ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น 327 เห็นแฟนสำคัญกว่าพี่ชาย + 328 เธอไม่ต้องสนใจว่าเขาคิดถึงใคร
ตอนที่ 327 เห็นแฟนสำคัญกว่าพี่ชาย
เหยียนหมิงซุ่นไม่สนว่าฉิวฉิวจะอยากไปหยอกเย้ากับกระรอกสาวที่ไหน เขาสะบัดมือจนเจ้าตัวน้อยหลุดออกไป กล่าวเสียงเข้ม “ไปอาบน้ำที่บ่อน้ำให้สะอาดเอง ไม่อย่างนั้นอย่าคิดว่าจะได้กินขนมอีก!”
“จิ๊กจิ๊ก”
ฉิวฉิวถูกเขาสะบัดออกไปไกล ม้วนตัวลงอยู่กลางอากาศอย่างคล่องแคล่ว วิ่งอุตลุดผ่านไปทางด้านข้างบนต้นไม้ใหญ่ หันมาแยกเขี้ยวแหลมเล็กให้เหยียนหมิงซุ่น เขาไปอาบน้ำอย่างเชื่อฟัง เมื่อเทียบกับกระรอกสาวที่สวยงามแล้ว ลุงฉิวฉิวยังชอบกินขนมมากกว่าอีก
เหมยเหมยมองอย่างประหลาดใจระคนสงสัย เหยียนหมิงซุ่นกระแอมเสียงเบาๆ อธิบาย “ตัวฉิวฉิวมีกลิ่นนิดหน่อย พี่เลยให้เขาไปอาบน้ำให้สะอาด”
พูดจบเหยียนหมิงซุ่นก็มองมือของตัวเองอย่างรังเกียจ ทีแรกยังคิดจะตีหัวยายตัวดีสักหน่อย ช่วงนี้เขาชอบตีหัวอู่เหมยมาก ทั้งเกลี้ยงเกลาทั้งเรียบ ตีแล้วรู้สึกดี และสนุกกว่าตีอาฮวาที่บ้านตั้งเยอะ
เสียดายที่ถูกฉิวฉิวทำเสียบรรยากาศ เหม็นหึ่งขนาดนี้ จะให้เขาลงมือได้อย่างไร?
อู่เหมยพอได้ยินเหยียนหมิงซุ่นพูดเรื่องกลิ่น เธอก็นึกถึงกระปุกล้างจมูกใบนั้นทันที วันนั้นเธอซื้อกระปุกกลับมา ฉิวฉิวก็ไม่ยอมกลับบ้านกับเธอ จะนอนอยู่ในกระปุกท่าเดียว และก็ไม่รังเกียจกลิ่นเหม็นนั่นด้วย
ไม่นานฉิวฉิวก็กลับมา ตัวเปียกแฉะไปหมด ร่างกายดูเล็กลงเกือบสองส่วนสามในครู่เดียว ดูแล้วมีขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น ดูตลกกว่าเดิม
อู่เหมยอดขำไม่ได้ โดนลุงฉิวมองค้อน เมื่อสักครู่ตอนที่เดินผ่านป่าเล็กๆ มา กระรอกสาวตัวนั้นไม่สนใจเขาเลย ลุงฉิวจึงโกรธมาก
“พี่หมิงซุ่น ฉันกลับบ้านล่ะ”
อู่เหมยขอลากลับกับเหยียนหมิงซุ่น เธอต้องกลับไปเช็ดตัวฉิวฉิวให้สะอาด คืนนี้อากาศเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายเอา
เหยียนหมิงซุ่นทนกับอาการคันฝ่ามือ เขายิ้มพลางพยักหน้า “กลับไปแล้ว รีบเข้านอนนะ”
“อื้อ พี่หมิงซุ่นก็เข้านอนเร็วๆ นะ ลาก่อนค่ะ!”
อู่เหมยโบกมือให้เหยียนหมิงซุ่น เธออุ้มฉิวฉิวเดินกลับไป ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เพราะว่าเหยียนหมิงซุ่นชอบภาพวาดที่เธอมอบให้ สิ่งนี้ทำให้เธอพึงพอใจเป็นพิเศษ
“ฮึ!”
ทันทีที่เดินมาถึงด้านล่างของอาคาร สยงมู่มู่ก็วิ่งพรวดออกมา หน้าเง้าหน้างอบูดบึ้ง เหมือนกับมีคนมาติดหนี้ เขาไม่มองอู่เหมยสักนิด เดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใคร
อู่เหมยตกใจสะดุ้งขึ้นมาก่อน พอเห็นชัดว่าเป็นสยงมู่มู่ ก็โมโหขึ้นมาทันทีพลันตะคอกใส่เขา “นี่นายมาทำอะไรลับๆ ล่อน่ะ?”
“ฮึ!”
สยงมู่มู่ทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจอีกครั้ง
เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “สนามกีฬาไม่ใช่ของเธอคนเดียวสักหน่อย หรือว่ามีเพียงเธอคนเดียวที่ไปได้?”
อู่เหมยถูกตอกกลับอย่างงุนงง เธอไม่ได้ยั่วโมโหอะไรเขาสักหน่อย เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ?
อู่เหมยรู้จักกับสยงมู่มู่มานานแล้ว เธอจึงพอจะรู้ว่าทำไมสยงมู่มู่เมื่อชาติที่แล้วถึงได้ปลงไม่ตก ไอ้คนนี้จิตใจคับแคบเกินไป หน้าตาคล้ายผู้หญิงก็ช่างเถอะ แต่จิตใจก็เหมือนผู้หญิง แม้กระทั่งยังละเอียดอ่อนกว่าอีก ผู้ชายตัวใหญ่กลับมีนิสัยอย่างกับเด็กผู้หญิง ถ้าปลงได้นะสิแปลก!
“นี่ นายนี่คิดเล็กคิดน้อยจังเลยนะ นายเป็นผู้ชายแต่นิสัยขี้เหวี่ยงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหมือนกับผู้หญิงแบบนี้ นายต้องปรับปรุงนะ!”
อู่เหมยพูดอย่างอดทน คิดว่าสยงมู่มู่ตอนนี้ยังเด็ก ไม่แน่ยังสามารถให้เขาปรับปรุงได้ เขาจะได้ไม่ตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก
สยงมู่มู่ไม่รอให้อู่เหมยมอบภาพวาดแก่เขาเอง กลับกันเขายังถูกสั่งสอน เขาจะทนฟังได้อย่างไร เขาหันหน้ากลับมาจ้องอู่เหมยเขม็ง “เห็นแฟนสำคัญกว่าพี่ชาย อู่เหมยใจดำ เชอะ!”
อู่เหมยถึงกับงง เธอตะลึงงันอยู่พักหนึ่ง เรื่องนี้มันอะไรกัน?”
เขาเอาใจยากกว่าผู้หญิงที่อายุเยอะเสียอีก!
………………………………………………………………………..
ตอนที่ 328 เธอไม่ต้องสนใจว่าเขาคิดถึงใคร
หลังจากกลับมาถึงบ้าน อู่เหมยหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้ฉิวฉิว เธอกลับพบว่าเจ้าตัวน้อยเหมือนตัวโตขึ้นเล็กน้อย เมื่อตอนที่มาอยู่กับเธอแรกๆ ตัวยังเล็กกว่านี้ เธอสัมผัสได้ทันที
“ฉิวฉิว นี่นายตัวใหญ่ขึ้นแล้วนะ พี่สาวจะซื้อของอร่อยให้เธอกินเยอะๆ จะได้ตัวใหญ่กว่านี้นะ!”
อู่เหมยมีความสุขมาก เธอยังพึงพอใจอีกด้วย ที่เธอเลี้ยงเจ้าตัวน้อยจนอ้วนฉุ!
ฉิวฉิวนอนหมอบอย่างอ่อนโยน เขาเพลิดเพลินไปกับการนวดของเจ้านาย หลับตาพริ้ม แต่ที่เขาสามารถเติบโตได้เพราะความดีความชอบของกระปุกเหม็นเน่านั่น กระปุกเหม็นเน่าที่เก่าแก่ใบนั้น ยังเป็นคนที่มีลมปราณมังกรเคยใช้อีกด้วย
แต่ลมปราณมังกรเป็นสิ่งที่ดี ก็เพราะอาศัยลมปราณมังกรจุดนี้ เขาจึงฟื้นตัวขึ้นมาก หากมีกระปุกอีกสามสี่ใบ เขาก็สามารถฟื้นตัวได้อย่างน้อยสามสิบเปอร์เซ็นต์ ขอเพียงสามารถฟื้นตัวได้สามสิบเปอร์เซ็นต์ เขาก็สามารถอวดแสนยานุภาพในโลกนี้ได้ ถึงตอนนั้นจะยังต้องการของดีอะไรอีกไหม?
สำหรับพลังเวทมนตร์ในการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แบบเดิมนั้น ฉิวฉิวไม่เคยคาดคิดว่าจะทำได้ เพราะแสงจันทร์ทรงกลดของที่นี่น้อยเกินไป หากต้องการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ ยังไม่รู้ว่าต้องรอจนถึงปีไหนเดือนไหนน่ะสิ!
ดังนั้นหากสามารถฟื้นตัวได้สามสิบเปอร์เซ็นต์ก็เพียงพอแล้ว นอกจากสามารถมีกระเป๋าเวทมนตร์แล้ว ก็ยังสามารถสื่อสารกับเจ้านายตัวน้อยได้ ไม่ต้องสื่อสารกันคนละภาษาเหมือนเมื่อก่อนอีก นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ลุงฉิวกำลังจะบอกว่า การพบเจ้านายที่หัวสมองไม่ค่อยฉลาด มันช่างเหนื่อยใจจริงๆ !
เหอปี้อวิ๋นกลับบ้านคราวนี้ ได้ถือเหล้าดีไปสองขวด สองวันก่อนที่พวกจ้าวอิงหนานดื่มเหลือไว้ เหอปี้อวิ๋นก็ถือกลับมามอบให้ท่านผู้เฒ่าเหอทั้งหมด
แต่ท่านแม่เฒ่าเหอก็ไม่ค่อยพอใจ เพราะว่าเมื่อก่อนทุกครั้งที่เหอปี้อวิ๋นกลับบ้านมา ก็จะถือมาทั้งห่อเล็กห่อใหญ่ แต่กลับมาครั้งนี้มือเปล่าข้างหนึ่ง ถือเหล้ามาแค่สองขวด ท่านแม่เฒ่าจะพอใจได้อย่างไร อีกทั้งสีหน้าของเธอก็ดูไม่ดี
หลังจากฟังเหอปี้อวิ๋นระบาย สีหน้าของท่านแม่เฒ่าก็ยิ่งดูแย่ เธอตบไปหนึ่งฉาด “แกนี่มันโง่ ที่กล้าบ้าบิ่นทุบได้แม้กระทั่งหัวผู้ชาย แกจะเก่งอะไรนักหนา?”
สิ่งที่เหอปี้อวิ๋นกลัวที่สุดในชีวิตก็คือ หญิงชราคนนี้ ในเวลานี้เธอจะแสดงความน่าเกรงขามในบ้านได้ที่ไหน ทำได้แค่หดหัว ยอมให้ท่านแม่เฒ่าตบตี ด่าว่า ไม่กล้าตอบกลับสักประโยค
“พอแล้ว ตอนนี้ตีเธอจนตายก็ไม่มีประโยชน์ พ่อแม่สามีของแกกับอู่เจิ้งซือว่ายังไงบ้าง?” ท่านผู้เฒ่าเหอโกรธจนหน้าดำ เขาห้ามภรรยาไว้
เหอปี้อวิ๋นร้องห่มร้องไห้ พลางพูดถึงท่าทีของคนตระกูลอู่ เธอพูดอย่างหวาดกลัว “พ่อคะ ถ้าเจิ้งซือต้องการหย่าขาดกับหนู จะทำยังไงดีคะ? หนูไม่อยากหย่า!”
“ฮึ! ไม่อยากหย่า ยังไม่ปรนนิบัติรับใช้ผู้ชายให้ดี ในหัวแกมีแต่ขี้เลื่อย ที่แม่สอนแกไป แกลืมไปหมดแล้วเหรอ?”
ท่านแม่เฒ่าโกรธกับความไม่เอาถ่านของลูกสาวที่ฝากความหวังเอาไว้ เธอตบไปอีกหลายที แม้ว่าผู้ชายของเธอกับลูกชาย จะเป็นครู แต่ก็อยู่ในชนบท จะไปเทียบกับคนตระกูลอู่ได้อย่างไร?
ได้ลูกเขยดีๆ แต่ไม่รู้จักประคับประคองให้ดี ไม่นึกเลยว่าจะยังกล้าเอาแท่นทับกระดาษทุบหัวอีก พอทุบลงไปแล้ว โอกาสที่ลูกชายของเธอจะไปทำงานในเมืองปีหน้าก็ล้มเหลวหมด ท่านแม่เฒ่าเจ็บปวดรวดร้าว เธอแทบอยากจะดึงเหอปี้อวิ๋นไปบ้านตระกูลอู่ ตีแรงๆ สักยกต่อหน้าพ่อแม่สามี ทำให้พ่อแม่สามีใจเย็นลง
เหอปี้อวิ๋นเช็ดน้ำตาด้วยความน้อยใจ “หนูไม่ได้โกรธไปเรื่อยนะ ใครบอกให้เหล่าอู่ว่าหนูเทียบกับเหยียนซินหย่าไม่ได้เลยสักนิด หนูโกรธมากก็เลย…”
ท่านผู้เฒ่าเหอกับท่านแม่เฒ่าทั้งสองคนสีหน้าเปลี่ยน ท่านแม่เฒ่าถามด้วยความสงสัย “มันไปเกี่ยวข้องกับเหยียนซินหย่าได้ยังไงอีก? ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
เหอปี้อวิ๋นเล่ารายละเอียด เธอกล่าวอย่างแค้นเคือง “พ่อคะ แม่คะ เหล่าอู่ตอนนี้เขายังคิดถึงนังเหยียนซินหย่าสารเลวนั่นค่ะ!”
ท่านแม่เฒ่าตวาดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ “คิดถึงก็คิดถึงสิ จะยังไงก็ตาม ลูกเขยนอนอยู่กับแก แกจะกังวลอะไร หา!”
………………………………………………………………….
Comments