ตอนที่ 879 สาวใช้ตัวแสบ 783

เมื่อเธอรับสาย เธอก็เรียกแม่อย่างเคารพก่อน

แม้ในเวลานี้ในสายตาของทุกคนเธอและเย่เชินหลินได้เลิกรากันไปแล้ว แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นว่าเธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน ดังนั้นแม่ของเย่เชินหลินจึงเป็นแม่ของเธอ

"ชีหรั่น เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมาที่ตงเจียง หนูรู้ไหม" ฝู้เฟิ่งหยีถาม เสียงของเธอฟังดูเคร่งขรึมเหมือนที่เซี่ยชีหรั่นคาดไว้ ผู้อาวุโสทั้งสองไม่มีความสุข

"ฉันเห็นแล้วค่ะแม่ ฉันอ่านข่าวเจอ"

"โอ้! ชีหรั่น ฉันทำให้หนูน้อยใจซะแล้ว" ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจ

"ไม่เป็นไรแม่ อีกอย่างไม่ใช่ว่าฉันน้อยใจ แต่พ่อแม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับเรื่องของเรา มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าเย่เชินหลินไม่ได้ทำเพื่อฉัน เขาก็ไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้ผู้หญิงคนนั้น” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงเบาๆ นึกถึงฉากที่เย่เชินหลินจูบเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยต่อหน้าเธอครั้งสุดท้ายอย่างไร้ประโยชน์ เสียงของเธอก็สำลักเล็กน้อย

"เด็กโง่ นี่เป็นเพราะเขาจัดการมันได้ไม่ดีมัน เป็นเพราะความสามารถของเขาแย่ เขาเป็นผู้ชายและเขาไม่ควรปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมีความคิดเกี่ยวกับเขามากนัก" แม้ว่าจะเป็นลูกชายของเธอเอง แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่ได้ปกป้องเขา เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเสียใจในเรื่องนี้

"แม่ คุณไม่ได้ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ความผิดของเย่เชินหลิน ผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายริเริ่มเมื่อ เธอมาที่วิลล่าเป็นครั้งแรกตอนที่ฉันอยู่ที่นั่น เย่เชินหลินเย็นชากับเธอมากจริงๆ สำหรับบางคนแล้ว ยิ่งคนอื่นเย็นชาต่อเธอมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งไม่ยอมรับความพ่ายแพ้มากเท่านั้น เธอต้องไล่ตามเขาให้ได้” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างมีอารมณ์

ไม่อยากทำให้หญิงชรารู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นเธอจึงปลอบเธอแล้วพูดว่า "แม่คะ อย่าเศร้าไปเลย ฉันเชื่อว่าหลังจากผ่านไปสักพักเธอน่าจะเบื่อ มันจะไม่เป็นไร นอกจากนี้ฉันยังเชื่อด้วยว่าเย่เชินหลินจะไม่นั่งรอความตาย เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่เขาก็ไม่ยอมบอกเรา”

"ใช่แล้ว" ฝู้เฟิ่งหยีตอบกลับ

"ชีหรั่น วันนี้แม่โทรหาหนูเพื่อบอกว่าเย่เชินหลินจะพาเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ พ่อและแม่ไม่อยากให้เธอมา แต่ถ้าเธอมาเราจะไม่ไว้หน้าเธอ ชีหรั่น พ่อและแม่หวังว่าหนูจะมาได้ในวันพรุ่งนี้ เราแค่อยากให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้ด้วยตัวเองว่าคุณเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเย่ของเรา แม้ว่าคนอื่นจะท้องลูกของเย่เชินหลินแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาแทนที่ได้!”

เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำพูดของฝู้เฟิ่งหยีหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นและจมูกของเธอมีอาการแสบขึ้นเล็กน้อย

ในความเป็นจริงนี่เป็นเรื่องยากมากที่จะเกิดขึ้น ส้งหลิงหลิงได้ให้กำเนิดลูกของตระกูลเย่แล้วและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็มีลูกให้ตระกูลเย่เช่นกัน ที่สำคัญเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยยังคงมีสถานะสูงเช่นนี้ พวกเขาไม่ยอมรับส้งหลิงหลิงและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ยกเว้นเธอเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับจากพวกเขา เธอจะไม่ประทับใจได้อย่างไร?

"แม่คะ ขอบคุณมากๆ ฉันมีความสุขมากที่คุณพูดแบบนั้น แต่เย่เชินหลินมีความคิดของเขาเอง เขาน่าจะหวังว่าแม่จะร่วมมือกับเขา ดังนั้นฉันไปก็คงไม่ดี ฉันกลัวว่ามันจะทำลายแผนของเขา"

"เราไม่สนใจว่าเขามีแผนอะไร เราจะทำอะไรข้างนอกก็ได้ แต่ไม่สามารถมาวุ่นวายใต้จมูกของเรา ชีหรั่น พรุ่งนี้เราหนูต้องมา แค่อยากให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้ว่าเราไม่ต้อนรับเธอ"

"แต่…”

"หนูรู้ดีว่าพ่อนิสัยยังไง ถ้าหนูอยู่ที่นั่นด้วย พอเขาเห็นหนูอารมณ์ก็จะดีขึ้นและเขาจะไม่โกรธเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยi" ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างนั้น เซี่ยชีหรั่นต้องพูดว่า "โอเคค่ะ แม่ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปที่นั่น"

จากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ แน่นอนว่าเธอต้องการเจอเย่เชินหลินและเธอก็หวังว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะสามารถเข้าไปในบ้านตระกูลเย่ได้และเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลังจากวางสาย หลี่เหอไท้ก็เคาะประตูและเข้ามาและพูดกับเธอว่า "ชีหรั่น พรุ่งนี้คุณจะทำอะไร ฉันอยากพาคุณไปเที่ยวนอกบ้าน"

เซี่ยชีหรั่นยิ้มและถามเขา “ไปเที่ยวหน้าหนาวเหรอ กลัวว่าฉันจะรู้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไปบ้านเย่เชินหลินใช่มั้ยคะ”

"ได้รับการฝากฝังมาจากผู้อื่นน่ะ" หลี่เหอไท้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ใครเป็นฝากฝังมาคะ เย่เชินหลินเหรอ?" เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดถึงชื่อของเย่เชินหลิน เขามักจะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

"คิดว่าไงล่ะ”

เธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ต้องการให้เธอรู้เรื่องนี้ แต่เธอได้ตกลงกับฝู้เฟิ่งหยีแล้ว เธอคิดว่าเย่เฮ่าหรันโกรธมากหลายต่อหลายครั้งและเธอรู้สึกว่าเธอต้องไปที่นั่นเพื่อความโล่งใจ

"แม่ของเย่เชินหลินโทรมาหาฉัน บอกว่าเธอและประธานเย่หวังว่าฉันจะไปบ้านที่เธอได้และฉันรับปากไปแล้ว พี่เหอไท้"

หลี่เหอไท้คิดอยู่พักหนึ่ง รู้สึกว่าแม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะไปแล้วสถานการณ์อาจแตกต่างจากที่เย่เชินหลินคาดไว้ อย่างไรก็ตาม เย่เชินหลินควรปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างเท่าเทียมคนนี้ ครอบครัวเย่ต้องการบอกให้ชัดเจนว่าพวกเขายอมรับเซี่ยชีหรั่นเป็นลูกสะใภ้เท่านั้น เรื่องนี้เขาชื่นชมมาก"

เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะขับรถไปที่นั่นให้"

หลังจากที่หลี่เหอไท้จากไป เซี่ยชีหรั่นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบกระโปรงที่แม่มอบให้เธอเมื่อไม่นานมานี้และเตรียมเสื้อคลุมขนสัตว์ที่เข้ากับกระโปรง

นี่คือเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์ต่างประเทศในฤดูหนาวนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ แต่เธอก็ไม่สามารถแพ้การต่อสู้ในโอกาสดังกล่าวได้

ก่อนนอนเธอตั้งใจมาส์กหน้า

ถึงแม้ว่าผิวของเธอดีมาก แต่เธอก็ยังอยากทำให้ดีขึ้น

ใส่มาส์กแบบแผ่น เธอนอนบนเตียงคิดว่าเธอแบบนี้เธอชักจะใส่ใจกับรูปร่างหน้าตามากเกินไปแล้ว ดูเหมือนว่าเมื่อคนๆหนึ่งตกหลุมรักอีกคนจริงๆเธอจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาโดยธรรมชาติ

เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยชีหรั่นตื่นแต่เช้าแต่งหน้าเบาๆและฉีดน้ำหอม Chanel ที่แม่ซื้อให้เธอ

หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแม่ของเธอก็มาขอเธอกินข้าวเช้าเธอดีใจมากที่เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้

"ยัยหนู มีอะไรเหรอ?”

"วันนี้ฉันจะไปบ้านตระกูลเย่ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็จะไปที่นั่นด้วย แม่คะ ทำแบบนี้มันจะไร้รสนิยมไปไหม?”

จ้าวเหวินอิงมองลูกสาวของเธออย่างภาคภูมิใจ เธอเป็นคนที่สวยงามสดชื่นและมีความประณีตเมื่อไม่ได้แต่งตัวแต่ตอนนี้เธอสวมชุดแบรนด์ชั้นนำระดับนานาชาติ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองดูหรูหราและสง่างามแค่ไหน

"ถ้าลูกสาวของฉันไร้รสนิยม แม่คงไม่รู้ว่าจะเจอผู้หญิงที่สวยอย่างแท้จริงได้ที่ไหนอีก เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยนั้นแม่เคยเห็นในข่าวด้วย ไม่ต้องห่วง ลูกต้องเอาชนะเธอได้"

คำชมของจ้าวเหวินอิงทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอายเล็กน้อยและใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

"แม่คะ ก็แม่คิดว่าลูกสาวตัวเองสวยน่ะสิ ฉันไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นเลย”

"ทำไมลูกสาวของแม่จะไม่สวยล่ะ! เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคนนั้นคือใคร วันนี้ไปบอกให้เขารู้ว่ามีสิทธิ์อะไร ถามเขาซะว่าทำแบบนี้หมายความว่ายังไง สงครามระหว่างประเทศเหรอ เดี๋ยวคอยดูเราไปจัดการพวกเขา!”

เสนาธิการหลี่พูดจาไพเราะและมีพลัง แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะเข้าใจว่าสงครามระหว่างสองประเทศนั้นไม่ง่ายอย่างนั้น แต่เธอก็ยินดีที่จะให้เขาพูดเช่นนั้น

"พ่อคะ ขอบคุณมาก ฉันสัญญาว่าจะบอกเธอ ฉันเดาว่าเธอจะหนีไปทันทีด้วยความตกใจ" เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยรอยยิ้ม

หลี่เหอไท้เข้ามาดูเซี่ยชีหรั่นอย่างชื่นชมและยกนิ้วให้เธอ

ด้วยการยกย่องและให้กำลังใจจากครอบครัวของเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและเธอจะสามารถปราบปรามเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยได้อย่างแน่นอน

หลังอาหารเช้าหลี่เหอไท้ขับรถพอเซี่ยชีหรั่นไปที่บ้านตระกูลเย่

"ฉันจะไม่เข้าไป ฉันจะรอคุณข้างนอก ถ้ามีอะไรคุณจะโทรหาฉันได้ทันที ฉันจะเข้าไปรับคุณ"

"พี่เหอไท้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่บ้านเขานานแค่ไหน พี่ควรกลับไปก่อน ไว้ฉันจะโทรหาตอนที่ฉันจะกลับไป โอเคมั้ย?” คิดว่าหลี่เหอไท้ต้องอยู่ข้างนอกคนเดียวอย่างน่าเบื่อ เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถทนได้

"ไม่เป็นไร ความเขียวขจีในพื้นที่แถวนี้นั้นดีจริงๆ ฉันเปิดหน้าต่างและสูดออกซิเจนที่นี่ ขณะเล่นรถไฟฟ้าเพลินๆ ไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าบางครั้งหลี่เหอไท้ก็ดื้อ ดังนั้นเธอจึงไม่ยืนกรานอีกต่อไป หลังจากลงจากรถ หลี่เหอไท้ก็เฝ้าดูเธอขึ้นไปชั้นบน

เธอเคาะประตูบ้านตระกูลเย่ ฝู้เฟิ่งหยีเองก็มาเปิดประตูให้ เซี่ยชีหรั่นเรียกแม่ เมื่อจิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นมา เขาก็รีบทักทาย

เธอไม่รู้ว่าเย่เชินหลินกำลังทำอะไร ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองโกรธเรื่องเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแต่ก็ยังยืนกรานเช่นเดิม

เมื่อเธออยู่ในบ้านตระกูลเย่ เธอคิดว่าเย่เชินหลินเป็นคนกตัญญูมาก

เบื้องหลังเธอไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เธอดุเย่เชินหลิน

"ทำไมถึงได้โง่และไร้เดียงสาเช่นนี้ ถ้าเขาไม่มีปัญหา พี่สะใภ้จะไม่มาตระกูลเย่อีกเลยเหรอ?”

"อะไรกัน ยังเห็นเขาอยู่บนเตียงกับเธออย่างมีความสุขอยู่เลย ฉันคิดว่าเขามีความสุขมากนะ แต่ชีหรั่นของเราต้องล้างหน้าด้วยน้ำตา" จิ่วจิ่วรู้สึกไม่สบายใจกับเซี่ยชีหรั่น

หลังจากพูดคุยกับเหยนชิงเหยียน เขาอดไม่ได้ที่จะเรียกเซี่ยชีหรั่นและถามเธอหลายครั้ง เหยนชิงเหยียนและเซี่ยชีหรั่นกล่าวว่าเย่เชินหลินมีกรรม มีปัญหาและบอกว่าสิ่งที่เธอเห็นทั้งหมดเป็นความเท็จ

เป็นภาพลวงตาแต่เธอโกรธเมื่อมองไปที่มัน

เย่เชินหลินจูบใบหน้าของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยและไม่รู้ว่าเขาจูบมันกี่ครั้งนั่นเป็นความจริงเสมอและฉันรู้สึกอยากดื่มและดื่มจนตายไปเลย

เช้าวันนี้เธอรู้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกำลังจะมาที่บ้าน เธอโกรธมากจนอยากจากไปแต่ก็ถูกเหยนชิงเหยียนรั้งไว้

ฝู้เฟิ่งหยียังบอกด้วยว่าวันนี้เซี่ยชีหรั่นมาด้วย ดังนั้นเธอจึงสามารถสงบสติอารมณ์ได้

เป็นเวลานานจิ่วจิ่วรู้สึกได้ว่าฝู้เฟิ่งหยีมองว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของเธอ ดังนั้นเธอจึงพูดเช่นนั้น แน่นอนว่าเธอรู้สึกอายที่จะจากไป

นอกจากนี้เธอยังกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะถูกเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยทำให้ลำบาก เธอคิดแล้วว่าถ้าใครทำให้เซี่ยชีหรั่นต้องอับอาย เธอจะไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เธอจะต้องลุกขึ้นยืนและช่วยพูด

"ชีหรั่น เกิดอะไรขึ้นกับระหว่างหนูกับคุณเย่ช่วงที่ผ่านมา ตอนนี้เขาพาคนมาที่บ้าน แล้วคุณล่ะ เอาคุณไปไว้ที่ไหน?” จิ่วจิ่วกล่าวอย่างรวดเร็ว

"จิ่วจิ่ว ฉันยังไม่ได้บอกคุณเหรอ สิ่งที่คุณเห็นเป็นเรื่องโกหก เขามีปัญหาของเขา อย่าโกรธเลย ฉันเองก็ไม่โกรธ" เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆแต่จิ่วจิ่วกลับรู้สึกไม่พอใจ พึมพำว่า "คุณไม่โกรธเพราะคุณไม่มีหลักการเลย มันแปลกที่จะไม่โกรธเรื่องแบบนี้"