ตอนที่ 796 สาวใช้ตัวแสบ 700

ทำไมสุดท้ายสถานการณ์มันถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ เธอถอยครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อถอยมากระทั่งจุดนี้ จุดที่เขาเชื่อส้งหลิงหลิงเสียแล้ว

“เด็กโง่ เธอคิดมากเกินไปแล้ว ทำไมผมจะไม่เชื่อคุณหล่ะ ผมรู้ว่าคุณนั้นทำเพื่อเด็กน้อย”เย่เชินหลินพูดขึ้นพร้อมกับลูบผมของเซี่ยชีหรั่น แต่เธอกลับหันศีรษะหนี

“เย่เชินหลิน คุณจงใจ สรุปแล้วทำไมคุณถึงได้ปกป้องหล่อนกันแน่？”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“ผมไม่ได้ปกป้องหล่อน หล่อนเป็นแม่ของเด็กน้อย เด็กน้อยต้องการดูดนมแม่ ต้องการหล่อน ผมรู้ว่าพฤติกรรมบางอย่างของหล่อนอาจจะทำให้คุณไม่คุ้นชิน ผมก็ไม่ชอบเช่นเดียวกัน แต่ว่าเพื่อเด็กแล้ว ผมต้องอดทนกับหล่อนสักพัก”สีหน้าของเย่เชินหลินนั้นเคร่งขรึม คำพูดที่พูดออกมาก็สุขุมหนักแน่น

จากใบหน้าของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นรับรู้ได้ว่าเขานั้นจนใจและจนปัญญา

เพียงแต่ว่าเธอนั้นไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงได้จนใจและจนปัญญาเช่นนี้

“หลิน คุณคิดว่านมแม่สำคัญขนาดนั้นเลยหรือ？ฉันก็เป็นเด็กที่ไม่เคยดื่มนมแม่ ฉัน……”

“เย่เจิ้งเหิงนั้นไม่เหมือนกัน”เย่เชินหลินคัดค้านของพูดของเซี่ยชีหรั่น น้ำเสียงของเขานั้นจริงแท้อย่างไม่ต้องสงสัย ความหมายที่สื่อออกมานั้นชัดเจนอย่างไม่มีข้อสงสัยว่า ลูกของเขาต้องการนมแม่

“โอเค ดูแล้วว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผลก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉันไม่อยากจากคุณไปด้วยเหตุผลนี้ เพราะว่ายังไงคุณก็ทำเพื่อเด็ก แต่ว่าพอฉันนึกถึงสิ่งที่ส้งหลิงหลิงทำกับเด็กน้อย ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรฉันถึงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง แม้ว่าตอนนี้คุณจะปกป้องเขา แต่ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งคุณจะต้องเห็นหล่อนกระทำกับเด็กน้อยด้วยตาของคุณเอง เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็คงจะเปลี่ยนความคิด ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากจะไปพักผ่อน คงจะไม่คุยเป็นเพื่อนคุณต่อแล้ว”

เซี่ยชีหรั่นพูดจนจบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย จากนั้นก็ถอยออกจากอ้อมกอดของเย่เชินหลิน

ครั้งนี้ เย่เชินหลินไม่ได้รั้งเธอเอาไว้

เขามองไปที่เงาหลังของเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบๆ สีหน้านั้นเริ่มเคร่งขรึมและเย็นชา

ส้งหลิงหลิง！ส้งหลิงหลิงเธอนั้นสมควรตาย！คุณจงใจหาเรื่องให้ผมชัดๆ ลูกร้องไห้ขนาดนี้แล้ว คุณก็ยังใช้ลูกเป็นเครื่องมือเพื่อให้ตนบรรลุเป้าหมาย คุณรอดูก็แล้วกันว่า สักวันหนึ่ง คุณจะต้องพบกับจุดจบอย่างน่าสมเพช！

เมื่อเซี่ยชีหรั่นกลับเข้าไปในห้อง โม่เสี่ยวหนงกับเลี่ยวเหวยตงก็รับประทานอาหารเสร็จพอดี

ขณะที่เธอเพิ่งจะนั่งลงในห้องนอนของเย่เชินหลิน โม่เสี่ยวหนงก็มาเคาะประตูพอดี

“เชิญเข้ามา！”

“พี่คะ ฉันกับเหวยตงทานอาหารกันเสร็จแล้ว เขาบอกว่าจะพาฉันไปร้องคาราโอเกะ”โม่เสี่ยวหนงโผล่หน้าเข้ามาแล้วพูดขึ้น

“อย่าไปสนิทสนมกับเขาเร็วนัก เป็นผู้หญิงควรที่จะไว้เชิงบ้าง ไปร้องคาราโอเกะได้นะ แต่เอาไว้วันหลังเถอะ”เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นว่าในหน้าจิ้มลิ้มของโม่เสี่ยวหนงนั้นเศร้าลง เธอก็ยิ้มและพูดอธิบายกับเธอว่า：“พี่หวังดีกับเธอนะ เธอลองคิดดูดีๆสิว่า ผู้ชายคงไม่ชอบผู้หญิงที่ได้มาง่ายๆหรอก ”

“ก็ได้ ก็ได้ค่ะ งั้นคืนนี้ฉันจะยังไม่ไป พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ถ้างั้นฉันจะไปคุยเป็นเพื่อนเขาที่ห้องโถงสักพัก ไม่อยากให้เขานั้นรู้สึกว่าฉันนั้นเฉยชากับเขาจนเกินไป”

“อืม”เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ส่วนโม่เสี่ยวหนงนั้นก็ปิดประตูแล้วเดินจากไป

ขณะที่เย่เชินหลินนั้นเดินจากมา เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องนอน แต่กลับตรงไปที่ห้องหนังสือ

นับวันเซี่ยชีหรั่นกับส้งหลิงหลิงก็ปะทะกันมากขึ้นเรื่อยๆ เขานั้นรู้ดีว่ามันคงไม่สามารถที่จะหลบหลีกได้ หากเขานั้นปกป้องเซี่ยชีหรั่นและยืนอยู่ข้างเธอ จะทำให้ยากที่จะจัดการกับหล่อน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงจัดการเช่นนี้

ไม่นานนัก เลี่ยวเหวยตงก็เอ่ยปากว่าจะกลับบ้าน วันนี้พ่อของเขามีธุระไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้ ส่วนแม่ของเขานั้นอยู่บ้านคนเดียว เขาจึงเป็นห่วง

เขาเคยได้ยินมาว่าเย่เชินหลินนั้นเป็นลูกกตัญญู เขาต้องการให้เขานั้นให้ความสำคัญกับตน จึงเอาเขาเป็นแบบอย่าง ดังนั้นจึงมักพูดเรื่องของแม่จนติดปาก

โม่เสี่ยวหนงนั้นไม่อยากให้เลี่ยวเหวยตงรู้สึกถูกเมินเฉย และต้องการที่จะให้เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินรู้สึกว่าตนนั้นอยากจะคบหากับเลี่ยวเหวยตงจริงๆ ขณะที่เลี่ยวเหวยตงต้องการที่จะกลับ หล่อนจึงตั้งใจเชิญเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นออกไปส่งเขา

ในเมื่อคนที่มานั้นคือแขก แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองคงไม่ปฏิเสธ และออกไปส่งเขาเป็นเพื่อนโม่เสี่ยวหนง

พวกสาวใช้และพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างส่งเลี่ยวเหวยตงด้วยความเคารพเช่นเดียวกับตอนที่เขามาถึง แม้ว่าส้งหลิงหลิงจะอยู่ข้างบน แต่หล่อนก็ได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน

หลังจากที่เด็กน้อยได้ดูดนมจนอิ่มแล้วก็นอนหลับไป ภายในใจของหล่อนนั้นโกรธเป็นอย่างมาก เมื่อคิดถึงตอนที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะขัดขวาง แต่ในที่สุดก็ขัดขวางไม่สำเร็จ หล่อนนั้นยอมไม่ได้

หล่อนนั้นหลับตาแล้วพิงหมอนที่อยู่บนเตียง พยายามคิดทุกวิถีทางว่าจะทำอย่างไรถึงจะไม่สูญเสียโม่เสี่ยวหนงหมากตัวนี้ไป

เมื่อนึกถึงตอนที่โม่เสี่ยวหนงมาที่คฤหาสน์หลังนี้ใหม่ๆ หล่อนก็อยู่ หล่อนนั้นยังจำได้ว่าเธอและเย่เชินหลินก็เคยถ่ายรูปคู่กัน

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ แต่โม่เสี่ยวหนงก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกดีที่มีต่อเย่เชินหลินออกมา

ส้งหลิงหลิงนั้นไม่เชื่อว่าโม่เสี่ยวหนงจะชอบพอกับเลี่ยวเหวยตงจริงๆ

แม้ว่าตระกูลเลี่ยวก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน แต่ว่าพ่อของเลี่ยวเหวยตงนั้นใจไม่กล้า โกงกินก็น้อยมาก ทำให้บ้านของพวกเขาไม่ได้มีทรัพย์สมบัติมากมายอะไร อีกทั้งหากเปรียบเทียบหน้าตา ระหว่างเย่เชินหลินกับตัวของเลี่ยวเหวยตงเองนั้น ก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว

โม่เสี่ยวหนงก็เป็นอีกหนึ่งคนที่อยู่ในแวดวงบันเทิง จะไม่สนใจรูปร่างหน้าตาและทรัพย์สมบัติของผู้ชายได้อย่างไร？

แต่ว่าก็พูดยาก กลัวก็แต่ว่าหล่อนจะถูกใจเลี่ยวเหวยตงเข้าจริงๆ ความรู้สึกระหว่างคนสองคนนั้นมันช่างละเอียดอ่อน ไม่มีใครพูดได้อย่างชัดเจน？

ส้งหลิงหลิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกร้อนใจ อีกไม่กี่วันลูกของหล่อนก็จะอายุครบหนึ่งเดือนแล้ว

หล่อนอยากจะเจอกับโม่เสี่ยวหนง แต่ก็ไม่อยากที่จะให้มันดูเอิกเกริกมากเกินไป

“เข้ามานี่！” หล่อนตะโกนเรียกเสียงสูง ไม่ทันใดก็มีพี่เลี้ยงเดินเข้ามา พูดขึ้นด้วยความเคารพว่า ：“คุณส้ง มีอะไรให้รับใช้คะ？”

“ฉันรู้สึกอึดอัด อยากจะออกไปเดินเล่น พวกเธอสองคนช่วยฉันดูลูกหน่อย ไม่อนุญาตให้เขาร้องไห้นะ！”

“ค่ะ！คุณส้ง！” ทั้งสองตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน

“เสียงเบาๆหน่อยเดี๋ยวเขาตื่น！”

ส้งหลิงหลิงขมวดคิ้วพูดจนจบ จากนั้นก็ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าที่หล่อนสวมใส่อยู่ให้เรียบร้อย แล้วลงจากตึก

พอหล่อนลงจากตึก ด้านหลังของหล่อนก็มีสาวใช้เดินตามหลังหล่อนอยู่สองคน ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่เย่เชินหลินได้กำชับไว้

หากเธอไปคุยกับโม่เสี่ยวหนงข้างนอก สาวใช้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็จะแอบฟัง ส้งหลิงหลิงกลอกตาครู่หนึ่ง วางแผนในใจ จากนั้นก็โม่เสี่ยวหนงอย่างเปิดเผย มีเพียงทำเช่นนี้เท่านั้นหากต่อไปมีใครถาม หล่อนถึงจะสามารถอธิบายได้อย่างเปิดเผย

เมื่อคิดดีแล้ว หลังจากที่หล่อนลงไปข้างล่างก็เดินตรงไปที่ห้องของโม่เสี่ยวหนงในทันที

เซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งอยู่ในห้องนอนของเย่เชินหลินด้วยความรู้สึกโกรธ นั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับตัว

เย่เชินหลิน กลับอยู่ภายในห้องหนังสือ ใจจดใจจ่ออยู่กับเรื่องงาน

ส้งหลิงหลิงเคาะประตูห้องของโม่เสี่ยวหนง โม่เสี่ยวหนงคิดว่าเป็นเซี่ยชีหรั่น จึงพูดขึ้นว่า：“พี่ ใช่พี่ใช่ไหม？เข้ามาได้เลยค่ะ ประตูไม่ได้ล็อก”

“ฉันจะเข้าไปแสดงความยินดีกับคุณโม่ พวกเธอสองคนรออยู่ข้างนอกนี่แหละ” ส้งหลิงหลิงกำชับพวกเธอทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พวกเธอนั้นไม่กล้าเข้าไป ทำได้แค่เพียงยืนรออยู่ที่หน้าประตู

ส้งหลิงหลิงผลักประตูและเข้าไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อโม่เสี่ยวหนงเห็นหล่อน ใบหน้าของเธอนั้นก็บึ้งตึงขึ้นทันที

“คุณไม่อยู่ไฟแล้วเหรอ？มาที่ห้องของฉันทำไม？ฉันไม่ยินดีต้อนรับคุณ”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

“ใช่ ฉันอยู่ไฟอยู่ แต่ว่าขยับตัวหน่อยก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร ที่ฉันมาก็เพราะอยากจะแสดงความยินดีกับคุณ ได้ยินมาว่าวันนี้คุณได้เจอแฟนที่ถูกใจ ฝั่งผู้ชายนั้นก็ยังเป็นถึงลูกชายของรองประธานเลี่ยว”ส้งหลิงหลิงพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับเดินไปข้างเตียงของโม่เสี่ยวหนง

ตอนนี้เธอกำลังนอนเอนหลังอยู่บนเตียง กำลังคุยกับเลี่ยวเหวยตง ผ่านการแชทข้อความอยู่

“ไม่จำเป็นต้องมาแสดงความยินดีกับฉัน หากไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ออกไปจากห้องของฉันเถอะฉันเห็นหน้าคุณแล้วรู้สึกหงุดหงิด ทำไมถึงได้หน้าด้านเช่นนี้” โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

ใบหน้าของส้งหลิงหลิงนั้นรู้สึกกระอักกระอ่วนใจชั่วขณะ หล่อนนั้นเกลียดตระกูลส้งเป็นอย่างมาก เพราะขนาดโม่เสี่ยวหนงพูดกับหล่อนเช่นนี้ หล่อนก็ไม่สามารถจัดการเธอได้งั้นเหรอ？

หล่อนนั้นกดอารมณ์โกรธเอาไว้ แล้วนั่งลงที่ข้างเตียงของโม่เสี่ยวหนง จากนั้นพูดขึ้นว่า：“ฉันไม่ได้แค่จะมาแสดงความยินดีเท่านั้นแต่จริงๆแล้วฉันมีบางเรื่องอยากจะคุยกับคุณ เลี่ยวเหวยตงคนคนนี้ สมัยก่อนฉันรู้จักเขา เรื่องของเขานั้นฉันรู้เป็นอย่างดี คุณไม่อยากรู้เหรอว่าสมัยก่อนเขาคบหาอยู่กับใคร แล้วเขานั้นเป็นคนอย่างไร？”

“ไม่อยากรู้！” โม่เสี่ยวหนงไม่หยุดคิดเลยแม้แต่น้อย ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉย

เวลานี้ ส้งหลิงหลิงกดเสียงลงต่ำแล้วพูดว่า：“ไม่อยากรู้？งั้นก็หมายความว่าคุณไม่ได้สนใจเขา แล้วทำไมคุณถึงรับปากที่จะคบหากับเขาหล่ะ？คุณคงจะไม่……”

เดิมทีท่าทางของโม่เสี่ยวหนงนั้นเต็มไปด้วยความรำคาญ แม้กระทั่งอยากจะลุกจากเตียงแล้วผลักส้งหลิงหลิงออกไป

คิดไม่ถึงเลยว่าส้งหลิงหลิงจะกล้าพูดเช่นนี้ อีกทั้งยังจงใจพูดแค่ครึ่งเดียว สายตาของส้งหลิงหลิงนั้น มองทะลุ มองจนทำให้โม่เสี่ยวหนงรู้สึกตื่นตระหนก

หรือว่าสิ่งที่เธอคิดทั้งหมดจะถูกผู้หญิงคนนี้ดูออกทั้งหมด？

ส้งหลิงหลิงนั้นไม่แน่ใจว่าโม่เสี่ยวหนงคิดอะไรอยู่กันแน่ สัญชาตญาณของหล่อนรู้สึกเพียงว่าโม่เสี่ยวหนงนั้นไม่ธรรมดา

เธอเป็นเด็กที่เกิดในครอบครัวธรรมดา และมีความทะเยอทะยานสูง แน่นอนว่าคงจะไม่ถูกใจเลี่ยวเหวยตงอย่างแน่นอน

หลังจากที่สายตาของทั้งสองคนนั้นปะทะกันสองสามนาที โม่เสี่ยวหนงจึงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า：“ใครบอกว่าฉันไม่ถูกใจเขา？ฉันก็แค่ไม่อยากฟังคุณพูดมาก คุณรีบไปเถอะ รีบออกไป！เห็นหน้าคุณแล้วรู้สึกรำคาญ！”

โม่เสี่ยวหนงขมวดคิ้ว โบกมือไล่ ท่าทางเช่นนั้นของเธอราวกับกำลังไล่แมลงวันที่น่ารังเกียจออกไป

พวกสาวใช้ได้ยินเธอทั้งสองคนพูดคุยกันในห้อง ภารกิจที่พวกเธอได้รับมาก็คือติดตามส้งหลิงหลิง เพื่อรับประกันว่าหล่อนจะไม่ฆ่าตัวตายเป็นต้น

เมื่ออยู่ภายในห้องของโม่เสี่ยวหนง พวกเธอนั้นมั่นใจว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เมื่อมารยาทที่ดี พวกเธอจึงยืนออกห่างจากประตูสองสามก้าว ทำให้ได้ยินไม่ถนัดว่าภายในห้องนั้นคุยอะไรกันอยู่

ส้งหลิงหลิงนั้นตระหนักในจุดๆนี้ดี หากหล่อนนั้นอยู่ในห้อง พวกสาวใช้ก็จะต้องยืนห่างจากประตูระยะหนึ่ง

หล่อนนั้นละเอียดรอบคอบมาโดยตลอด ระยะห่างแม้จะเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถทำให้พวกเธอทั้งสองได้ยินสิ่งที่หล่อนคุยกับโม่เสี่ยวหนง

“ทำไมคุณถึงได้รังเกียจฉันขนาดนี้หล่ะ？” ส้งหลิงหลิงถามโม่เสี่ยวหนงและยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ยังจะต้องให้บอกอีกเหรอ？สถานะของคุณกับฉันก็รู้ๆกันอยู่ แน่นอนว่าฉันจะต้องอยู่ข้างพี่สาวของฉัน คุณเป็นศัตรูหัวใจของพี่สาวฉัน หากฉันไม่เกลียดคุณจะให้ฉันนั้นชอบคุณงั้นเหรอ？”

สีหน้าของส้งหลิงหลิงนั้นยังคงเหมือนเดิม เธอแอบดีใจอยู่ข้างใน ในที่สุดโม่เสี่ยวหนงก็ยอมคุยกับหล่อน อีกทั้งยังพูดความในใจออกมาด้วย

“ฉันสามารถเข้าใจความคิดของคุณได้ น่าเสียดาย ฉันดูไม่ออกจริงๆว่าการที่เธอเป็นน้องสาวของเซี่ยชีหรั่นนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร ก็ดูอย่างเลี่ยวเหวยตงสิ เขาก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร？ก็เป็นแค่ลูกชายของรองประธาน ไม่มีเงินไม่มีอำนาจ หากพี่สาวเธอให้ความสำคัญกับเธอจริงๆ จะแนะนำคนเช่นนี้ให้เธอเหรอ？ฉันคิดว่า หล่อนกำลังดูถูกเธออยู่ เธอคิดว่าเลี่ยวเหวยตงนั้นดีจริงๆเหรอ？หากมองที่รูปร่างหน้าตาและพรสวรรค์ของเธอแล้ว หากจะคบหาลูกชายของประธานคณะกรรมการจังหวัด หรือจะหาผู้ชายที่เป็นผู้สืบทอดกิจการของบริษัทชั้นนำดังเช่นเย่เชินหลินหรือหลี่เหอไท้ได้อย่างสบายๆ เฮ้อ！ฉันพูดสิ่งเหล่านี้กับคุณ คุณก็คงไม่คิดว่าฉันปรารถนาดีอย่างจริงใจ จะต้องคิดว่าฉันกำลังยุแยงคุณสองพี่น้องอย่างแน่นอน”