เมื่อเดินทางผ่านถิ่นฐานก็อบลินทางใต้อันสกปรก ปาร์ซัส ไปถึงทางด้านเหนือของ อาร์เครอน

　เป็นเวลานานแล้วที่ ปาร์ซัส กลับสู่อาณาจักรซารอน

　ฉันคิดว่ามันยังเป็นสถานที่สกปรก

　มันดีกว่าถ้ำก็อบลินอื่นๆ แต่ก็ยังเป็นถ้ำก็อบลิน

“โทมาเระ มนุษย์! คุณเป็นใคร ดากบ?”

　ก็อบลินล้อมรอบปาร์ซัส

　แม้ว่าจะถูกล้อมรอบ แต่ชาวปาร์ซิสก็ไม่ตื่นตระหนก

　คาดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

　จากนั้นก็อบลินที่มีรูปร่างดีก็ออกมาจากภายใน

　มันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยกับปาร์ซิส

“ฉันเคยเห็นเธอในรูปเวทมนตร์มาก่อน ฉันเชื่อว่าเธอคือมนุษย์ก็อบที่เรียกว่าปาร์ซิส ทำไมเธอถึงมาที่นี่?”

“มันผ่านมาสักพักแล้ว นายพลเคเนโอ”

　โดยไม่ตอบคำถาม เคนเอโอก็ต้องประหลาดใจเมื่อปาร์ซิสเรียกชื่อเขา

“ทำไมล่ะ ชื่อกอบ”

“แม้แต่นายพลเคนเอโอก็ยังดูเหมือนจะไม่เข้าใจ”

　เคนเอโอมีพลังมหาศาลแม้กระทั่งในหมู่ก็อบลินก็ตาม

　อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ารูปแบบที่แท้จริงของปาร์ซิสยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด

　ทำลายมนต์สะกดและแสดงตัวตนที่แท้จริงของคุณ

　ปาร์ซิสไม่อยากโชว์ฟอร์มแบบนี้ถ้าเป็นไปได้ แต่ถ้าคุณไม่แสดงเรื่องราวก็ไม่คืบหน้า

“อ๊ะ! ไปได้แล้ว เจ้าชายโกสุ โกบู!!”

　เคนเอโอะและก็อบลินคนอื่นๆ รู้สึกประหลาดใจกับรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป

　เป็นเรื่องปกติที่ฮีโร่ที่เป็นมนุษย์อย่าง ปาร์ซัส จะเป็นลูกชายของราชินี

“ถูกต้อง ฉันชื่อโกสุ นายพลเคนเอโอะ ไม่นานมานี้แล้ว ฉันอยากจะไปหาแม่ของฉัน คุณช่วยให้ฉันผ่านไปได้ไหม”

　เมื่อพูดเช่นนั้น โกสุซึ่งปัจจุบันเป็นชาวปาร์ซิสก็ก้มศีรษะลง

　เคนเอโอะเป็นสามีของน้องสาวของโกสุ

　ฉันไม่สามารถทำอะไรหยาบคายได้ น้องสาวของฉันแข็งแกร่งกว่าและอันตรายกว่าโกสุมาก

　โกสุต้องแสดงความเคารพ

　เคนออคิดเล็กน้อยก่อนตอบ

“เดี๋ยวก่อนก็อบ! เฮ้ ฉันจะตรวจสอบกับฝ่าบาทก็อบ”

　เมื่อนายพลเคนเอโอพูดเช่นนี้ ลูกน้องของเขาไปหาแม่ของเขาและกลับมาในเวลาต่อมา

“กรุณาผ่านไปเถอะกอบ”

　เมื่อได้ยินคำพูดของโกสุก็เดินไปตามโถงทางเดินของซารอน และเข้าไปในห้องของราชินี

　เมื่อสิ้นสุดทางเดิน ให้ผ่านประตูบานใหญ่แล้วเข้าไปในห้องของราชินี

　โกสุ คุกเข่าลงและก้มศีรษะ

　แม่ไม่แสดงความเมตตาต่อคนที่ไม่เคารพ แม้ว่าจะเป็นลูกของตัวเองก็ตาม

　ฉันจึงต้องแสดงความเคารพ

“มันผ่านไปนานแล้วครับแม่”

“เงยหน้าขึ้นสิโกสุ”

　โกสุเงยหน้าขึ้นหลังจากได้รับอนุญาตจากแม่ของเขา

　จากนั้นเขาก็ได้พบกับพระมารดาของเขา ราชินีดาเทียร์

　ยังน่าเกลียดอยู่เลย

　โกสุ เป็นเด็กที่เกิดระหว่างราชินีก็อบลินกับมนุษย์ชาย

　เมื่อเด็กเกิดมาระหว่างเชื้อชาติที่แตกต่างกัน เด็กผู้ชายก็เกิดจากเชื้อชาติของพ่อ และเด็กผู้หญิงก็เกิดจากเชื้อชาติของแม่

　ดังนั้นโกสุจึงควรจะเป็นมนุษย์

　ก็อบลินตัวเมียมักไม่เคยออกจากโพรง

　มีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่ออกมา ตัวผู้ไม่น่าจะนำมนุษย์ตัวผู้มาแทนตัวเมีย นอกจากนี้ ไม่มีทางที่ก็อบลินหญิงที่น่าเกลียดจะเทียบได้กับมนุษย์ผู้ชาย

　ดังนั้น โดยปกติแล้วมนุษย์ผู้ชายจะไม่เกิดมาจากท้องของก็อบลิน

　อย่างไรก็ตาม มีข้อยกเว้นสำหรับทุกสิ่ง นั่นก็คือโกสุ

　หากเป็นเพราะแม่ของพวกเขา ผู้มีอำนาจที่เรียกว่าราชินี บางครั้งก็อบลินก็พามนุษย์ผู้ชายไปด้วย

　ผู้ชายที่ถูกพาเข้ามาถูกบังคับให้มีเพศสัมพันธ์กับแม่บนเตียงของเธอ

　และแล้วโกสุก็ถือกำเนิดขึ้น

　พ่อของ โกสุ เสียชีวิตก่อนที่เขาจะจำได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน

　แต่ฉันสามารถจินตนาการได้ แม่ของฉันรู้สึกขบขันที่ว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายที่หล่อมาก

　ถ้าเขาถูกสร้างให้ดื่มยาโป๊อันทรงพลังของแม่ ไม่ว่าผู้หญิงจะน่าเกลียดแค่ไหน เขาก็จะกลายเป็นคนแข็งตัว

　จากนั้นแก่นแท้ของพวกมันจะถูกบีบออกมาจนตาย

　โกสุสัมผัสใบหน้าของเขา

　ไม่มีกระจก แต่เธอมีใบหน้าที่น่าเกลียดคล้ายกับแม่ของเธอ

　เช่นเดียวกับที่มนุษย์ผู้ชายที่เกิดจากเอลฟ์บางครั้งเกิดมาพร้อมกับพลังเวทย์มนตร์อันแข็งแกร่ง พวกเขาก็เกิดมาโดยสืบทอดคุณลักษณะบางอย่างของพ่อแม่จากเผ่าพันธุ์อื่น

　ดังนั้นหากพ่อแม่คนใดคนหนึ่งเป็นก็อบลิน เผ่าพันธุ์จะแตกต่างกัน แต่ลูกจะเกิดมาพร้อมกับลักษณะก็อบลิน

　โกสุ ดูเหมือนก็อบลินที่น่าเกลียด น้องชายของเขาที่เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นาน มีสีหน้าคล้ายกัน

　แม้ว่าก็อบลินจะเป็นพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่ถ้ำก็อบลินก็ไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ดีสำหรับมนุษย์ที่จะอาศัยอยู่

　เด็กที่เป็นมนุษย์ที่ไม่มีกำลังร่างกายจะต้องตายในไม่ช้า

　ฉันเกิดมาพร้อมกับพลังเวทย์มนตร์ที่สืบทอดมาจากแม่ของฉัน ดังนั้นฉันจึงสามารถเอาชีวิตรอดได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

　อย่างไรก็ตาม น้องชายของเขาและพี่ชายของ โกสุ ที่อาจมีอยู่ ไม่ได้รับพลังเวทย์มนตร์สืบทอด

　ในบรรดาผู้ชายที่เกิดจากแม่ โกสุเป็นคนเดียวที่สามารถเติบโตได้อย่างเหมาะสม

　เด็กชายคนอื่นๆ เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นาน

　โกสุมองไปที่แม่ของเขา อาจเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุด

　ว่ากันว่าพลังเวทย์มนตร์ของมันเทียบได้กับพลังของปีศาจ

　แม้ว่าจะอยู่ไม่ไกลหลังเธอ แต่ โกสุ ก็คิดว่าไม่เป็นไรที่จะขอบคุณแม่ของเธอสำหรับพลังเวทย์มนตร์นี้

“ฉันคิดว่าคุณไม่ได้เจอฉันเมื่อเร็วๆ นี้… ฉันไม่เคยคิดว่าคุณคือชาวปาร์ซิสตัวจริง ดูเหมือนว่าคนที่รายงานว่าจะมองไม่เห็นเวทย์มนตร์”

　ดาเทียร์พูดพร้อมกับหัวเราะ

　เนื่องจากโกสุต้องการตัดสัมพันธ์กับแม่ของเขา เขาจึงไม่บอกเธอว่าเขากำลังจะเปลี่ยนร่างและไปอยู่ประเทศมนุษย์

　นั่นเป็นสาเหตุที่ปัญหานี้เกิดขึ้น

“แม่… ฉันถูกแม่มดผมสีเงินโจมตีตอนที่ฉันยังเป็นปาร์ซิส นั่นเป็นความผิดของแม่ไม่ใช่หรือ?”

　เมื่อถูกถาม ดาเทียร์ก็คิดเล็กน้อย

“แม่มดผมสีเงิน… อ๋อ ฉันจำได้ เป็นผู้หญิงที่อยู่ถัดจากผู้มีเกียรติ ฉันแน่ใจว่าฉันบอกคุณแล้วว่ามีคนมาทำลายล้างหมู่บ้านทางภาคใต้เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันยังบอกด้วย ฉันอยากพบคุณ…”

　แม่ของฉันพูดด้วยท่าทางที่น่าหลงใหล

　เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ฉันก็คิดเช่นนั้น แม่มดเงินตัวนั้นคือของขวัญจากแม่ฉัน

　โกสุยังรู้ว่าใครที่แม่ของเขาเรียกว่าวีรบุรุษ

　เป็นเรื่องเกี่ยวกับอัศวินดำที่เอาชนะผู้กล้าที่น่าสะพรึงกลัวคนนั้นได้

　แม่มดเงินแสนสวยคนนั้นน่าจะเป็นลูกน้องของอัศวินดำคนนั้น

“ท่านแม่ ข้าไม่มีความตั้งใจที่จะต่อต้านมัน แน่นอน ไม่แม้แต่กับราชาปีศาจ ท่านช่วยกรุณาบอกเรื่องนี้แก่ หน่อยได้ไหม?”

　ครั้งสุดท้ายที่โกสุพลาด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้เจอเขาอีก

　มันจะทนไม่ได้ที่จะถูกฆ่าในเวลานั้น

“ตกลง ฉันจะบอกเรื่องนี้ให้ท่านทราบ นั่นคือทั้งหมดที่คุณมาที่นี่วันนี้?”

　ด้วยเหตุนี้ วัตถุประสงค์หลักของโกสุในการมาที่นี่จึงบรรลุผลสำเร็จ

　แต่มีวัตถุประสงค์อื่น

“ฉันมีอีกอย่างหนึ่ง คุณช่วยให้ยาโป๊ที่แม่มีให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“ยานั่น? มันใช้ทำอะไร?”

“ดูเหมือนว่าเทศกาลที่เรียกว่างานเต้นรำจะจัดขึ้นในประเทศมนุษย์ที่เรียกว่าเวลอสในอีกสามวัน ฉันอยากจะใช้มันเป็นมนุษย์ผู้หญิงในตอนนั้น”

　โกสุพูดพร้อมกับหัวเราะ ยาลับของแม่น่าจะได้ผลไม่เฉพาะกับผู้ชายแต่กับผู้หญิงด้วย งานเต้นรำในสามวันจะน่าสนใจ

“ฮะ ยาพวกนั้น เอาล่ะ ฉันจะให้คุณกิน”

“ขอบคุณครับแม่”

　โกสุขอบคุณเธอและออกจากห้องของราชินี

　เขาเดินไปตามทางเดินไปยังห้องที่เคยเป็นห้องของเขา

　ระหว่างทางเขากับก็อบลินผู้หญิงพยายามล้อเลียนเขา แต่เขากลับไล่พวกมันออกไป

　หลังจากที่โกสุอุ้มมนุษย์ตัวเมีย เขาก็ไม่มีความปรารถนาที่จะอุ้มก็อบลินตัวเมียที่น่าเกลียดเลย

　เมื่อฉันกลับมาถึงห้องในอาณาจักรชารอนก็เหมือนกับตอนที่ฉันจากไป

　ห้องนี้เป็นสถานที่แห่งเดียวในอาณาจักรชารอนที่มนุษย์สามารถอยู่ได้

　มันไม่มืดและชื้นเหมือนถ้ำก็อบลินทั่วไป

　เด็กผู้ชายที่เกิดจากดาเทียร์ ราชินีก็อบลิน ได้รับการเลี้ยงดูที่นี่

　แม้ว่า โกสุ จะเป็นมนุษย์ แต่เขาเติบโตขึ้นมาในฐานะเจ้าชายก็อบลิน

　อย่างไรก็ตาม เนื่องจากราชินีมีลูกหลายคน แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าชาย แต่เขาก็ไม่ได้มีอำนาจมากขนาดนั้น

　อย่างไรก็ตาม ในฐานะเจ้าชาย โกสุ ไม่ได้มีความไม่สะดวกมากมายในอาณาจักรชารอน

　สำหรับมนุษย์ เขามีใบหน้าที่น่าเกลียดเหมือนกับก็อบลิน แต่ในหมู่ก็อบลิน โกสุเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาและสามารถกอดก็อบลินหญิงได้มากเท่าที่เขาต้องการ

　อย่างไรก็ตาม เขาไปไกลไปหน่อยและถูกดาเทียร์ลงโทษ

　คราวนั้นข้าพเจ้าได้รับการอภัยโทษ แต่ตั้งแต่นั้นมาข้าพเจ้าก็ตั้งใจไม่เข้าไปในอาณาจักรชารอน

　แต่ฉันตัดสินใจทำทุกอย่างที่ฉันต้องการในดินแดนก็อบลินทางใต้ของเทือกเขา อเครอน ไม่ใช่ในอาณาจักรชารอน

　ก็อบลินทางใต้ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของดาเทียร์ แต่พวกเขากลัวราชินีก็อบลิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีใครต่อต้านพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้

　อย่างไรก็ตาม โพรงของคนโง่ทางตอนใต้มีกลิ่นมากกว่าของชารอน และโพรงของผู้หญิงก็น่าเกลียดกว่าของชารอนด้วย ดังนั้น โกสุ จึงไม่น่าสนใจ

　ดังนั้นโกสุ จึงตัดสินใจพาคนโง่จากทางใต้และออกจากเทือกเขาอเครอน ไปยังดินแดนของมนุษย์

　ครั้นข้าพเจ้ากำลังนำพวกเขาอยู่ ข้าพเจ้าบังเอิญเดินผ่านที่อยู่อาศัยของมนุษย์

　โกสุได้พบกับเรจิน่าแล้ว

　โกสุคิดว่ามันเป็นการเผชิญหน้าแห่งโชคชะตา

　ฉันเคยเห็นมนุษย์ผู้หญิงจากระยะไกลหลายครั้ง

　อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ โกสุ ต้องการทำให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาเอง

　นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันใส่น้ำลายลงไป

　จากนั้นฉันก็คิดว่าจะทำให้เรจิน่าเป็นของตัวเองได้อย่างไร

　ฉันอยากจะพาพวกมันออกไปด้วยกำลัง แต่ฉันได้ข้อสรุปว่าเนื่องจากเด็กที่เป็นมนุษย์ตายได้ง่าย จึงควรรอจนกว่าพวกเขาจะมีขนาดพอเหมาะก่อนจะพาพวกมันไป

　ฉันจึงตัดสินใจมองข้ามเธอและใช้กำลังของฉันลักพาตัวเธอ

　และฉันก็ศึกษาเวทมนตร์อย่างดุเดือด

　มันคุ้มค่า และหลังจากนั้นไม่กี่ปี เธอก็สามารถใช้เวทมนตร์อันทรงพลังได้ แม้ว่าจะไม่แข็งแกร่งเท่าแม่ของเธอก็ตาม

　จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปที่อาร์โกรี่เพื่อลักพาตัวเรจิน่า

　ไม่ว่าเขาจะได้รับพลังมากเพียงใด การจัดการกับคนของอาร์โกรี่ก็ถือเป็นอันตราย

　ก่อนอื่น ฉันตัดสินใจแทรกซึมเข้าไปในอาร์โกรี่และดูว่ามีโอกาสหรือไม่

　จากสิ่งที่ฉันได้ทำการสำรวจอาร์โกรี่ อนุญาตให้ผู้ที่แข็งแกร่งเข้าประเทศในฐานะนักรบ ดังนั้นพวกเขาควรจะสามารถเข้าประเทศได้อย่างง่ายดาย

　อย่างไรก็ตาม ครั้งแรกที่ฉันไปอาร์โกรี่ ฉันถูกเมินเฉย

　เหตุผลก็คือมันน่าเกลียดเกินไป

　ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใช้เวทมนตร์เพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ของฉันและแทรกซึมเข้าไปในอาร์โกรี่

　มันจะไม่ส่งผลต่อผู้ที่มีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง แต่มันจะดึงดูดผู้ที่มีพลังเวทย์ที่อ่อนแอ

　ฉันตัดสินใจเรียกตัวเองว่าปาร์ซิสแทนที่จะตั้งชื่อให้เหมือนก็อบลิน

　โชคดีที่ไม่มีจอมเวทย์ในหมู่มนุษย์ของอาร์โกรี่ และไม่มีใครสามารถมองผ่านรูปลักษณ์ภายนอกของเขาได้

　อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ามีบางคนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับรูปร่างหน้าตาของพวกเขา แม้ว่าจะไม่เพียงพอที่จะมองผ่านพวกเขา ดังนั้นเราจึงไม่สามารถลดความระมัดระวังลงได้

　หลังจากแทรกซึมเข้าไปในอาร์โกรี่ในฐานะนักผจญภัยได้สำเร็จ โกสุมองเห็นโอกาสที่จะเข้าใกล้เรจิน่ามากขึ้น

　อย่างไรก็ตาม คนที่ฉันต้องการเข้าหา เรจิน่า ดูเหมือนจะรู้สึกไม่สบายใจกับรูปร่างหน้าตาของฉัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะเข้าใกล้เธอ

　ด้วยวิธีนี้ ฉันจึงเข้าไปหาเรจิน่าและลังเลใจ ผู้กล้าที่น่าขยะแขยงคนนั้นก็มา

　น่าแปลกที่ผู้กล้าคนนั้นพยายามจะจับมือเรจิน่าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

　เพื่อที่จะหยุดสิ่งนี้ โกสุ จึงลงมือดำเนินการ

　แม้ว่าเธอจะไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์เสน่ห์ได้ แต่เธอก็สามารถใช้เวทย์มนตร์ที่ทำให้บุคลิกของเธอก้าวร้าวมากขึ้นได้

　ด้วยการใช้เวทมนตร์นั้น เขาทำให้คนหนุ่มสาวของอาร์โกรี่ที่ต่อต้านผู้กล้ามีความก้าวร้าว และทำให้พวกเขาโจมตีผู้กล้า

　ผู้กล้าผู้โกรธแค้นได้ต่อสู้กับนักรบของอาร์โกรี่

　เป็นผลให้นักรบของ อาร์โกรี่ พ่ายแพ้เพียงฝ่ายเดียวโดยผู้กล้า ทำให้พวกเขาส่วนใหญ่ไม่สามารถต่อสู้ได้ และหลังจากการอาละวาดเหล่าผู้กล้าก็ออกจากอาร์โกรี่

　แต่แล้วปัญหาก็เกิดขึ้น เดิมทีอาร์โกรี่ไม่ได้ทำให้นองเลือด แต่มีความขัดแย้งเกิดขึ้นในประเทศ

　จากนั้น นักรบของอาร์โกรี่ก็เริ่มก้าวร้าวเนื่องจากเวทมนตร์ของโกสุ และเริ่มต่อสู้กัน

　แม้ว่าการต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่คาดคิด แต่ โกสุ ก็ตัดสินใจใช้ประโยชน์จากความขัดแย้ง

　เขาขยายความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ และเพิ่มความขัดแย้งระหว่างฝ่ายของเรจิน่า และฝ่ายต่างๆ ให้เป็นสงครามเต็มรูปแบบ

　เขาเข้าข้างกลุ่มที่ขัดแย้งกับกลุ่ม เรจิน่า ที่ด้อยกว่าและต่อสู้กับกลุ่ม เรจิน่า

　ในท้ายที่สุด กลุ่มที่ขัดแย้งกันก็ได้รับชัยชนะเพราะโกสุเข้าข้างพวกเขา

　หลังจากประหารกษัตริย์บิดาของ เรจิน่า แล้ว เขาก็ชักชวนให้ เรจิน่า ถูกส่งไปยังถ้ำของก็อบลิน

　ถ้าโกสุช่วยเธอและพาเธอไปที่ซารอน เธอน่าจะสามารถเปลี่ยนเรจิน่าให้กลายเป็นวัตถุได้อย่างสมบูรณ์

　แต่เกิดปัญหาขึ้น ก่อนที่เขาจะสามารถช่วย เรจิน่า ในถ้ำของก็อบลินได้ เขาก็ถูกใครบางคนพาตัวไปเสียก่อน

　ไม่ชัดเจนว่าใครเป็นคนพาพวกเขาไป

　ตามที่ผู้ใต้บังคับบัญชาวางไว้ที่นั่น ดูเหมือนว่ามีคนขี่มังกรพาพวกเขาไป

　ไม่ว่าในกรณีใด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคิดถึงเรจิน่า

　บางทีฉันน่าจะใช้วิธีอื่นเพื่อให้ได้มาซึ่ง เรจิน่า แต่นั่นไว้ใช้ทีหลัง

　โกสุรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้

　ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลืมเรจิน่าไปเสียชั่วคราว

　โกสุตัดสินใจอุ้มมนุษย์ผู้หญิงอีกคนไว้จนกว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาจะถูกเปิดเผย

　ฉันแน่ใจว่าจะต้องมีนักแสดงชั้นนำไม่กี่คนในงานเต้นรำที่กำลังจะมาถึง

　โกสุตั้งตารองานเต้นรำอยู่

◆

“เจิง… ช่างเป็นร่างอะไรเช่นนี้…”

　ยักษ์คูจิกเห็นลูกชายของเขาเหลือเพียงกระดูกเท่านั้น

　เซนกุ เป็นลูกคนสุดท้องของ คูจิก

　เซนกุ ลูกชายคนเล็กของฉันไม่ได้มาในวันเกิดของเขา ดังนั้นเมื่อฉันส่ง เซนกุ ลูกชายคนที่แปดไปรับเขา ฉันพบว่า เซนกุ เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

　เมื่อคูจิกรับสาย เขาก็ใช้เวทย์มนตร์พุ่งเข้าไป

“ไม่น่าเชื่อเลย…ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ใครเป็นคนทำ!!”

　เซนกุ ลูกชายคนโตของฉันกล่าวว่า ดูเหมือนว่าเขาควบคุมความโกรธไม่ได้เพราะน้องชายของเขาถูกฆ่าตาย

“แม่! พี่ใหญ่! ลำบากมานี่!!”

　ลูกชายคนที่สอง พยองกู ค้นพบอะไรบางอย่าง

　เมื่อคูจิกและเพื่อนๆ ไปที่นั่น พวกเขาเห็นอะไรบางอย่างเขียนไว้บนผนัง

“ดูเหมือนว่าคนที่ฆ่าเซนกุไปทางเหนือ”

　ดูข้อความบนผนังแล้วพูดว่า

　ที่นั่นน้องสาวของผู้กล้าที่ฆ่าเซนกุทิ้งข้อความไว้

　ดูเหมือนว่าพี่สาวของผู้กล้าจะมุ่งหน้าไปทางเหนือจากที่นี่

　หากคุณมีอะไรทำก็มาทางเหนือ

　มันอาจจะเป็นเรื่องโกหก แต่คูจิกตัดสินใจว่าเป็นเรื่องจริงที่เธอเรียกตัวเองว่าเป็นน้องสาวของผู้กล้า

　ไม่ว่าใครก็ตามที่ฆ่าลูกชายของเขา คูจิก ไม่มีความตั้งใจที่จะแสดงความเมตตา

　ฉันสาบานกับราชายักษ์โบราณว่าฉันจะฆ่าเขาอย่างแน่นอน

“ริงนี่จัง พวกเรามีปัญหาแล้ว มานี่สิ!!”

　คราวนี้ ไคกู่ ลูกชายคนที่ห้า ดูเหมือนจะค้นพบอะไรบางอย่างแล้ว

“คราวนี้อะไรล่ะ!!”

　ริงและพยูกูมุ่งหน้าไปทางไคกู

　คูซิกยังคงอยู่ที่เดิม เพราะตอนนี้ทราบผู้กระทำผิดแล้วจึงไม่จำเป็นต้องสอบสวนเพิ่มเติมอีก

“นี่คือ—! มันเป็นหนังสือสมบัติที่ฉันให้เซนกุยืม! มันจะถูกเผาทั้งหมด—!!”

“ภาพที่ฉันชอบของอิวาเลียซังคือ—!!!!!!”

“บ้าเอ๊ย! ใครเป็นคนทำ! เหลือแค่คนเดียวเหรอ?”

“ฮิเดะ…ยังไม่เคยเห็นเลย…!!!”

　ฉันได้ยินลูกชายของฉันกรีดร้องอยู่อีกด้านหนึ่ง

　อาจมีร่องรอยการกระทำอื่นๆ ของพวกเขา แต่ตอนนี้เมื่อเรารู้ว่าใครคือผู้กระทำผิด เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้

　เราน่าจะตามพวกเขาไป

　โชคดีที่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางเหนือไปยังฐานที่มั่นของ คูจิก ซึ่งก็คือ ป่าสีฟ้า

　คูจิกมุ่งหน้าไปที่เตาผิงซึ่งเป็นที่รวมตัวของลูกชายทั้งหมด

“พวกคุณ! ได้เวลาไปแล้ว! ให้น้องสาวของผู้กล้าที่ฆ่าเซนกุได้รับการแก้แค้น!!”

　เมื่อฉันพูดอย่างนั้น ลูกชายของฉันก็พยักหน้า

“รู้แล้วแม่!!”

“อา! เราจะให้เจ้าชดใช้ค่าเผาสมบัติอันล้ำค่าของเรา!!”

“อ๊ะ! เผาแบบเดียวกันเลย!!”

“คุณจะทำอะไรเกี่ยวกับความเศร้าของฉันที่ฉันยังไม่เห็น!!”

“ฉันกลายเป็นขี้เถ้า…ขี้เถ้า…”

“มันเจ็บปวดเกินไปที่จะไม่เห็นสิ่งนั้น…”

“อิวาเลียซังของฉันคือ—!!”

“คุณจะไม่มีวันได้รับสิ่งนั้นอีกต่อไป!”

“ฉันจะฆ่าคุณแน่นอน!!”

　ลูกชายของฉันแสดงความโกรธ

　สำหรับ คูจิก ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถควบคุมความโกรธที่น้องชายของเขาถูกฆ่าได้

　แน่นอนว่าคูจิกก็เช่นกัน

“ไปกันเถอะลูกชาย! ฉันเป็นน้องสาวของผู้กล้า แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ตระกูลคูจิกยักษ์นี้จะฆ่าฉันแน่นอน!! ล้างคอรอฉันไว้!!”