ตอนที่79 แข่งเต้น

พูดกันตามตรง ถ้าจะหาเพื่อนมาช็อปปิ้งสักคน หลี่ถงซีคงเป็นตัวเลือกแรกที่ต้องตัดทิ้ง ข้อแรกเลยคือ เธอเป็นคนเดินเร็วมาก ไม่เพียงแค่เป็นสาวขายาว แถมเดินสับเท้าไว ข้อที่สองเลยก็คือ ทุกครั้งที่มาเดินห้างก็คือเธอมีเป้าหมายอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นระหว่างทางเธอไม่แม้แต่จะเหลียวมองสิ่งรอบข้างด้วยซ้ำ ราวกับว่าเป็นภารกิจสำคัญต้องทำเวลา ถ้าซื้อไม่ทันเท่ากับโลกแตกอย่างใดอย่างนั้น

ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไป เวลาจะมาซื้อมือถือสักเครื่อง ระหว่างทางพวกเธอเหล่านั้นก็มักจะเดินแวะดูเสื้อผ้า ขนม หรือไม่ก็เครื่องประดับเล็กๆน้อยๆ แตกต่างจากหลี่ถงซีคนนี้โดยสิ้นเชิง เดินเร็วขนาดนี้อย่างกับจะไปแข่งโอลิมปิก

หลังจากจากครุ่นคิดอยู่สักครู่ ฉีเล่ยก็นึกถึงตอนที่เขาพาเฉินอวี้หลิวมาเดินช็อปปิ้งกันก่อนบินมาเมืองหลวงแบบนี้ ต้องบอกเลยว่า การช็อปปิ้งครั้งนั้นเขามีความสุขอย่างมาก ที่ได้จับมือและเดินเล่นดูโน่นดูนี่

เมื่อเทียบกับตอนนี้เหรอ…

อย่างกับว่าฉีเล่ยกำลังซ้อมเดินเร็วเพื่อไปแข่งขันกีฬา!

ถ้าได้เดินจับมือด้วยกันก็คงดี…

เอ๊ะ?!

ฉีเล่ยรีบส่ายหัวทันทีด้วยความตกใจ

นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?

ทำไมจู่ๆถึงเอาหลี่ถงซีไปเปรียบเทียบกับเฉินอวี้หลิวได้?

ฉีเล่ยรีบสยบความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป และรีบเดินติดตามเธอไปโดยเร็ว

อย่างไรก็ตามแต่ ฉีเล่ยเองก็น่าเห็นใจไม่น้อย การที่ได้เดินเคียงข้างกับสาวสวยขนาดนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะปลุกปั่นอารมณ์ของผู้ชายให้หลุดนอกกรอบได้ ฉีเล่ยไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า ผู้ชายคนอื่นๆที่อยู่รอบข้างต่างจับจ้องมาทางเขาด้วยความอิจฉา

“ชอบกินอะไร?”

หลี่ถงซีเอ่ยถามขณะเดินอยู่

“อะไรก็ได้”

ฉีเล่ยกล่าวตอบ

“งั้นอาหารเสฉวน?”

“ผมไม่ชอบอาหารเผ็ด”

“ถ้าอย่างนั้นอาหารกวางตุ้ง?”

หลี่ถงซีกรอกตามองบนใส่เล็กน้อย ถ้าไม่กินเผ็ดก็ควรบอกว่าไม่กินเผ็ด ไม่ใช่ว่าตอบว่าอะไรก็ได้

“ได้ครับ อาหารกวางตุ้ง”

ฉีเล่ยที่เห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ไม่กล้าปฏิเสธรอบสองแล้ว

ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าไปในภัตตาคารอาหารกวางตุ้ง จู่ๆก็มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาดักล้อมพวกเขาไว้ทั้งด้านหน้าและหลัง แต่ละคนต่างส่งยิ้มน่ากลัวให้โดยไม่พูดอะไรสักคำ ราวกับกำลังยืนล้อมดูลิงในสวนสัตว์

“หื้ม?”

ฉีเล่ยเลิกคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็พลันสังเกตเห็นโห่วเจียนที่อยู่ปลายแถวด้านหลังของกลุ่มวัยรุ่น ดูเหมือนว่าเหอจื่อจะพูดถูกทุกประการ ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้มันพาพวกกลับมาแก้แค้นจริงๆ

“ฮิฮิ ไม่เป็นไรนะคนสวย หลังจากจัดการไอ้หมอนั่นเสร็จแล้ว พวกเราไปเที่ยวกันดีไหมจ๊ะ?”

ชายหนุ่มผมเหลืองตัดทรงโมฮอกแถมยังเจาะรูที่หูนับไม่ถ้วน กล่าวขึ้นพลางจับจ้องหลี่ถงซีด้วยสายตากระหาย

ฉีเล่ยมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่งตัวแบบนี้นิสัยยังหยาบทรามอีก แค่เห็นก็รู้สึกสงสารแทนพ่อแม่แล้ว

ถ้าในอนาคตฉันมีลูกชายแบบนี้ คงไปขอรับเด็กคนอื่นมาเลี้ยงแทนดีกว่า

“ก็เข้าใจแหละว่าพ่อแม่ไม่รัก ถึงขาดความอบอุ่นเที่ยวมาสร้างปัญหาให้คนอื่น”

ฉีเล่ยหัวเราะใส่และกล่าวต่อว่า

“หัดทำตัวดีๆให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ชื่นใจบ้างนะ เอาล่ะ หลีกทางไปได้แล้ว”

“มึง! มึงหยิ่งนักอ่อ! ได้ข่าวว่าเป็นอาจารย์เหรอ? คิดว่าเป็นอาจารย์แล้วจะเหยียบหัวใครก็ได้รึไง!?”

ตลกจริงๆแฮะ ไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้น่ะเหรอที่โห่วเจียนเรียกมา? มีปัญญาหาได้แค่นี้?

ฉีเล่ยในตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นบ้างแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะว่ากลัวจะเสียเปรียบ ทว่ากลัวพลั้งมือฆ่าเด็กพวกนี้ตายเสียก่อน

“เห้ยเจ๋งนักเหรอวะ? ขอดูหน่อยว่ามึงจะหัวแข็งซักแค่ไหน วันนี้มึงไม่รอดแน่!”

ชายหนุ่มสวมผ้าโพกหัวสีขาวกล่าวขึ้น ทั้งยังชี้หน้าตะวาดใส่ฉีเล่ยด้วยท่าทีแสนจองหอง

“ไสหัวไป พวกเราไม่อยากมีเรื่องกับเด็ก”

ก่อนที่ฉีเล่ยจะพูดอะไรออกไป จู่ๆหลี่ถงซีก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา เธอย่อมไม่ทราบว่าฉีเล่ยแข็งแกร่งเพียงใด ต่อให้ถูกรุมหนึ่งต่อสิบยังสามารถจัดการได้ไม่ยาก แต่อย่างไรเธอรู้สึกว่า ในเมื่อตัวเองพาเขาออกมา ดังนั้นเธอเองก็ควรรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของเขา

ฉีเล่ยที่เห็นปฏิกิริยาการแสดงออกของหลี่ถงซีถึงกับจ้องมองด้วยความสนใจขึ้นทันที ไม่ยักรู้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะมีความรับผิดชอบที่สูงปานนี้ หลี่ฮั่วเฉินคงสอนมาดีไม่ใช่น้อยเลย

ในเวลานี้เอง จู่ๆโห่วเจียนก็เดินผ่ากลางเข้ามาจากด้านหลัง แสยะยิ้มจับจ้องไปที่หลี่ถงซีและกล่าวว่า

“โอ๊ะ? นี่มันอาจารย์หลี่ชื่อดังคนนั้นไม่ใช่เหรอ? สมแล้วที่ทุกคนต่างรักใคร่ แม้แต่ตอนโกรธยังน่ารักเลยนะครับ”

หลังจากได้ยินแบบนั้น หลี่ถงซีพลันหันหน้าไปหาฉีเล่ยและเอ่ยถามขึ้นว่า

“เขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเราเหรอ?”

ฉีเล่ยยักไหล่ตอบแค่ว่า

“อย่าถามผมเลย ผมไม่รู้จักเขา”

“มึง…”

ถูกฉีเล่ยเมินใส่ถึงสองคราติด ยิ่งทำให้เขาหัวเสียเข้าไปใหญ่

“มึง! ไอ้เวรสกุลฉี! กูไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นใคร ที่บ้านทำอะไร แต่วันนี้มึงต้องคุกเข่าขอโทษกู!”

ฉีเล่ยเมินอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิงราวกับอากาศธาตุ และหันไปถามหลี่ถงซีว่า

“โทรแจ้งตำรวจที”

“อืม”

หลี่ถงซีตอบ

“ฮ่าฮ่าๆๆ พวกเราได้ยินไหม? หมอนี่บอกให้โทรแจ้งตำรวจว่ะ จะโทรฟ้องแม่ด้วยเลยก็ได้นะ! ฮ่าฮ่าๆๆๆ”

“ปล่อยให้โทรแจ้งไปเถอะ ไร้สาระ”

“กว่าที่พวกตำรวจจะมาถึง พวกเราคงไม่โง่ยืนรอให้มาจับหรอก นี่เป็นอาจารย์จริงรึเปล่า ทำไมแค่นี้ยังคิดไม่ได้?”

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครกลัวกันเลยสักคน หรืออาจเป็นเพราะครอบครัวของพวกเขาน่าจะมีเส้นมีสายไม่ใช่น้อย ก็เลยทำให้แต่ละคนดูมั่นอกมั่นใจขนาดนี้

โห่วเจียนหัวเราะและกล่าวว่า

“ถ้าอยากแจ้งตำรวจก็แจ้งเลย แต่ขอแนะนำอะไรสักอย่าง เพื่อนฉันคนนี้ชื่อหูจือ พ่อของเขาเป็นผู้กำกับสถานทีตำรวจเขตนี้”

ฉีเล่ยเลิกคิ้วเล็กน้อยพลางส่ายหน้าตอบไปว่า

“หน้าที่ของตำรวจคือปกป้องผลประโยชน์ของประชาชน”

“ก็ไม่เสมอไป วันนี้มึงทำตัวอวดดีมากในคลาสเรียน เวลาแบบนี้ยังกล้าทำตัวอวดดีอยู่อีกเหรอ?”

ทันใดนั้นโห่วเจียนก็แสยะยิ้มชั่วมองฉีเล่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าและเอ่ยเสนอขึ้นว่า

“เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าจะกระทืบเลยก็ดูจะน่าสงสารเกินไป ลองแสดงความจริงใจออกมาให้เห็นหน่อยสิ”

ฉีเล่ยหัวเราะตอบไปว่า

“แสดงความจริงใจที่ว่าคือ?”

โห่วเจียนหันไปชี้หนุ่มร่างผอมบางคนหนึ่งและกล่าวต่อว่า

“เต้นตามเขา”

ในความคิดของโห่วเจียนคือ มากกว่าการทำร้ายร่างกายก็คือการทำร้ายกันทางจิตใจ เขาต้องการทำให้ฉีเล่ยต้องอับอายขายขี้หน้ากลางที่สาธารณะแบบนี้ อาจารย์มหาวิทยาลัยดัง แต่งตัวใส่สูทดูภูมิฐาน แต่กลับเต้นแร้งเต้นการาวกับลิง คลิปวิดีโอของเขาจะต้องกระจายว่อนไปทั่วโลกโซเชียล ทุกคนในมหาวิทยาลัยต้องรู้ถึงการกระทำอันหน้าอับอายของเขาชนิดที่ว่าต้องแทรกแผ่นดินหนี!

สอนหนังสืองั้นเหรอ? คงยังเหลือหน้าไปสอน?

ทว่าฉีเล่ยกลับพยักหน้าตอบทันที

“ได้เลย ผมชอบพวกสตรีทแดนซ์เหมือนกัน”

 หลี่ถงซีได้ยินแบบนั้นแทบจะเป็นลม

นี่นาย…ขนาดไอโฟนยังไม่รู้วิธีเปิดด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการเต้นที่พวกวัยรุ่นเขาฮิตกัน?

“ไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจพวกนี้แล้ว”

หลี่ถงซีพยายามดึงแขนเสื้อของฉีเล่ยให้เดินออกไป ทว่าอีกฝ่ายกลับยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน อาศัยแค่แรงเธอคนเดียวไม่สามารถลากอีกฝ่ายไปได้ดั่งใจเลย

ฉีเล่ยหันมายิ้มและกล่าวกับเธอว่า

“คนพวกนี้ล้วนเป็นนักเต้นมืออาชีพทั้งนั้น โอกาสดีๆที่จะเรียนรู้แบบนี้หายากนะ”

หลี่ถงซีเริ่มเป็นกังวลหนัก

“นี่นาย…เต้นเป็นจริงๆเหรอ?”

ฉีเล่ยตอบกลับไปว่า

“พอรู้จักท่าพื้นฐานอยู่บ้าง ก็ตามทีวีอะไรแบบนั้น”

“….”

ถ้าคนเราสามารถเรียนรู้ได้เพียงแค่การดูผ่านจอทีวี แล้วทำไมตอนที่ไอรอนแมนยิงลำแสงออกมาจากมือ ตัวเองถึงยิงไม่ได้บ้างหลังดูจบ?

หลี่ถงซีถึงกับกุมขมับ

โห่วเจียนระเบิดหัวเราะเยาะเสียงดังลั่นและกล่าวย้ำขึ้นว่า

“ว่าไง? ตกลงไหม?”

เขาเองก็สงสัยเช่นกันว่า ที่ไอ้หมอนี่บอกว่าเต้นได้ จะทำได้สักแค่ไหน? เพราะดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่เต้นเป็นเลยสักนิด

ฉีเล่ยชี้ใส่หนุ่มร่างผอมบางและกล่าวว่า

“ให้เต้นตามเด็กคนนี้ใช่ไหม?”

“ใช่”

โห่วเจียนพยักหน้าและหันไปกระซิบกับหนุ่มร่างผอมบางว่า

“หย่งซือ ไม่ต้องไปออมมือ เต้นให้หมอนี่เอวหักไปเลย!”

“ได้เลย!”

หย่งซือคนนี้เป็นนักเต้นที่เก่งที่สุดในบรรดาทั้งหมด ตอนนี้เขากำลังจะออกสเต็ปเตรียมให้ฉีเล่ยได้เต้นตาม

ความโกลาหลได้ดึงดูดความสนใจของฝูงชนที่เดินผ่านไปมา บางคนคิดว่าพวกเขากำลังจะต่อยกันด้วยซ้ำ จึงแห่กันมุงตั้งหน้าตั้งตาคอยดู