ตอนที่ 848 สาวใช้ตัวแสบ 752

“เย่เชินหลิน คุณลองฟังอันนี้ดู” เซี่ยชีหรั่นใช้มืออันสั่นเทาหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋า ใช่! เธอรู้ว่าส้งหลิงหลิงไม่มีทางยอมรับว่าเธอทำอะไรต่อหน้าเย่เชินหลินแน่ ดังนั้นเธอจึงบันทึกเสียงของส้งหลิงหลิงไว้

เทปบันทึกเสียงนี้ เมื่อกี้ตอนเดินกลับมาที่คฤหาสน์เธอได้เช็คดูแล้ว คุณภาพดีมาก เย่เชินหลินฟังได้ชัดเจนจนไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน

เย่เชินหลินไม่ใช่เทพเจ้า เขาเดาไม่ถูกว่าเธอจะให้เขาฟังอะไร เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่นเงียบๆพลางเอ่ยว่า“ได้”

เซี่ยชีหรั่นกดปุ่มเปิดเทปบันทึกเสียง ความน่าเกลียดและความเชื่อมั่นของส้งหลิงหลิง เย่เชินหลินได้ฟังมันหมดแล้ว

เขาแค่คิ้วขมวดในช่วงเริ่มต้นเท่านั้น พอถึงตอนหลัง เซี่ยชีหรั่นก็มองไม่เห็นคลื่นอารมณ์ใดๆบนใบหน้าเขาแล้ว

ส้งหลิงหลิงทำเรื่องพวกนี้ ตัวส้งหลิงหลิงเองก็ยอมรับแล้ว แต่เย่เชินหลินกลับไม่ตกใจและไม่โกรธเคืองเลย ไม่เป็นไปตามที่เซี่ยชีหรั่นคิดไว้จริงๆ

เธอไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ส้งหลิงหลิงทำเลย เธอไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินได้ยินที่เธอพนันกับส้งหลิงหลิงแล้วยังทำเป็นนิ่งเฉยได้

ถ้าส้งหลิงหลิงไม่จากไป ก็เป็นเธอที่จากไป เหมือนว่าเธอจะพูดออกมาอย่างชัดเจนแล้วนะ

เรื่องที่ทำให้เธอเสียใจก็คือเย่เชินหลินได้ยินประโยคสุดท้ายแล้ว แต่ท่าทางของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

เขาเชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเองเกินไปเหรอ หรือเขาคิดว่าเธอจะไม่มีทางไปจากเขา คิดว่าเธอจะหลับหูหลับตาทนให้ผู้ชายของตัวเองพัวพันและไม่ชัดเจนกับผู้หญิงอีกคนตลอดไปงั้นเหรอ?

เดิมทีเธอคิดว่าเย่เชินหลินได้ฟังคำเหล่านี้แล้วจะเดือดดาล และรีบพุ่งไปไล่ส้งหลิงหลิงออกไป ไล่ให้เธอไสหัวออกไปไกลๆ

ท่าทางของเขาทำให้เธอเข้าใจ เขาไม่มีทางทำแบบนั้น คนที่ชนะก็คือส้งหลิงหลิง

“เย่เชินหลิน คุณได้ยินรึยัง เธอยอมรับแล้ว ทั้งยังบอกอีกว่าจะไม่หยุดทำลายเรา คุณคิดว่ายังไง? จะให้เธอไป หรือว่าให้ฉันไป?”เซี่ยชีหรั่นเอ่ยถาม

เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอยังคงเต็มอกเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเขา

เย่เชินหลินจ้องไปที่ใบหน้าน้อยๆของเธอ นัยน์ตาของเขาสั่นไหวแวบหนึ่ง หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเมื่อโดนฉุดรั้งขึ้นมา

เธออยากจะพูดออกไปจริงๆว่าเธอล้อเล่น ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง เธอก็ยินดีที่จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เธอรู้ว่าแค่สายตาของเขา ก็สามารถทำให้เธอสั่นไหวได้แล้ว ดังนั้นเธอถึงได้จงใจพูดคำรุนแรงต่อหน้าส้งหลิงหลิง เพื่อต้องการบังคับตัวเองสักครั้ง

เธอรอคอยอย่างเงียบงัน ทุกวินาทีล้วนเป็นความเครียดที่ทรมาน แม้จะทรมาน แต่เธอก็รู้สึกดีใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ฟังคำพูดที่ไร้เยื่อใย

“เย่เชินหลิน คุณช่วยตอบฉันด้วย ที่นี่มีเธอ ไม่มีฉัน คุณจะเลือกอะไร?”ในที่สุดก็ทนความกดดันของความเงียบไม่ไหว

เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นมาอีกครั้ง

ลำคอของเย่เชินหลินแห้งเหือด ผ่านไปสักพักเขาถึงยื่นมือออกมาลูบผมของเซี่ยชีหรั่นพลางพูดเสียงอ่อนโยนว่า“เอาล่ะ เลิกเล่นได้แล้ว”

นี้คือคำตอบที่เธอรอคอยเหรอ? เขาหลีกเลี่ยง!

“เล่น?”เซี่ยชีหรั่นหัวเราะอย่างไม่อยากจะเชื่อ พยายามซ่อนความเสียใจของเธอไว้

“คุณคงจะรู้นะเย่เชินหลิน ว่าฉันไม่เคยมีครั้งไหนจริงจังเท่าครั้งนี้มาก่อน ฉันไม่มีอารมณ์จะมาล้อเล่นกับคุณ”พูดจบเธอก็ถอนหายใจออกมา ครั้งนี้เธอเข้าใจคำตอบของเขาอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามอีก

ที่แท้วันนี้ก็เป็นวันที่ต้องเจ็บปวดเจียนตายวันหนึ่งจริงๆ เธอเตรียมใจไว้แล้วไม่ควรมีท่าทางเป็นอย่างในตอนนี้

เธอต้องยืนหยัด เพื่อแสดงออกว่าเธอไม่เป็นอะไร ในใจของเขาคนที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือลูกและแม่ของลูกเขา เธอแพ้แล้ว เธอควรจะแพ้อย่างสง่างาม

เมื่อเซี่ยชีหรั่นคิดมาถึงตรงนี้ เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดในจิตใจลงพลางยิ้มบางๆ และเอ่ยเสียงเบาว่า“ขอบคุณนะ เย่เชินหลิน คุณไม่อยากจะพูดออกมาด้วยตัวเองว่าส้งหลิงหลิงจะต้องอยู่ต่อไป ฉันไปเอง คุณแค่ไม่อยากจะเหี้ยมโหดขนานนั้นเท่านั้นเอง คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เซี่ยชีหรั่นเดินไปได้แค่ก้าวเดียว ก็โดนเย่เชินหลินยื่นมือไปกอดไว้

“ไม่ให้ไป!”เสียงเย็นอันแข็งกร้าวของเขาดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ เธอพยายามฝืนน้ำตาไว้ พลางชะงักงันอยู่ในอ้อมกอดของเขา และกดเสียงต่ำถามเขาว่า“ทำไมไม่ให้ไป? ในเมื่อในใจของคุณ ฉันไม่ได้สำคัญเท่าเธอและลูกของคุณ ทำไมไม่ให้ไป?”

“คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมเคยเตือนคุณแล้ว นอกจากอยู่กับผมที่นี่ คุณก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น! ต่อให้ต้องขัง ผมก็จะขังคุณไว้ ให้คุณไม่สามารถห่างจากผมได้แม้แต่ครึ่งก้าว!”

เขาเผด็จการแบบนั้นอีกแล้ว ยิ่งเธอพยายามดิ้นให้หลุด เขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้น

“ฉันไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นคนก่อนแล้ว คุณคิดว่าคุณจะขังฉันได้เหรอ?”เสียงของเซี่ยชีหรั่นเย็นชาขึ้น นั้นคือการแอบซ่อนหัวใจของเธอที่เต้นอยู่อย่างบ้าคลั่ง

หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงเพราะเขา ต่อให้ในตอนที่เธอโกรธที่สุด เมื่อเขาเอาแต่ใจ เธอจะตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้

ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งต้องรีบออกไป เธอไม่อาจอยู่เคียงข้างเขาอย่างไร้ศักดิ์ศรีได้

“ถ้าผมอยากขังก็ต้องได้ขัง ไม่สนว่าคุณจะเป็นใคร”

เย่เชินหลินทำหน้านิ่งและพาเซี่ยชีหรั่นย้ายไปที่ข้างประตู จากนั้นก็กดเธอไว้ที่ประตู ริมฝีปากของเขาก้มลงมาทางเธอ

ยัยผู้หญิงสมควรตาย เอะอะก็จะไป เขาไม่ให้เธอไป เขาต้องการให้เธออยู่ต่ออย่างไร้ข้อโต้แย้ง

เซี่ยชีหรั่นหันหน้าหลบ เธอขมวดคิ้วพลางผลักเขาออกอย่างแรง

“เย่เชินหลิน คุณทำแบบนี้ มีแต่ฉันจะเกลียดคุณ! คุณคิดว่าคุณเป็นแบบนี้ ฉันก็จะอยู่ข้างคุณอย่างไร้ศักดิ์ศรีต่อไปงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!ฉันเซี่ยชีหรั่นพูดคำไหนคำนั้น ฉันจะไป!”

“คุณไปไม่ได้หรอก!”การยืนหยัดในคำมั่นของเธอทำให้เขาโมโห นัยน์ตาของเย่เชินหลินเปลี่ยนเป็นโหดร้ายเหมือนกับหมาป่า เธอรู้จักสายตาแบบนี้ของเขา เขาในแต่ก่อนก็ครอบครองและพิชิตเธอแบบนี้ เขาในตอนนั้นไม่ให้เกียรติเธอเลย ทำราวกับว่าเธอเป็นแค่เหยื่อเท่านั้น

เย่เชินหลินยื่นมือออกไปที่ปกเสื้อของเซี่ยชีหรั่น มีท่าทีที่จะใช้กำลังรุนแรง จากนั้นเสื้อผ้าของเธอก็จะขาดเป็นชิ้นๆ จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แน่นอนว่าเธอรู้ดีอยู่แล้ว

เซี่ยชีหรั่นทั้งอายทั้งโกรธ ร่างกายอดที่จะสั่นเทาไม่ได้

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยมีอะไรกัน แต่เธอไม่อยากทำเรื่องอย่างนั้นกับเขาในสถานการณ์อย่างงี้ เธอจะมีอารมณ์ได้ยังไง?

ตอนที่เขากำลังจะฉีกเสื้อผ้าของเธอ เซี่ยชีหรั่นขู่เสียงต่ำว่า“เย่เชินหลิน ถ้าคุณกล้าฉีกฉันจะไม่ให้อภัยคุณตลอดไป!”

“แคว่ก”ชุดลำลองของเธอถูกฉีกขาดเป็นสองชิ้น ร่างกายที่งดงามของเธอถูกเผยต่อหน้าเขาอีกครั้ง

เขาไม่สนเลยด้วยซ้ำว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงได้เลวขนานนี้!

เขารั้งเธอไว้ เขาพยายามรั้งเธอไว้อย่างเต็มที่แล้ว เขาไม่อยากบอกเธอเรื่องที่ลูกเป็นโรคหัวใจ ถ้าเขาให้ส้งหลิงหลิงไปในเวลานี้ มันคือการเอาชีวิตของลูกมาเล่น เขาไม่มีทางทำแบบนั้น

เรื่องเหล่านี้เขาพูดไม่ได้ เขารู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นตัดใจไปจากเขาไม่ได้ ดังนั้นเขาทำได้แค่ใช้วิธีเลวทรามอย่างงี้รั้งเธอไว้ เขารู้ว่าเธอรักเขา

ร่างกายของเธอยอมอยู่ใต้อาณัติของเขาขนานนี้“คนเลว !คนขี้โกง!คุณ..อื้มม…. ”

เธอเกลียดปฏิกิริยาของตัวเองที่มีต่อเขา ทั้งๆที่เธอสิ้นหวังไปแล้ว และในใจเธอก็เกลียดเขามาก แต่ทำไมร่างกายยังคงเชื้อเชิญให้คนชั่วอย่างเขาลุกล่ำเข้ามา?

“ใช่ ผมมันคนขี้โกง!”

ไม่นานร่างกายของเขาก็ไร้สิ่งปกปิดเช่นกัน เซี่ยชีหรั่นฉวยโอกาสนี้ เพื่อหนีจากการควบคุมของเขา แต่ก็ไม่สำเร็จเลย

บ่ายโมงเมื่อวาน เธอก็โดนเขารังแกจนไม่รู้จักจบจักสิ้นอยู่บนเรือยอร์ช เมื่อคืนเธอก็โดนเขารังแกอีกทั้งคืน ร่างกายของเธอในตอนนี้ไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย

“เย่เชินหลิน คุณ… คุณไม่มีทางได้ทำสมใจแน่…”เซี่ยชีหรั่นกัดฟันพูด เย่เชินหลินแสยะยิ้มชั่วร้าย

“ผมได้ทำสมใจไปแล้ว”เขาใช้สายตาที่น่ารังเกียจมองมาที่เธอ เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงกว่าเดิม และยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

เธอลองบิดตัวออกจากเขาดู แต่เขากลับพูดชิดใบหูของเธอว่า “ที่รัก คุณดิ้นให้แรงกว่านี้ได้เลยนะ ผมชอบมาก”

เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากพลางแข็งข้างอยู่ที่เดิมอีกครั้ง ไปๆมาๆเหมือนว่าเขาจะตั้งใจทำให้เธอโกรธเพื่อความสนุกซะงั้น ทั้งยังเอ่ยขึ้นอีกว่า“นิ่งๆกับผมแบบนี้ ก็น่าเอ็นดูดี แบบนี้ผมก็ชอบมากเหมือนกัน”

เซี่ยชีหรั่นบอกกับตัวเองตลอดว่า ต้องครองสติไว้ให้ได้ ต้องไม่ยอมเพราะท่าทางแบบนี้ของเขาเด็ดขาด

เขาคุ้นเคยกับร่างกายของเธอเกินไป เขารู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะทนไม่ไหว

ไม่ว่าเขาจะยั่วยวนยังไง ต่อให้เธอจะทนไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้พลั้งปากออกไป

ในท้ายที่สุดเธอก็ถูกเขาส่งมอบความสุขสูงสุดให้ ร่างกายของเธอกระตุกเกร็งไม่หยุด แต่ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่าและทรมานมาก

น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มช้าๆ คิดแต่ว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมไล่ส้งหลิงหลิงไป เธอทั้งน้อยใจและเจ็บปวดใจ

ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่รักจนไม่รู้จะรักยังไงได้อีกแล้ว

เธอมองไปที่เขาอย่าเศร้าเสียใจพลางพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “เย่เชินหลิน ฉันบอกไว้แล้วว่าฉันจะไป ถึงคุณจะเป็นแบบนี้ฉันก็ยังจะไปอยู่ดี ”

“ไม่ให้ไป! ” ต่อไปนี้ผมจะทำให้ส้งหลิงหลิงเชื่อฟังเอง เธอจะไม่มีโอกาสได้ทำอะไรอีก สีหน้าของเย่เชินหลินเงียบขรึม

เขาจนทำขนานนี้แล้ว เธอยังพูดว่าจะไปอีก หรือเธอจะทิ้งเขาลงจริงๆงั้นเหรอ?

“เธอไม่มีทางเชื่อฟังหรอก คุณดูช่วงเวลาที่ผ่านมาสิ เหมือนว่าเธอจะเชื่อฟังมากนิ แต่สุดท้ายก็แอบยุยงเสี่ยวหนงอยู่ข้างหลัง เหมือนที่คุณพูดไงว่าคุณรู้เข้าก่อน ถ้าคุณไม่รู้ก่อนล่ะ พวกเราก็คงต่างคนต่างไปแล้ว จากนี้ใครจะรู้ว่าเธอจะหลอกใช้ใครอีก และจะทำอะไรอีก?”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมหาทางให้เธอไม่สร้างความยุ่งยากให้เราได้อยู่แล้ว”

เขาพูดขนานนี้เท่ากับว่ายังคงปกป้องส้งหลิงหลิงอยู่ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางให้ส้งหลิงหลิงจากไป เขาอยากโอบซ้ายกอดขวางั้นเหรอ?

“เย่เชินหลิน ฉันว่าฉันพูดชัดเจนมากแล้วนะ ถ้าเธออยู่ที่นี่ ฉันจะไป”

เห็นว่าเขากำลังจะพูดออกมา เซี่ยชีหรั่นก็ขมวดคิ้วพลางพูดดักว่า“ไม่ต้องพูดว่าไม่ให้ฉันไป ฉันจำที่เคยพูดไว้ได้ว่า ถ้าฉันไม่ชอบเป็นแม่เลี้ยง ฉันไม่เป็นได้ ถ้าคุณรักฉันจริงๆ ก็เคารพในการตัดสินใจฉันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงอีกแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันแค่อยากมีชีวิตที่เรียบง่าย ฉันไม่อยากจะต้องลืมตาขึ้นมาแล้วเจอคนวางแผนใส่และเผชิญหน้ากับการโดนหักหลังอีกแล้ว”

คำพูดตัดใจของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินจ้องมองท่าทางจองเธออย่างละเอียด หัวใจของเขาเหมือนโดนคนใช้ค้อนหนักๆทุบลงมา แค่ท่าทางของเขาเท่านั้นที่ยังดูเหมือนปกติ

ราวกับว่าเวลาถูกหยุดไว้ในชั่วพริบตานี้ เซี่ยชีหรั่นรอคอยคำตอบจากเขาอย่างอึดอัดใจ จนถึงตอนนี้ ในใจของเธอยังคงคาดหวังเล็กๆ และรอคอยว่าเขาจะพูดว่า“ผมจะให้ส้งหลิงหลิงออกไป ต่อไปนี้จะมีแค่คุณกับผมและตูตูเราสามคนจะอยู่ด้วยกัน”