ตอนที่ 984 สาวใช้ตัวแสบ 888

สมควรตาย

คนพาลคนนี้หลับไปแล้ว หลินหลิงคิดว่าไห่ลี่หมินไม่ใช่คนดีอะไร เธอจึงไม่สนใจเขา หลินหลิงทิ้งไห่ลี่หมินไว้และตรงไปที่แผนกต้อนรับพร้อมกับของที่ซื้อมา มีผู้คนจำนวนมากจับจ่ายซื้อของมีคนจำนวนมากรอต่อแถวที่เครื่องจ่ายเงิน หลินหลิงยืนอยู่ในแถว คิดว่าชายคนนั้นพิงรถประดับ คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวก็กลับบ้านเองได้

มีอีกห้าคนก่อนหน้าจะถึงคิวหลินหลิง

หลินหลิงหันศีรษะและมองไปยังทิศทางของพื้นที่ของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวัน ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงยังไม่ตามมานะ

มีอีกสามคนที่ยังไม่ได้คิดเงิน

ถ้าพนักงานโยนเขาออกไปข้างนอก เขาจะหลับข้างถนนไหม?

มีคนอีกสองคนที่จะต้องคิดเงิน

เมื่อนึกถึงไห่ลี่หมินที่นอนอยู่บนถนนคนเดียว หัวใจของหลินหลิงก็เต้นรัวอยู่ตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเธอจึงเต้นแรง หลินหลิงไม่มีเวลาคิด เธอวิ่งออกจากแถวและตรงไปยังพื้นที่ของใช้ประจำวัน

ไห่ลี่หมินยังคงนอนเงียบๆ ปากเขาเปิดปิดลงและดูเหมือนว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่าง

รองเท้าที่ดังเอี๊ยดของหลินหลิงไม่ได้ปลุกไห่ลี่หมิน เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ชั่วร้ายนั้น หลินหลิงอยากจะตบสักสองครั้ง เธอยกมือขึ้น แต่ไม่ได้ตบลงไป

หลินหลิงไม่รู้ว่าเธอจะมีอารมณ์เช่นนี้ เธอเอื้อมมือไปดึงไห่ลี่หมิน

"ไห่ลี่หมิน คุณตื่นได้แล้ว" หลินหลิงเขย่าไหล่ไห่ลี่หมินอย่างแรง การกระทำของเธอหยาบคายมากและโดยส่วนตัวแล้วเธอรู้สึกว่าไห่ลี่หมินไม่ต้องการการปฏิบัติที่อ่อนโยนเลย

"หลินหลิง เด็กดี" ไห่ลี่หมินหลับไปอีกครั้งหลังจากพูดแบบนี้ เขาไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่เรียนหมากล้อมวันนั้น หลังจากดื่มไวน์แล้วอาการง่วงทั้งหมดของเขาก็ถูกจู่โจม

คำว่าเด็กดีนั้นเหมือนเสียงสายฟ้าฟาดที่ทำให้หลินหลิงตกใจเธอไม่ได้ยิน คำว่าเด็กดีนานแล้วที่เธอไม่ได้ยิน ตอนที่ยังเป็นเด็กพ่อของเธอจะจับหัวเธออย่างใจดีและพูดว่า "เด็กดี ไปโรงเรียนนะ" "เด็กดี ไปอ่านหนังสือ" ……คำว่าเด็กดีนั้นอยู่กับเธอมานาน แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้อีกเลย

หลินหลิงไม่ได้ปลุกไห่ลี่หมินที่กำลังหลับเหมือนหมูไม่ว่าเธอจะเขย่าเรียกยังไงก็ไม่ตื่น

ด้วยความสิ้นหวังหลินหลิงต้องพยุงไห่ลี่หมินด้วยไหล่บางของเธอ เธอถือของที่เลือกมาและเมื่อเธอรีบวิ่งไปที่แคชเชียร์ ก็เห็นว่าคนมีอยู่ประปรายดู ดึกแล้ว หลินหลิงประคองไห่ลี่หมินด้วยมือเดียว เธอพิมพ์รหัสผ่านด้วยมือเดียว คนพาลคนนี้สามารถหลับได้ทั้งที่อยู่ข้างนอกไม่ต่างจากหมู

ทั้งถือของและประคองไห่ลี่หมิน เธอเดินออกจาก Wal-Mart ไปถนนที่ว่างเปล่า มีคนไม่มาก ไห่ลี่หมินก็ยังไม่ตื่น เธอพาไห่ลี่หมินกลับบ้านหรือจะโยนไห่ลี่หมินไว้ที่นี่ดี คิดถึงตอนที่คนพาลไห่ลี่หมินกินเธอลงท้องอย่างโหดเหี้ยมมาก่อน หลินหลิงตัดสินใจทิ้งเขาไว้คนเดียว

หลินหลิงสตาร์ทรถ เธอเหยียดศีรษะออกอย่างไม่สบายใจเพื่อดูว่าไห่ลี่หมินตื่นหรือยัง

เขาเอนตัวลงบนรถและเอนตัวลงอย่างเงียบๆโดยที่ปากของเขายังคงปิดอยู่ หลินหลิงนึกถึงคำว่าเด็กดีของไห่ลี่หมินได้อย่างชัดเจนในสมองของเธอ เธอกลับรู้สึกว่าพวงมาลัยหนักขึ้นมา

ลืมไปเถอะ ไอ้คนพาลคนนี้

หลินหลิงขับรถไปไม่ไกล ก็มีหยดน้ำเล็กๆบนหน้าต่าง

เมื่อฝนตกหลินหลิงก็หันไปมองข้างหลัง ไห่ลี่หมินยังคงนอนหลับอยู่ ฝนตกแล้วยังคงหลับได้ไง

หลินหลิงจำต้องขับรถกลับไป เธอคงเป็นหนี้เขามากเกินไปในชีวิตก่อนหน้านี้ ชีวิตนี้ถึงได้ติดหนี้เขามาหลายชาติ ไม่เช่นนั้นเธอจะพบกับไห่ลี่หมินคนชั่วได้ยังไง

ไห่ลี่หมินนั้นสูงและแข็งแรง หลินหลิงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดึงไห่ลี่หมินเข้าไปในรถ สำหรับรถของไห่ลี่หมิน หลินหลิงไม่สามารถดูแลมันได้จริงๆ

มือของไห่ลี่หมินไม่ซื่อสัตย์ในขณะที่นอนลง มือเขาคว้าสะเปะสะปะไปทั่วต้นขาและเอวของหลินหลิง หลินหลิงแทบจะอยากตัดมือเขาทิ้ง คิดว่าตอนนี้เขาเมาไม่รู้ตัวว่ากำลังทำเรื่องน่าอาย หลินหลิงทำได้เพียงแค่น้ำลายอดกลั้นต่อไป

หลินหลิงเหล่ไปที่ ไห่ลี่หมินเธอไม่สามารถพาเขาไปตระกูลหลินได้แน่นอน จะส่งไห่ลี่หมินไปที่ตระกูลไห่เหรอ ลืมไปซะเถอะ หลินหลิงตัดสินใจพาไห่ลี่หมินไปที่ห้องชุดของเธอ

หลินหลิงหมดเรี่ยวแรงอีกครั้งเพื่อพาไห่ลี่หมินเข้าบ้านและโยนเขาลงบนโซฟา หลินหลิงอ้าปากหายใจ ทำไมตาคนพาลคนนี้ยังไม่ตื่นนอนเหมือนหมูอยู่ได้ ยิ่งคิดเรื่องนี้หลินหลิงก็ยิ่งโกรธ เธอปีนขึ้นไปบนโซฟาและคร่อมไห่ลี่หมินไว้ หลินหลิงไม่ได้สังเกตว่าท่าทางของเธอล่อแหลมเพียงใด เธอยื่นมือออกมาและบิดปากของไห่ลี่หมินอย่างแรง ใบหน้าที่เคร่งขรึมตามปกติถูกหลินหลิงจนทำลายภาพลักษณ์ที่ดูดี หลินหลิงหัวเราะออกมา นับเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นไห่ลี่หมินแบบนี้

เมื่อมองไปที่นาฬิกาก็เห็นว่าดึกแล้ว หลินหลิงก็เริ่มกังวล แล้วเจ้าคนพาลนี่จะไปนอนที่ไหน? หลินหลิงกัดฟัน ปล่อยให้เขานอนบนโซฟานี่แล้วกัน

ขณะที่นอนหลับ ไห่ลี่หมินรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างบนร่างกายของเขา เขายื่นมือออกไปคลำแล้วก็หลับต่อไป เธอสะดุ้งตื่นจากการเคลื่อนไหวของเขา หลินหลิงก็ตระหนักว่าท่าทางของเธอล่อแหลมเกินไป เธอหน้าแดงและปีนลงจากไห่ลี่หมิน โชคดีตาคนพาลยังไม่ตื่นขึ้นมา มิฉะนั้นหลินหลิงคงต้องการหาที่ซ่อนตัว

หลินหลิงวิ่งเข้าไปในห้องของเธอ ดึงผ้านวมผืนบางขึ้นคลุมศีรษะ รอสีแดงบนใบหน้าของเธอยังไม่จางหาย

หลังจากนอนหลับไปสองสามนาที หลินหลิงก็คิดว่าไห่ลี่หมินไม่ได้คลุมกายไว้ หลินหลิงขมวดคิ้ว คิดซะว่าเธอเป็นหนี้เขา หลินหลิงกลับไปที่ห้องโถงและย้ายโซฟาหนังอีกด้านหนึ่งไปไว้ที่ด้านของไห่ลี่หมิน หลังจากวางโซฟาทั้งสองเข้าด้วยกันหลินหลิงก็หายใจเข้าลึกๆ

เธอหยิบผ้าไหมจากตู้และปิดมันอย่างระมัดระวังแล้วคลุมให้ไห่ลี่หมิน

ไห่ลี่หมินหลับไปอย่างสงบ เขาไม่รู้ว่าหลินหลิงทำอะไรให้เขา ไห่ลี่หมินตื่นขึ้นมาตอนตีสามเพราะถูกปลุกด้วยเสียงครางอันเจ็บปวดของหลินหลิง

ตอนแรกที่ได้ยินเสียงครวญคราง ไห่ลี่หมินคิดว่าเขาได้ยินผิด เขาพลิกตัวเพื่อนอนต่อ แต่เสียงครวญครางนี้ช่างคุ้นเคยเหมือนผู้หญิงคนนั้นมากเกินไป เสียงครวญครางของผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับครั้งนี้มาก คนหนึ่งกำลังมีความสุข คนหนึ่งกำลังทุกข์ทรมาน หลินหลิงไห่ลี่หมินจำได้ว่าเขาไปที่ Wal-Mart เพื่อซื้อไวน์เมื่อวานนี้และเห็นหลินหลิง ต่อมา ไห่ลี่หมินคิดไม่ออกว่าเขาทำอะไรหลังจากนั้น

ไห่ลี่หมินยื่นมือออกไปยังที่ที่เขาวางโทรศัพท์ เขาต้องการจะเอาโทรศัพท์และดูเวลา

เสียงตบดังขึ้น ไห่ลี่หมินไม่ได้โทรศัพท์มือถือของเขา มือกระแทกโซฟาเต็มๆ ความเจ็บปวดในมือของเขาไม่ได้ทำให้ไห่ลี่หมินสนใจมากนัก หัวของเขาคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน? เขาขยับทั้งตัว ไม่มีการถูกมัด แล้วเขากลับมากับใคร? ไห่ลี่หมินยื่นมือออกไปสัมผัส เสื้อผ้ายังคงสภาพเดิม แต่โชคดีที่เขาไม่เปียก

ไห่ลี่หมินยืนขึ้นและเดินไปสองสามก้าวในความมืด ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาขยับอย่างระมัดระวัง แล้วเดินต่ออีกหน่อย ไห่ลี่หมินยื่นเท้าออกไปก็ชนกับบางอย่างแล้วเขาก็ก้มลง นี่คือกำแพง ไห่ลี่หมินเดินตามกำแพงไปอย่างระมัดระวัง โชคไห่ลี่หมิน เขาแตะสวิตช์ก่อนที่จะขยับตัว

ช่วงที่แสงสว่างขึ้น ไห่ลี่หมินมองไปที่ห้องที่แปลกหน้าที่คุ้นเคยนี้ เขาเคยมาที่นี่แล้ว นี่คือห้องของหลินหลิง คิดว่าเขาตามหลินหลิงไปความกังวลเพียงอย่างเดียวของไห่ลี่หมินก็หายไป โชคดีที่เป็นหลินหลิง

เสียงครางยังคงดำเนินต่อไป ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไร?

ไห่ลี่หมินเดินไปทางห้องนอนของหลินหลิง เขาเคาะเสียงดัง ไม่มีใครเปิดประตู ไห่ลี่หมินไม่สนใจ เขากระแทกประตูอย่างแรง แต่ประตูไม่เปิด

“หลินหลิง ฉันเอง เป็นอะไรหรือเปล่า” ไห่ลี่หมินถามอย่างไม่สบอารมณ์ด้วยสายตาห่วงใย

หลินหลิงรู้ว่าไห่ลี่หมินตื่นขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอไม่ได้สังเกตเสียงของไห่ลี่หมินก่อนหน้าเพราะความเจ็บปวด ใบหน้าเธอซีดขาว ไร้เรี่ยวแรง

"หลินหลิง คุณเปิดประตูสิ" ไม่มีใครเปิดประตูไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เสียงครวญครางยังคงดำเนินต่อไปและไห่ลี่หมินก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาราวถูกผึ้งต่อย เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เพียงแค่คิดว่ามันเป็นเพราะความเมา

หลินหลิงกลิ้งตัวจากเตียงไปที่พื้นด้วยความเจ็บปวด เธอค่อยๆลุกขึ้นยืนและเปิดประตู ทันทีที่ประตูเปิดออกร่างกายของเธอก็หมดแรง

ไห่ลี่หมินสวมกอดหลินหลิงและใบหน้าของหลินหลิงก็ไร้สีเลือดภายใต้แสงไฟ

"หลินหลิง อย่าทิ้งฉันนะ คุณเป็นอะไรไป" ไห่ลี่หมินกอดหลินหลิงอย่างรีบร้อนและเดินไปที่โซฟาและพูดว่า "ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

หลินหลิงไม่เต็มใจที่จะพูด ปัญหาของไห่ลี่หมินคือส่ายหัวอย่างลำบาก เหงื่อเม็ดใหญ่บนหน้าผากหยดโดนมือของไห่ลี่หมิน เม็ดเหงื่อเหล่านั้นเผาไห่ลี่หมินเป็นครั้งแรก เขารู้สึกว่าเหงื่อนั้นสร้างความเสียใจพอๆกับน้ำตา

“ถ้าคุณไม่ไปโรงพยาบาล คุณจะทำอะไร?” ไห่ลี่หมินพูดอย่างไม่อดทน ป่วยแล้วไม่ไปโรงพยาบาล ผู้หญิงคนนี้ต้องการทำอะไร เธอไม่ใช่คนขาดเงินสักหน่อย

"ไป … ไปตรงนั้น … เปิดลิ้นชัก" หลินหลิงหายใจแรงหลังจากพูดแบบนี้แล้วกล่าวว่า "หยิบยา … ให้ฉัน" หลังจากพูดหลินหลิงก็ทรุดลงอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนของไห่ลี่หมิน เธอไม่สนใจว่าผู้ชายที่กอดตัวเองอยู่นั้นเป็นคนที่เธอเกลียด

ไห่ลี่หมินไม่ชินกับหลินหลิงที่เป็นแบบนี้ ในการไตร่ตรองและความรู้ความเข้าใจ หลินหลิงแข็งแกร่งมาตลอดและไม่มีด้านที่อ่อนแอเช่นนี้

ไห่ลี่หมินกอดหลินหลิงอย่างระมัดระวัง เดินเข้าไปในห้องนอนห้องของหลินหลิง ไม่มีสีชมพูสดใสหรือสีดำเข้ม หลินหลิงคร่ำครวญขณะนอนอยู่บนเตียงใหญ่

ไห่ลี่หมินห่มผ้าให้หลินหลิง เดินไปที่ตู้ที่หลินหลิงชี้มา เขาหยิบขวดยาเพียงขวดเดียวออกมาแล้วเปิดมันออก มองไปที่ยาแก้ปวด? หลินหลิงเจ็บตรงไหน?

หลินหลิงนอนบนเตียงโค้งตัวเพราะความเจ็บปวดและไม่มั่นคงบนเตียง

ไห่ลี่หมินไม่ใส่ใจกับความเจ็บปวดที่เหมือนโดนต่อยน้ำผึ้งนี้ของเขาได้ เขาหาแก้วน้ำและเดินไปที่ตู้กดน้ำเพื่อเติมน้ำ

ไห่ลี่หมินช่วยหลินหลิงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขา อ่อนโยนอบอุ่น ไห่ลี่หมินจิตใจเตลิด เขาสาปแช่งตัวเองอย่างลับๆเมื่อเขายังคงคิดถึงเรื่องพรรค์นั้นในเวลานี้

"มา อ้าปาก กินยานะ" ไห่ลี่หมินพูด เมื่อหลินหลิงอ้าปาก เขาก็ใส่ยาเข้าไปในริมฝีปากสีแดงของหลินหลิงและส่งน้ำไปที่ปากของหลินหลิง

หลังจากช่วยให้หลินหลิงกินยาแล้ว ไห่ลี่หมินก็วางหลินหลิงลงเพื่อให้เธอเข้านอน ส่วนเขานั่งลงบนเตียง อ่านยาอย่างจริงจัง

“ไม่ต้องดู” หลินหลิงเอื้อมมือไปคว้ายา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปถึง ไห่ลี่หมินก็ลุกขึ้นยืน คำสามคำเพื่อรักษาอาการประจำเดือนตกอยู่ในดวงตาของเขา เขาหรี่ตา ไม่น่าแปลกใจที่หลินหลิงจะคว้ายา

หลินหลิงไม่สามารถคว้ายาได้ เธอจึงปล่อยมันไป เท่านั้นเธอหน้าแดงและไม่ได้มองไปที่ไห่ลี่หมิน

ไห่ลี่หมินคิดว่าเขาจะเล่นหมากล้อมกับว่าที่พ่อตาพรุ่งนี้ โชคดีที่พรุ่งนี้วันเสาร์ เขาไม่ได้ถามหลินหลิง เขาออกไปนอกห้อง ดูรอบห้อง แล้วเดินเข้าไปยังห้องที่มีหนังสือและคอมพิวเตอร์มากมาย