ตอนที่ 1011 วิธีทำให้หายไปมีมากมาย + ตอนที่ 1012 น่าสนใจหรือไม่

ตอนที่ 1011 วิธีทำให้หายไปมีมากมาย

ครั้นได้ยินคำพูดนี้ สายตาของคนอื่นๆ ในห้องโถงหยุดมองที่บรรพบุรุษตระกูลหลิ่วและตระกูลซ่ง เหมือนจะมีเพียงพวกเขาสี่คนที่รู้ตัวตนของเด็กหนุ่มชุดแดง

บรรพบุรุษตระกูลหลิ่วเห็นสายตาของทุกคนมองมา รอคอยคำตอบจากพวกเขา ก็ไม่ปริปากแต่ยกน้ำชาขึ้นดื่ม คนคนนั้นเป็นใครให้คนตระกูลซ่งไปบอกพวกเขาเอาแล้วกัน!

“พวกเจ้าก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขา เป็นภูตหมอเฟิ่งจิ่วที่ชื่อสั่นสะเทือนทุกแคว้น” ผู้นำตระกูลซ่งเอ่ยแล้วมองไป๋เหลียนบนพื้น “ย่อยยับในเงื้อมมือของเขา ก็ยุติธรรมต่อเจ้าแล้ว”

“ภูตหมอ…เขาคือภูตหมอ…”

ไป๋เหลียนพึมพำอย่างยากจะเชื่อได้ลง ไปวางยาภูตหมอที่ชำนาญการแพทย์และยาพิษ ต้องมีจุดจบเช่นนี้จะโทษใครได้ ได้แต่โทษตัวนางเอง

หลังจากคนอื่นๆ ในห้องโถงได้ยินคำพูดของผู้นำตระกูลก็ตื่นตกใจอย่างยิ่ง เด็กหนุ่มชุดแดงคนนั้นคือภูตหมอหรือ นามของภูตหมอพวกเขาล้วนเคยได้ยินมา และรู้ว่ายามนี้ภายในกลุ่มอำนาจใหญ่และตระกูลต่างๆ ผู้นำของพวกเขาล้วนถือครองภาพเหมือนของภูตหมอไว้

มิน่าล่ะ มิน่าผู้นำตระกูลของพวกเขาและบรรพบุรุษกับผู้นำตระกูลหลิ่วถึงจำภูตหมอได้ ทว่าเขาเป็นทั้งภูตหมอ ซ้ำยังเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษาสองดารา? เขามาที่นี่ก็เพราะซ่งหมิงหรือ

ทันใดนั้น ในใจทุกคนคิดแตกต่างกันไป ระหว่างตกใจยังแปลกใจด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะคนตระกูลซ่งซึ่งคิดว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้ไต่เต้าสานไมตรีกับภูตหมอ

ผู้นำตระกูลซ่งขานเรียก องครักษ์ลับสองคนแวบกายออกมาจากมุมมืด จากนั้นเขาหยิบยาขวดหนึ่งยื่นให้ เสียงที่เอ่ยทั้งเย็นชาและไร้อารมณ์ “ให้ฮูหยินรองกินเสีย”

“ขอรับ” สององครักษ์ลับขานรับ หลังจากรับยาและกำลังจะก้าวเข้าไป ก็เห็นคุณชายรองกับคุณชายสามโผเข้ามากอดขาของผู้นำตระกูลซ่งไว้

“ท่านพ่อๆ ไม่นะ อย่าฆ่าท่านแม่ อย่าฆ่าท่านแม่ของข้าเลย ท่านพ่อ อย่า…อย่านะขอรับ…”

ทั้งสองคนร้องไห้อ้อนวอน แต่ผู้นำตระกูลซ่งไม่สนใจ เขาเอามือไพล่หลัง สายตามองไปด้านนอกและตะโกนว่า “ทหาร! พาคุณชายรองกับคุณชายสามกลับไปเรือนตะวันตก! หากไม่มีคำสั่งจากข้า ไม่อนุญาตให้พวกเขาออกจากเรือนแม้แต่ครึ่งก้าว!”

“ขอรับ” ผู้อารักขาสองสามคนด้านนอกขานรับ แล้วเข้ามาลากตัวทั้งสองคนไปยังเรือนตะวันตก

“ไม่นะ ท่านพ่อ ไม่ ไม่…”

เสียงร้องไห้อ้อนวอนของคนทั้งสองค่อยๆ ห่างออกไป จนกระทั่งไม่ได้ยินอีก เวลานี้เอง องครักษ์ลับสองคนในห้องโถงก็กรอกยาพิษขวดนั้นให้ไป๋เหลียนต่อหน้าคนตระกูลหลิ่วและตระกูลซ่งแล้ว

ผู้นำตระกูลมองไป แววตาดำมืดมองอารมณ์อะไรไม่ออก คนอื่นๆ ยิ่งไม่ต้องพูด แต่ละคนมีสีหน้าเฉยชา ไม่เห็นชีวิตคนคนนี้อยู่ในสายตาเลย

ไป๋เหลียนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ภายในตระกูลใหญ่ หากต้องการให้คนคนหนึ่งหายไปก็มีมากมายหลายวิธี และทุกวิธีล้วนปิดปากทุกคนภายนอกได้

ซ่งหมิงมองไป๋เหลียนโดนบังคับกรอกยาพิษ มองนางชักดิ้นอย่างเจ็บปวดบนพื้น มีเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด จนกระทั่งนางครวญคราง กรีดร้องอย่างทรมานและสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย

พิษนี้เป็นพิษร้ายแรง ออกฤทธิ์เร็วมาก เวลาตั้งแต่เริ่มจนจบไม่เกินครึ่งก้านธูป ถึงแม้ยาจะทรมานไปบ้าง แต่เวลาครึ่งก้านธูปผ่านในไปชั่วพริบตา คำนวณดูแล้วก็พูดไม่ได้ว่านางทุกข์ทรมานอะไร

“แบกออกไปฝังเสีย!” ผู้นำตระกูลซ่งเอ่ยเสียงขรึม โบกมือสื่อให้พวกเขาแบกคนออกไป

รอจนผู้อารักขายกคนบนพื้นออกไปแล้ว ทุกคนในห้องโถงถึงจะหยุดสายตามองที่ซ่งหมิง มองเขาอย่างเฝ้ารอคอย คึกคัก และตื่นเต้น

“หมิงเอ๋อร์ ภูตหมอมารับเจ้าถึงบ้านด้วยตัวเอง เจ้าจะต้องตามเขาไปฝึกวิชาข้างนอกอย่างตั้งใจ และเชื่อฟังคำสั่งสอนของเขาให้มากๆ”

………………………………………………….

ตอนที่ 1012 น่าสนใจหรือไม่

เมื่อได้ยินคำพูดของบิดา ซ่งหมิงเพียงมองแวบหนึ่งก่อนจะบอกคนข้างๆ ว่า “ท่านตา ท่านลุง ข้าจะไปคารวะศพท่านแม่ด้วยกันกับพวกท่านขอรับ”

“ดีๆ ไปๆ” ทั้งสองคนพยักหน้าขานรับ เผยอาการยินดีออกมา จากนั้นประสานมือคารวะเหล่าคนตระกูลซ่ง “พวกเราขอตัวก่อน” กล่าวจบก็พาซ่งหมิงออกไปด้วยกัน

เหล่าคนตระกูลซ่งเห็นเช่นนี้ แต่ละคนมองหน้ากันและไม่ห้ามปราม เพราะพวกเขารู้ว่าซ่งหมิงไม่ลงรอยกันกับผู้นำตระกูลมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อรู้เรื่องนี้แล้วอย่างไรความสัมพันธ์สองพ่อลูกก็ยิ่งมึนตึงกว่าเดิม

“ช่างเถอะ ปล่อยเขาไป! มีพวกตาเฒ่าหลิ่วอยู่ดูท่าคงไม่เป็นอะไร รอได้เวลาเขาก็จะตามภูตหมอไปแล้ว พวกเราค่อยกำชับอีกสักหน่อยเป็นพอ” บรรพบุรุษตระกูลซ่งกล่าวแล้วเอามือไพล่หลังส่ายหน้าเดินออกไป

เรื่องที่เหลือให้พวกเขาไปจัดการพอ เขาลงจากตำแหน่งมาหลายปีแล้ว จึงไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวเรื่องภายในจวนอีก

ผู้นำตระกูลซ่งเห็นทุกคนออกไปก็เม้มริมฝีปากยืนเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง ถึงจะสาวก้าวออกไป เรื่องนี้ดูคล้ายสิ้นสุดแล้วแต่จริงๆ ไม่ใช่ ถ้ายังจัดการไม่เรียบร้อย ตระกูลซ่งจะไม่มีวันสงบสุข

ไป๋เหลียนตายไปแล้ว การเตรียมการในอนาคตสำหรับคุณชายรองกับคุณชายสามลูกนอกสมรสทั้งสองคน เขายังต้องคิดว่าทำอย่างไรถึงจะเหมาะสมที่สุด ส่วนลูกชายคนโตซ่งหมิง มีคนตระกูลหลิ่วและบิดาของเขาคอยปกป้อง ยามนี้มีภูตหมอเพิ่มมาอีกคน เขาคิดจะเข้าไปยุ่งก็ทำไม่ได้แล้ว

แต่ในเมื่อติดตามพวกภูตหมอ ต้วนเยี่ย และหนิงหลางไป ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ต้องกังวล

อีกด้านหนึ่ง พวกเฟิ่งจิ่วสามคนที่ออกจากตระกูลซ่งไปนั่งที่เหลาสุรา กินอาหารไปหนึ่งโต๊ะ ภายในห้องส่วนตัวไม่มีใครอื่น ด้วยเหตุนี้ต้วนเยี่ยกับหนิงหลางจึงมองหน้ากันแล้วถามว่า “เฟิ่งจิ่ว เมื่อคืนเจ้าออกไปทำอะไร บอกพวกเราหน่อยสิ”

พวกเขาสงสัยจริงๆ ว่าทำไมตนเองไม่ต้องลงมือก็ทำให้ตระกูลซ่งวุ่นวายไปหมดได้?

เฟิ่งจิ่วมองทั้งสองคน ยิ้มๆ ก่อนจะเล่าเรื่องที่ตนทำไปเมื่อคืนอย่างคร่าวๆ

“หา? แก่ลงในชั่วข้ามคืน? มียาเช่นนี้ด้วยหรือ” หนิงหลางมองเฟิ่งจิ่วอย่างแปลกใจ “ข้านึกว่ามีแต่ของอย่างยาบำรุงโฉม ไม่นึกว่าจะมีแม้แต่ยาที่ทำให้แก่ลงด้วย”

คิดๆ ดูแล้วก็น่ากลัวมากนัก หากล่วงเกินเขาเข้า ไม่มีใครรู้ว่าจะโดนวางยาแปลกๆ อะไรตอนไหนหรือไม่ นึกถึงตรงนี้แล้วใจเขานึกกลัวภายหลังอย่างอดไม่ได้ รู้สึกหวาดกลัวกับพฤติกรรมของตนเองในช่วงก่อนหน้านี้

เขาไม่สนใจสิ่งใด ยังไม่ทันเข้าใจว่าเฟิ่งจิ่วเป็นคนเช่นไรก็ขายอีกฝ่ายเสียแล้ว สำหรับหนิงหลาง พอคิดดูก็ถือว่าอีกฝ่ายปรานีให้แล้ว

“พวกเราต้องรอที่นี่อีกนานเท่าไร ซ่งหมิงจะมาหรือ?” ต้วนเยี่ยไต่ถาม เรื่องซ่งหมิงคนนั้นเขาเองก็ไม่เข้าใจสักนิด แล้วฝ่ายนั้นจะไปเทือกเขาอเวจีกับพวกเขาหรือ?

“มาสิ” เฟิ่งจิ่วจิบสุราพลางเอ่ย ค่อยๆ หลุบตาลง

สองคนได้ยินเช่นนี้ก็มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร ทว่าสิ่งที่เกินความคาดหมายของพวกเขาคือในเวลาช่วงเย็น ท้องฟ้ายังไม่มืด พวกเขากลับไปโรงเตี๊ยมนั่งว่างๆ อยู่ตรงชั้นล่าง ก็เห็นซ่งหมิงเดินแช่มช้าเข้ามา

นอกจากเฟิ่งจิ่วแล้ว เมื่อเห็นเขาต้วนเยี่ยกับหนิงหลางต่างประหลาดใจกันเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะเจอเขาเร็วเพียงนี้

“ข้ามาแล้ว” ซ่งหมิงเดินเข้ามากล่าวเบื้องหน้าเฟิ่งจิ่ว

เฟิ่งจิ่วมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ถามไปทันทีว่า “พวกเรามีแผนจะไปเทือกเขาอเวจี เจ้าสนใจหรือไม่?”

ต้วนเยี่ยกับหนิงหลางได้ยินคำพูดที่ความจริงแค่ถามไปเล่นๆ มุมปากก็กระตุกและละสายตาไปทางอื่น หากไม่สนใจจะไม่พาเขาไปด้วยกันหรือไร เป็นไปได้หรือ?

………………………………………………….