นิทานอัศวินดํา 63
ในความฝัน โอมิลอส เดินผ่านป่ากับ เรจิน่า
เป็นเวลากลางคืนและมีแสงจันทร์ส่องมาที่พวกเขาทั้งสองผ่านช่องว่างในกิ่งก้านที่ปกคลุมศีรษะของพวกเขา
ป่าในเวลากลางคืนเป็นสถานที่ที่สัตว์ประหลาดน่ากลัวเดินเตร่
สัตว์ประหลาดเกลียดแสงและชอบเงา
จึงต้องเดินไปในที่ที่พ้นเงามืดให้มากที่สุด
“ฉันขอโทษ… ฉันขอโทษ… โอมิลอส ถ้าฉันไม่ได้บอกคุณว่าฉันอยากไปเก็บดอกไม้…แบบนี้…แบบนี้…”
เรจิน่าร้องไห้
ดอกไม้ที่บานบริเวณตีนเขา อเครอน มีความสามารถในการรักษาโรคได้
เมื่อ เรจิน่า รู้เรื่องนี้ เธอก็ชวน โอมิลอส ไปเอามันไปให้แม่ที่ป่วยของเธอ
ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางกลับ
โอมิลอส และเพื่อนๆ ของเขากำลังเดินอยู่ในป่าหลงทาง พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว และกำลังจะมืดแล้ว
“ไม่เป็นไรเรจิน่า ฉันแค่อยากช่วยเรจิน่า ไม่มีอะไรพิเศษ”
ด้วยเหตุนี้ โอมิลอส จึงปลอบใจ เรจิน่า
โอมิลอส ยังกลัวถนนมืดในตอนกลางคืนอีกด้วย อย่างไรก็ตาม ฉันไม่อยากแสดงด้านไม่ดีออกมาต่อหน้าเรจิน่า
“ไม่เป็นไร ฉันมั่นใจว่าทุกคนจะต้องตามหาฉัน ฉันจะกลับไปแน่นอน!!”
“ใช่ ถ้าโอมิลอสพูดอย่างนั้น…”
โอมิลอส และเพื่อนๆ เริ่มเดินอีกครั้ง
ในขณะนั้น ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดตามฉันจากด้านหลัง
“โอมิลอส…ดูเหมือนว่ามีคนกำลังตามฉันมาจากด้านหลัง…”
เรจิน่าดูกังวลขณะที่เธอก็รู้สึกเช่นกัน
“ใช่ ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน…”
โอมิลอส และเพื่อนๆ ของเขาควรจะเดินไปโดยมีเทือกเขา อเครอน อยู่ข้างหลังพวกเขา
อาร์โกรี่ ซึ่งเป็นประเทศที่โอมิลอสและเพื่อนๆ ของเขาอาศัยอยู่ เป็นประเทศที่อยู่ใกล้นาร์กอลมากที่สุด
ไม่มีที่สำหรับมนุษย์อาศัยอยู่ระหว่างเทือกเขา อเครอน และอาณาจักรอาร์โกรี่
หากมีใครติดตามคุณ นั่นไม่ใช่มนุษย์ มันอาจจะเป็นก็อบลินก็ได้
โอมิลอส เคยได้ยินเรื่องก็อบลินจากแม่ของเขามามากมาย
ก็อบลินเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวอย่างยิ่งซึ่งมีผิวสีเขียวที่ชอบโจมตีเด็ก
ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันถูกจับ
“อาจจะเป็นก็อบลิน…”
เรจิน่า พูดสิ่งที่ โอมิลอส กำลังคิดอยู่ตอนนี้
“เร เรจิน่า! มาร้องเพลงกันเถอะ! ก็อบลินคงจะร้องเพลงไม่เก่ง!!”
โอมิลอส จำสิ่งที่แม่ของเขาบอกเขาก่อนหน้านี้ได้
ก็อบลินไม่ชอบเสียงร้องที่ไพเราะ
ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่การร้องเพลงของมนุษย์ดูเหมือนจะไม่เป็นที่พอใจอย่างยิ่งสำหรับก็อบลิน
“คุณจะ…ร้องเพลงเหรอ?”
“ใช่แล้ว! มาร้องเพลงกันเถอะ! เสียงของเรจิน่าเพราะมากจนก๊อบลินจะไม่เข้าใกล้เธออย่างแน่นอน!!”
โอมิลอส เคยได้ยินเพลงของ เรจิน่า มาก่อน
ฉันจำได้ว่ามันสวยมาก
ดังนั้นด้วยเสียงร้องของเรจิน่า แม้แต่พวกก็อบลินก็ควรจะหนีไปแล้ว
“ใช่ โอเค โอมิลอส แต่คุณจะร้องเพลงอะไรล่ะ?”
“เธอเคยร้องต่อหน้าฉันมาก่อน ฉันชอบเพลงนี้”
เมื่อ โอมิลอส พูดอย่างนั้น เรจิน่า ก็พยักหน้า
“เอาล่ะ ฉันจะร้องเพลง…
ในส่วนลึกของป่า
นกดำตามหาความรัก
ข้ามภูเขาเพื่อค้นหาความรัก
บินไปในท้องฟ้าสีฟ้า
กลางป่าเขียวขจี
ฉันได้พบกับนกสีขาวตัวหนึ่ง
นกสีดำร้องเพลง
นกสีขาวไม่ร้องเพลง
นกสีดำกำลังร้องไห้
บินไปสู่พระอาทิตย์ตกสีแดง
เรจิน่าร้องเพลงขณะเดิน
เสียงอันไพเราะสะท้อนก้องในป่าในเวลากลางคืน
โอมิลอส หลงรักเพลงนี้
ความสั่นไหวในมือที่เชื่อมต่อกันก็บรรเทาลงเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเรจิน่าจะกลัวการร้องเพลงน้อยลงเล็กน้อย
ไม่มีวี่แววว่าเขาเข้ามาใกล้จากด้านหลัง
โอมิลอส คิดว่าดูเหมือนว่าเขาจะกลับบ้านได้โดยไม่มีอะไรเลย
“คุณเสียงเพราะมาก คุณ…”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องเรียกคุณจากความมืด
โอมิลอส มองไปที่ความมืดซึ่งเป็นที่มาของเสียง พร้อมด้วย เรจิน่า ที่หยุดร้องเพลงแล้ว
มีคนอยู่ที่นั่น
“ค-ใครน่ะ!?”
โอมิลอส ก้าวไปข้างหน้าราวกับปกป้อง เรจิน่า
ใครบางคนออกมาจากความมืดมิด
“ผี…”
ก็อบลินปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางแสงจันทร์
เรจิน่ากำลังร้องเพลงอยู่ และมันก็ออกมา
มีก็อบลินบางคนที่ร้องเพลงไม่เก่งบ้างไหม?
“ฉันไม่ใช่ก็อบลิน ฉันเป็นมนุษย์”
ก็อบลินพูดอย่างไม่พอใจ
“โกหก! ฉันเคยเห็นก็อบลินมาก่อน หน้าเธอมันก็อบลิน!!”
โอมิลอสกรีดร้อง
แท้จริงแล้ว ใบหน้าของก็อบลินที่อยู่ตรงหน้าโอมิลอสนั้นใกล้เคียงกับใบหน้าของมนุษย์มาก
อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนก็อบลิน เพียงเพราะมันอยู่ใกล้
บางทีฉันควรจะเรียกพวกเขาว่ามนุษย์ก็อบลิน
“จุ๊!! แกไม่เชื่อหรอกแต่ไม่เป็นไร”
มนุษย์ก็อบลินพูดอย่างนั้นและมองไปที่เรจิน่า
“ผู้หญิงตรงนั้นร้องเพลงอยู่ ส่วนคนของฉันก็วิ่งหนีไป ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกมา”
“คุณกำลังวิ่งหนีจากเพลงเหรอ? คุณก็เป็นก็อบลิน!”
เมื่อโอมิลอสพูดอย่างนั้น มนุษย์ก็อบลินก็ส่ายหัว
“ลูกน้องของฉันคือก็อบลิน แต่ฉันเป็นมนุษย์”
โอมิลอส รู้สึกประหลาดใจกับคำพูดเหล่านั้น ก็อบลินควรจะเป็นสัตว์ประหลาดที่โจมตีมนุษย์
อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ฉันถูกสอน
ฉันสงสัยว่าเขาจะทำให้ก็อบลินนั่นเป็นลูกน้องของเขาได้อย่างไร
“ถ้าคุณเป็นมนุษย์จริงๆ โปรดช่วยพวกเราด้วย!!”
เมื่อโอมิลอสพูดอย่างนั้น พวกมนุษย์ก็อบลินก็ดูประหลาดใจ
“ทำไมฉันต้องช่วยล่ะ? ฉันไม่ต้องการผู้ชาย”
ดวงตาของมนุษย์ก็อบลินหันไปทางเรจิน่า
ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างสงสัย
“หนีไปกันเถอะเรจิน่า!!”
“ใช่!!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เป็นอันตรายจากมนุษย์ก็อบลินคนนี้ โอมิลอส จึงจับมือของ เรจิน่า และพยายามจะวิ่งไปกับเธอ
“ให้ฉันทำเถอะ!เป็นอัมพาต! ! ”
อย่างไรก็ตาม เมื่อมนุษย์ก็อบลินกรีดร้อง ร่างกายของเขาก็จะมึนงงและชาไป
เรจิน่า ก็คุกเข่าลงเช่นกันเนื่องจากร่างกายของเธอรู้สึกชา
“เรจิน่า!!”
“ขอโทษที… โอมิลอส…”
เรจิน่าขอโทษ
โอมิลอส สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่ เรจิน่า ดูเหมือนจะไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
“อืม คุณรอดจากเวทมนตร์ของฉันไปแล้วเหรอ?”
เมื่อพูดอย่างนั้น มนุษย์ก็อบลินก็เข้ามาใกล้
“อย่าเข้าใกล้เรจิน่า!!”
โอมิลอส เผชิญหน้ากับมนุษย์ก็อบลิน
“อืม!!”
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันมืดและเขามองไม่เห็นเท้าของเขา โอมิลอส จึงถูกก็อบลินกระแทกไปด้านข้าง
“ว้าว!!”
“โอมิลอส!!”
เรจิน่า ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและพยายามลุกขึ้นยืน
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะร่างกายชา
“อ๊ะ!!!”
มนุษย์ก็อบลินคว้าแขนของ เรจิน่า ก่อนที่เธอจะล้มลง
“ไม่…ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป…”
เสียงน้ำตาของเรจิน่า
“ปล่อยเรจิน่า!!”
เขาพยายามจะลุกขึ้นมาท้าทายเขา แต่คราวนี้เขาถูกเตะและล้มลงอีกครั้ง
“ก๊าก!!!”
มนุษย์ก็อบลินกระทืบหลังของ โอมิลอส ด้วยเท้าของเขา
มือของมนุษย์ก็อบลินยังคงจับแขนของเรจิน่าอยู่
“เงียบ!!”
เมื่อมนุษย์ก็อบลินพูดอย่างนั้น เขาก็กดดันขาของเขา
“อึก……”
โอมิลอส คร่ำครวญอย่างเศร้าโศก
“มาบดขยี้คุณแบบนี้กันเถอะ!!”
มนุษย์ก็อบลินกดดันขาของเขา ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
“หยุดนะ อย่าทำอะไรแย่ๆ กับโอมิลอส…”
เรจิน่าพูดทั้งๆ ที่ยังร้องไห้อยู่
“ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าคุณพูดอย่างนั้น งั้นเรามาทำกันเถอะ”
มนุษย์ก็อบลินหยุดกดดันขาของเขา
ด้วยเหตุนี้ โอมิลอส จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม ขาของฉันยังคงอยู่บนหลังของฉัน และฉันไม่สามารถขยับร่างกายได้
“สวัสดี…”
เสียงที่น่ากลัวของเรจิน่า
โอมิลอส หันศีรษะไปด้านข้างและเงยหน้าขึ้นมองเห็นมนุษย์ก็อบลินกอดเรจิน่าไว้
“คุณเป็นมนุษย์ผู้หญิง”
หลังจากพูดอย่างนั้น มนุษย์ก็อบลินก็สัมผัสใบหน้าของเรจิน่าและดมกลิ่นของเธอ
“มันนุ่มกว่าก็อบลินตัวเมียและมีกลิ่นหอมมากกว่า”
เสียงของมนุษย์ก็อบลินดูตื่นเต้น
โอมิลอส ทำได้เพียงเฝ้าดูและไม่ทำอะไรเลยนอกจากเห็นความกลัวบนใบหน้าของ เรจิน่า
“ร-แจ…ฮานะ…”
โอมิลอส พูดไม่เก่ง อาจเป็นเพราะเท้าของเขาวางอยู่บนหลังของเขา ฉันรู้สึกอยากร้องไห้
“ฉันตัดสินใจแล้ว! ฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน!!”
หลังจากพูดอย่างนั้น มนุษย์ก็อบลินก็เลียหน้าเรจิน่า
“สวัสดี…ฮิอิอิ…”
เรจิน่ากรีดร้องอย่างไม่ได้ยิน
“ฉันถ่มน้ำลายใส่คุณ ตอนนี้คุณเป็นของฉันแล้ว ฉันชื่อโกสุ! ฉันเป็นผู้ชายของคุณ!!”
มนุษย์ก็อบลินที่เรียกตัวเองว่าโกสุหัวเราะ
“ฉันจะมารับเมื่อฉันโตขึ้น! รอก่อน!”
เมื่อพูดอย่างนั้น โกสุก็หายตัวไปในป่า
สิ่งที่เหลืออยู่คือเรจิน่าที่กำลังร้องไห้ และโอมิรอสที่เป็นอัมพาตและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
◆
โอมิลอส ตื่นขึ้นมาในยามเช้าและส่ายหัว
(เป็นฝันร้ายในวัยเด็กค่ะ ช่วงนี้ฝันร้ายเกือบทุกวัน)
มันเป็นความทรงจำอันขมขื่นที่ไม่สามารถปกป้องเรจิน่าได้
หลังจากนั้น โอมิลอส และเพื่อนๆ ของเขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ที่มาตามหาพวกเขา
เป็นตั้งแต่วันนั้น.. อะไรทำให้ โอมิลอส มุ่งมั่นที่จะแข็งแกร่งขึ้น?
ฉันอยากจะปกป้องเรจิน่าจากสิ่งต่างๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาออกจากอาร์โกรี่เป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อฝึกฝนเป็นนักรบ
อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันกลับมา เรจิน่าก็จากไปแล้ว
โอมิลอสไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพยายามแข็งแกร่งขึ้น
ฉันลุกจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกจากห้อง
“อรุณสวัสดิ์ เจ้าชายโอมิลอส”
เมื่อคุณออกจากห้องคุณจะถูกเรียกออกไป
เมื่อโอมิลอสหันกลับมา ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่นั่น
“เจ้าชายช่วยหยุดหน่อยได้ไหม เรียต…”
โอมิลอส ไม่ชอบถูกเรียกว่าเจ้าชายจริงๆ
ฉันไม่อยากถูกเรียกด้วยตำแหน่งที่ฉันได้รับจากการทิ้งเรจิน่าเข้าไปในถ้ำก็อบลิน
“แล้วผมจะเรียกคุณว่าอะไรล่ะ?”
“ฉันเดาว่าฉันไม่สามารถเรียกมันแบบเดิมได้…”
“เอาล่ะ สวัสดีตอนเช้า โอมิลอส”
ริเอ็ตต์ เป็นน้องสาวของมาคีซิส
เนื่องจากพ่อของเขามีงานยุ่ง โอมิลอส จึงได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเขา Maksis และริเอ็ตต์
เธออายุน้อยกว่า โอมิลอส ห้าปี และเติบโตขึ้นมาเหมือนพี่ชายและน้องสาวกับมาคีซิส พี่ชายของเธอ
บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเรียก โอมิลอส พี่ชายของเธอ
“คุณจะไปภูเขาอีกแล้วเหรอ?”
ดวงตาของ ริเอ็ตต์ เย็นชาเล็กน้อย
พ่อและแม่ของมาคีซิสและ ริเอ็ตต์ ถูกกษัตริย์ไซพาส สังหาร
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่คิดที่จะตามหาเรจิน่าจริง
“วันนี้ฉันไปไม่ได้ ฉันกำลังเตรียมตัวไปงานบอลที่อาณาจักรเวลอส…”
โอมิลอส และปาร์ซัส จะเข้าร่วมงานเต้นรำในอาณาจักรเวลอส ที่จะจัดขึ้นในอีกห้าวันแทนพ่อของพวกเขาซึ่งได้ขึ้นเป็นกษัตริย์
วันนี้ฉันต้องเตรียมตัวสำหรับมัน
“คุณจะไปวันอื่นนอกเหนือจากวันนี้ไหม”
“…”
โอมิลอส ไม่สามารถตอบคำถามของ ริเอ็ตต์ ได้
“เขาตายไปแล้ว…”
“ริเอ็ตต์!!”
“มีคนบอกว่า โอมิลอส ยังมีชีวิตอยู่ คุณรู้ได้อย่างไร… ถ้ามนุษย์ที่ไม่ใช่นักรบเข้าไปในถ้ำของก็อบลิน เขาจะไม่สามารถกลับมามีชีวิตได้อีก…”
ริเอ็ตต์พูดถูก
อย่างไรก็ตาม โอมิลอส จำโกสุ ได้
มนุษย์ที่เหมือนก็อบลินซึ่งมีก็อบลินนั้นเป็นลูกน้องของเขาและบอกว่าเขาจะไปรับเรจิน่า
ทำไมฉันถึงเริ่มฝันแบบนั้นบ่อยๆ?
นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ เรจิน่า จะถูกโกสุ จับเป็นเชลย
เป็นเพราะความเป็นไปได้นี้เองที่ฉันไปที่ถ้ำก็อบลินเพื่อค้นหามัน
โอมิลอส ไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้
ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่เชื่อฉันเมื่อฉันเล่าเรื่องโกสุให้พวกเขาฟัง
เรจิน่าอาจจะเชื่อฉันถ้าฉันบอกเธอเกี่ยวกับโกสุ แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะเธอไม่อยากจำเรื่องนั้น
แน่นอนว่าโอมิลอสไม่ได้ตำหนิเรจิน่าในเรื่องนั้น
คนที่รู้สึกกลัวมากที่สุดคือเรจิน่า
คนเดียวที่เชื่อฉันคือแม่ของเรจิน่า
แม่ของ เรจิน่า ก็ใจดีกับ โอมิลอส ซึ่งเป็นเด็กจากกลุ่มคู่แข่งเช่นกัน
แม่ของ เรจิน่า ได้มอบสมบัติซึ่งเป็นเครื่องรางวิเศษให้เธอเพื่อที่เธอจะได้ปลอดภัยแม้ว่าโกสุจะมาก็ตาม
แม่ของ เรจิน่า เสียชีวิตสองปีหลังจากที่เธอได้พบกับโกสุ
โอมิลอส อาจเป็นคนเดียวที่เชื่อในการมีอยู่ของโกสุในตอนนี้
อย่างไรก็ตาม ริเอ็ตต์ และคนอื่นๆ ไม่เชื่อเรื่องการมีอยู่ของโกสุ
จากมุมมองของ ริเอ็ตต์ สิ่งที่ โอมิลอส กำลังทำอยู่คงดูโง่เขลามาก
“นั่นเป็นสาเหตุที่ โอมิลอส ไปที่ถ้ำก็อบลินหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็จะตาย… ฉันไม่ต้องการให้ใครตาย…”
ริเอ็ตต์พูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“ขอโทษนะริเอ็ตต์…”
ฉันลูบหัวของ ริเอ็ตต์
ริเอตต์ผู้ใจดีเป็นห่วงเธอ
อย่างไรก็ตาม โอมิลอส ไม่สามารถหยุดค้นหาเธอได้
“ไม่เป็นไร ฮีโร่พาร์ซิสก็มาด้วย ฉันจะกลับบ้านแบบตัวเป็นๆ อย่างแน่นอน…”
เมื่อโอมิลอสพูดแบบนั้น ริเอ็ตต์ก็ดูแปลกไปเล็กน้อย
“มีอะไรหรือเปล่าริเอ็ตต์”
“ท่านปาร์ซิส แต่… เขาเป็นผู้กอบกู้ชีวิตเรา ดังนั้นฉันเดาว่าฉันไม่ควรพูดแบบนี้ แต่… บางครั้งเขาก็รู้สึกแปลกๆ”
“รู้สึกแปลกๆ มั้ย?”
“ใช่แล้ว…ฉันอธิบายไม่ถูกจริงๆ แต่มันรู้สึกแปลกๆ…”
โอมิลอส รู้ว่า ริเอ็ตต์ ใช้งานง่ายมาก
ฉันเอียงหัวสงสัยว่าฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่
“ถ้าพูดถึงเรื่องนั้น ตอนนี้ปาร์ซิสอยู่ที่ไหน?”
“ฉันไม่รู้ วันนี้ฉันยังไม่เจอคุณเลย”
ริเอ็ตต์ ส่ายหัวและตอบ
ปาร์ซัสที่ โอมิลอส รู้จักบางครั้งก็หายไปอย่างกะทันหัน
“วันนี้ฉันต้องเตรียมตัวไปเวลอส แล้วคุณไปไหนมา?”
โอมิลอส สงสัย แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้
Comments