ตอนที่ 850 สาวใช้ตัวแสบ 754

“อย่าพูดถึงชื่อเขาเลย ฉันไม่ค่อยอยากฟัง เอาล่ะ ลำบากพวกคุณแล้ว ฉันเข้าไปก่อนนะคะ”

เซี่ยอี้ชิงเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นจริงๆ น่าเสียดายเขารู้ดีว่าเขาเป็นคนต่ำต้อยคำพูดย่อมไม่มีน้ำหนัก ทั้งเรื่องนี้เป็นเรื่องความรักระหว่างคนสองคน คนอื่นอยากจะช่วยก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

เซี่ยชีหรั่นหยิบกุญแจบ้านตระกูลหลี่ออกมาจากกระเป๋าถือ จากนั้นเปิดประตูเข้าไป แม่ไม่อยู่บ้านไปปักกิ่งกับประธานหลี่

ในบ้านมีแค่แม่บ้านที่ทำความสะอาดบ้านและทำอาหารให้กับหลี่เหอไท้ ในเวลานี้แม่บ้านก็ออกไปซื้อผักแล้ว

บ้านหลังใหญ่นี้เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ สิ่งที่เซี่ยชีหรั่นต้องการมากที่สุดในเวลานี้ก็คือความเงียบสงบแบบนี้

เธอขึ้นห้องไปหยิบชุดลำลองที่แม่เตรียมไว้ให้ตั้งนานแล้วในตู้เสื้อผ้าออกมาหนึ่งชุด และไปอาบน้ำ

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย แต่เธอยังคงต้องตั้งใจอาบน้ำดีๆพลางบอกกับตัวเองว่าทุกอย่างเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ตอนนี้

ในอ่างน้ำ ในกระจก ราวกับไม่ว่าจะไปเดินที่ไหน เธอก็สามารถมองเห็นเงาของเย่เชินหลินเต็มไปหมดพลางกวัดแกว่งแล้วก็ไม่หายไป

เซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้แล้วจะเริ่มต้นใหม่ได้ยังไงกัน?

เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก เมื่อคิดว่าไม่รู้ส้งหลิงหลิงจะใช้วิธีอะไรในการเข้าหาเขา เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวแม้แต่นาทีเดียว เธออยากไปเจอเขา

สายน้ำอำพรางน้ำตาของเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นปล่อยให้น้ำไหลกระทบใบหน้าของเธอซ้ำ ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองรู้สึกจะสลบไสลแล้ว ถึงได้เช็ดตัวให้แห้งพลางเปลี่ยนใส่ชุดลำลองและเดินกลับไปที่ห้องเจ้าหญิงของเธอ

เธอนั่งลงที่พักริมหน้าต่าง ไม่รู้ว่านั่งมานานแค่ไหนแล้ว เธอได้ยินเสียงแม่บ้านที่อยู่ชั้นล่างถามว่า “คุณหนู กลับมาแล้วเหรอคะ? ” หน้าของเธอประเดี๋ยวเปียกประเดี๋ยวแห้ง แห้งแล้วก็เปียกอีก เธอลุกขึ้นเหม่อลอยราวหุ่นไม้ พลางดึงกระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้แห้ง เธอเปิดประตูและตอบว่า “ฉันเองค่ะ เซี่ยชีหรั่น ฉันกลับมาแล้วค่ะ”

“คุณหนู ตอนเที่ยงจะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะออกไปซื้อผักมาเพิ่ม”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันอยากออกไปเดินเล่นหน่อย เดี๋ยวฉันซื้อเองค่ะ”

เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนชุดอีกครั้ง ราวกับคนจะออกไปเที่ยว

ตอนที่กลับมา เธอซื้อผักบางอย่างกลับมาด้วย แม่บ้านเห็นว่าสีหน้าของเธอซีดเผือด จึงถามอย่างเป็นห่วงว่า“คุณเป็นอะไรเหรอคะ ไม่สบายเหรอ? คุณรีบกลับไปพักที่ห้องเถอะค่ะ”

“ไม่ต้องค่ะ ฉันจะทำอาหาร ฉันทำอาหารอร่อยนะ วันนี้คุณพักผ่อนเถอะ ตอนเที่ยงพี่เหอไท้ กลับมาทานข้าวไหมคะ?”

“กลับมาค่ะ ก่อนที่คุณนายจะไปได้กำชับดิฉันไว้ว่าให้ทำอาหารกลางวันไว้ให้คุณชายทุกวัน และต้องให้เขากลับมากินข้าวที่บ้านค่ะ”

“โอเค ฉันจะทำกับข้าวให้เขากินเองค่ะ” หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพูดจบ เธอก็ไปที่ห้องครัวและสวมผ้ากันเปื้อนที่แม่ของเธอใส่เป็นประจำ

เธอพยายามจดจ่อสมาธิกับการทำอาหาร เสียงและเงาของผู้ชายคนนั้นยังคงปรากฏอยู่เป็นระยะๆ

“คุณทำอาหารได้อร่อยจริงๆ ชีหรั่น” เขาชมเธอและยืนยันกับเธอแบบนี้

“คุณอย่าทำอาหารเลย มันเหนื่อยเกินไป”เขาเป็นห่วงเธอแบบนี้

เธอรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด……….. เซี่ยชีหรั่นปิดตาลง เธอได้ยินเสียงแม่บ้านเรียกอยู่ข้างหลังว่า“คุณหนู ระวังคุณจะหันโดนมือแล้วค่ะ”

ตอนนี้เธอถึงได้สติกลับมา พบว่ามีดอยู่ที่ปลายนิ้วก้อยของเธอแล้ว ถ้าแม่บ้านไม่ได้เตือนเธอ เธอคงหันมีดลงไปทั้งเล่มแล้ว

“คุณหนู ให้ฉันทำเองเถอะค่ะ คุณไปพักเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”เซี่ยชีหรั่นตอบ

ตอนเที่ยงหลี่เหอไท้เจอเซี่ยชีหรั่นจึงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นึกถึงเมื่อเช้าที่เธอขอลางานไป แต่ไม่พูดอะไร

เขาก็รู้เลยว่าเธออาจกำลังทะเลาะกับเย่เชินหลินอยู่

“พี่เหอไท้ พี่กลับมาแล้วเหรอคะ ? ล้างมือมาทานข้าวเถอะค่ะ ฉันเตรียมอาหารไว้หมดแล้ว” เซี่ยชีหรั่นนำอาหารจานสุดท้ายมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ถอดผ้ากันเปื้อนออกพลางทักทายหลี่เหอไท้

ดูราวกับว่าเธอไม่ได้มีเรื่องอะไร แต่เสียงของเธอกลับแหบแห้งไปแล้ว

ในเมื่อเธอไม่ต้องการให้คนอื่นเป็นกังวล หลี่เหอไท้ จึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และพูดอย่างให้ร่วมมือกันว่า “โอเคพี่วางกระเป๋าแป๊บนะ เดี๋ยวมา”

หลี่เหอไท้ คลายเน็กไทออกจากคอเสื้อเล็กน้อย จากนั้นวางกระเป๋าลง หลังจากที่ล้างมือเสร็จแล้วก็นั่งลงที่หน้าโต๊ะอาหาร เมื่อมองไปที่จานบนโต๊ะอาหาร เขาก็อดชื่นชมไม่ได้“ดูสิ ผู้หญิงสมัยนี้ยังจะมีใครเหมือนน้องเซี่ยชีหรั่นของเราได้บ้าง เป็นหน้าเป็นตาได้ทั้งในห้องโถงและในห้องครัว อาหารจานนี้แค่มองก็รู้แล้วว่าอร่อย”

“พี่ลองชิมดูเถอะ รสชาติน่าจะไม่เลวเลย” เซี่ยชีหรั่นส่งตะเกียบให้หลี่เหอไท้ พลางเชิญแม่บ้านนั่งทานด้วยกัน เซี่ยชีหรั่นเองก็ตักข้าวให้ตัวเองถ้วยเล็กๆ เธอตักข้าวขึ้นมาเพียงไม่กี่เม็ด ไม่อยากส่งเข้าปากเลยด้วยซ้ำ

หลี่เหอไท้ คีบปลาเก๋าราดซอสที่เซี่ยชีหรั่นทำอย่างยากลำบากที่สุดขึ้นมา หัวคิ้วขมวดกันมุ่ยพลางคิดในใจว่า เย่เชินหลินอาหารจานนี้ควรให้คุณเป็นคนมาชิมนะ

“พี่เหอไท้ ไม่อร่อยเหรอคะ?” เซี่ยชีหรั่นถามเสียงเบา

“ไม่เลวเลย แต่เค็มนิดหน่อย”

“จริงเหรอคะ ฉันขอลอง … ”เซี่ยชีหรั่นกำลังจะคีบ แต่โดนตะเกียบของหลี่เหอไท้สกัดไว้

“ไม่ต้องลองหรอก พี่ได้ยินมาว่าสาว ๆ กินเกลือเยอะจะไม่ดีต่อผิว”

อันที่จริงแม่บ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นใส่เกลือแล้ว เธอจึงไม่กล้าแตะปลาเก๋าราดซอส แต่ว่าอาหารจานอื่นๆก็ไม่ได้ดีกว่ากันซักเท่าไหร่ มันยากที่จะกลืนลงคอ

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเศร้าใจ

หรือการที่เธอออกมาจากเย่เชินหลินแล้วจะใช้ชีวิตตามปกติไม่ได้เลยรึไง?

“ตอนบ่ายติดธุระหรือเปล่า? ตามพี่ไปพบลูกค้าคนหนึ่งหน่อย พอดีวันนี้ผู้ช่วยของพี่ขอลางาน” หลี่เหอไท้เอ่ย

เขาเป็นคนง่ายๆสบายๆแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาดูสถานการณ์ของเธอออก แต่เขาแค่ไม่ถามเท่านั้นเอง

มันเป็นการดีที่สุดที่เขาไม่ถามเธอ เธอไม่มีแรงที่จะอธิบายเรื่องของเธอกับเย่เชินหลินให้ใครฟังทั้งนั้น

หรือบางทีเพราะพูดได้ไม่ชัดเจนต่างหาก

“โอเค”

เขารู้ว่าเธอต้องการมัน เธออยากจะหาเรื่องทำเพื่อละความสนใจ

“เวลาที่พี่นัดหมายกับลูกค้าคือบ่าย 4 โมงครึ่ง ไปกันเถอะ พี่จะพาเธอไปซื้อชุดก่อน”

“พี่เหอไท้ ฉันมีชุดแล้วค่ะ”

“การซื้อเสื้อผ้าเป็นวิธีที่ดีในการฆ่าเวลานะ และเธอกำลังจะไปเจรจาธุรกิจของบริษัท ต้องใส่เสื้อผ้าที่แตกต่างจากปกติ”

ท่าทีของหลี่เหอไท้ อ่อนโยนมาก และยังปฏิเสธได้ยากเหมือนที่ผ่านมา

“ก็ได้ ฉันไปกับพี่ก็ได้”

ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ทุกแห่งในเมืองตงเจียงเป็นของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป

เย่เชินหลินซื้อมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ

ดังนั้นแม้ว่าเธอจะไปช้อปปิ้ง แต่เธอก็ไม่สามารถกำจัดเงาของเย่เชินหลินออกได้

ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้เธอยิ้มตลอดเวลา แต่รอยยิ้มเป็นการฝืนยิ้ม เซี่ยอี้ชิงตามอยู่ที่ไกลๆ คนนอกดูไม่ออกว่าเขาเป็นบอดี้การ์ดของเธอ

เซี่ยอี้ชิงรับสายที่เย่เชินหลินโทรมา เสียงของเขานิ่งเรียบมาก ได้ฟังก็รู้เลยว่าไม่พอใจ

“เธออยู่ที่ไหน? กำลังทำอะไรอยู่ ? ”เย่เชินหลินเอ่ยถาม

“เธอกำลังช้อปปิ้งอยู่กับคุณหลี่ครับ”

ยอมเธอเลยจริงๆ ตอนเช้าที่จากไปร้องไห้เสียใจขนานนั้น ผ่านไปแป๊บเดียวกลับมาเป็นปกติแล้วเหรอ? ไม่ใช่ว่าเหนื่อยมากรึไง? ทำไมยังเดินไหวอีก ยังมีแรงลองเสื้อผ้าอีกเหรอ?

คิ้วของเย่เชินหลินขมวดแน่น ถามอย่างไม่พอใจว่า“เธอยิ้มบ้างรึเปล่า? ”

“ยิ้มครับ ยิ้มตลอดเวลาเลย”เซี่ยอี้ชิงรายงานไปแบบนี้ เขารู้ดีว่าพูดขนานนี้คุณเย่ต้องโกรธแน่ ถ้าเขาโกรธ เขาก็อาจจะมาหาเธอก็ได้

เย่เชินหลินกำโทรศัพท์ในมือแน่น เหมือนเซี่ยอี้ชิงจะได้ยินเสียงกระดูกลั่น

“ยิ้มจริงเหรอ? ”เขาถามอีกครั้ง

“ใช่ครับ ผมคิดว่าพี่เซี่ยชอบอยู่กับคุณหลี่มากเลยนะ” เซี่ยอี้ชิงพูดอย่างไม่กลัวตาย

เซี่ยอี้ชิงได้ยินเสียง “ปัง” จากนั้นก็มีเพียงเสียงตู๊ดๆที่ดังในโทรศัพท์ คุณเย่ต้องโกรธจนโยนโทรศัพท์แตกแล้วแน่ๆ

เซี่ยชีหรั่นมองเซี่ยอี้ชิงรับโทรศัพท์จากที่ไกลๆ

เธอสงสัยว่าจะใช่เย่เชินหลินโทรมารึเปล่า?

ยิ่งเธอห่างจากเขาไปนานเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่มั่นใจในตัวเอง ถ้าหากจู่ๆเขามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอในเวลานี้ เธอจะยื่นมือไปหาเขาเองด้วย และบอกเขาว่า “พาฉันกลับบ้านเถอะนะ”

“เธอใส่ชุดนี้ได้ดูดีมาก แค่ใส่คู่กับรองเท้าแตะสีขาวสักคู่ก็โอเคแล้ว”หลี่เหอไท้ลงความเห็น เซี่ยชีหรั่นยิ้มพลางพยักหน้า และเอ่ยว่า “ใช่ ฉันก็คิดว่ามันดูไม่เลวเหมือนกัน ดูสง่าดีใช่ไหม”

“เธอลองชุดนี้อีกครั้งนะ พี่จะไปห้องน้ำสักหน่อย”

“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า

หลี่เหอไท้เดินผ่านร้านค้าไปหลายร้าน และหยุดลงในที่ๆเซี่ยชีหรั่นมองไม่เห็นพลางโทรหาผู้ช่วยของเขา

“ผมต้องการพบลูกค้าตอนสี่โมงครึ่ง ลูกค้าคนไหนก็ได้ ตอนนี้คุณนัดหมายให้ผมด้วย เตรียมข้อมูลไว้ให้ด้วยนะ อีกครึ่งชั่วโมงให้เลขาส่งมาให้ผม”

“ ค่ะ คุณหลี่”

หลังจากพูดสายจบ จ้าวเหวินอิงก็โทรมาเข้ามาอีก เสียงเพลงในห้างดังมาก หลี่เหอไท้ กลัวว่าจ้าวเหวินอิงจะไม่ได้ยิน เขาจึงรับโทรศัพท์และขอให้จ้าวเหวินอิงรอสักครู่ จากนั้นก็หาที่เงียบๆคุย

เซี่ยชีหรั่นเหม่อลอยอยู่ในห้องลองชุดพักหนึ่ง

ร่างกายของเธอปวดเมื่อยมาก

เธอบังคับตัวเองให้สวมชุดที่หลี่เหอไท้พูดถึงตัวนั้นและเปิดประตูออกมา

เธอยืนอยู่หน้ากระจกพลางจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย

แต่กลับเห็นชายคนหนึ่งมองเธออย่างตั้งใจอยู่ในกระจก

ผู้ชายคนนั้นเธอเคยเจอ คือลูกครึ่งคนนั้นที่ยอมเสียสละห้องให้กับเธอ

เขาเคยบอกไว้ว่า เราจะได้เจอกันเร็วๆนี้ ไม่รู้ทำไมถึงได้จ้องเธอตลอดเวลา ในใจของเซี่ยชีหรั่นเกิดความประหลาดใจเล็กน้อย

“เจอกันอีกแล้วนะ ผมเคยบอกไว้แล้วว่าเราจะต้องได้เจอกันอีกเร็วๆนี้ คุณนายเย่ผมเรียกคุณว่าชีหรั่นได้ไหมครับ?” เจ้าชายหย่าหลุน จ้องมองใบหน้างดงามนั้นผ่านกระจกพลางเผยยิ้มที่น่าหลงใหลออกมา

“เรื่องครั้งก่อน ขอบคุณคุณมากค่ะ แต่เหมือนว่าฉันกับคุณจะไม่ได้สนิทกันขนานนั้น มีแค่เพื่อนฉันเท่านั้นที่เรียกฉันแบบนั้นได้ค่ะ”เซี่ยชีหรั่นไม่ได้หันกลับมา เธอตอบกลับเจ้าชายหย่าหลุน ผ่านทางกระจกเช่นกัน

ท่าทางแบบนี้ของเธอเย็นชาและสง่ามาก แค่ประโยคเรียบง่ายไม่กี่ประโยคนี้ ก็ยิ่งทำให้เขาชื่นชมเธอมากยิ่งขึ้น

ผู้หญิงที่ไม่แยแสกับภาพลักษณ์ภายนอกของเขาน้อยซะยิ่งกว่าน้อย ดังนั้นเขามักจะยิ่งชื่นชมผู้หญิงเหล่านั้นที่ไม่สนใจเปลือกนอกของเขา

“เคยได้ยินมาว่าคุณนายเย่มีมารยาทมาก คงจะไม่พูดกันแบบนี้กับคนที่ช่วยคุณหรอกใช่ไหมครับ?” เจ้าชายหย่าหลุนพูดอย่างทีเล่นทีจริง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอายเล็กน้อย เธอใช้แค่ความรู้สึกมาตัดสินผู้คน

เขาพูดถูก ไม่ว่ายังไงเขาก็เคยช่วยเธอ พูดจาแบบนี้เป็นการเสียมารยาทอยู่บ้าง

เซี่ยชีหรั่นหันกลับมา ยิ้มให้เขาอย่างห่างเหินพลางพูดอย่างรักษามารยาทว่า“เมื่อกี้ต้องขอโทษด้วยค่ะ”