ตอนที่ 986 อ่อนแข็งต่างก็ไม่กิน

เหมยเหมยก็แอบดีใจกับตัวเอง เธอยังมีลูกน้องไว้ที่ตระกูลจ้าวอยู่หลายคน วันหลังตระกูลจ้าวอย่าได้คิดที่จะหาผลประโยชน์จากตัวเธอได้อีกเลยแม้แต่นิดเดียว!

สำหรับหานจั่นเผิง[1] เหมยเหมยไม่ได้เอามาใส่ใจ เมื่อก่อนยังเห็นว่าเป็นญาติ ถึงเมืองจินก็ว่าจะดูแลเสียหน่อยแต่ทว่าตอนนี้……

เชอะ ก็ถือว่าเป็นแค่คนแปลกหน้าไปก็แล้วกัน!

จ้าวเสวียไห่ตั้งใจมาหาเธอเพื่อพูดเรื่องนี้ซึ่งดูละอายใจมาก จ้าวเสวียกงบอกกับเธอว่าเพราะเรื่องนี้จ้าวเสวียไห่จึงได้ทะเลาะกับหานซู่ฉินยกใหญ่ ทะเลาะกันรุนแรงอยู่พอสมควร

ถึงแม้ว่าเหมยเหมยจะรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง แต่เธอยังคงวางแผนที่จะรักษาระยะห่างจากจ้าวเสวียไห่ในอนาคตอยู่ดี จะพูดว่าเธอไร้ความปรานีก็ช่าง เลือดเย็นก็ช่าง เธอจะไม่ติดต่อกับใครก็ตามที่อาจเป็นอันตรายต่อตัวเธออีกแล้ว

จ้าวเสวียไห่เป็นคนดีนั้นไม่ผิด แต่ใครให้เขามีแม่ที่ไม่รู้อะไรควรไม่ควรกันล่ะ!

เธอไม่อยากจะทดสอบใจของจ้าวเสวียไห่ว่าเธอกับหานซู่ฉิน ท้ายที่สุดแล้วใครสำคัญกว่ากัน!

ก่อนออกมาหนึ่งวัน หานซู่ฉินยังโทรศัพท์หาเหมยเหมย เธอก็ไม่ได้คิดว่าเหมยเหมยจะเด็ดเดี่ยวขนาดนั้น พูดว่าจะไปก็ไปเลย

เพราะเรื่องนี้เธอต้องมาทะเลาะกับลูกชาย คุณปู่ก็ว่าเธอ จ้าวอิงสยงก็ตำหนิเธอ ยังพูดอีกว่าเธอเป็นคางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า หลานสาวตระกูลจ้าวจะแต่งกับคนด้อยกว่าได้อย่างไร?

แน่นอนว่าหานซู่ฉินยังไม่ยอมแพ้ เธอมั่นใจในตัวหลานชายของตัวเองมาก พอเธอคิดทบทวนดูแล้วก็เลยโทรศัพท์มาหา เพื่อที่จะพยายามหาโอกาสให้กับหานจั่นเผิงอีก!

แต่เธอกลับไม่รู้ว่าหานจั่นเผิงโดนเหมยเหมยจดเข้าบัญชีดำไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่ารวมเธอด้วย!

“เหมยเหมยเมื่อไรจะกลับเมืองจินหรือ? ตั๋วซื้อไว้หรือยัง?” หานซู่ฉินอ่อนโยนเป็นกันเองเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

“ซื้อเรียบร้อยแล้วค่ะ” เหมยเหมยพูดเสียงเรียบนิ่ง

หานซู่ฉินรีบร้อนถาม “ซื้อเวลาไหนเหรอ?”

“ไฟลท์บินพรุ่งนี้ตอนเช้าเก้าโมง ป้าสะใภ้รองมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” เหมยเหมยไม่อยากพูดอะไรไร้สาระอีก จึงถามอย่างตรงไปตรงมา

รอยยิ้มของหานซู่ฉินชะงักค้าง แอบด่าอยู่ในใจบอกแล้วว่าอย่านั่งเครื่องบินก็ยังจะซื้อตั๋วเครื่องบินอีก ช่างดื้อรั้นจริง ๆ

“ตั๋วเครื่องบินมันเปลืองเงินมากเลยนะ ตั๋วเครื่องบินหนึ่งใบสามารถซื้อตั๋วรถไฟนอนได้ตั้งหลายใบ พี่จั่นเผิงของเธอก็ซื้อตั๋วรถไฟนอน รอบวันมะรืนตอนแปดโมงเช้า พี่จั่นเผิงดูแลเธอได้ ป้าจองตั๋วให้เธอนะ!”

หานซู่ฉินพยายามใช้วาทศิลป์ในการพูดโน้มน้าว แผนการที่ชั่วร้ายอย่าให้โจ่งแจ้งจนเกินไป! เหมยเหมยขมวดคิ้วอย่างเบื่อหน่าย  พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่รบกวนป้าสะใภ้รองและหลานชายของป้าหรอกค่ะ ก็ใช่ว่าหนูจะไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบิน แล้วมันก็ไม่คุ้มที่จะต้องไปเบียดเสียดกับคนบนรถไฟ ถ้าป้าสะใภ้รองไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หนูวางแล้วนะคะ…”

หานซู่ฉินตกตะลึง เกลียดเหมยเหมยที่ไม่รู้จักดีชั่วในใจ นั่งรถไฟถือว่าคว้าน้ำเหลวไปแต่เธอก็ไม่ถอดใจ ยิ้มตาหยีพูดว่า “เหมยเหมยอย่าพึ่งรีบร้อนวางสายสิ พวกเราสาว ๆพูดคุยกันอีกหน่อยเถอะ!”

เหมยเหมยฟังต่อไป อยากฟังว่าท้ายที่สุดแล้วหานซู่ฉินอยากจะพูดอะไรกันแน่ อย่างไรก็ตามเธอตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าหานซู่ฉินจะพูดอะไร เธอก็จะส่ายหัวอยู่ดี

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ พี่จั่นเผิงของเธอไปเรียนที่เมืองจินคนเดียว คนในครอบครัวต่างก็ไม่ไว้วางใจ เหมยเหมยก็ช่วยป้าดูแลพี่จั่นเผิงหน่อย วันหยุดพักผ่อนก็พาพี่จั่นเผิงไปเที่ยวชมรอบ ๆเมืองหน่อย หานจั่นเผิงของป้าน่ะมีนิสัยค่อนข้างเก็บตัว…”

เหมยเหมยขมวดคิ้วแน่นไม่อยากจะฟังหานซู่ฉินพูดไปเรื่อยเปื่อยอีกต่อไป พูดตัดบทว่า “ป้าสะใภ้รองคะ คำพูดพวกนี้ไม่ควรจะมาพูดกับหนู หานจั่นเผิงอย่างไรก็ถือว่าเป็นคนนอก หนูควรจะหลีกเลี่ยงหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกแม่บ้านที่ชอบซุบซิบข้างนอกนั่น ไม่รู้ว่าจะเอาไปพูดนินทาว่าอย่างไรกันบ้าง! เรื่องนี้หนูคงต้องขออภัยที่ไม่สามารถช่วยเหลือได้ ป้าสะใภ้รองหาคนอื่นเถอะค่ะ!”

รอยยิ้มของหานซู่ฉินค้างอย่างนั้น ต่อให้เธอมีวาทศิลป์พูดได้ดีแค่ไหน แต่พอเจอกับเหมยเหมยที่อ่อนหรือแข็งก็ไม่กินไม่เอาอะไรสักอย่าง เธอก็ไม่มีกลยุทธ์เหลือให้ลองอีกแล้วเหมือนกัน

…………………………………………..

[1] หานจั่นเผิงคือคน ๆเดียวกับหานป๋อหยวน แต่นักเขียนใช้ชื่อว่าหานจั่นเผิง

ตอนที่ 987 ปกป้องอยู่ห่างๆแบบนี้แหละ

หานซู่ฉินยังดื้อรั้นไม่ยอมแพ้พยายามพูดชักจูงเหมยเหมยต่ออีก แล้วจะให้เหมยเหมยทนไหวได้อย่างไรเลยพูดออกไปว่า “ป้าสะใภ้รองคะ ถ้าหากว่าป้าเป็นห่วงหานจั่นเผิงมากขนาดนั้นก็ให้เขาอยู่ที่เมืองหลวงไปสิคะ ทำไมจะต้องให้ไปตกระกำลำบากไกลขนาดนั้นด้วยล่ะคะ?”

“ไม่ใช่…”

หานซู่ฉินยังพูดไม่จบ เหมยเหมยก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “อุ้ย หนูต้องไปแล้ว วางแล้วนะคะ…บ๊ายบาย!”

เหมยเหมยวางสายแล้วทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่โทรศัพท์ ส่งเสียงฮึอย่างลำพองใจ

ยังคิดจะให้เธอดูแลหานจั่นเผิงอีก?

เธอไม่แอบแกล้งหมอนี่ก็เมตตาขนาดไหนแล้ว!

หานซู่ฉินกัดฟันกรอดมองโทรศัพท์ เธอไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ไปทั้งแบบนี้ แต่จะให้เธอหยิบเอาเงินหกสิบเจ็ดสิบหยวนออกมา เธอก็เจ็บปวดใจจะแย่  ช่างมันเถอะถึงอย่างไรไปเมืองจินก็ยังมีโอกาส ไม่ได้ต่างกันหลายชั่วโมงนักหรอก

แต่หานซู่ฉินกลับหารู้ไม่ว่าหลานชายคนดีของเธอไม่มีโอกาสอะไรอีกต่อไปแล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นมารับเหมยเหมยไปสนามบินแต่เช้า ส่วนจ้าวเสวียหลินสยงมู่มู่และเด็กอ้วนน้อยนั่งรถเมล์ไปกันเอง คนตระกูลจ้าวไม่มีใครรู้สักคนว่าพวกเขาจะขึ้นเครื่องบินกันวันนี้ ต่างก็ยังคิดว่าพวกเขาพักกันที่บ้านพักรับรองอยู่เลย!

คุณปู่ยังคิดว่ารอผ่านไปอีกสักสองวันจะไปหาเหมยเหมย พูดคุยด้วยเหตุผลกับเธอ แล้วบอกให้ย้ายกลับมาบ้านใหญ่ เพียงแต่…

ทั้งหมดมันสายไปแล้ว!

ที่สนามบินเหมยเหมยเห็นเหมยซูหาน มองแล้วดูผอมลงไปเยอะ และยังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวดูสะอาดและสดชื่น แต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้า

เหมยซูหานก็เห็นพวกเหมยเหมยเหมือนกัน เขาชะงักหยุดเดินไม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะพุ่งเข้ามา เพียงแค่ยิ้มเบา ๆให้กับเหมยเหมย รอยยิ้มดูบางเบามากแล้วก็หายไป เหลือแค่เพียงความเศร้าและความเหยียดหยามตัวเอง

เขาในตอนนี้ยังมีคุณสมบัติอะไรไปชอบเหมยเหมยได้อีก?

แม้กระทั่งจะเข้าใกล้เหมยเหมยเขายังไม่กล้า…เพราะว่ากลัว…และก็เป็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ…

เหมยซูหานมองเหมยเหมยอย่างลึกซึ้ง ในดวงตามีความเจ็บปวดและอ้างว้าง เขาหมุนตัวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ไม่มีความอาลัยอาวรณ์อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว!

เป็นไปได้ที่คนของเฮ่อเหลียนเช่อจะอยู่แถว ๆนี้ เขาไม่สามารถทำร้ายเหมยเหมยได้อีกแล้ว

มองอยู่ห่าง ๆแบบนี้ก็ดีแล้ว ขอเพียงแค่เหมยเหมยมีความสุขก็พอแล้ว…

แต่ทำไมใจของเขาถึงได้เจ็บปวดแบบนี้?

อีกทั้งความเจ็บปวดแบบนี้ก็คุ้นเคยมาก…เหมือนกับว่าเคยเจ็บปวดเช่นนี้มาแล้วก็ไม่ปาน!

เหมยเหมยจ้องด้านหลังของเหมยซูหานอยู่ชั่วครู่ รู้สึกอยู่ตลอดว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็พูดไม่ถูกว่าตรงไหนที่เปลี่ยนไป

“พี่หมิงซุ่น พี่มีความรู้สึกว่าเหมยซูหานเปลี่ยนไปไหม?” เหมยเหมยถาม

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกมานานแล้ว เขาพอใจกับการวางตัวของเหมยซูหานมาก สำหรับเหมยซูหานแล้วเขาไม่เห็นใจเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อทั้งคู่ต่างก็ยินยอม คนหนึ่งอยากตี อีกคนก็ยินยอมให้ตีบางทีตัวเขาเองยังดีใจไปด้วยเลย!

“ไม่รู้สึก ไปเถอะ พวกเรารีบไปขึ้นเครื่องได้แล้ว!”

เหยียนหมิงซุ่นดันเหมยเหมยเดินไปข้างหน้าเบา ๆ เขาไม่ยินดีนักที่เด็กน้อยเอาแต่คิดถึงผู้ชายอีกคน โดยเฉพาะคนนั้นคือเหมยซูหาน!

และสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจก็คือ เหมยซูหานขึ้นเครื่องบินลำเดียวกันกับพวกเขา แต่คิดไปแล้วก็ไม่แปลก ไฟลท์บินเมืองหลวงไปเมืองจินมีแค่สองไฟลท์ ตอนเช้าหนึ่งไฟลท์ ตอนบ่ายอีกหนึ่งเหมยซูหานมาตอนนี้ แน่นอนว่าต้องไปรอบเช้านี่แหละ

แต่เหมยซูหานก็ยังไม่พูดคุยกับพวกเขา ทำเพียงแค่ผงกหัวให้เบา ๆแล้วก็หลับตาพักจนเครื่องบินลงจอด

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ลูกน้องของเฮ่อเหลียนเช่อก็กลับไปที่บ้าน รายงานท่าทีที่เชื่อฟังของเหมยซูหานให้กับเฮ่อเหลียนเช่อฟัง เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะอย่างพอใจ อารมณ์ดีขึ้นมาในทันที นับว่าหาได้ยากที่เขาจะไม่ด่าทอตบตีลูกน้อง

ดอกเหมยน้อยจะต้องไม่ชอบจ้าวเหมยแล้วแน่นอน!

เวลานี้เฮ่อเหลียนเช่อไม่สงสัยแม้แต่น้อยก็เพราะมีเพชรแบบเขาอยู่ตรงหน้า ตาปลาอย่างจ้าวเหมยก็ต้องกระเด็นไปข้างทางเป็นเรื่องธรรมดา ดอกเหมยน้อยเลือกได้ถูกที่สุดแล้ว!

…………………………………………