ตอนที่ 1323 ตัดแขนเนรเทศ + ตอนที่ 1324 ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

ตอนที่ 1323 ตัดแขนเนรเทศ

ทันใดนั้น ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง สายตาของแทบทุกคนหยุดมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อกับหานหรง

พวกเขาเดาไม่ถูกว่านายท่านจะจัดการหานหรงที่ทำเกินกว่าเหตุเช่นไร อย่างไรเสียเขาเป็นถึงอาหานของนายท่านได้ ก็เพียงพอจะพิสูจน์แล้วว่าหานหรงต่างจากพวกเขา

ทว่าแม้เป็นเช่นนี้ หลังจากเขาตั้งใจจะฆ่าเฟิ่งจิ่ว นายท่านยังจะอภัยให้เขาหรือไม่?

บรรยากาศเหมือนจะหนักอึ้งในยามนี้ ทุกคนกลั้นลมหายใจ มองโดยไม่แม้แต่จะหอบหายใจ

หานหรงประคองร่างกายที่บาดเจ็บหนักลุกขึ้นยืน สายตามองเซวียนหยวนโม่เจ๋อ ริมฝีปากขยับเบาๆ เอ่ยว่า “อา…”

“ซี๊ด! อ๊าก!”

เมื่อเขาอ้าปากพูดคำแรก คำว่าเจ๋อยังไม่ทันเอ่ยออกมาก็ส่งเสียงสูดลมหายใจและร้องลั่น เสียงนั้นดังผ่านฟ้า พุ่งขึ้นสู่ชั้นเมฆ ปะทะเข้าสู่แก้วหูของทุกคน เลือดสาดกระเซ็นออกไปเบื้องหน้า สั่นสะเทือนถึงครรลองสายตาและในใจของทุกคน

พวกเขาเพียงเห็นนายท่านยกมือขึ้น ใบมีดลมรุนแรงก็ลอยไปตัดแขนขวาของหานหรงออกทั้งเป็น ทันทีที่แขนขาดกระเด็น เลือดที่กระเซ็นก็สาดลงบนพื้น น่าตื่นตกใจยิ่ง…

ทุกคนหัวใจบีบรัด ในยามนี้ แต่ละคนต่างก้มหน้าไม่กล้ามองสีหน้าของเจ้านาย ทำเพียงจ้องเลือดที่สาดกระเซ็นบนพื้นกับแขนข้างนั้น รวมถึงหานหรงที่กรีดร้องพลางกุมแขนฝืนกลั้นความเจ็บปวด มองสีหน้าไม่อยากเชื่อและไม่อาจยอมรับได้ของเขา รวมทั้งความเคียดแค้นอันบ้าคลั่งซึ่งก่อตัวในดวงตา

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเก็บมือกลับ ยืนเอามือไพล่หลัง แววตาลึกล้ำลึกดุจบ่อน้ำ หนาวเย็นเสียดกระดูก ก้มมองหานหรงที่ทรุดนั่งบนพื้นจากเบื้องบน เสียงที่โหดเหี้ยมไร้ความปรานีดังออกจากปากพร้อมจิตสังหารกระหายเลือด

“ข้าเคยบอกแล้วว่าไม่ให้เจ้าทำร้ายผู้หญิงของข้า! ดูท่าทางเจ้าจะไม่เก็บมาใส่ใจ ข้ารับใช้ยกตนข่มนาย เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้าหรือ? ถึงแม้ดูแลข้าจนเติบโตมา เจ้าก็ยังไม่อาจเข้าใจการกระทำของข้า”

แววตาเยียบเย็นแฝงความหนาวเหน็บเสียดกระดูกจ้องมองคนที่กำลังนั่งอึ้ง เลือดตรงไหล่ของเขาไหลออกจากฝ่ามือ หยดลงพื้นทีละหยดๆ เบ่งบานเป็นดอกไม้เลือดแต่ละดอกๆ

“ข้าเคารพเจ้าเรียกว่าท่านอาหาน เคารพว่าเจ้าติดตามข้างกายแม่ของข้ามาหลายปี สมัยเด็กยังเคยช่วยชีวิตแม่ของข้าไว้ ทว่าไม่ได้ให้เจ้ามาสั่งสอนข้าด้วยท่าทีเยี่ยงผู้อาวุโส และยิ่งไม่ได้ให้เจ้ามีสิทธิ์ไปฆ่าผู้หญิงของข้า!”

สิ้นเสียง เขาพลันพลิกฝ่ามือ พลังขุมหนึ่งจู่โจมออกจากฝ่ามือแล้วดึงคนบนพื้นเข้ามาทันที ฝ่ามือรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณที่ทรงพลังไว้ก่อนตบตรงจุดตันเถียนของอีกฝ่าย ทุบจนจุดตันเถียนแตกในหนึ่งฝ่ามือ จัดการทำลายวรยุทธ์ของหานหรงท่ามกลางสายตาตะลึงพรึงเพริดของทุกคน จากนั้นยกมือทิ้งกลับไปบนพื้น

“แตะย้อนเกล็ดมังกรของข้า นี่คือราคาที่ต้องจ่าย!”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อสะบัดแขนเสื้อ เอามือไพล่หลัง น้ำเสียงเย็นเยือกแฝงด้วยแรงกดดันอันน่าสะพรึงดังขึ้นว่า “อิ่งอีฮุยหลาง เนรเทศเขาจากเมืองหลวง ไม่อนุญาตให้เข้ามาเหยียบเมืองหลวงตลอดไป!”

“ขอรับ” ทั้งสองคนขานรับเสียงขรึม ก่อนจะเข้าไปพาคนออกไป

หานหรงในตอนนี้ถูกตัดแขนข้างหนึ่ง โดนทำลายวรยุทธ์อีกทั้งร่างกายบาดเจ็บหนัก ไม่มีแรงจะพูดจาอีกต่อไปแล้ว เขาเพียงใช้ดวงตาดุร้ายจ้องเฟิ่งจิ่ว ราวกับจะจดจำใบหน้าของนางไว้ในห้วงความทรงจำ

หัวใจของคนทั้งหลายสั่นสะท้าน มองคนที่ถูกเนรเทศ ในใจอดรู้สึกสงสารไม่ได้

…………………………………

ตอนที่ 1324 ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

จากผู้ดูแลคุกมืดมาถูกตัดแขนทำลายวรยุทธ์ และถูกเนรเทศออกจากเมืองหลวง นี่เหมือนตกจากท้องฟ้าร่วงลงพื้นดิน โชคร้ายเช่นนี้คนทั่วไปคงได้กัดลิ้นตายไม่อาจอยู่ต่อนานแล้ว

ถึงอย่างไรสำหรับผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหิน จุดตันเถียนถูกทำลาย วรยุทธ์โดนถอดถอน เช่นนี้ยอมรับได้ยากยิ่งกว่าฆ่ากันเลยด้วยซ้ำ ใช้ชีวิตเป็นผู้แข็งแกร่งที่สูงส่งเหนือใครจนเคยชิน จะไปคุ้นกับชีวิตเช่นคนธรรมดาได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น…

สายตาของพวกเขามองร่างที่ถูกพาออกไป เมื่ออิ่งอีกับฮุยหลางเดินไปทุกก้าว ร่างกายและใบหน้าของหานหรงล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาแก่ชราลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นตาแก่ผมหงอกใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น

ถูกต้องแล้ว สำหรับผู้ฝึกวิชาเซียน หากถูกทำลายวรยุทธ์และพลังเมื่อใด เช่นนั้นมีแต่ต้องกลายเป็นคนธรรมดา อายุขัยที่เคยเพิ่มขึ้นเพราะวรยุทธ์ก็จะลดลงเช่นกัน

หานหรงถูกเนรเทศเช่นนี้ ไม่นานนักจะต้องตายอย่างแน่นอน

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเดินเข้าไปช้าๆ มาตรงหน้าเฟิ่งจิ่วและถามว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร”

เธอมองเขาพลางถาม “เขาเคยช่วยชีวิตแม่ของท่านกับท่านไว้หรือ?” ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ฮุยหลางแค่เคยบอกเธอว่าเขาเป็นคนเลี้ยงดูอาเจ๋อจนเติบใหญ่ ไม่ได้เอ่ยถึงว่าเคยช่วยชีวิตพวกเขาแม่ลูกไว้

แต่แม้จะรู้เรื่องแล้ว เหตุการณ์ในวันนี้ก็ต้องเกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เธอแค่ถามสักหน่อย ก็รู้นิสัยการกินของหานหรงแล้ว จากนั้นวางอุบายเล็กน้อย ต่อให้เขาเตรียมใจระวังไว้ก็ยังยากจะป้องกัน หากเขาไม่คิดฆ่าเธอ ผลลัพธ์ของวันนี้จะแค่หน้าแตกเท่านั้น แต่นี่มีเจตนาจะฆ่ากัน จุดจบจึงต่างออกไป

ทุกคนรอบข้างถอยไปเงียบๆ ปล่อยทั้งสองไว้ที่เดิม

“แม้เป็นเช่นนี้ ก็ใช้เป็นยันต์รักษาชีวิตเรื่องคิดจะฆ่าเจ้าไม่ได้” เขายื่นแขนดึงเฟิ่งจิ่วเข้ามาในอ้อมอก สัมผัสความรู้สึกสมจริงว่านางอยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวใจที่หวาดหวั่นถึงจะผ่อนคลายลงได้

สวรรค์รู้ว่าตอนเห็นภาพนั้นเขาร้อนใจและโกรธเกรี้ยวมากเพียงใด เขากลัวว่านางจะเกิดเรื่อง และยิ่งเกรงว่าคนที่ทำร้ายนางจะเป็นคนสนิทของเขา หากเป็นเช่นนั้น เขาจะไม่มีทางให้อภัยตัวเอง

โชคดีที่นางไม่เป็นไร ยังยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างดี

“ขอโทษด้วย ข้าทำให้ท่านเป็นห่วงแล้ว” เฟิ่งจิ่วยื่นแขนกอดเอวเขา แนบใบหน้ากับแผงอกของเขาพลางขอโทษเสียงเบา

แม้เธอจะเตรียมการไว้ แต่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ได้ยินน้ำเสียงร้อนรนกังวลใจของเขาดังมาจากในจวนตอนนั้น เธอเองก็ลำบากใจเช่นกัน

คางของเขาเกยอยู่บนศีรษะของเธอ มือข้างหนึ่งลูบเส้นผมอ่อนนุ่มอย่างเบามือ พลางเอ่ยเสียงเนิบๆ ว่า “เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ภายในพระราชวัง

จักรพรรดิได้ยินข่าวที่องครักษ์ลับสืบกลับมาก็เผยสีหน้าโกรธกริ้ว มือใหญ่ตบที่วางแขนอย่างแรง “หานหรงคนนี้ไม่นึกว่าจะคิดฆ่าเฟิ่งจิ่ว? ช่างใจกล้าจริงๆ! เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ข้ารับใช้คนหนึ่งกล้าทำการไม่มีขื่อมีแปเช่นนี้ ช่างเหิมเกริมนัก!”

องครักษ์ลับก้มหน้ารายงานว่า “เขาถูกรัชทายาทตัดแขนข้างหนึ่ง โดนทำลายวรยุทธ์และเนรเทศจากเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ฮึ! หากเขาไม่ทำเช่นนี้ ข้าจะช่วยเขาอย่างไม่ถือสา! ข้าเห็นหานหรงขัดตามานานแล้ว!” จักรพรรดิแค่นเสียงเย็น นับว่าพอใจอย่างยิ่งกับผลลัพธ์การจัดการของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ

“แต่ก็เพราะเหตุการณ์นี้ จึงแตกตื่นไปถึงกลุ่มอำนาจใหญ่ต่างๆ ของเมืองหลวง นอกจากองค์จักรพรรดิที่ส่งกระหม่อมไปตรวจสอบล่วงหน้า กลุ่มอำนาจฝ่ายต่างๆ ของเมืองหลวงก็ส่งคนไปสืบหาสาเหตุเช่นกัน กระหม่อมเดาว่าใช้เวลาไม่ถึงสองวัน ข่าวที่องค์รัชทายาทมีสตรีคู่กายจะแพร่ออกไปพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วครุ่นคิด

………………………………………