ตอนที่ 1196 งานแจกลายเซ็น

คนที่หวงอวี้เหลียนจ้างมาดูเป็นมืออาชีพพอสมควร เห็นโอหยางซานซานก้าวขึ้นเวทีแต่ละคนก็เหมือนถูกฉีดยากระตุ้นปฏิกิริยา ต่างกู่ร้องด้วยเสียงดังก้องกังวาล

“ซานซาน ฉันรักเธอ!”

……

เสียงโหยหวนดังสนั่นสะท้านฟ้าจนเหมยเหมยรีบเอามือปิดหู ไม่อย่างนั้นเยื่อแก้วหูต้องฉีกขาดแน่ เตรียมการมาดิบดีแบบนี้หวงอวี้เหลียนทุ่มเงินไปไม่น้อยเลยจริง ๆ เธอเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะกัน?

“จ้างมาคนหนึ่งอย่างน้อยก็ต้องสิบหยวน อีกอย่างหนังสือหนึ่งเล่มสี่หยวนแปดสตางค์ ที่นี่อย่างน้อยมีคนนับพัน หวงอวี้เหลียนเอาเงินมาจากไหน?”

อัจฉริยะด้านการเรียนอย่างสยงมู่มู่คิดคำนวณค่าใช้จ่ายในวันนี้ที่หวงอวี้เหลียนต้องจ่ายได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งก็สงสัยเช่นเดียวกับเหมยเหมย

หวงอวี้เหลียนกับโอหยางเซี่ยงหมิงเป็นมนุษย์เงินเดือน ต่อให้มีโบนัสพิเศษแต่รวมกันแล้วหนึ่งเดือนอย่างมากก็ได้เงินเดือนเพียงเจ็ดแปดร้อยหยวน ใช้ชีวิตสุขสบายได้อย่างไม่ลำบากแต่กลับไม่พอสำหรับหวงอวี้เหลียนในการจ้างคนมามากขนาดนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอดีตที่เธอเคยจ้างมือปืนสามคน นั่นก็เสียเงินไปมากเช่นกัน

ส่วนเงินต้นฉบับของโอหยางซานซาน ตอนนี้หนังสือยังไม่ทันขายด้วยซ้ำสำนักพิมพ์วันพลัสไม่มีทางจ่ายเงินให้เร็วขนาดนี้

เซียวเซ่อรีบตามมาทีหลังพอได้ยินข้อสงสัยของสยงมู่มู่เลยจึงตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “หวงอวี้เหลียนไม่มีเงินแต่โอหยางปินมีไง เฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนใจป้ำกับลูกน้อง เงินไม่กี่พันกี่หมื่นเรื่องเล็กน้อย”

เธอเคยได้ยินมาจากคุณหนูใหญ่เฝิงว่ามีธุรกิจนับไม่ถ้วนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเฮ่อเหลียนเช่อ ไม่เพียงแค่ภายในประเทศแต่ต่างประเทศก็มีจำนวนไม่น้อย ดูท่าทางลึกลับน่าดู อย่าเห็นเฝิงไห่ถังเป็นแค่เศรษฐีนีเพียงไม่กี่คนในเมืองหลวง ทรัพย์สมบัติอันน้อยนิดของเธอทัดเทียมอะไรกับเฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้เลย

เห็นได้ว่าทรัพย์สมบัติของเฮ่อเหลียนเช่อมหาศาลเพียงใด ไม่ใช่ระดับที่เศรษฐีที่รู้จักกันดีเหล่านั้นจะเทียบได้

แน่นอนว่าอีกคนที่พอจะทัดเทียมกับเฮ่อเหลียนเช่อได้คือเฮ่อเหลียนชิง

เฮ่อเหลียนชิงกับหนิงเฉินเซวียนเป็นคู่ไม้เบื่อไม้เมา ขอแค่สิ่งใดที่หนิงเฉินเซวียนมีเฮ่อเหลียนชิงก็ต้องมี และต้องมีมากกว่าหนิงเฉินเซวียน

จึงเป็นเหตุผลที่ทรัพย์สมบัติของเฮ่อเหลียนชิงมีแต่จะมากกว่าหนิงเฉินเซวียน ไม่มีทางน้อยกว่า

ซึ่งแน่นอนว่าทรัพย์สมบัติส่วนมากอยู่ภายใต้การจัดการของเหยียนหมิงซุ่น เฮ่อเหลียนชิงแค่นั่งรอเก็บเกี่ยวผลอย่างสบายใจ คอยจัดหาหญิงหน้าตาน่าเกลียดให้เหมยเหมยกลัดกลุ้มใจและคอยต่อปากต่อคำกับหนิงเฉินเซวียนบ้างเป็นครั้งคราวชีวิตแสนสุขเกินกว่านี้ไม่ได้แล้ว

เหมยเหมยแค่ได้ยินว่าโอหยางปินเป็นคนให้ก็นึกถึงประเด็นสำคัญได้เลยพึมพำเอง “หรือว่าหวงอวี้เหลียนกับโอหยางปินกลับมาคืนดีกันอีกแล้ว?”

ไม่อย่างนั้นโอหยางปินจะใจป้ำขนาดนี้ได้หรือ?

เงินตั้งหลายพัน!

สองคนนี้เป็นรักกันมากเสียจริง!

แต่ตรงนั้นของโอหยางปินใช้งานไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าสองคนนี้แค่คุยกันเฉยๆ?

เซียวเซ่อทำหน้ารังเกียจ “หน้าไม่อายเลยจริงๆ” เธอกลอกลูกตาทีหนึ่งแล้วกระซิบข้างหูเหมยเหมย “หรือว่าเราให้เสี่ยวกัวถ่ายรูปแล้วค่อย…”

ประโยคหลังเธอไม่ได้พูดออกไปแต่เหมยเหมยกลับเข้าใจความหมายที่เธอจะสื่อ เริ่มรู้สึกคันยุบยิบในใจขึ้นมาฉับพลัน เธอเหลือบมองชายคนรักแวบหนึ่งแล้วยู่ปากเอ่ย “ไม่หาเสี่ยวกัวแล้ว พี่หมิงซุ่นของฉันเก่งกว่าเขาเยอะ ไม่เอาเงินด้วย”

เสี่ยวกัวพ่อค้าหัวหมอ อ้าปากก็เรียกเงินก้อนโตแล้ว เธอทำใจไม่ได้หรอก!

เซียวเซ่อเองก็นึกถึงพื้นหลังแสนลึกลับของเหยียนหมิงซุ่นเลยไม่ปฏิเสธ หญิงสาวสองคนส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กันอยู่แวบหนึ่ง เผยรอยยิ้มที่ทำเอาสยงมู่มู่ขนลุกซู่ คิดว่าต้องมีคนดวงซวยแล้ว

โอหยางซานซานบนเวทีกำลังพูดกับพิธีกร ชัดเจนว่าพิธีกรถูกหวงอวี้เหลียนซื้อตัวไปแล้วเลยพูดยกยอปอปั้นโอหยางซานซานราวกับหาคนแบบเธอในโลกนี้ไม่ได้อีกเป็นคนที่สอง คนที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังหลงคิดว่าโอหยางซานซานเก่งอย่างที่พูดไว้ต่างมองด้วยสายตาอิจฉา ถึงขั้นมีผู้ปกครองหลายคนในที่นี้เริ่มสั่งสอนลูกหลานตัวเองให้เรียนรู้จากโอหยางซานซานเป็นตัวอย่าง

พิธีกรชมโอหยางซานซานเสร็จจึงประกาศเริ่มงานแจกลายเซ็น ครู่เดียวคนล่างเวทีก็เบียดกันขึ้นเวทีหวังจะแย่งกันซื้อหนังสือ แล้วค่อยให้โอหยางซานซานมอบลายเซ็นเองให้กับมือ บรรยากาศภายในงานคึกคักอย่างมาก

เหมยเหมยยักคิ้วให้เซียวเซ่อ “โอเค ตาฉันออกโรงแล้ว!”

……………………………………………………

 ตอนที่ 1197 เรื่องทุกอย่างมีฉันคอยกันอยู่

เซียวเซ่อกระชากเหมยเหมยไว้ด้วยความแปลกใจ “ไหนคุยกันว่าแอบลงมือเงียบ ๆไง? ตอนนี้เธอจะขึ้นไปทำอะไร?”

หลายวันก่อนพวกเขาปรึกษากันไว้ว่าหลักฐานที่รวบรวมได้จากมือปืนของโอหยางซานซานให้ทางสำนักพิมพ์แฉในวันนี้แล้วค่อยซื้อตัวนักข่าวของสถานีโทรทัศน์อีกหลายคนมาให้พวกเขาสัมภาษณ์ ‘มือปืน’ ในวันเดียวกัน ต้องฉีกหน้าโอหยางซานซานจนแก้ตัวไม่ทันแน่

ส่วนพวกเขาสั่งการอยู่ในที่ลับไม่เปิดเผยใบหน้าเพราะไม่จำเป็นต้องออกตัวเป็นปรปักษ์กับตระกูลโอหยางอย่างโจ่งแจ้ง

แต่ตอนนี้เหมยเหมยขึ้นเวทีก็เท่ากับกำลังบอกโอหยางซานซานตรงๆ ว่าเรื่องทุกอย่างเธอเป็นคนทำ!

“ฉันเปลี่ยนแผนแล้ว ฉันกับโอหยางซานซานต้องตายกันไปข้าง หลบๆ ซ่อนๆ ไม่สนุกเลย ต้องสู้กันซึ่งๆ หน้าแบบนี้แหละ เอาให้หล่อนอกแตกตาย!”

เหมยเหมยยิ้มตาหยีแต่นัยน์ตากลับฉายแววเยือกเย็น ตอนแรกเธอไม่ค่อยสนใจโอหยางซานซานนัก แค่ตัวประกอบที่น่ารำคาญคนหนึ่ง แต่นางแพศยาคนนี้ท้าทายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่ใช่แม่พระ แล้วจะไม่โกรธได้อย่างไร!

นับจากนี้ไปโอหยางซานซานจะได้รับการปฏิบัติเยี่ยงอู่เยวี่ย เธอจะทรมานยัยนี้ช้า ๆ ชีวิตอีกยาวไกล การได้หาเรื่องเหยียบย่ำนางแพศยานี้สักหน่อยก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากเหมือนกัน!

อย่างไรเสียเธอก็มีว่าที่ผู้บังคับบัญชาการใหญ่ในอนาคตสุดที่รักคอยหนุนหลังอยู่!

หากปล่อยให้ถูกรังแกกันง่ายเกินไปก็ขายหน้าว่าที่ผู้บังคับบัญชาการใหญ่เกินไปสิ!

ว่าที่ผู้บังคับบัญชาการใหญ่ใจตรงกับเธอเลยก้มหน้าอมยิ้มให้เธอ แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่แถมยังยื่นมือมาลูบศีรษะเธอไปมาเหมือนลูบหัวสุนัขตัวน้อยก็ไม่ปาน

“ไปเถอะ จะรอเธอข้างล่างนี้!”

ความหมายของมันก็คือ เธอพุ่งได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะฆ่าคนหรือจุดไฟเผาย่อมมีฉันคอยคุ้มกันเธออยู่เบื้องหลัง!

เหมยเหมยเข้าใจเช่นนี้ เธอยิ้มหวานให้เหยียนหมิงซุ่น ริมฝีปากแดงเอ่ยอย่างไร้เสียง “ฉันจะให้รางวัลพี่นะ!”

เหยียนหมิงซุ่นหวนนึกถึงความรู้สึกเหมือนล่อยลอยอยู่บนท้องฟ้าได้ทันที หูอ่อนไหวสั่นระริก กลืนน้ำลายลงลูกกระเดือก ท้องน้อยเกร็งแน่นจนแทบหลุดอาการออกมา

เห็นดวงตาเหมยเหมยฉายแววได้ใจเพียงชั่ววูบเหยียนหมิงซุ่นก็อมยิ้มที่มุมปาก สีนัยน์ตาเข้มขึ้น

ยายปีศาจตัวน้อยใจกล้าขึ้นทุกวัน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าหยอกเอินเขากลางวันแสกๆ อืม…เดี๋ยวเสร็จกิจจากตรงนี้แล้วสะบัดพวกก้างขวางคอไปให้พ้นแล้วค่อยกลับไปใช้เวลาสองต่อสองกับยายปีศาจตัวน้อยให้หนำใจ

เซียวเซ่อรู้สึกได้ถึงบรรยากาศคลุมเครือของสองคนนี้ก็แอบลูบแขนที่ขนลุกเกรียว หมายจะขึ้นเวทีไปพร้อมกับเหมยเหมย

“เซ่อเซ่อเธอไม่ต้องไปดีกว่า จะได้ไม่สร้างความลำบากใจให้แม่เธอ” เหมยเหมยห้ามไว้

คุณหนูใหญ่เฝิงผู้กระชับมิตรรอบด้านละมุนละม่อมกับทุกฝ่ายไม่เคยล่วงเกินใคร เธอไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อน ในเมื่อตระกูลโอหยางในเวลานี้กำลังได้ดิบได้ดี ไม่ใช่ตระกูลตกอับอย่างในอดีตแล้ว

เซียวเซ่อแค่นหัวเราะใส่ “เกี่ยวอะไรกับเธอ ฉันเป็นว่าที่องค์รัชทายาทอันดับหนึ่งเคาน์ติสแห่งเมืองยอร์กเชียว โอหยางซานซานจะกล้าทำอะไรฉัน!”

เหมยเหมยยังคงลังเลแต่เหยียนหมิงซุ่นพยักหน้าให้เธอน้อยๆ เป็นเชิงว่าสบายใจได้ ขณะที่ฝั่งเซียวเซ่อเองก็กระชากลากถูเธอให้เบียดแทรกตัวขึ้นไปข้างหน้าแล้ว

หวงอวี้เหลียนจ้างคนมามากเกินไปจนใต้เวทีแออัดแทบเดินไม่ได้ ดีที่เซียวเซ่อแรงเยอะเบียดสองทีสามทีก็มีที่ให้เดินแล้ว ไม่นานพวกเขาก็แทรกตัวไปอยู่ใต้เวทีได้สำเร็จ อยู่ห่างจากโอหยางซานซานเพียงห้าถึงหกเมตร

โอหยางซานซานมัวแต่แจกลายเซ็นจนเมื่อยมือแทบแย่ แต่ใบหน้ายิ้มแก้มปริ งานแจกลายเซ็นวันนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก หนังสือของเธอจะต้องขายดิบขายดี โอหยางซานซานเหมือนเห็นอนาคตสดใสของตัวเองเลยเผยความได้ใจออกมาทางสีหน้า

แต่ขณะที่เธอเผลอเงยหน้าขึ้นมองกลับเห็นเหมยเหมยที่อยู่ไม่ไกลจากเธอนัก เห็นว่าอีกฝ่ายมองมาเหมยเหมยเลยยิ้มให้เธอน้อย ๆ เรียกให้โอหยางซานซานใจหล่นวูบ ชาวาบไปทั้งหนังศีรษะโดยอัตโนมัติ

จ้าวเหมยมาทำอะไร?

เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?

…………………………………………………………