ตอนที่ 841 สาวใช้ตัวแสบ 745

“ทราบแล้ว”

“คุณพ่อคะ วันนี้เป็นวันเกิดของเย่เชินหลิน เขาบอกว่าเขาอยากจะขอโทษท่าน……”เย่เฮ่าหรันฟังผ่านโทรศัพท์อย่างนิ่งเงียบ เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาที่ค่อยๆคลายลง ขณะที่กำลังจะพูดเพิ่มเติม เย่เชินหลินก็เข้ามาแย่งโทรศัพท์ของเธอแล้วพูดว่า：“คุณพูดมั่วอะไรของคุณ ผมบอกตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่าผมจะขอโทษ？”

“คุณจะปากแข็งไปทำไม？พูดคำว่าขอโทษกับพ่อของตัวเองจะเป็นไรไป คุณไม่รู้หรอกว่าคุณนั้นโชคดีแค่ไหน”เซี่ยชีหรั่นกระซิบเบาๆ คิ้วของเย่เชินหลินนั้นขยับ จากนั้นก็พูดกับปลายสายว่า：“ประธานเย่！”

ยังจะเรียกว่าประธานเย่อีก！เจ้าคนนี้ทำไมถึงได้ปากแข็งนัก เธอนั้นอยากที่จะงัดปากของเขาออกมาให้เขาเรียกปลายสายว่าพ่อ

“อืม”เย่เฮ่าหรันรับคำด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เขานั้นรู้จักลูกชายของตนเองเป็นอย่างดี ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเรียกตนว่าประธานเย่ แต่สำหรับเขาแล้วก็เหมือนกับว่าเขาเรียกตนว่าพ่อนั้นแหละ

“ดูแลแม่ของผมให้ดี”

เจ้าเด็กคนนี้ จะเอ่ยปากพูดสักประโยคหนึ่งก็ยังพูดถึงแต่แม่ของเขา เย่เฮ่าหรันยิ้ม

“แม่ผมล่ะ？ให้แม่มารับโทรศัพท์หน่อย”

นี้ก็หมายความว่ากำลังจะสิ้นสุดการพูดคุยระหว่างเขากับพ่อของเขาแล้วงั้นเหรอ？เซี่ยชีหรั่นมองเขาอย่างประหลาดใจ เมื่อได้ยินเขาถามหาแม่เสียแล้ว

“แม่ครับ สองสามวันมานี้แม่ไปเที่ยวสนุกไหมครับ？”เย่เชินหลินถาม

“ดีใจ น่าเสียดายที่ลูกกับเซี่ยชีหรั่นไม่ได้มาเที่ยวด้วยกัน หากเป็นเช่นนั้นแล้วครอบครัวเราพร้อมหน้าก็จะสนุกยิ่งขึ้น”

จิ่วจิ่วที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อได้ยินฝู้เฟิ่งหยีพูดขึ้นว่าครอบครัวเดียวกัน เขาก็เหลือบมองเธอครู่หนึ่ง เธอนั้นรู้สึกกระอักกระอ่วนใจจึงก้มหน้าลง

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ช่วงนี้ของเธอกับเหยนชิงเหยียนยังไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่ ยังคงเคอะเขินอยู่ คุณรุกเข้ามา ฉันกลับถอยหลังแต่ว่าดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้รีบร้อนอะไร จึงเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่มีใครยอมใคร

“ประธานเย่กระตือรือร้นหรือเปล่า？”เย่เชินหลินถามขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้นั้นทำให้ฝู้เฟิ่งหยีนั้นหน้าแดง

ช่วงนี้เย่เฮ่าหรันนั้นไม่ได้แข็งทื่อ ไร้ชีวิตชีวาและวางมาดขรึมเหมือนเดิมแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้รับอิทธิพลมาจากตอนที่เขาไปอยู่ต่างประเทศ เขานั้นยังกระตือรือร้นที่จะจับมือเธอก่อน อีกทั้งยังเคยจูบเธอบนถนนอีกด้วย สิ่งเหล่านี้แน่นอนว่าเธอคงไม่สะดวกใจที่จะเล่าให้ลูกชายฟังเป็นแน่ แค่เพียงเธอคิด ภายในใจก็รู้สึก หวานปานน้ำผึ้งแล้ว

“ดูเหมือนว่าจะกระตือรือร้นไม่เบาเลย ถ้างั้นพวกคุณกลับมาแล้วก็มาจัดงานแต่งงานเถอะ ผมจะให้หลินหลิงจัดการให้”

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ช่างเถอะ จัดงานแต่งงานอะไรกัน อายุขนาดนี้แล้ว อายคนอื่นเขา？อีกทั้งคนข้างนอกมีใครบ้างที่ไม่รู้เรื่องหย่าร้างของเราทั้งสองคนบ้าง ฉันกลับไปก็แอบจดทะเบียนกับเขาก็น่าจะเพียงพอแล้ว ลูกก็เหมือนกันนะ แม่คิดว่าลูกควรที่จะไปจดทะเบียนกับเซี่ยชีหรั่นได้แล้ว หากเป็นเช่นนี้แล้วคุณในบ้านถึงจะไม่รู้สึกกังวลใจ”

“ผมทราบแล้วครับ”เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นครู่หนึ่ง และพูดขึ้นเบาๆ

เขานั้นทราบดี เพียงแต่ว่าเขานั้นไม่อยากที่จะแค่จดทะเบียนกับเซี่ยชีหรั่นเพื่อให้มันจบๆไป เขานั้นอยากจะจัดงานแต่งงานเพื่อเป็นความทรงจำที่แสนโรแมนติกให้กับเธอ

หลังจากที่หลินหลิงกลับมาแล้ว งานที่สำคัญที่สุดของเธอก็คือเตรียมจัดงานแต่งงานให้กับพวกเขา ซึ่งมันก็ใกล้เข้ามาแล้ว รอให้ทุกอย่างพร้อม เขาก็จะขอเธอแต่งงานในสถานที่สุดแสนพิเศษ

หลังจากที่วางโทรศัพท์ลง เซี่ยชีหรั่นก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเย่เชินหลินด้วยเหตุผลนานาประการ แต่เย่เชินหลินก็พูดไปเพียงว่าเธอนั้นช่างขี้บ่นเสียเหลือเกิน

“ฉันพูดจริงจังนะ คุณจะเรียกเขาว่าพ่อเมื่อไหร่กัน เขานั้นรอมายี่สิบกว่าปีแล้วนะ？”

“เขาชินแล้ว”เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

“เรื่องๆนี้จะคุ้นชินได้ยังไงกัน？เป็นไปไม่ได้！หลิน คุณรับปากฉันสิ ว่าวันที่เราแต่งงานกัน คุณจะเรียกเขาว่าพ่อ ได้ไหม？”

“ไม่เรียก！”เย่เชินหลินนั้นดื้อราวกับเด็กน้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มของเซี่ยชีหรั่นนั้นเงียบขรึม และพูดขึ้นว่า：“ช่างเถอะ หากคุณไม่เรียก ฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณ”

“คุณกล้า！”

“คอยดูแล้วกันว่าฉันกล้าไม่กล้า ยังไงฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณ”

“ไม่แต่งก็ไม่ต้องแต่ง คนที่อยากจะแต่งงานกับเย่เชินหลินเยอะแยะไป”

“ได้ งั้นคุณก็ไปขอพวกหล่อนแต่งงานเถอะ”เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเย่เชินหลินครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินจากไป ยังไม่ทันจะเดินได้กี่ก้าว เย่เชินหลินก็คว้าเธอมาไว้ในอ้อมกอดเสียแล้ว

“จะมากอดฉันทำไม？จะไปขอผู้หญิงอื่นแต่งงานไม่ใช่เหรอ？คุณก็ไปขอสิ！”

“ยังไงผมก็จะขอคุณแต่งงาน คนอื่นนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย” ไม่ง่ายเลยที่เย่เชินหลินจะบอกรักเธอเช่นนี้ ภายในใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นรู้สึกหอมหวาน และในขณะที่เขาเข้ามาจูบเธออีกครั้ง เธอก็ยกปลายเท้าขึ้น เพื่อรับจูบของเขา

หลังจากที่จูบเสร็จ ทั้งสองก็จูงมือกัน จากนั้นก็เดินไปที่คฤหาสน์อย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นนั้นอยากที่จะอยู่กับเขาในทุกวินาที แต่น่าเสียดายที่เธอนั้นจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อนโม่เสี่ยวหนง

“หลิน ฉันไม่อยากแยกจากคุณเลย แต่ว่าแม้ว่าตัวฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวหนง แต่ภายในใจฉันก็ยังคิดถึงคุณเสมอ”เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นก็พูดขึ้นเสียงเบา เย่เชินหลินลูบเส้นผมของเธอ และถามเธอว่า：“เมื่อไหร่คุณจะเลิกดีกับหล่อนเสียที？”

“ไม่ได้หรอก หล่อนเป็นน้องสาวของฉัน ตั้งแต่เล็กฉันก็อยากที่จะดูและหล่อนตลอดไป”

“ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไร คุณก็จะยังดีกับหล่อนอยู่ใช่ไหม？แล้วถ้าหากว่าหล่อนนั้นแย่งผมไปล่ะ？”เย่เชินหลินถามขึ้นเชิงล้อเล่น

“คุณเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว หล่อนไม่มีทางทำเช่นนั้น อีกทั้งหากหล่อนคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ คุณก็คงไม่ยอมให้หล่อนแย่งหรอก”

“มันก็ไม่แน่นะ คุณไม่เข้าใจผู้ชาย ผู้ชายล้วนมีความปรารถนาต่อผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวน คุณไม่เห็นเหรอว่าในประวัติศาสตร์นั้นก็มีจักรพรรดิที่แต่งงานทั้งกับพี่และน้องเป็นจำนวนมาก？”ขณะที่เย่เชินหลินพูดประโยคนี้ สีหน้าของเขานั้นดูจริงจัง

คิ้วของเซี่ยชีหรั่นก็ถูกขมวดขึ้น และพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“อย่าพูดจาส่งเดช เสี่ยวหนงไม่ใช่คนแบบนั้น คุณก็ยิ่งไม่ใช่ด้วยเช่นกัน หากต่อไปคุณพูดเช่นนี้อีก ฉันจะโกรธแล้วนะ”

เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นอย่างตั้งใจ ยื่นมือออกไปลูบที่เส้นผมของเธอแล้วพูดว่า：“ไม่พูดแล้ว กลับกันเถอะ ไปอยู่เป็นเพื่อนผมที่ห้องสักหน่อยเถอะ”

“ขอบคุณมากหลิน การที่ฉันใช้น้ำเสียงเช่นนั้นพูดกับคุณ คุณไม่โกรธใช่ไหม？”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยคำขอโทษ เย่เชินหลินทำเพียงยิ้ม เธอนั้นก็ดูออกว่าเขานั้นไม่ได้โกรธจริงๆ

เมื่อไปที่ห้องนอนของเย่เชินหลิน เมื่อตอนกลางวันนี้ทั้งสองได้ดื่มด่ำกับความรักหลายครั้งแล้ว เรี่ยวแรงของเซี่ยชีหรั่นนั้นแทบจะหมดแล้ว เธอนั้นรู้ว่ากำลังกายของเย่เชินหลินนั้นเยอะมาก ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะรักษาระยะห่างกับเขา

ทั้งสองนั้นนั่งคุยกัน การสนทนาส่วนใหญ่นั้นจะอยู่ในหัวข้อการจัดงานฉลองวันเกิดของเย่เชินหลิน พวกเขาหวังว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะสามารถกระชับความสัมพันธ์ระหว่างหลี่เหอไท้กับจงหยุนซางได้ และพวกเขาก็หวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างไห่ลี่หมินกับหลินหลิงจะเปลี่ยนไป

ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันตามลำพังนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็สิบโมงแล้ว ขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังจะไปหาโม่เสี่ยวหนง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“พี่สาว พี่เขย เสี่ยวหนงเอง ฉันสามารถเข้าไปได้ไหมคะ？”

“เข้ามาเถอะเสี่ยวหนง！”

โม่เสี่ยวหนงเปิดประตูและเดินเข้ามา เซี่ยชีหรั่นเห็นหล่อนนั้นถือถาดมา ในถาดนั้นมีแก้วอยู่สามใบ

“เสี่ยวหนง น้องคิดจะทำอะไร？เมื่อสักครู่นี้ก็ดื่มมามากพอแล้ว แล้วทำไมยังจะต้องดื่มอีก？”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“พี่คะ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่เขย ฉันคิดว่าเขานั้นยังไม่ได้สนุกเต็มที่เลย พวกพี่ทั้งสองก็ยังอาลัยอาวรณ์กันอยู่เลย ฉันอยากจะดื่มคารวะพี่เขยสักแก้วค่ะ ชาโตว์ ลาฟิต-รอธส์ชิลด์ของปีนี้ เป็นเหล้าที่พี่เขยนั้นชอบที่สุด พวกเราดื่มเป็นเพื่อนเขาสักแก้วเถอะค่ะ พี่เขยคะ วันนี้วันเกิดของคุณ ก็ให้พี่สาวฉันดื่มสักแก้วเถอะค่ะ เธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่คุณคิด ความสามารถในการดื่มเหล้าของพี่สาวฉันนั้นไม่เลวเลย”

เย่เชินหลินมองดูแล้วพบว่า เหล้าทั้งสามแก้วนี้ มีอยู่แก้วหนึ่งที่สีเข้มกว่าปกติ ซึ่งเป็นชาโตว์ ลาฟิต-รอธส์ชิลด์ในปีนั้นที่เขาชื่นชอบจริงๆ

“เสี่ยวหนง อย่าดื่มเลย” เซี่ยชีหรั่นพูดโน้มน้าวขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเสี่ยวหนงนั้นเริ่มมีคราบน้ำตา หล่อนพูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อยว่า：“สิ่งที่ฉันดื่มไปเมื่อสักครู่นี้ยังคงไม่สามารถทำให้ฉันนอนหลับได้ พี่คะ ให้ฉันดื่มฉลองเป็นเพื่อนพี่ทั้งสองคนเถอะค่ะ ฉันขอร้องล่ะ”

เซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นคนใจอ่อน เมื่อเห็นว่าโม่เสี่ยวหนงนั้นกำลังจะร้องไห้ เธอจึงทำได้เพียงรับปาก

“ได้ ดื่มเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่จะไปนอนเป็นเพื่อน”

“พี่สาวของฉันนั้นดีที่สุดเลย！”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจ หล่อนเสิร์ฟแก้วไวน์สีที่เข้มที่สุดให้กับเย่เชินหลิน โดยมีอาการมือสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็เสิร์ฟให้กับเซี่ยชีหรั่นหนึ่งแก้วและให้ตนเองอีกหนึ่งแก้ว จากนั้นก็วางถาดไว้ที่ตู้ลิ้นชักบนหัวเตียง

เย่เชินหลินแกว่งแก้วเหล้าแล้วถามขึ้นว่า：“ทำไมเหล้าของเธอทั้งสองคนไม่เหมือนกับของผมล่ะ？”

“แน่นอนว่าไม่เหมือน เหล้าของพวกเราทั้งสองคนนั้นไม่เข้มเหมือนกับของพี่เขย พี่เขยก็กลัวว่าพี่สาวจะเมาเหล้าไม่ใช่เหรอคะ？พี่เขย ชนแก้ว ！” โม่เสี่ยวหนงยกแก้วเหล้าขึ้น เย่เชินหลินชนแก้วกับโม่เสี่ยวหนง จากนั้นเงยหน้าขึ้น แล้วดื่มจนหมดแก้ว

เมื่อโม่เสี่ยวหนงเห็นว่าแก้วเหล้านั้นได้ว่างเปล่าลงแล้ว ก็คิดถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับเย่เชินหลิน คิดถึงช่วงระยะเวลาอันยาวนานที่หล่อนนั้นได้วางแผน จนในที่สุดความปรารถนาที่จะได้เป็นผู้หญิงของเขานั้นใกล้จะเป็นจริงแล้ว

“พี่คะ พี่ก็ดื่มเถอะค่ะ ”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น หล่อนพยายามที่จะกดทับความรู้สึกดีใจของเธอไว้ ในแก้วเหล้าของเซี่ยชีหรั่นนั้นมียานอนหลับอยู่ ขอเพียงเธอดื่ม หล่อนก็จะสามารถทำตามแผนที่วางไว้ได้จนสำเร็จ

เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นว่า：“หลิน สุขสันต์วันเกิด！”

เมื่อพูดจบ เธอก็เงยหน้าแล้วดื่มเหล้าจนหมดแก้ว

สำเร็จแล้ว！ภายในใจของโม่เสี่ยวหนงนั้นดีใจเป็นอย่างมาก มือไม้สั่นไปหมด หล่อนนั้นก็ยกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือดื่มจนหมด

“พี่คะ พวกเราไปนอนกันเถอะ ขอโทษนะคะที่ต้องทำให้พี่ทั้งสองต้องแยกจากกันอีกแล้ว ฉันไม่กล้านอนคนเดียวจริงๆค่ะ”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร”แค่เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นแค่สามคำ จากนั้นก็หันไปพูดกับเย่เชินหลินว่า：“หลิน ฉันไปแล้วนะ คุณก็รีบพักผ่อนเถอะ”

“อืม”เย่เชินหลินพยักหน้า

โม่เสี่ยวหนงกับเซี่ยชีหรั่นนั้นกลับห้องไปด้วยกัน ไม่ถึงสองนาที เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าเวียนหัว อยากที่จะนอนแล้ว

“เสี่ยวหนง พี่รู้สึกง่วงแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกง่วงขนาดนี้ล่ะ？”

“คงเป็นเพราะว่าเมื่อตอนกลางวันนี้พี่คงจะเหนื่อยเกินไป พี่คะ พี่รีบไปนอนเถอะ พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้สึกสดชื่นเองค่ะ”

“อืม พี่นอนแล้วนะ เสี่ยวหนงหากเธอรู้สึกกลัวก็เรียกพี่ได้ตลอดเวลานะ……”เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบก็หลับลง คำเหล่านี้ทำให้ภายในใจของโม่เสี่ยวหนงรู้สึกไม่สบอารมณ์

หล่อนนึกถึงคำพูดของส้งหลิงหลิง หากอยากครอบครองผู้ชายที่ดีที่สุดก็ต้องใจโหด หล่อนนั้นไม่สามารถที่จะถอยหลังได้ จำเป็นที่จะต้องเดินหน้าต่อไป

“พี่คะ？พี่คะ？”หล่อนเรียกเธอสองที ลมหายใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นถี่เป็นปกติ เรียกก็คงจะไม่ตื่นแล้ว

โม่เสี่ยวหนงรีบลุกขึ้นและใส่รองเท้าเป็นที่เรียบร้อย กัดริมฝีปาก อยากจะทำให้ตนเองนั้นดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจ

หล่อนคิดว่า เวลานี้ยาที่อยู่ในร่างกายของเย่เชินหลินนั้นน่าจะออกฤทธิ์แล้ว น่าจะเกิดภาพหลอน คงจะคิดว่าหล่อนนั้นคือเซี่ยชีหรั่น

หล่อนนั้นผลักประตูห้องของเย่เชินหลิน ไฟภายในห้องนั้นได้ดับลงแล้ว ภายในห้องนั้นมีเพียงเสียงลมหายใจของเย่เชินหลินเท่านั้น