ตอนที่ 937 สาวใช้ตัวแสบ 841

จงหวีฉวนนั่งอยู่บนโซฟา คดีในวันนี้ยังไม่จบ เซี่ยชีหรั่นไม่มีปัญหาอะไร เขาต้องระวังอีกหน่อยอย่าให้ถูกจับได้

เย่เชินหลินให้นายกับพ่อของนายได้พักผ่อนก่อนสักหน่อย หัวเราะเร็วไปก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

คนในครอบครัวเย่เชินหลินอยู่ด้วยกัน ฝู้เฟิ่งหยีดีใจที่สุด หลายปีมานี้ลูกและสามีอยู่ร่วมกันน้อยมาก มีโอกาสได้อยู่รวมกับเธอหวงแหนเวลานี้มาก

เซี่ยชีหรั่นสะกิดแขนเย่เชินหลินและกระซิบถามว่า : “เย่เจิ้งเหิงน้อยยังโอเคใช่ไหม” ความจริงเวลาที่มีความสุขไม่ควรพูดเรื่องหนักใจ หลายวันมานี้เซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงเรื่องของเย่เจิ้งเหิงน้อย อยากจะรู้ว่าอาการของเขาดีขึ้นรึยัง

เด็กน้อย ตัวเองเพิ่งจะดีได้ไม่นานก็คิดถึงคนอื่นแล้ว ทำไมจงหวีฉวนถึงลงมือกับคนใจดีแบบเธอ?

“หมอบอกว่ายังโอเค” เย่เชินหลินพูดออกมาเกือบจะกัดหูของเซี่ยชีหรั่น

เซี่ยชีหรั่นตัวแข็งทื่อจ้องเย่เชินหลินตาโต ตรงนี่คนมากขนาดนี้คุณยังกล้า

“ฉันมีข้อเสนอ พรุ่งนี้ไปเยี่ยมเย่เจิ้งเหิงน้อยด้วยกัน หลายวันมานี้ยุ่งแต่เรื่องของฉัน ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาเลย” เซี่ยชีหรั่นเสียงพูดเบาแต่ฝู้เฟิ่งหยีกับเย่เฮ่าหรันก็ยังได้ยิน

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนสีหน้าปลาบปลื้ม ที่มีลูกสะใภ้ที่รู้ความแบบนี้ แค่นี้ก็พอแล้วไม่อยากได้อะไรแล้ว

หลังจากเซี่ยชีหรั่นดูแลผู้ใหญ่ทั้งสองท่านให้พักผ่อนเรียบร้อยแล้วจึงไปอาบน้ำ หลายวันมานี้ไม่ได้อยู่ที่บ้าน เธอยังไม่ได้อาบน้ำให้สบายใจเลย ตอนนี้กลับบ้านแล้วจะแช่น้ำให้สบายใจหน่อย

น้ำอุ่นชะล้างร่างกาย ความหงุดหงิดวุ่นวายที่ผ่านมาหลายวันกลับคืนสู่ความสงบ

หลังจากเธออาบน้ำเสร็จเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าลืมเอาเสื้อคลุมมา หมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างเย่เชินหลินน่าจะอยู่ในห้องหนังสือมั้ง? ผ้าขนหนูผืนนี้เล็กเกินไป เคยเนื้อแนบเนื้อกับเย่เชินหลินมาก่อน ถ้าเจอกันแบบนี้เซี่ยชีหรั่นก็ยังอายอยู่ดี

เธอเอาผ้าขนหนูคลุมรอบตัว ผ้าขนหนูเล็กเกินไปจนแทบปิดจุดสำคัญไม่มิด ถ้าออกไปเจอหมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างเย่เชินหลินก็อันตรายแล้ว

กลัวอะไร เซี่ยชีหรั่นคลุมผ้าเสร็จ เปิดประตูออกมาน้อยๆ อย่างระมัดระวัง สังเกตดุว่าด้านนอกมีหมาป่าอยู่ไหม ทำไมมืดแบบนี้ หรือว่าเย่เชินหลินปิดไฟ? ปิดไฟก็ดี เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูอย่างดีใจ

แย่แล้ว ไม่ใช่ปิดไฟ แต่เพราะเย่เชินหลินยืนอยู่นอกประตู

เย่เชินหลินไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้วิ่งไปวิ่งมาโรงพยาบาลกับกลุ่มทนายจนไม่มีเวลาพักผ่อน เขาเองก็อยากอาบน้ำ

แค่เห็นคนสวยออกมาจากห้องน้ำ ล่อใจมาก

ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นช่างล่อใจ บวกเพิ่มกับรูปร่างที่เซ็กซี่ เย่เชินหลินก็คือหมาป่าตัวหนึ่ง ตอนนี้นิสัยเปิดเผย ถ้าไม่กินแกะน้อยเซี่ยชีหรั่นตัวนี้อย่าเรียกเขาว่าเย่เชินหลิน

เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้แน่นและจูบตรงติ่งหูน้อยๆ

“หลิน ปล่อยฉันแล้วรีบไปอาบน้ำ” เซี่ยชีหรั่นที่ถูกจูบติ่งหู ร่างกายอ่อนแรงไปหมดและไม่ได้พูดออกมาจากใจ

“อาบน้ำไม่ต้องรีบ ที่รัก คุณสวยมากเลย” มือใหญ่ของเย่เชินหลินเริ่มวุ่นวาย และหายใจแรง

การต่อต้านของเธอที่อยู่ในมือของเย่เชินหลินเหมือนเป็นการเพิ่มความสนุกเท่านั้น การต่อต้านของเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ผล หมาป่าเย่เชินหลินตัวนี้พาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปกินในห้องน้ำ

เช้าวันที่สองเซี่ยชีหรั่นตื่นแต่เช้ามาก พอเธอขยับ มือที่อยู่บนเอวก็รัดแน่น ลมหายใจของผู้ชายกอดเธอไว้

“อย่าดิ้น” เย่เชินหลินพูดอย่างหยาบๆ ไม่ใช่เพราะสงสารคนตัวเล็กที่เมื่อวานเหนื่อย เขาอยากจะจัดการเซี่ยชีหรั่นในทันที หลายวันแล้วที่ไม่ได้ลิ้มรส แค่เมื่อคืน คืนเดียวจะไปพอได้อย่างไร

แน่นอนเซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่าสิ่งของที่โอ้อวดคืออะไร เธออายจนหน้าแดงไม่กล้ามองหน้าเย่เชินหลิน จนตอนนี้ยังปวดไปทั้งตัว การยั่วยุเย่เชินหลินคือการขุดหลุมให้ตัวเอง เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจมาโดยตลอดว่าเย่เชินหลินใช้พลังงานอย่างไรถึงประสบความสำเร็จได้แบบนี้ ทั้งที่ทำเหมือนกันหมด

“เดี๋ยวจะไปเยี่ยมเด็กที่โรงพยาบาล” เซี่ยชีหรั่นพูดเตือนใครบางคนเสียงเบา

เขาไม่พูดอะไร มือคู่นั้นเริ่มวุ่นวายบนตัวเธออย่างไม่อายอะไร

เย่เชินหลินจูบคอขาวราวหิมะไม่จบไม่สิ้น วันนี้จะปล่อยเธอไปก่อน พวกเรายังมีเวลาอีกเยอะ

คุณชายเย่ไม่ยอมลุกขึ้น ตัวเองไม่ยอมลุกไม่ว่า ยังไม่ยอมให้เธอลุกขึ้นอีกด้วย คุณชายเย่พูดอธิบายว่า : “ถ้าเธอออกไปแล้ว ฉันก็ไม่มีเครื่องทำให้มืออุ่นสิ” เซี่ยชีหรั่นขบฟันแน่น ก็คุณปากแข็ง แต่คำพูดนุ่มนวลโน้มน้าว ท่านนายเย่กับท่านปู่เย่ยังรอไปเยี่ยมเย่เจิ้งเหิงน้อย

ขณะที่ทั้งสองคนปรากฏตัวที่ห้องรับรองใหญ่ ฝู้เฟิ่งหยีไม่โทษที่ทั้งสองคนมาช้าและยังยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น เห็นอาการแบบนั้นเซี่ยชีหรั่นก็หน้าแดง ค่อยๆ ก้มหน้าลงไม่กล้ามองผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน

ฝู้เฟิ่งหยีดึงเซี่ยชีหรั่นไปเดินด้วยกัน ถามนู้นถามนี้ตลอดเวลา เพราะเธออยากให้นายท่านเย่กับเสี่ยวเย่ได้ใช้เวลาด้วยกัน

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล ห้องที่เย่เจิ้งเหิงน้อยพักอยู่เป็นห้องเดี่ยวพิเศษของโรงพยาบาล สภาพแวดล้อมเงียบสงบ ส้งหลิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียงของเย่เจิ้งเหิงน้อยตลอดเวลา เย่เจิ้งเหิงน้อยไม่เพียงแค่เป็นลูกของเธอ แต่ยังเป็นเครื่องหมายเดียวที่อยู่ต่อในบ้านตระกูลเย่ เธอมั่นใจจากนิสัยของเย่เชินหลิน ถ้าไม่มีเย่เจิ้งเหิงน้อย ส้งหลิงหลิงคงถูกไล่ออกมานานแล้ว

ตอนที่ส้งหลิงหลิงเห็นเย่เชินหลิน เย่เฮ่าหรันดีใจเป็นอย่างมาก พอสังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่ข้างเย่เชินหลิน รอยยิ้มแข็งกระด้างบนใบหน้า อารมณ์มีความสุขค้างนิ่งไม่ขยับ

เย่เฮ่าหรันเห็นส้งหลิงหลิงดูแลเย่เจิ้งเหิงน้อยแบบนี้ ก็พอใจหน่อย

“ส้งหลิงหลิง ลำบากเธอแล้ว” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวด้วยความจริงใจ เย่เจิ้งเหิงน้อยเขาเป็นสายเลือดของตระกูลเย่ ส้งหลิงหลิงเป็นแม่ของเขา ในเมื่อการดูแลลูกของตัวเองเป็นหน้าที่ตามปกติอยู่แล้ว แต่ฝู้เฟิ่งหยียังกล่าวขอบคุณส้งหลิงหลิง

“ไม่เป็นไร นี้คือสิ่งฉันควรทำ” ส้งหลิงหลิงไม่ต้องการคำขอบคุณของเย่เฮ่าหรัน สิ่งที่เธอต้องการคือคำยืนยันจากเย่เชินหลิน ส้งหลิงหลิงมองไปที่เย่เชินหลิน สีหน้าเย่เชินหลินไม่แสดงอาการอะไร มองไปที่เซี่ยชีหรั่น มือของทั้งสองคนประสานกัน บาดตาเหลือเกิน ต่อให้บาดตายังไงส้งหลิงหลิงก็ต้องทน เดิมที่เย่เชินหลินก็ไม่เห็นส้งหลิงหลิงในสายตา ตอนนี้ส้งหลิงหลิงไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่ทนก็ทำอะไรไม่ได้

คุณหมอประจำตัวของเย่เจิ้งเหิงเป็นผู้ชายรูปร่างผอมสูง อายุ30ปี นามสกุลส้ง เพิ่งจะย้ายกลับมาจากอเมริกา

“เด็กไม่เป็นอะไรร้ายแรง ตอนนี้อยู่ระหว่างสังเกตอาการ วันที่15เดือนหน้าให้มาตรวจอีกครั้ง ขณะอยู่ที่บ้านต้องดูแลอย่างระมัดระวัง ถ้าพบว่าการหายใจของเด็กมีปัญหารีบมาโรงพยาบาลทันที อย่าปล่อยให้การหายใจของเด็กมีปัญหามาก แบบนี้ไม่ดีต่อเด็ก” คุณหมอส้งบอกให้เย่เชินหลินระมัดระวัง

“ทราบแล้ว ขอบคุณคุณหมอส้ง” ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกขอบคุณคุณหมอส้งเป็นอย่างมาก

ไห่ลี่หมินยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล มองสิ่งของสองอย่างที่อยู่ในมืออย่างลังเลมาโดยตลอดว่าจะจัดการอย่างไรดี

เห็นเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินและอีกหลายคนกำลังเดินมา ไห่ลี่หมินจึงเดินเข้าไปทักทาย

“ลี่หมิน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?” เย่เชินหลินมองไห่ลี่หมินอย่างสงสัย ชายคนนี้ไม่น่าจะมาเยี่ยมหลินหลิง วันนี้หลินหลิงโทรมาลางานหนึ่งวันบอกว่าไม่สบาย

“สวัสดีคุณนางเย่ สวัสดีคุณชายเย่ เชินหลินนี้คือบัตรดูหนังที่คนอื่นให้ฉันมา ตอนแรกไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้เจอคุณแล้ว คุณกับเซี่ยชีหรั่นแยกกันนานขนาดนี้ วันนี้ก็ไปดูหนังด้วยกันสิ” ไห่ลี่หมินไม่สนใจว่าเย่เชินหลินอยากได้ไหม เข้ายัดมันเข้าในมือของเซี่ยชีหรั่น และอวยพรให้โชคดี

“ไปเถอะ ไปเถอะ” ฝู้เฟิ่งหยีผลักสองคนพลางอุ้มเด็กขึ้นรถ และโบกมือให้เย่เฮ่าหรัน ส้งหลิงหลิงไม่พอใจแต่ก็ทำได้แค่มองเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเดินจากไป

“ต้าฮุยดูแลพวกเขาให้ดี” หลังจากเย่เชินหลินสั่งงานหลินต้าฮุยเสร็จ จึงพาเซี่ยชีหรั่นไปตามที่อยู่ในบัตรดูหนัง เขาอยากจะเดินไปเรื่อยๆ กับเซี่ยชีหรั่น ใช้เวลาด้วยกันตามลำพังสองคน

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าการที่เดินไปเงียบๆ สองคนเป็นความสุขอย่างหนึ่ง วิ่งตามเย่เชินหลินไป จูงมือใหญ่ที่อบอุ่นไว้ เหมือนคู่รักทั่วไปที่เดินไปตามทางเท้า

ฝู้เฟิ่งหยีมองพวกเขาสองคนมีความสุข ฝู้เฟิ่งหยีที่อยากอุ้มหลานมานานแล้วกระแทกเย่เฮ่าหรัน ทำปากยื่นให้เขามองไปนอกหน้าต่าง ไม่ใช่ทุกคนอยากจะเห็นฉากนี้ เช่นส้งหลิงหลิง เธอมองมือคู่นั้นที่จับกันแน่นอย่างเหม่อลอย อยากจะไปแยกพวกเขาออกจากกันทันที

ไม่ว่าส้งหลิงหลิงจะมองด้วยความเกลียดชังยังไง เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นยังเดินจับมือกันไปที่โรงหนัง เส้นทางนี้จะบอกว่ายาวก็ยาว จะบอกว่าสั้นก็สั้น ในใจของเซี่ยชีหรั่นเหมือนกำลังดื่มน้ำผึ้ง โรงหนังใหญ่มากคนที่เข้ามาเกือบจะเป็นคู่รักทั้งหมด หนังกำลังจะฉาย ไฟที่สว่างปิดลงทันที เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นนั่งเคียงข้างกันอยู่ในแถวที่สาม เซี่ยชีหรั่นคิดถึงความหวานตลอดทาง คิดถึงที่เย่เชินหลินมักจะรังแกตัวเองบ่อยๆ ตอนนี้คนเยอะ เซี่ยชีหรั่นใช้ความกล้าแอบจูบเย่เชินหลิน หลังจากนั้นแกล้งทำเป็นนั่งดูหนังต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เด็กน้อย จุดไฟแล้วหนีไปแอบ เดี๋ยวจะรู้ว่าจุดไฟแล้วไม่ดับไฟไม่ใช่ของแท้ เย่เชินหลินนั่งดูหนังนิ่งไม่ขยับอะไร หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องของหนุ่มสาววัยรุ่นไม่สนใจพ่อแม่พยายามต่อต้านทุกอย่างและสุดท้ายได้เดินไปด้วยกัน ภาพตัดจบคือพระเอกนางเอกจูบกัน

ตอนที่เพิ่งออกจากโรงหนัง เซี่ยชีหรั่นกำลังจะถามเย่เชินหลินว่าจะซื้ออะไรฝากฝู้เฟิ่งหยีกับเย่เฮ่าหรันไหม เห็นสีหน้าเย่เชินหลินไม่แน่ใจ ใบหน้าหล่อเหล่าแฝงไปด้วยความหื่นกระหาย

เซี่ยชีหรั่นนึกถึงการแอบจูบในโรงหนังของเธอ คิดได้ว่าตอนนี้ไม่ดีแล้ว มองซ้ายมองขวามองคนที่จากไป เซี่ยชีหรั่นตาโตหันกลับมา ยังดีนี่เป็นที่สาธารณะคนเยอะแยะ ต่อให้คุณชายเย่หน้าด้านยังไงก็ไม่กล้า รออีกหน่อยดีกว่า

เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นหันมาตาโตก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าไม่กินเธอให้เรียบเธอก็ไม่รู้จักกล้ว

“หลิน พวกเราไปกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มและจับมือเย่เชินหลิน ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะกลายอาหารเที่ยงของคุณชายเย่

เย่เชินหลินยื่นมือไปกอดเอวของเซี่ยชีหรั่น ตรงข้ามโรงหนังมีโรงแรมห้าดาวอยู่พอดี สวรรค์ช่วยเย่เชินหลินแล้ว

“ฉันเดินเอง คุณปล่อยฉันลง” เซี่ยชีหรั่นเห็นคนเยอะไม่กล้าส่งเสียงดัง จึงทำแค่เจรจาเบาๆ

ถ้าวางเธอลง พอเห็นโรงแรมเธอก็วิ่งหนีไปสิ เย่เชินหลินไม่เคยขาดทุน เขายิ้มแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาอารมณ์ดีมาก

“เปิดห้องชุดห้องใหญ่ให้ฉัน” เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น อีกมือหนึ่งยืนการ์ดให้พนักงานวัยรุ่นสาวสวย เซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่าครั้งนี้จะหลบหนีได้ยาก ครั้งนี้เล่นใหญ่ไปแล้ว