“คุณแน่ใจเหรอแอตลานา”

　คุโรกิถามผู้หญิงที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น

　ผู้หญิงคนนั้นคือแอตลานา ภรรยาของ โทลมาร์คิส พ่อค้าจากวิหารเรน่า และคุโรกิเคยพบเธอครั้งหนึ่ง

 แอตลานาจ้องมองเรน่า ด้วยท่าทางของปีศาจ

　มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติ

“ฮิฮิ ถึงแม้คุณจะซ่อนหน้าไว้ แต่ฉันรู้ดีแอตลานา ไม่ ฉันไม่ชอบความจริงที่ว่ามันทับซ้อนกับชื่อพี่ชายของฉัน ดังนั้น บางทีฉันควรจะเรียกคุณว่าเรน่า ให้ฉันเคลียร์เรื่องที่ยืนยาวของฉันดีกว่า” ความแค้นที่นี่ เอามานี่!!”

　แอตลาน่าเมินคุโรกิและชี้ไปที่เรน่าด้วยรอยยิ้มเครียด

(อะไรนะ คุณสังเกตเห็นเรน่าไหม คุณเป็นใคร?)

　คุโรกิมองไปที่แอตลาน่า

　เมื่อมองแวบแรก เธอดูเหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป อย่างไรก็ตาม จากรูปลักษณ์ของเขา เขาไม่สามารถเป็นมนุษย์ธรรมดาได้

“เรน่า… เธอคือใคร? แล้วเธอทำอะไร?”

　คุโรกิถามเรน่าที่อยู่ข้างๆ

　เมื่อพิจารณาถึงบุคลิกของเทพธิดาองค์นี้แล้ว จึงไม่น่าแปลกใจหากเธอปลุกเร้าความขุ่นเคืองที่ไหนสักแห่ง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณเป็นใคร”

　เรน่าส่ายหัวตอบและมองไปที่แอตลานา

“อิอิอิ… ถ้าเธอไม่รู้จักฉันล่ะก็… พูดแบบนั้นได้ยังไงถึงมองฉันแบบนี้เรน่า!!”

　ขณะที่แอตลานากรีดร้อง ร่างกายส่วนล่างของแอตลานา ก็เปลี่ยนไป

“แมงมุม!!”

　คุโรกิอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

　ร่างกายส่วนล่างของแอตลานากลายเป็นแมงมุมยักษ์ ปากของแอตลานามีเขี้ยวงอก และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปจนดูเหมือนแมลงเล็กน้อย

　แอตลานาไม่ใช่มนุษย์

　คุโรกิรู้สึกเหงื่อไหลออกมา

　ฉันไม่ได้ตระหนักถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอเลย

　เขากลายเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนสามารถซ่อนตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์

“ไม่มีทาง…คุณ…”

　เรน่ายังรู้สึกประหลาดใจที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของแอตลานา ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักคนอื่น

“คุคุ คุณดูแปลกใจนะเรน่า ใช่แล้ว ฉันเอง”

“……ใครเหรอ?”

　คุโรกิและแอตลาน่าแทบจะเป็นลมกับคำพูดของเรน่า

“ถ้าเธอจำฉันไม่ได้… ไอ้เจ้าแม่เวร! ฉันจะไม่ยอมให้แกบอกว่าเธอลืมแอตลานาคัวคนนี้หรอก เรน่า!!”

　แอตลานาซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อแอตลานาคัว จ้องมองไปที่เรน่า

“ล้อเล่นนะ แอตลานาคัว ถึงอยากลืมแต่ก็ทำไม่ได้…คุณมาบ่นกับฉันอีกมั้ย?”

“ทัศนคติอะไรเนี่ย? แกกำลังพยายามหลอกสามีฉันแล้วแอบหนีไป!!”

“สามีของฉัน…? อ่า คุณกำลังพูดถึงเทพผู้ชายผู้ดื้อรั้น ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจำไม่ได้ว่ากำลังหลอกคุณ เขามาหาฉันจากอีกด้านหนึ่งก่อน ถ้ามีอะไร ฉัน “คือคนที่ก่อปัญหา”

“สามีที่รักของฉันไม่เคยทำแบบนั้น! คุณต้องหลอกเขาแน่ๆ! เพียงเพราะเขาดูดีกว่าฉันนิดหน่อยคุณก็กำลังพยายามทำดีกับเขา!!”

　เรน่าและแอตลานาคัวเริ่มคุยกันสกปรกต่อหน้าคุโรกิ

(ฉันสงสัยว่ามันคืออะไร…ฉันเริ่มอยากกลับบ้านแล้ว)

　คุโรกิถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยสิ้นเชิง

　จากสิ่งที่ฉันเห็น แอตลานาโกรธจัด ขณะที่เรน่าสงบสติอารมณ์ ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้

　ใบหน้าของแอตลานาคัวมีลักษณะคล้ายลูกผสมระหว่างแมลงกับมนุษย์ มนุษย์อาจจะบอกว่าเรน่าสวยกว่า

　และคุโรกิสงสัยว่าสามีของเธอหน้าตาเป็นอย่างไร

“ถ้ารู้ว่าตัวเองน่าเกลียด ทำไมไม่ลองทำตัวให้สวยกว่านี้สักหน่อยล่ะ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุณจะพยายามแค่ไหน ก็เอาชนะฉันไม่ได้”

“เมื่อกี้คืออะไร!!!!!!”

　เมื่อเรน่าระเบิดเสียงหัวเราะ แอตลานาคัวก็โกรธ

(เพื่อสรุปเรื่องราว คนรักของแอตลานาคัว เคยนอกใจไปหาเรน่าในอดีต และแอตลานาคัว ดูเหมือนจะโกรธเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันแย่มาก เลย… ฉันไม่สนใจ)

　คุโรกิรู้สึกปวดหัวเมื่อฟังสิ่งนี้

“บูธ! บูธ!!”

“คี——-!!!!!!!!!!!!!!”

　เรน่าล้อเลียนแอตลานาคัว ขณะที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง

　ความขัดแย้งระดับต่ำอย่างไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาคุโรกิ

　หากบรรดาผู้ศรัทธาเห็นเรน่าเช่นนี้ พวกเขาก็จะรู้สึกเศร้าใจ

“อุ้ย!! เท่านั้นพอ! ฟังดีๆ เรน่า! ฉันเองแหละที่ล่อผู้กล้าแสงของคุณเข้าไปในเขาวงกต!! ฟุฟุฟุฟุ ตอนนี้ชายคนนั้นอยู่ในเขาวงกตกับลูกสาวของลาวิรุสแล้ว คุณต้องหลงรัก” กัน!! เสียใจด้วยนะเรน่า!!”

　แอตลานาคัวหัวเราะอย่างมีชัย

“ค่ะ…เรย์จิ…”

　เรน่าเปล่งเสียงที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ถูกระงับ จากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่แอตลานาคัวโดยเลิกคิ้วทั้งสองข้างที่มีรูปทรงสวยงาม

　คุโรกิรู้สึกปวดใจเมื่อเห็นสีหน้าของเรน่า

(อย่างที่คาดไว้ เรน่ากังวลเกี่ยวกับเรย์จิ…บางทีเธออาจจะกังวลเกี่ยวกับเรย์จิจริงๆ และอดกังวลไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน แต่เธอจะอดทนพอที่จะทนกับมันได้ไหม ถ้าอะไรแบบนี้ เกิดขึ้นเรน่า ฉันควรจะใจดีกับคุณมากกว่านี้)

　คุโรกิรู้สึกละอายใจที่ไม่ได้สังเกต เขาเสียใจที่เขาไม่สามารถให้ความบันเทิงแก่ผู้หญิงได้เพราะเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกเธอ  

“โฮ่โฮ่โฮ่โฮ่ เธอคงจะผิดหวังนะเรน่า ฉันอยากให้เธอเสียใจมากกว่านี้ แต่… อืม ผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไม่สนใจอะไรที่เหมาะกับเธอเลย!!”

　แอตลานาคัวชี้ไปที่คุโรกิแล้วหัวเราะ

(เธอเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาเหรอ…? ฉันเข้าใจแล้ว… เขาก็แค่ผู้ชายไร้ประโยชน์ที่ไม่เข้าใจจิตใจผู้หญิง…)

　คุโรกิรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อถูกเรียกว่าคนธรรมดา

“อะไรนะ! พูดใหม่สิ!”

　เรน่าตะโกน

“โฮ่โฮ่โฮ่! ฉันจะพูดกี่ครั้งก็ได้! ผู้ชายหน้าอ่อนแอและอ่อนแอที่ถือได้แค่กระเป๋าเดินทางและดูเหมือนจะไม่ถูกตะเกียบหรือไม้จับได้นั้นเหมาะสำหรับคุณ! !”

　แอตลานาคัวชี้ไปที่คุโรกิอีกครั้ง

　ฉันไม่จำเป็นต้องพูดมากขนาดนั้น….

　ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่คนดี แต่มันเจ็บเมื่อคุณพูดต่อหน้าฉัน

　ฉันยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้มันดูดี

　รักษาความสะอาดอยู่เสมอ จัดเรียงทรงผมของคุณ. ฉันยังฝึกร่างกายเพื่อไม่ให้น้ำหนักเพิ่มขึ้น แต่นั่นยังไม่พออีกเหรอ?

“พวกเขาบอกว่าเราเหมาะสมกัน…”

　ไหล่ของเรน่าสั่นเทา

　ท้ายที่สุดแล้ว เธออาจไม่ชอบให้ใครบอกว่าเธอดูดีกับเขา จนถึงตอนนี้ เขาอาจจะพยายามผลักดันตัวเองให้ช่วยเหลือเรย์จิด้วยการอยู่ด้วยกัน

　ฉันอยากรู้อยากเห็นและมองไปที่ใบหน้าของเรน่า

(เอ๊ะ? …คุณหัวเราะเหรอ?)

　ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของคุโรกิ เรน่ายิ้มอย่างมีความสุข  

“เอ่อ เรน่า…?”

“เดี๋ยวก่อน เรน่า! เธอหัวเราะทำไม! เธอคงผิดหวังที่คนของเธอถูกพรากไปจากเธอแล้ว!”

“ใช่ นั่นเป็นส่วนหนึ่งของฉันที่เสียใจ อย่างไรก็ตามแอตลานาคัว… คุณมีความเข้าใจผิดมากมาย เช่นเดียวกับหน้าตาของคุณ สมองของคุณก็น่าเสียดายเช่นกัน นั่นคือสาเหตุที่สามีของคุณนอกใจคุณเช่นกัน ”

　เรน่าหัวเราะอย่างเย็นชาและประกาศ

“คิอิ――――――! แกทำอะไรเนี่ย!! พอแล้ว ฉันจะฆ่าแก! เกลียดความโง่เขลาของตัวเองที่ทำโดยไม่ยุ่งกับผู้คุม!!”

“คุณไม่มีผู้คุ้มกันเหรอ คุณโง่จริงๆ ใช่ไหม ถ้าคุณเป็นอัศวินคุ้มกันของฉัน คุณจะอยู่ที่นี่ไหม”

　เรน่าชี้ไปที่คุโรกิ

　จริงๆ แล้ว ฉันหวังว่าคุโรกิจะไม่ถูกลากไปทะเลาะวิวาทโง่ๆ นี้ แต่ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น

“ฮึ่ม! คุณคิดว่าคนที่อ่อนแอถึงขั้นคุ้มกันเหรอ!? หากเป็นเช่นนั้น ฉันจะฆ่าผู้ชายคนนั้นก่อน! ออกมา!!”

　แอตลานาคัวยกมือขึ้น

　สิ่งใหญ่โตปรากฏขึ้นจากรอบตัวพวกเขา

　มีสี่คน

“มิโนทอร์เหรอ ไม่ มันไม่ใช่…”

　คุโรกิมองไปที่ผู้คนที่ปรากฏตัวและพึมพำ

　มีหัวเป็นวัว แต่ลำตัวคล้ายแมงมุม

　ปลายขาของแมงมุมนั้นเหมือนมีดคมๆ และจะมีเสียงคลิกทุกครั้งที่เดินบนก้อนหินปูถนน

　เมื่อคุโรกิเห็นสัตว์ประหลาด เขาก็นึกถึงโยวไคตัวหนึ่ง  

(ฉันแน่ใจ ฉันสงสัยว่ามันเป็น……. มันคล้ายกันกับสิ่งนั้น ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้จะมาบุกรุกประเทศนี้ เขาใช้เวทย์มนตร์ด้วยเหรอ? )

　อุชิโอนีตัวใหญ่มาก

　หากคุณเพียงแค่เดินเข้าไป คนในประเทศนี้คงจะสังเกตเห็นคุณ

　เราควรคิดว่ามีการใช้เวทมนตร์บางอย่าง  

“ฟุฟุฟุ นี่คือเด็กที่ฉันสร้างขึ้นโดยการดัดแปลงเด็กที่ไม่ต้องการของลาวิวุส พวกมันค่อนข้างทรงพลังเพราะพวกเขามีสายเลือดของเทพเจ้าผู้รุนแรง และถ้าฉันต่อสู้เคียงข้างคุณ แม้ว่าคุณเป็นเทพีแห่งสงคราม คุณก็ไม่ชนะ”

　แอตลานาคัวหัวเราะ

　ไม่มีเหตุผลในสายตาของอุชิโอนี

　มันอาจจะถูกดัดแปลงเพื่อการต่อสู้เท่านั้น

　อย่างไรก็ตาม ฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์มนตร์อันแข็งแกร่งที่ไม่เป็นมิตรที่มาจาก อุชิโอนีพลังการต่อสู้ของเขาดูเหมือนจะค่อนข้างสูง

“นั่นเป็นวิธีที่คุณจะเอาชนะฉัน แอตลานาคัว?”

　อย่างไรก็ตาม ลีนายังคงแสดงสีหน้าผ่อนคลาย

“ทำไม!? ทำไม!? ทำไมคุณไม่กลัว!? ไม่มีบอดี้การ์ดและมีผู้ชายเพียงคนเดียวที่ดูเหมือนจะไม่สนใจ! คุณไม่ควรเรียกความช่วยเหลือภายในแผงกั้น!”

　อุชิโอนีตะโกนใส่ท่าทีของเรน่า

“เสียงดังมาก แอตลานาคัว เป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถเข้าใจได้เพราะคุณไม่มีตาที่จะมองเห็น”

　เรน่าพูดด้วยสีหน้าสงบ

　มีความสงสารในสายตาของเขา

“ใช่! เพียงพอแล้ว! ฉันจะหั่นคุณเป็นชิ้น ๆ! เอาด้ายที่สามารถตัดเหล็กของฉันได้!”

　เมื่อแอตลานาคัว แกว่งแขน กำแพงของอาคารโดยรอบก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

　ในฐานะเทพีแห่งแมงมุม แอตลานาคัว ดูเหมือนจะโจมตีโดยใช้ใย

　เส้นด้ายโจมตีเรน่า จากรอบๆ ตัวเธอเป็นวงกลม

　คุโรกิรีบคว้าด้ายก่อนจะถึงเรน่า

“อะไรนะ คุณกำลังโกหก! คุณคว้าด้ายของฉัน! คุณเป็นใคร!”

　ใยแห่งความตายถูกปิดกั้นอย่างง่ายดาย และแอตลานาคัวก็ดูตกตะลึง

　คนที่คิดว่าเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งได้เข้าใจด้ายแห่งความตายของตัวเองแล้ว

　ที่นั่น แอตลานาคัวมองคุโรกิอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

　คุโรกิไม่อยากตอบคำถามนั้น

　เลือดไหลออกมาจากมือที่ถือด้าย

　ด้ายนั้นคมมากจนสามารถตัดเหล็กได้ และถ้าคุโรกิไม่เสริมกำลังมือของเขา เขาคงจะสูญเสียนิ้วไป

　แอตลานาคัวดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก  

“ฉันว่ามันช่วยไม่ได้…”

　คุโรกิได้เผาด้ายที่เขาถือด้วยเปลวไฟสีดำ และเรียกชุดเกราะและดาบออกมา

　ชุดเกราะและดาบเวทย์มนตร์ของอัศวิน นั้นเชื่อมโยงกันเหนือกาลเวลาและอวกาศ

　คุณสามารถเรียกมันได้ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

“อะไรนะ!? อัศวินดำ!? หมายความว่าไง!?”

　แอตลานาคัวส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอเห็นคุโรกิในร่างอัศวินดำของเขา

“เอ่อ ฉันขอโทษ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย…”  

　คุโรกิขอโทษแอตลานาคัว

“ไปเดี๋ยวนี้! ยึดแอตลานาคัว!”

“ให้ตายเถอะ! พวกคุณ! หยุดอัศวินดำ!”

　ด้วยเหตุผลบางอย่างเรน่าจึงสั่งคุโรกิ ส่วนแอตลานาคัว ก็ตื่นตระหนกและเคลื่อนย้าย อุชิโอนี

“ไม่รู้สิ…ฉันรู้สึกเหมือนโดนทะเลาะวิวาท”

　คุโรกิถอนหายใจ

　อย่างไรก็ตาม อุชิโอนิไม่สนใจคุโรกิและโจมตีเขา

(มิโนทอร์ได้รับการดัดแปลงและกลายเป็นเครื่องมือ ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับคุณ แต่ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้)

　คุโรกิขอโทษในใจและรีบเดินไปหาอุชิโอนิที่เข้ามาหาเขาเมื่อก่อน

　เมื่อเขาใช้ดาบวิเศษปัดป้องดาบของอุชิโอนิที่เข้ามา เขาจะสูญเสียการทรงตัวและชนกับอุชิโอนิอีกคน

　เมื่อคุโรกิเห็นอุชิโอนิสองตัวชนกันและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วคราว เขาก็กระโดดกลับไปอย่างรวดเร็วและเข้าโจมตีอุชิโอนิสองตัวที่มาจากด้านหลัง

　ดาบหลายแขนของ อุชิโอนี มาจากด้านหลังทางด้านซ้าย และเขาก็นำทางพวกเขาให้ฟันอากาศโดยฟันผ่านลำตัวของเขาได้สำเร็จ

　ร่างกายของ อุชิโอนี นั้นแข็งแกร่ง แต่คุณสามารถตัดมันได้อย่างง่ายดายด้วยดาบวิเศษ

　จากนั้น มันก็หมุนต่อไปและเคลื่อนไปทางอูชิโอนิทางด้านหลังขวาซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางเรน่า

　เมื่อ อุชิโอนี เหวี่ยงดาบไปที่แขนของเขา เขาจะพ่นหมอกพิษออกมา

　คุโรกิลบล้างพิษด้วยเปลวไฟสีดำ และตัดแขนและศีรษะทั้งสี่ออก

　อุชิโอนิที่มาจากตรงหน้าฉันเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ฉันจึงกระโดดและเคลื่อนตัวไปเผชิญหน้ากับอุชิโอนิสองตัว

　ในขณะที่โค้งร่างของเขา เขาจะหลบดาบของ อุชิโอนี ทั้งสองคน และใช้ดาบของเขาเพื่อเบี่ยงเบนพวกมัน และเมื่อพวกเขาปัดป้อง พวกมันจะผ่านกันและกัน และหมุนและฟาดฟันออกไปพร้อมกัน

　และอุชิโอนิทั้งสี่ก็กลายเป็นเพียงชิ้นเนื้อ

“แค่นั้นแหละ… ผลงานชิ้นเอกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันเกิดขึ้นทันที… นั่นเป็นเรื่องโกหก…”

　เสียงของแอตลานาคัวสั่นเทา

“น่าเสียดายนะ แอตลานาคัว อัศวินของฉันแข็งแกร่งมาก”

　เรน่าหัวเราะเบาๆ

　ในช่วงเวลานั้น เรน่าไม่ได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียว

　การมองบนใบหน้าของเรน่าดูเหมือนเธอจะเชื่อใจคุโรกิอย่างสมบูรณ์

“นั่นสินะ… เขาดูเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ ฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นอัศวินดำเลย…”

　คุโรกิอยากจะบอกว่ามันเป็นความผิดของเขาที่เขาดูอ่อนแอมาก แต่ต้องขอบคุณเขาที่ลดความระมัดระวังลง เขาจึงรอดมาได้

　หากฉันระวังผลลัพธ์อาจแตกต่างกัน

“คุโรกิ เอาล่ะ จับผู้หญิงคนนั้นซะ”

“ทำไม ฉัน…. ฮ่า ฉันขอโทษ แต่คุณช่วยมากับฉันได้ไหม”

　คุโรกิเข้าใกล้แอตลานาคัวอย่างไม่เต็มใจหลังจากได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้น

　แอตลานาคัวเห็นดังนั้นจึงพยายามหลบหนีอย่างรวดเร็ว

“ฉันขอโทษ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณหนีไป”

　คุโรกิส่งหนามกุหลาบดำออกมาอย่างน่าอัศจรรย์และมัดร่างของแอตลานาคัว

“ไอ้โง่! นี่คือเวทมนตร์ที่ซาร์คิซิสใช้! ทำไมอัศวินดำถึงใช้มันได้!?”

　ดังที่แอตลานาคัวกล่าว เวทมนตร์นี้ถูกใช้โดยซาร์คิซิส ในอาณาจักรร็อค

　คุโรกิค้นคว้าเวทมนตร์นั้นและเรียนรู้มัน

(ดูเหมือนว่าแอตลานาคัวจะรู้จักซาร์คิซิส หากเป็นเช่นนั้น ฉันก็ปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้)

　คุโรกิใช้เวทย์มนตร์เพื่อมัดแอตลานาคัวต่อไป

“ฉันชนะแล้ว แอตลานาคัว”

　เรน่าเดินไปหาแอตลานาคัวแล้วมองลงมาที่เขา

“ก๊าก… ฉันไม่เคยคาดหวังให้คุณร่วมมือกับราชาปีศาจ ฉันไม่ได้คาดหวังเลย…”

　แอตลานาคัวคร่ำครวญ แต่ไม่สามารถหนีหนามของคุโรกิได้

“คุณโชคไม่ดีแอตลานาคัว ตอนนี้ฉันปลอดภัยกว่าเทวดานับพันที่คอยปกป้องฉัน”

　เรน่าหัวเราะเสียงดัง

◆

　ชิโรเนะพบกับคุโรกิและเพื่อนๆ ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง และได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในสาธารณรัฐอาเรียเดีย

“นั่นคือสิ่งที่ฉันพูด…ฉันไม่เคยคิดว่าคนๆนั้นไม่ใช่มนุษย์…ฉันไม่ตระหนักเลย”

“ใช่ นั่นเป็นความประมาทนะคุณหนู…”

“ใช่แล้ว… ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป การกระทำของเราก็คงชัดเจนต่ออีกฝ่าย…”

　ทุกคนพยักหน้ารับคำพูดของเคียวกะ

　การล้อเลียนของแอตลานาคัวนั้นสมบูรณ์แบบมากจนไม่มีชิโรเนะ และคนอื่นๆ สังเกตเห็นว่าเธอไม่ใช่มนุษย์

　การปล่อยแอตลานาคัวไว้ในธรรมชาติอาจเป็นอันตรายได้ ดังนั้นเขาจึงโล่งใจที่สามารถจับมันได้

“แต่เรน่าก็รู้เรื่องนี้ใช่ไหม? นั่นไม่ใช่เหตุผลที่คุณทิ้งคุโรกิไว้ที่เทสทีเซียใช่ไหม พวกเขาบอกว่าเพื่อที่จะหลอกลวงศัตรู คุณต้องเริ่มต้นกับพันธมิตรของคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะบอกฉันถ้าเป็นไปได้ “

　ชิโรเนะถามเรน่า

　ชิโรเนะรู้สึกประทับใจที่เขาจะใช้ตัวเองเป็นตัวล่อเพื่อล่อให้แอตลานาคัวที่ซ่อนตัวอยู่

　เขาเก็บมันไว้เป็นความลับเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น โดยคิดว่าถ้าพวกเขาทำ แอตลานาคัวคงจะหนีไปแล้ว

“เอ๊ะ?”

　อย่างไรก็ตาม เรน่าดูประหลาดใจ

“หือ? อาจจะไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณและคุโรกิทำอะไรเมื่อคุณไปที่สาธารณรัฐอาเรียเดียเพียงลำพัง?”

“อ่า ถูกต้องเลย! ถูกต้องเลย ชิโรเนะ!!”

　เมื่อชิโรเนะถาม เรน่าก็พูดขณะมองไปทางอื่น

“ฉันก็ว่าอย่างนั้น อย่างที่คาดหวังไว้นะเรน่า”

　ชิโรเนะพยักหน้า

　เขาไม่ได้สังเกตเห็นอาการของเรน่า

　นั่นคือเหตุผลเดียวที่คุโรกิและเรน่าอยู่ด้วยกัน

(ไม่มีทางที่ผู้หญิงสวยอย่างเรน่าจะออกเดทกับคุโรกิได้)

　ชิโรเนะเสียใจที่คิดอะไรโง่ๆ นิดหน่อย

“ดูเหมือนว่าการสืบสวนของคุณสิ้นสุดลงแล้ว ผลลัพธ์เป็นอย่างไร?”

“ฉันได้ยินผลการสอบสวนจากคุณเรจิน่า ลิซาร์ดแมนคุณน่าจะได้พบกับคุโรกิกับเขาแล้ว”

　ตอนนี้เรจิน่าอยู่ลิซาร์ดแมน เขารายงานสิ่งที่ค้นพบให้คุโรกิทราบในห้องแยกต่างหาก

　ลิซาร์ดแมนตามคุโรกิไปเท่านั้น

　ฉันคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องยากที่จะรายงานว่าชิโรเนะและคนอื่นๆ อยู่ด้วยกัน ฉันก็เลยฟังการสนทนาในอีกห้องหนึ่ง

(หลายๆ คนกำลังทำงานเพื่อช่วยเรย์จิคุงและคนอื่นๆ เทพธิดาเรน่าก็ทำงานหนักเพื่อช่วยเรย์จิคุงเช่นกัน และคุโรกิก็มาด้วย ดังนั้น ฉันมั่นใจว่าเรย์จิคุงและคนอื่นๆ จะไม่เป็นไร)

　เมื่อคิดเช่นนั้น ชิโรเนะก็มองไปทางเขาวงกต

“เดี๋ยวก่อนทุกคน ฉันจะไปช่วยคุณตอนนี้”

◆

　คุโรกิได้รับรายงานจากเรจิน่าและคนอื่นๆ ในห้องที่แตกต่างจากห้องที่ชิโรเนะและเรน่าอยู่

“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณนะ เรจิน่าและพวกคุณด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าฉันสามารถช่วยสามีได้ ต่อให้ความยากลำบากก็ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

“คำมอตไตไนโย”

　เรจิน่ากับลิซาร์ดแมนโค้งคำนับให้คุโรกิ

　หากคุณรวมพิมพ์เขียวที่คุณได้รับจากเฮย์บอสกับข้อมูลที่คุณได้รับจากแอตลานาคัว คุณจะสามารถทราบวิธีพิชิตมันได้

“เดี๋ยวก่อนอัศวินดำ! ฉันบอกไปหมดทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยฉันเร็วๆ!!”

　แอตลานาคัวที่มัดไว้ตะโกนใส่คุโรกิ

　แอตลานาคัวพูดอย่างตรงไปตรงมา

　ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อเทพเจ้าผู้ชั่วร้าย ลาวิรุสซึ่งเป็นเจ้าแห่งเขาวงกต

“ขอบคุณที่พูดอย่างตรงไปตรงมากับฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถปล่อยคุณแบบนี้ได้ ฉันจะส่งคุณไปที่นาร์โกล”

　เมื่อคุโรกิพูดแบบนั้น แอตลานาคัวก็ดูไม่พอใจ

　ฉันอยากให้เขารู้สึกขอบคุณแม้ว่าเขาจะไม่ได้มอบมันให้เรน่าก็ตาม

　หากเขาถูกส่งมอบ แอตลานาคัวจะต้องทนทุกข์ทรมานจากเรน่าอย่างเลวร้าย

　และถ้าเป็นโมเดสเขาจะไม่ทำอะไรหยาบๆ

　นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจส่งมันไปที่นาร์โกล

“เอาล่ะ เราได้รวบรวมข้อมูลแล้ว พรุ่งนี้เราก็จะเข้าไปในเขาวงกตแล้ว แต่พูดตามตรง ฉันไม่รู้สึกอยากไปที่นั่นเพื่อช่วยเรย์จิ”

　นั่นคือสิ่งที่คุโรกิคิดขณะที่เขามองไปในทิศทางเขาวงกต