบนโซฟา “ไปเที่ยวครั้งนี้ไปเจอเรื่องอะไรสนุกๆมาหรือเปล่า”

ติงยียีฝืนยิ้มให้เธอ ส่ายหน้า ในใจนึกถึงคืนนั้นที่มีการจุดพลุในเมืองตงฟัง ผู้ชายที่ใส่หน้ากากคนนั้นก็คือเย่เนี่ยนโม่สินะ

โทรศัพท์มือถือของเย่เนี่ยนโม่ดังขึ้นอีกครั้ง ติงยียีเงยหน้าขึ้นด้วยความอ่อนไหว จากนั้นก็รีบปกปิดด้วยการก้มหน้า เย่เนี่ยนโม่เดินไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียง ชิวไป๋ค่อยๆขยับเข้ามา “ตอนนี้เธอมีแผนจะทำอะไร”

“ฉันไม่มีทางที่จะคบกับเขาแล้ว” ติงยียีพูดทีละคำ เย่เนี่ยนโม่เดินเข้ามาจากระเบียง สีหน้าดูผิดปกติเล็กน้อย

“พักผ่อนเยอะๆ” เขามองติงยียีอย่างลึกซึ้ง ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อเห็นเขาจากไปอย่างไร้เยื่อใย ความคิดหนึ่งผุดขึ้นภายในใจของทั้งคู่ เขาคงไปหาอ้าวเสว่แล้ว ชิวไป๋ยืนขึ้นรีบพูดว่า “เธอพักผ่อนก่อน ฉันจะออกไปแปบเดียว”

ทางลงบันได เย่ป๋อสวมสูทยืนตัวตรง “พ่อบ้านบอกว่าท่านนายเย่กลับมาที่เมืองตงเจียงแล้ว อีกทั้งยังรู้เรื่องคุณยียีแล้วด้วยครับ”

“คุณย่าอยู่ที่ไหน” เย่เนี่ยนโม่ขมวดคิ้วบีบสันจมูกแล้วเอ่ยถาม

เย่ป๋อกำลังจะพูด เสียงของชิวไป๋ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังพวกเขาสองคน “เย่เนี่ยนโม่!”

เย่ป๋อคิดจะก้าวเข้ามาขวางเธอ เย่เนี่ยนโม่โบกมือ ผู้หญิงคนนี้จริงใจกับติงยียีจริงๆ ไม่เช่นนั้นเขาก็คงไม่ให้เธอคอยอยู่ข้างกายติงยียีตลอดเวลา

“ถ้าคุณชอบติงยียีจริง เช่นนั้นคุณก็ควรจะแต่งงานกับเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ” ชิวไป๋ท่าทางเอาเรื่องอยากจะช่วยติงยียีแย่งชิงผลประโยชน์อย่างเต็มที่

เย่ป๋อก้าวเข้ามาหนึ่งก้าวพูดเสียงเบาๆว่า “พอแล้ว คุณชายมีแผนรับมือ ไม่ต้องพูดแล้ว” เขากังวลว่าคุณชายจะไม่พอใจชิวไป๋จริงๆ

ชิวไป๋มองเขาอย่างโมโห เบนหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ พักหนึ่งเย่เนี่ยนโม่พูดเบาๆว่า “เธอไม่ยอมแต่งงานกับฉัน”

“สมองเธอเพี้ยนไปแล้วเหรอ” ชิวไป๋พูดอย่างลืมตัว สัมผัสได้ถึงสายตาของเย่เนี่ยนโม่ที่เย็นยะเยือกลงทันที เย่ป๋อรีบก้าวเข้ามาอธิบายแทนชิวไป๋ “คุณชิวก็แค่แสดงความไม่เข้าใจของตนเองครับ”

ชิวไป๋ก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร สายตาเย็นเยือกของเย่เนี่ยนโม่เมื่อครู่ทำให้เธอตัวสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เย่เนี่ยนโม่มองไปยังเย่ป๋อ เย่ป๋อหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้ว่าคุณชายโกรธแล้ว เขาจึงไม่กล้าพูดเหลวไหล

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง เย่เนี่ยนโม่เดินเข้าไปในลิฟท์ เย่ป๋อรีบฉวยจังหวะพูดกับชิวไป๋ “พักผ่อนมากๆ อย่านอนดึก”

ชิวไป๋มองเขาจากไปอย่างรวดเร็ว ฝ่ามืออดไม่ได้ที่จะไปจับตรงที่ถูกเขากุมไว้เมื่อครู่ อารมณ์ในใจก็อ่อนไหวตามไปด้วย

อ้าวเสว่แบกท้องนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเพิ่งจะอาเจียนมา ร่างกายทรมานอย่างที่สุด แต่เมื่อเห็นสาวใช้ของตระกูลเย่อย่างซางหัวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าตอนที่อยู่ต่อหน้าท่านนายเย่คนนั้น ก็คาดเดาถึงสถานะของหญิงชราคนนี้ได้รางๆในใจแล้ว