เธอลุกขึ้นมา แพนด้าได้ยินเสียงขยับก็รีบลุกจากพรมมานอนข้างๆเธอ เธอลูบหูแพนด้า “เป็นไง หิวแล้วหรอ？”

แพนด้าร้องหงุงหงิง เลียมือของเธอ ติงยียีรู้ว่าปกติแล้วแพนด้าจะออกไปหาอาหารกินเองได้ วันนี้เธออกไปข้างนอก มันน่าจะอยากอยู่ดูแลบ้านเลยไม่ได้ออกไปแน่ๆ

เธอลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุม เปิดประตูเบาๆ หันหน้ามาคุยกับแพนด้า “ไปกัน พาแกไปกินของอร่อย！”

ทั้งสองเดินย่องผ่านระเบียงทางเดิน แพนด้าวิ่งขึ้นมานิดนึงก็โดนติงยียีห้ามไว้ “ชู่ว เสียงเบาหน่อย！”

แพนด้าก็ฟังออก ลดฝีเท้าลง มองไปไม่กี่ก้าวก็หันหน้ามามองติงยียี เห็นว่าเธอเดินตามอย่างช้าๆ หางที่ใหญ่หนาของมันก็ส่ายไปมา

หางของมันแกว่งผ่านแจกันที่ไม่สูงนัก แจกันเอนลงสู่พื้น ติงยียีกรี้ดเสียงเบา รีบวิ่งเข้ามาอย่างทุลักทุเล ในวินาทีที่แจกันกำลังจะตกถึงพื้น เธอก็รับไว้ได้พอดี

แพนด้าหันกลับมา หางของมันแกว่งไปโดนแจกันในมือเธอ “เพล้ง！”แจกันแตกลงตามเสียง ติงยียีถอนหายใจเฮือก วิ่งกลับไปเอากระดาเอสี่ที่ห้อง เขียนชื่อตัวเองลงไป จากนั้นก็วิ่งกลับมาที่ตรงทางเดิน เอากระดาษวางไว้บนแก้วที่แตก แบบนี้ ในตอนที่ทุกคนทำความสะอาดก็จะได้รู้ว่าเธอเป็นคนทำ

เมื่อมาถึงห้องครัว เสียงขวดกระทบกันทำให้ติงยียีต้องหันหาต้นตอ ตอนนี้ดึกมากแล้ว คนรับใช้คนอื่นๆไม่มีทางที่จะอยู่ในห้องครัวได้เด็ดขาด

งั้นในห้องครัวนี่คือใคร？หรือว่าจะเป็นโจร ได้ยินเสียงเบาๆข้างใน ติงยียีคิดไว้ไม่ผิดแน่ว่าต้องเป็นโจร ตาของเธอค่อยๆปรับตัวกับความมืดได้แล้ว เธอมองไปโดยรอบ ในที่สุดก็ยกเก้าอี้ตัวข้างๆขึ้นมาได้

เธอส่งสัญญาณให้แพนด้า รอให้แพนด้าวิ่งเข้าไป ติงยียีก็จะยกเก้าอี้เข้าไปในห้องครัว ให้เก้าอี้เปิดสวิตซ์ไฟ เมื่อไฟในห้องครัวเปิดขึ้น “อย่าขยับ！”

เย่เหนียนโม่ยืนอยู่ข้างตู้เย็น มือของเขาถือแซนด์วิชอยู่ เขามองติงยียีที่ยกเก้าอี้อยู่ด้วยความประหลาดใจ

ติงยียียกเก้าอี้ เสื้อเลิกขึ้นมาทำให้เห็นถึงหน้าท้องขาวๆ สบตาเข้ากับเย่เหนียนโม่ เธอก็รีบวางเก้าอี้ลง  ติงยียีถามอย่างประหลาดใจ “คุณก็หิวเหมือนกันเหรอ？”

เย่เหนียนโม่เอาแซนด์วิชเข้าตู้อบเงียบๆ จากนั้นก็เปิดตู้เย็นเอาไข่ไก่และบะหมี่ออกมาอีก แซนด์วิชส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไข่ไก่ที่อยู่ในหม้อน้ำเดือดเสียงปุปุ ผสมผสานกับกลิ่นหอมของแซนด์วิช

ติงยียีจับแก้มตัวเองตื่นตากับวินาทีนี้มาก เย่เหนียนโม่เอาบะหมี่ผักวางวี่หน้าเธอ จากนั้นก็ตักซุปวางไว้บนพื้นให้แพนด้า หันกลับไปหยิบแซนด์วิชออกมาจากตู้อบ

ติงยียีรู้สึกได้ถึงเรื่องไม่ค่อยดี “เสียงเตือนดังแล้วจะเป็นยังไง？”

เย่เหนียนโม่เลิกคิ้ว เขามองไปที่ระเบียงทางเดิน พ่อบ้านหวังรีบวิ่งมาในชุดคลุมอาบน้ำ คีบรองเท้าแตะวิ่งหน้าตั้งมา ติงยียีไม่เคยเห็นพ่อบ้านในสภาพที่ไม่เรียบร้อยขนาดนี้มาก่อน

“คุณชาย ！คุณยียี！”พ่อบ้านอายุมากแล้ว เขาวิ่งหอบมาที่ทั้งสองคน พลางมองไปรอบๆ “มีผู้บุกรุกหรอครับ？”

“พ่อบ้านคะ เป็นฉันเองค่ะ ฉันเป็นคนเปิดหน้าต่าง”ติงยียีก้มหน้ายอมรับอย่างละอายใจ ทำให้คนแก่คนนึงวิ่งหน้าตั้งออกมาตอนตีสามนี่มันไม่สมคววรจริงๆ

“คุณ？”พ่อบ้านชะงักไป มองไปที่ทั้งสองคนสังพักแล้วก็ส่ายหัว “คุฯชายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ งั้นผมไปนอนแล้ว”

เห็นพ่อบ้านเดินโซเซกลับไป ติงยียีรู้สึกผิดมาก เธอพูดแผ่วเบาอย่างไหล่ตก “ฉันไปนอนละ”

เย่เหนียนโม่เห็นเธอแบบนั้น ริมฝีปากของเขาก็ยิ้มขึ้นบางๆ พูดอย่างสบายใจ “มันอาจจะยังไม่จบแค่นี้”

เมื่อพูดจบ หน้าต่างและประตูก็ถูกคนเปิดออก บอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนในชุดเต็มยศบุกเข้ามา ในมือยังมีอาวุธต้องห้ามอีกด้วย

บอดี้การืดสองคนรีบวิ่งมาปกป้องที่ข้างตัวติงยียีและเย่เหนียนโม่ ติงยียีถามเสียงเบา “ตอนนี้ทำไงดีล่ะ？”

เย่เหนียนโม่ไม่พูดอะไร ได้แต่มองดูเธอกังวลใจอยู่ด้านข้าง

บอดี้การ์ดตรวจสอบสถานที่ที่เกิดเสียงหวอดัง ถึงขนาดคีบขนสุนัขใส่ถุงพลาสติกสีขาว

ติงยียีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กำลังจะพูดขอโทษ เย่เหนียนโม่ก็พูดช่วยเธอขึ้นมา “พวกนายมาช้าไปห้านาที ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ก็ควบคุมสถานการณ์ไว้ไม่ได้แล้ว”

หัวหน้าบอดี้การ์ดรู้สึกละอายใจ ที่จริงแล้วเมื่อกี้ทุกคนกำลังกินหม้อไฟกันอยู่ในหอพัก ความปลอดภัยของบ้านตระกูลเย่ยังไม่มีใครที่อยากเอาตัวเข้าไปเสี่ยง กำลังกินสไบนางอยู่ก็ได้ยินเสียงหวอเตือน บอดี้การ์ดตั้งกี่คนที่แม้แต่ซิปกางเกงยังรูดไม่ดี

“จำไว้ด้วย” เย่เหนียนโม่จากท่าที่สบายๆอยู่ก็เปลี่ยนเป็นเข้มงวดขึ้นมาทันที สีหน้าแววตาก็เฉียบแหลม “อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก”

“รับทราบครับ！คุณชาย！”บอดี้การ์ดทยอยกันกลับแบบเป็นระเบียบ ติงยียีมองเขา เขาก็หันหน้ามาพอดี ทั้งสองก็สบตากัน

เย่เหนียนโม่ละสายตาออกก่อน เขาเดินออกไปที่นอกกประตู เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาถามติงยียี “ยังกินไม่อิ่มหรอ？”

“ไม่นะ！กินอิ่มแล้ว！”ติงยียีรีบเดินตามเขาออกจากห้องครัวไป เย่เหนียนโม่เดินช้ามาก ยังกะเดินเล่นหลังกินข้าว ติงยียีเดินตามเขาอยู่ด้านหลัง มองเขาเดินผ่านห้องตัวเอง เดินต่อไปตามทางระเบียง