ตอนที่ 892 สาวใช้ตัวแสบ 796

“ไม่เป็นไรหรอก คุณเข้ามาจูบผม ผมจะอยู่นิ่งๆ” เย่เชินหลินพูดอย่างเคร่งขรึม

“โอ้ย ก็แค่จูบเอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ รอคุณหายดีก่อน ฉันไม่ได้จะหนีไปไหนสักหน่อย” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำในปากและเย่เชินหลินก็พูดด้วยสีหน้าอย่างจริงจัง “หมายความว่าอะไร? เบื่อจูบแฟนตัวเองแล้วเหรอ? แล้วคุณอยากจูบกับใคร?”

ไร้เหตุผลจริงๆ!

ชายคนนี้กลายเป็นคนเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เซี่ยชีหรั่นกลอกตาขาวใส่เขา สุดท้ายก็ต้องยอมใจเขาแล้วพูดต่อเบาๆ “จูบก็ได้ๆ อย่าไร้สาระขนาดนั้นสิ คุณหลับตา เดี๋ยวฉันไปจูบคุณ แต่คุณห้ามขยับนะ”

เมื่อพูดแบบนี้ ใจลึกๆ เธอก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง เพราะเธอไม่ค่อยเป็นคนจูบเขาก่อน

ยิ่งตอนนี้พวกเขาอยู่นอกบ้านด้วย เธอกลัวใครจะมาเห็นตอนที่เธอเดินเข้าไปจูบเขา

“ทำไมต้องให้ผมหลับตาด้วย? ผมก็อยากเห็นคุณจูบผมนะ” เย่เชินหลินค่อนข้างเอาแต่ใจ

จนเซี่ยชีหรั่นเหงื่อตก แต่ในใจเธอก็สามารถรู้สึกถึงความอ่อนหวานจากความดื้อรั้นของเขาได้

เธอมองริมฝีปากของเขาอย่างใกล้ชิด ริมฝีปากของเขาไม่ได้หนามากนัก รูปปากค่อนข้างบอบบางคมชัดอย่างมีเสน่ห์ ทำให้คนมองแล้วต้องรู้สึกเซ็กซี่

เมื่อเย่เชินหลินเห็นสายตาที่เธอมองเขาแล้วทำให้อยากดึงเธอเข้ามากอดโดยไม่สนใจอะไร

แต่เขากลั้นไว้ได้และเห็นเธอหลับตาแล้วค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเขา

“ลืมตามองผมสิ เดี๋ยวจูบผิดคนนะ!” เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง

เซี่ยชีหรั่นปฏิบัติต่อผู้ป่วยอย่างอ่อนโยนเสมอ เมื่อเขาพูดเช่นนี้แล้วเธอก็ลืมตามองเขาอย่างเชื่อฟัง

ทั้งสองสบตากันและริมฝีปากของเธอค่อยๆ สัมผัสริมฝีปากของเขาเบาๆ จากนั้นเธอเตรียมถอยกลับไป

แต่เย่เชินหลินคงไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้ เขาจึงยื่นมือขวาออกไปกอดเธอไว้แล้วเริ่มจูบเธอด้วยความเร่าร้อน

มันช่างอึดอัดเหลือเกินที่ไม่สามารถได้เธอดั่งปรารถนาได้ ถ้าหากให้เขาได้แต่มองทุกวันแต่ไม่มีโอกาสได้แตะต้องเธอแบบนี้สักวันเขาต้องเป็นบ้าแน่นอน

เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าขัดขืนเลยแม้แต่นิด เพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของเธอจะส่งผลกระทบต่อบาดแผลของเขา

เธอได้แต่ยืนตัวแข็งและจับขอบเก้าอี้ปรับนอนของเขาเพื่อประคองตัวไว้

เขาชอบรังแกเธอแบบนี้เสมอ ทุกครั้งที่จูบเธอ เธอจะทำอะไรไม่ถูกและเขาจะมีอารมณ์มากขึ้น

ลิ้นของเขาค่อยๆ เข้าไปในปากเล็กๆ ที่เหมือนน้ำผึ้งของเธอ แล้วค่อยๆ สัมผัสกับกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์และลิ้นเล็กๆ ของเธอ

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าร่างกายของเธอค่อยๆ อ่อนแรงลงจนแทบจะไม่มีแรงพยุงตัวที่เก้าอี้นั้นได้

เธอรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เขาจูบเธอในเวลานี้ แต่เธอไม่สามารถหยุดความฟินตอนที่เขาจูบเธอได้

มือใหญ่ยาวของเย่เชินหลินยื่นไปแตะหลังเธอไว้ ฤดูหนาวมันช่างน่ารำคาญเหลือเกิน เธอต้องสวมเสื้อกันหนาวหนาๆ ไว้ และตอนนี้ก็อยู่นอกบ้านด้วย ซึ่งเขาไม่สามารถสัมผัสร่างกายเธอได้เลย

“งึ้ม……พอได้แล้ว หยุด……หยุดได้แล้ว” คำพูดที่คลุมเครือของเซี่ยชีหรั่นซึ่งไม่สามารถพูดออกจากปากได้

เมื่อรู้ว่ายัยตัวเล็กของเขากำลังจะขัดขืน เขาจึงจงใจแตะส่วนที่อ่อนไหวที่สุดในปากของเธอด้วยลิ้นของเขาอย่างยั่วเย้าไปมา

เซี่ยชีหรั่นจึงอดส่งเสียงเบาๆ ออกมาไม่ได้ เสียงนั้นคงไม่ต้องพูดถึงว่าเย้ายวนแค่ไหน

ร่างกายของเย่เชินหลินเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาทันทีและเขาก็ไม่กล้าจูบเธอต่อไป มิฉะนั้นเขาต้องกดเธอลงไปนอนโดยไม่คำนึงถึงชีวิตแน่นอน

เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงที่ไม่น่าให้อภัยของตัวเอง เธอจึงตกใจและพยายามดิ้นออกจากริมฝีปากของเขา

โชคดีที่เย่เชินหลินปล่อยเธอ เธอจึงรีบลุกขึ้นยืน แต่ลมหายใจที่เร่าร้อนนั้นยังไม่สามารถสงบลงได้ในทันที

เย่เชินหลินเองก็ไม่สามารถสงบอารมณ์นั้นได้ เมื่อเซี่ยชีหรั่นก้มหน้ามองเขาก็ได้เห็นดวงตาอันปรารถนาของเขาจึงทำให้เธอต้องเขินจนหน้าแดงอีกครั้ง

“ยัยตัวเล็ก รอผมหายดีก่อนเถอะ เดี๋ยวจะจัดการให้รู้เรื่องไปเลย จะยั่วเกินไปแล้ว ถ้าผมปล่อยให้คุณลุกจากเตียงได้ภายในสามวันผมจะไม่ชื่อเย่เชินหลินอีก คอยดูสิ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว

เซี่ยชีหรั่นมองหน้าเขาและพึมพำเบาๆ “ใส่ร้ายคนอื่นชัดๆ คุณอยากจูบเองไม่ว่า”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้นแล้ว เย่เชินหลินก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาและคิดเหมือนกันว่าเขาเป็นคนขอให้เธอจูบเอง ทำไมห้ามตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ

ทำไมทุกครั้งที่เจอผู้หญิงคนนี้เขาจะห้ามใจไม่ได้ คงเพราะว่าเธอมีแรงดึงดูดมากเกินไป

เมื่อถึงช่วงฤดูหนาว ส้งหลิงหลิงจะไม่ค่อยออกจากห้อง หลังจากเธอเปิดเผยข้อมูลนั้นเสร็จเธอก็ไม่ค่อยออกไปไหนเลย เพราะกลัวว่าเย่เชินหลินจะสงสัยในตัวเธอ

วันนี้เธอเลี้ยงเย่เจิ้งเหิงอยู่ในห้องทั้งวันและได้ยินเสียงสาวใช้คุยกันในระเบียงทางเดินว่า “ทำไมคุณเย่ถึงบาดเจ็บได้?”

“นั่นสิ ได้ยินมาว่าคุณเย่ไม่ใช่คนธรรมดาเลยนะ แล้วทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ คนทั่วไปคงทำอะไรคุณชายของเราไม่ได้หรอก เฮ่อ!”

เย่เชินหลินกลับมาแล้ว? เขาบาดเจ็บด้วย?

แล้วเซี่ยชีหรั่นตายหรือยัง?

ส้งหลิงหลิงจึงรีบอุ้มลูกขึ้นมากแล้วสั่งสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เธอ “วันนี้อากาศแจ่มใสดีนะ ฉันจะพาลูกออกไปเดินเล่น ให้ลูกได้รับแคลเซียมหน่อย เธอไปกับฉันนะ”

ที่จริงเธออยากจะไปพบเย่เชินหลินโดยตรงเลย แต่ก็รู้สึกกลัว จึงต้องแกล้งพาลูกออกไปเดินเล่น

ตอนนี้ตัวน้อยเย่เจิ้งเหิงอายุเกือบครึ่งขวบแล้ว เนื่องจากร่างกายของเขาค่อยๆ เจริญเติบโต จึงทำให้สภาพหัวใจของเขาดีขึ้นกว่าแรกเกิด และช่วงที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีอาการผิดปกติใดๆ เลย

ส้งหลิงหลิงอุ้มลูกไปถึงทางลงบันไดก็ส่งลูกให้กับสาวใช้ที่ไปกับเธอ

การอุ้มลูกลงบันไดนั้นค่อนข้างอันตราย ถ้าหากหกล้มอย่างไม่ทันระวังเย่เชินหลินคงไม่ให้อภัยเธอแน่ เธอจึงส่งลูกให้สาวใช้เป็นคนอุ้มแทน

หลังลงจากบันไดไปถึงห้องรับแขกชั้นหนึ่งแล้ว เธอก็อุ้มลูกกลับมาแล้วพูดกับลูกว่า “เหิงเหิงตัวน้อยของแม่ วันนี้อากาศดีมาก เดี๋ยวหม่ามี๊พาลูกออกไปเที่ยวข้างนอกนะ ดีไหม?”

ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กเข้าใจหรือไม่ แต่เด็กอายุเท่านี้เมื่อมีคนคุยด้วยเขาก็ต้องยิ้มตอบอย่างไร้เดียงสาอยู่แล้ว

เมื่อเห็นลูกชายยิ้ม ส้งหลิงหลิงก็จูบที่แก้มเล็กๆ ของเขา

ทุกครั้งที่เห็นลูกยิ้มเธอก็จะรู้สึกดีเป็นพิเศษและหวังอยู่ในใจเสมอว่าสวรรค์จะให้เธอได้อยู่กับลูกไปตลอด

สาวใช้เดินไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูให้กับส้งหลิงหลิง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูก็พยักหน้าทักทายเธออย่างมีมารยาท “สวัสดีครับคุณส้ง”

“อื้ม” ส้งหลิงหลิงพยักหน้าตอบพวกเขา เพราะตอนนี้เธอไม่ได้มีอำนาจอะไรในตระกูลเย่ ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะถ่อมตนมาสักพักแล้ว

เมื่อได้ยินว่าส้งหลิงหลิงออกมา เซี่ยชีหรั่นที่เพิ่งจูบกับเย่เชินหลินเสร็จก็ทำตัวไม่ถูก

เส้นผมเธอยุ่งเหยิงไปหมดเพราะเขา เธอจึงรีบจัดทรงแล้วค่อยๆ หันมองไปที่หน้าประตูบ้าน

ส้งหลิงหลิงก็บังเอิญเห็นเย่เชินหลินนอนอยู่บนเก้าอี้ปรับนอนและเห็นเซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ข้างเขา ในเวลานั้นเธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย

คิดในใจว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเย่เชินหลินถึงไม่ตาย แค่บาดเจ็บ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับไม่เป็นอะไรเลย? หรือว่าตอนที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยลงมือเย่เชินหลินช่วยเซี่ยชีหรั่นไว้ได้?

ให้ตายสิ! อุตส่าห์คิดแผนไว้เพื่อจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่นี่กลับถูกความโชคดีของเซี่ยชีหรั่นช่วยเอาไว้!

เด็กในอ้อมแขนเธอยังคงยิ้มอย่างไร้เดียงสา แต่ส้งหลิงหลิงกลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างพูดไม่ถูก

คิดไม่ถึงจริงๆ เลย แผนที่สมบูรณ์แบบของเธอไม่เพียงแต่กำจัดเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ แต่กลับเปิดโอกาสให้เธอกลับมาบ้านหลังนี้อีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะล้มเหลวแล้วสินะ

เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเอ๋ย ฉันส้งหลิงหลิงอุตส่าห์ฝากความหวังให้กับคุณ แต่คุณกลับทำให้ฉันต้องผิดหวังจริงๆ

ทีนี้ เธอจะทำอะไรได้อีก?

เพียงแค่เหลือบมองไปเธอก็ได้เห็นใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่แดงอย่างผิดธรรมชาติ ซึ่งมันทำให้เธอยิ่งรู้สึกเกลียดจนไร้คำบรรยายอีกครั้ง

ในโลกนี้ไม่มีอะไรยากเกินกว่าเราตั้งใจไม่ใช่หรือ? เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างเซี่ยชีหรั่นจะโชคดีไปตลอด

อยากยิ้มก็ยิ้มไป คอยดูเถอะ สักวันเธอจะสูญเสียทุกอย่างที่มี! ในใจส้งหลิงหลิงแทบจะลุกเป็นไฟ

ส้งหลิงหลิงตกใจยืนอยู่กับที่ไปสักพัก จากนั้นสีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เธอกอดเด็กไว้แล้วเดินไปหาเย่เชินหลินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องการบาดเจ็บของเขา

“เชินหลิน คุณกลับมาแล้วเหรอ?” เธอถามเขา แต่เย่เชินหลินตอบกลับพึมพำด้วยความเย็นชา

เมื่อก่อนเธอมักจะแสร้งทำเป็นตีสนิทกับเซี่ยชีหรั่น แต่ตอนนี้เธอไม่อยากให้คนอื่นหาว่าเธอเสแสร้งอีก ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเซี่ยชีหรั่น

เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนกัน ได้แต่มองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยเย่เจิ้งเหิง

“หนูน้อยคนนี้โตไวมากเลย” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจแล้วพูด

ช่วงก่อนที่เธอออกไปเด็กคนนี้เพิ่งจะครบเดือน แต่ตอนนี้ตัวเล็กก็ใกล้จะครึ่งขวบแล้ว เมื่อเทียบกับตอนนั้นเจ้าตัวเล็กก็โตขึ้นไม่น้อยเลยและเขายิ่งโตยิ่งเหมือนส้งหลิงหลิงขึ้นทุกวัน

“เชินหลิน เหิงเหิงคิดถึงคุณทุกวันเลยนะ ทุกครั้งเขาจะมองออกไปนอกประตูเมื่อถึงเวลาที่คุณไปเยี่ยมเขา แม้จะพูดไม่ได้แต่ลูกก็ยังรอคุณอยู่ตลอดเลยนะ” ส้งหลิงหลิงพูดไปแล้วยื่นลูกออกไปให้เย่เชินหลิน

“ฉันเอง” เซี่ยชีหรั่นเอื้อมมือออกไปรับ แต่ส้งหลิงหลิงไม่ยอมปล่อยมือ เย่เชินหลินจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “ให้เธออุ้ม เธอก็เป็นแม่ของเด็กเช่นกัน”

อย่างที่ว่า ส้งหลิงหลิงต้องไม่สบายใจอย่างแน่นอน จากนั้นเธอฝืนยิ้มและพูดด้วยคำพูดประชดประชัน “จะไม่ใช่ได้ไงล่ะ? เธออยากมาก็มา อยากไปก็ไป แต่ในสายตาของคุณเธอก็ยังเป็นคนดีอยู่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นใครเป็นคนร้องไห้โวยวายเพื่อจะไปจากที่นี่ และยังบอกว่าจะไม่มีวันกลับมาอีก…….”

“หุบปาก!” เย่เชินหลินตะคอกขัดจังหวะเธอแล้วพูดอย่างเย็นชา “ให้ลูกอยู่ที่นี่ แล้วคุณกลับไปในบ้าน”

“เชินหลิน! ทำไม ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ได้เลยเหรอ? คุณคิดจะไปไหนก็ไปโดยไม่สนว่าลูก ฉันคงไม่ต้องถามก็รู้ว่าที่คุณหายไปสองสามวันนี้ก็เพราะเธอแน่นอน ฉันแค่อยากเรียกร้องแทนลูกก็ไม่ได้เลยเหรอ?”

“จะ……” จะมากไปแล้ว! เย่เชินหลินยังทันไม่พูดจบเซี่ยชีหรั่นก็รีบยิ้มพูดกับเขา “พอได้แล้ว หลิน อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าลูกเลย ส้งหลิงหลิง ส่งลูกมาให้ฉันก่อนเถอะ”