ตอนที่ 330 แผนซ้อนแผน
ทั้งสองก็เดินเข้าไปด้านในออฟฟิศของสโมสรฟิตเนสซึ่งตู้ไห่ก็สุภาพนอบน้อมอย่างมากโดยเสิร์ฟชาให้เย่เชียนด้วยตัวเองหลังจากนั้นเขาก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามของเย่เชียนอย่างช้าๆ บุคคลที่สามารถไต่เต้าขึ้นไปสู่ตำแหน่งที่สูงได้เช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งทางการหรือในโลกแห่งวงการใต้ดินก็ตามต่างก็ล้วนเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดากันทั้งนั้นด้วยความทะเยอทะยานและความมุ่งมั่นใจการขึ้นเป็นใหญ่ ซึ่งตู้ไห่ก็เป็นบุคคลประเภทนั้นเพราะหลังจากการล่มสลายของบัลลังก์แห่งเมืองหางโจวจากกายตายของราชาแห่งขุนเขาเฝิงเฝิงนั้นตู่ไห่ผู้นี้ก็สามารถขึ้นมาแทนที่และอยู่ในตำแหน่งบุคคลทรงอิทธิพลของหางโจวอย่างสง่าผ่าเผย

“คุณเย่ครับ..ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยหรือ” ตู้ไห่ถามด้วยความไม่แน่ใจเพราะตอนที่หลี่จื้อเทียนโทรหาเขาก็บอกแค่ว่าน้องชายภรรยาของเย่เชียนกำลังประสบกับปัญหาและมีบางอย่างที่จะให้เขาช่วย ส่วนรายละเอียดแบบเจาะลึกนั้นหลี่จื้อเทียนก็ไม่ได้อธิบาย

เย่เชียนก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “วันนี้ที่ผมมาหาหัวหน้าตู้ก็เพราะเรื่องของน้องชายภรรยาของผมน่ะครับ..ผมได้ยินมาว่าหัวหน้าตู้มีเครือข่ายมากมายในเมืองหางโจวนี้..เพราะแบบนั้นผมก็เลยมีบางอย่างที่อยากขอร้องให้หัวหน้าตู้ช่วยน่ะครับ”

ตู้ไห่ดูมีความสุขอย่างมากที่จะได้ช่วยเหลือคนอย่างเย่เชียนคนนี้ซึ่งนี่ก็เป็นโอกาสครั้งหนึ่งที่หาได้ยากในชีวิตเพราะนับจากนี้ไปเขาก็จะสามารถติดต่อกับบุคคลทรงอิทธิพลอย่างเย่เชียนคนนี้ได้และนับประสาอะไรกับเมืองเล็กๆ แห่งนี้เพราะถ้าเขาช่วยเหลือเย่เชียนได้ล่ะก็ในอนาคตเย่เชียนจะต้องช่วยเหลือเขาอย่างแน่นอน ซึ่งถ้าหากเป็นเย่เชียนคนนี้ล่ะก็ตู้ไห่ก็เชื่อว่าเย่เชียนนั้นจะสามารถสยบทุกฝั่งทุกฝ่ายในมณฑลเจ้อเจียงได้อย่างแน่นอน และเมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดตู้ไห่ก็รีบพูดว่า “โอ้คุณเย่..อย่าพูดแบบนั้นเลย..ถ้าคุณมีอะไรที่ต้องการโปรดบอกฉันมาได้เลย..ฉันรับรองเลยว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”

“ผมเชื่อในคำพูดของหัวหน้าตู้ครับ..พูดตามตรงเลยก็แล้วกัน..หลินยี่คือน้องชายภรรยาของผม..ซึ่งเป็นหลานชายแท้ๆ ของหลินไห่รองเลขาธิการคณะกรรมการพรรคประจำมณฑลเจ้อเจียง..เขาพลั้งมือใช้มีดแทงผู้หญิงคนหนึ่งจนบาดเจ็บสาหัสโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเช้านี้ที่โรงแรม…ซึ่งหลายคนคาดว่าเธออาจจะไม่รอด..และหลินยี่ก็เป็นเด็กผู้ชายเพียงคนเดียวในตระกูลหลิน..และด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานพ่อตาของผมนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เขาจะเข้ามาแทรกแซงได้..เพราะงั้นผมก็เลยอยากจะให้หัวหน้าตู้ช่วยน่ะครับ” เย่เชียนพูดอย่างตรงไปตรงมา

นี่คือโชคลาภที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเพราะตราบใดที่สิ่งต่างๆ เรียบร้อยนั้นไม่เพียงแค่ตู้ไห่จะมีความสัมพันธไมตรีที่ดีกับเย่เชียนเพียงเท่านั้นแต่เขาก็จะมีความสัมพันธไมตรีที่ดีกับหลินไห่อีกด้วย ซึ่งสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาสิ่งต่างๆ ในอนาคตของเขาและเมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ตู้ไห่จึงพูดว่า “แล้วคุณเย่ต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง?”

“ผมคิดมาสองวิธีซึ่งเป็นแผนซ้อนแผนและเพื่อกันเอาไว้ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆ เราจำเป็นต้องดำเนินการมันไปพร้อมๆ กันด้วย..เพราะถ้าหากเรื่องนี้ผิดพลาดไปล่ะก็มันจะทำให้อนาคตของน้องชายภรรยาของผมต้องเสียและหมองหม่นไป” เย่เชียนพูด “ผมรู้ว่าหัวหน้าตู่น่ะมีหน้ามีตาในสังคมของเมืองหางโจวเป็นอย่างดี..ซึ่งมันอาจจะทำให้คุณต้องเสียหน้าก็ได้นะครับ..สถานที่เกิดเหตุก็คือโรงแรมชิงหยาและนอกจากเสี่ยวเจี๋ยกับผู้ช่วยของดาราคนนั้นที่เห็นเหตุการณ์แล้วก็มีแค่บริกรพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมแค่นั้นครับ..ส่วนคนที่ถูกแทงก็คือหลี่ลู่หลานดาราดังคนนั้นน่ะ..ผมคิดว่าหัวหน้าตู้สามารถใช้วิธีการของคุณเพื่อไปคุยกับเจ้าของภัตตาคารและพนักงานเหล่านั้นและบอกพวกเขาว่าลืมสิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้ไปให้หมดและพวกเขานั้นก็เห็นเสี่ยวเจี๋ยใช้มีดแทงใครบางคน..ส่วนน้องชายของผมนั้นเขาไม่เคยเข้าไปร้านอาหารในโรงแรมนั้นเลย..ประมาณนี้”

“เสี่ยวเจี๋ยลูกชายคนโตของบริษัทเสี่ยวซือเอ็นเตอร์ไพรส์ในเมืองหางโจวเนี่ยน่ะหรือ?” ตู้ไห่ถาม

“ใช่! ..เขาผิดตั้งแต่ที่เขาเข้ามายุ่มย่ามกับน้องชายภรรยาของผมแล้ว..เพราะงั้นผมก็เลยใช้โอกาสนี้เพื่อกำจัดเขาซะเลย..ส่วนบริษัทเสี่ยวซือเอ็นเตอร์ไพรส์กับคนในครอบครัวของเขาน่ะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..เพราะผมสามารถโค่นล้มพวกเขาตอนไหนก็ได้..เพราะงั้นเรื่องนี้หัวหน้าตู้ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ” เย่เชียนพูด

“ได้เลยคุณเย่..ฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดและทำตามที่คุณเย่ขอมาอย่างเคร่งครัด..และไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตามคุณเย่มั่นใจได้เลย” ตู้ไห่พูดต่อ “เรื่องเจ้าของภัตตาคารและพนักงานเหล่านั้นน่ะคุณเย่สบายใจได้..เดี๋ยวฉันจัดการให้..มันจะไปยากอะไรก็แค่ข่มขู่แล้วโยนเงินให้เล็กๆ น้อยๆ แล้วทุกอย่างมันก็จะเป็นไปอย่างง่ายดาย..ฉันรับปากเลยว่าฉันจะทำอย่างถูกต้องและเรียบร้อยโดยไร้ข้อผิดพลาดใดๆ”

“ผมต้องขอบคุณหัวหน้าตู้จริงๆ ครับ” เย่เชียนพูดขณะที่เขาหยิบเช็คเงินสดออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาและเขียนลงไปสามล้านหยวนและส่งให้พร้อมกับพูดว่า “นี่สำหรับเจ้าของภัตตาคารและพนักงานเหล่านั้น..ส่วนของหัวหน้าตู้ผมจะจัดแจงให้หลังจากเรื่องนี้จบนะครับ”

“หือ? ..คุณเย่! ..ฉันจะกล้ารับเงินของคุณไว้ได้ยังไง?” ตู้ไห่ปฏิเสธ เพราะเขานั้นคิดมาเสมอว่าเงินตรามันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยถ้าเทียบกับเรื่องสัมพันธไมตรีที่ดีแล้วนั้นมันสำคัญกว่ามากเพราะเขาได้ยินมาจากหลี่จื้อเทียนทางโทรศัพท์ได้อย่างชัดเจนว่าหลี่จื้อเทียนเรียกเย่เชียนว่าน้องชายและเห็นเย่เชียนเป็นเหมือนน้องชายของเขาเองถึงขนาดนั้น ซึ่งเขาก็ตระหนักได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างยักษ์ใหญ่ทั้งสองนั้นคงไม่ธรรมดาๆ อย่างแน่นอน ดังนั้นตู้ไห่จึงอยากที่จะมีส่วนร่วมกับยักษ์ใหญ่เหล่านี้และทำทุกอย่างเพื่อซื้อใจพวกเขา

“มิตรภาพก็เป็นเรื่องของมิตรภาพครับ..ส่วนธุรกิจก็เป็นเรื่องของธุรกิจ..ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่สามารถให้หัวหน้าตู้ควักเงินของตัวเองมาใช้ได้หรอกครับ..แค่นี้ผมก็เกรงใจหัวหน้าตู้มากแล้ว” เย่เชียนพูดต่อ “หัวหน้าตู้อย่าปฏิเสธเลยนะครับ..ไม่งั้นก็เหมือนกับไม่ไว้หน้าผมน่ะสิ”

ตู้ไห่ก็ยิ้มแห้งๆ และพูดว่า “ถ้างั้นฉันก็จะขอรับไว้ก็แล้วกัน” เขายื่นมือไปหยิบเช็คเงินสดแล้วถาม “แล้วผู้ช่วยกับเสี่ยวเจี๋ยล่ะ..คุณเย่ต้องการให้ฉันทำอะไรมั้ย?”

“ไม่เป็นไรครับ..เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง..มันมีคนใหญ่คนโตอยู่เบื้องหลังของดาราสาวคนนั้นอยู่น่ะครับ..ผมไม่สามารถให้หัวหน้าตู้มาเดือดร้อนได้น่ะครับ..เดี๋ยวผมจะจัดการเอง” เย่เชียนพูด

“ถ้าคุณเย่พูดแบบนั้นก็ว่ากันตามนั้น” ตู้ไห่พูด

เย่เชียนก็ลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกไปและพูดว่า “งั้นก่อนอื่นเลยผมต้องขอขอบคุณหัวหน้าตู้จริงๆ ครับ..ผมเองก็ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องไปจัดการอยู่..เลยต้องรบกวนหัวหน้าตู้เรื่องนี้ด้วยน่ะครับ..ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ”

ตู้ไห่ก็จับมือกับเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “คุณเย่ไม่ต้องกังวลไป..ฉันรับรองได้เลยว่าฉันจะทำอย่างให้ถูกต้องโดยไม่มีปัญหาใดๆ ตามมาแน่นอน”

เย่เชียนก็พยักหน้าและลุกขึ้นและเดินออกจากสโมสรฟิตเนสไป ตู้ไห่เองก็ไม่กล้าที่จะรอช้าเขาจึงรีบโทรไปหาผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทีละคนๆ และมอบหมายสิ่งที่เย่เชียนเพิ่งจะขอร้องเขาเมื่อครู่นี้ เพราะหลังจากที่ได้รับเรื่องแล้วพวกเขาเหล่านั้นก็จะโยนเหยื่ออาหารทั้งหมดลงทะเลแล้วรวบปลาทั้งหมดพร้อมๆ กันซึ่งเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กหนุ่มผมยาวและวัยรุ่นอันธพาลเหล่านี้ซึ่งเห็นแบบนี้แต่พวกเขาก็มีประสบการณ์จากโลกใต้ดินมาพอสมควรและพวกเขาก็จะทำทุกอย่างให้แน่ใจว่ามันจะต้องสำเร็จและไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ ตามมา

หลังจากออกจากสโมสรฟิตเนสได้ไม่นานแจ็คก็โทรมาหาและรายงานถึงสิ่งต่างๆ และเมื่อผ่านไปสักพักหนึ่งเย่เชียนก็วางสายไปและเขาก็โทรไปหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเย่เชียนแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มและพูดติดตลกว่า “โอ้โห..บุคคลที่ลึกลับเช่นนี้คิดยังไงถึงได้โทรมาหาฉันกันล่ะเนี่ย!”

“นี่ปู่! ..ผมคิดว่าตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติเนี่ยช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ..นี่พวกปู่ไม่รู้กันเลยเหรอว่าใครส่งสายลับเข้ามาในประเทศจีนของเรากันแล้วน่ะ! ..ขนาดปู่เองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ..เห้อ..สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของเราเนี่ยช่างน่าละอายใจจริงๆ!” เย่เชียนพูด

“ห๊ะ? ..เดี๋ยวๆ ไอ้หนู..เอ็งหมายความว่ายังไง..เอ็งไปเจอพวกสายลับของต่างชาติมาเหรอ? ..เดี๋ยวฉันจะรีบส่งคนจากหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติไป..อย่าเพิ่งทำอะไรล่ะ!” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด

“ใช่! ..เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง..แล้วปู่อย่าให้ข้อมูลอะไรในจีนของเรารั่วไหลไปได้นะ..ถ้าถึงตอนนั้นก็อย่ามาโทษว่าผมไม่ได้เตือนก็แล้วกัน” เย่เชียนพูด

“เอ่อๆ ..ไหนบอกมาซิว่าเอ็งไปเจออะไรมา..ฉันรู้ว่าตอนนี้เอ็งน่ะมีเครือข่ายเยอะแยะไปหมด..งั้นก็พูดมาได้เลยฉันฟังอยู่” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถามอย่างกังวลใจ

“ปู่รู้จักหลี่ลู่หลานมั้ย?” เย่เชียนถาม

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนส่ายหัวรัวๆ และพูดว่า “หลี่ลู่หลานไหนฉันไม่รู้จัก! ..ไอ้เด็กนี่หนิทำไมไม่พูดให้จบๆ ไป”

“ก็..เธอเป็นดาราน่ะ..เธอเป็นที่รู้จักในฐานะราชินีเพลงแห่งเอเชีย..เธอมาเมืองหางโจวและผมก็ไม่รู้ว่าเธอได้ข้อมูลของผมมาจากไหน..เธอมาล่อลวงผม” เย่เชียนพูดต่อ “แต่โชคดีที่ผมเป็นคนดีและซื่อสัตย์ต่อภรรยาของผมและจงรักภักดีต่อประเทศจีน…ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่อยากจะคิดเลยถ้าผมหน้ามืดตาบอดหลงกลเธอเข้าไปแล้วมันจะเป็นยังไง!”

“มาเถอะ..รีบๆ พูดมาเร็วๆ ไอ้หนู..ฉันรู้แล้วว่าเอ็งรักชาติ..ไม่งั้นฉันก็คงไม่ปล่อยให้เอ็งวิ่งเล่นในประเทศจีนแบบนี้หรอก” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ผมสั่งให้แจ็คแฮ็คเข้าไปในระบบคอมพิวเตอร์ของหน่วยข่าวกรองของประเทศเกาหลีและดึงข้อมูลทั้งหมดของหลี่ลู่หลานมา..ผมเองยังตกใจเลยเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย..เพราะตอนที่เธออยู่ในประเทศเกาหลีน่ะเธอเป็นสายลับที่แฝงตัวเข้าไปในโลกใต้ดินของประเทศเกาหลีเพื่อรวบรวมข้อมูลต่างๆ ..แม่งเอ๊ย! ..ดาราประเภทไหนกันที่ใช้ตัวตนในฐานะคนดังวิ่งว่อนไปทั่วโลกเพียงเพื่อรวบรวมข้อมูลจากผู้ทรงอิทธิพล” เย่เชียนพูดต่อ “เอาล่ะ..ผมบอกปู่ไปหมดแล้ว..เรื่องนี้ผมรู้ว่าปู่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะต้องทำยังไง”

“แล้วตอนนี้เอ็งอยู่ที่ไหน..ฉันจะได้ส่งคนไปหาเอ็ง” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด เขานั้นไม่กล้าที่จะละเลยเรื่องแบบนี้เลยแม้แต่น้อยเพราะการที่สายลับมาแฝงตัวอยู่ในประเทศจีนนั้นมันเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างมาก

“ผมก็ต้องอยู่ที่เมืองหางโจวสิ..ไม่งั้นหลี่ลู่หลานจะมาหาผมได้ยังไง..แล้วก็อย่าส่งใครมานะ..ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้..และก็ข้อมูลทั้งหมดน่ะอยู่กับแจ็ค..ถ้าปู่ต้องการมันล่ะก็ส่งคนไปหาเขาก็แล้วกัน” เย่เชียนพูด หลังจากที่เย่เชียนพูดจบโดยไม่รอให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนตอบกลับใดๆ เขาก็วางสายโทรศัพท์ไปทันทีและรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

ด้วยการแทรกแซงของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาตินั้นก็จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามของหลินไห่ทางการเมืองในหางโจวนั้นถูกขัดขวางโดยปริยายและพวกเขาเหล่านั้นก็จะไม่สามารถใช้เรื่องนี้เพื่อโจมตีหลินไห่ได้อีกต่อไป ซึ่งภายใต้แผนซ้อนแผนเช่นนี้นั้นไม่เพียงแค่สามารถโยนข้อหาฆาตกรรมให้กับเสี่ยวเจี๋ยได้เท่านั้นแต่ยังสามารถป้องกันไม่ให้เหล่าตำรวจเข้ามาแทรกแซงการตายของหลี่ลู่หลานได้เลยแม้แต่น้อยเพราะทุกสิ่งทุกอย่างนั้นสำนักงานและหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติจะเข้ามาดูแลทั้งหมดและด้วยเหตุนี้จะไมมีใครเพ่งเล็งไปหาหลินยี่เลยและถึงแม้ว่าการตายของหลี่ลู่หลานนั้นจะทำให้เกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศก็ตามแต่ถึงยังไงหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติก็สามารถใช้เสี่ยวเจี๋ยเพื่อกล่าวโทษและปัดความผิดไปที่เสี่ยวเจี๋ยได้ นั่นก็เพราะว่าด้วยแผนซ้อนแผนของเย่เชียนนั้นเขากำหนดให้เสี่ยวเจี๋ยเป็นฆาตกรแทนหลินยี่นั่นเอง

ส่วนที่เหลือก็จะเป็นผู้ช่วยของหลี่ลู่หลานซึ่งเย่เชียนเองก็ถึงกับขมวดคิ้วเพราะเขาก็ยังคิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไรกับเธอดี? เย่เชียนก็นั่งอยู่ในรถและหยิบบุหรี่ออกมาแล้วสูบมันอย่างช้าๆ พลางคิดว่าจะฆ่าเธอไปเลยดีหรือเปล่า? หรือว่าจะข่มขู่และให้เงินและมอบงานใหม่ให้กับเธอดี? หลังจากที่สูบบุหรี่เสร็จท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

ทันใดนั้นหลินยี่ก็โทรมาและบอกว่าตำรวจมาที่หน้าประตูห้องพักของโรงแรมแล้วและก็อย่างกระวนกระวายว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี ซึ่งเย่เชียนก็ถอนหายใจและบอกหลินยี่ว่าอย่าไปขัดขืนและไปพร้อมกับตำรวจก่อนและเมื่อเขาไปถึงที่สถานีตำรวจก็อย่าเพิ่งพูดอะไรแล้วตัวเองจะรีบตามไปทันที

เย่เชียนโยนก้นบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่างและสตาร์ทรถและขับตรงไปที่โรงพยาบาลก่อน นั่นก็เพราะว่าหลินยี่นั้นเป็นหลานของหลินไห่เพราะฉะนั้นตำรวจก็จะไม่ทำอะไรเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเย่เชียนจึงมาจัดการเรื่องผู้ช่วยของหลี่ลู่หลานก่อนที่จะตามไปที่สถานีตำรวจทีหลัง

ทันทีที่เย่เชียนมาถึงหน้าประตูของโรงพยาบาลหลินไห่ก็โทรมาอีกครั้งและเห็นได้ชัดว่าเขานั้นรู้ว่าหลินยี่ถูกจับไปแล้วและถูกส่งตัวไปที่สถานีตำรวจแล้ว ซึ่งเย่เชียนก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรดังนั้นเขาจึงพูดกับหลินไห่เบาๆ สองสามคำเพื่อทำให้เขามั่นใจและปล่อยหลินยี่อยู่ที่นั่นไปก่อน ซึ่งในตอนนี้หลินไห่ก็พึ่งพาเย่เชียนได้เพียงคนเดียวเท่านั้นและปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรมของหลินยี่มันคงจะดีกว่าที่จะช่วยหลินยี่เพราะถ้าหากว่าเย่เชียนนั้นไม่สามารถช่วยหลินยี่ได้ล่ะก็มันก็คงจะไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

เย่เชียนก็เปิดประตูรถและเมื่อกำลังจะลงจากรถเขาก็เห็นผู้ช่วยของหลี่ลู่หลานเดินออกมาซึ่งเธอนั้นไม่มีร่องรอยของความโศกเศร้าหรือเสียใจบนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อยและกลับกันเพราะดูเหมือนว่าบนใบหน้าของเธอนั้นจะมีร่องรอยของความซะใจและความประสงค์ร้ายซ่อนอยู่ในนั้น

.

.

.

.

.

.

.