นิทานอัศวินดํา 77
ชิโรเนะและเพื่อนๆ ของเธอออกเดินทางจากอาณาจักรเวลอสและถูกรถม้าลากโยกไปมา
กษัตริย์เอคารัสแห่งเวลอสทรงมอบรถม้าให้แก่ข้าพเจ้า
รถม้านั้นฮิปโปกริฟกำลังดึง
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพวกเขาสามารถบินได้ แต่เนื่องจากจำนวนคนเพิ่มขึ้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะขนส่งพวกเขาโดยใช้ฮิปโปกริฟ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินทางข้ามทะเล
รถม้านั้นจัดทำโดยอาณาจักรเวลอสและค่อนข้างหรูหรา
หน้าต่างมีขนาดใหญ่ทำให้มองเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้ง่าย และที่นั่งก็นุ่มสบาย
ชิโรเนะ, เคียวกะ, คายะ และเรจิน่านั่งอยู่บนที่นั่งเหล่านั้น
ตอนนี้ปาร์ตี้ของชิโรเนะมีทั้งหมดเจ็ดคน
ชิโรเนะและคนอื่นๆ โอมิลอส และเรจิน่า และเอจิกอสและไดกัน
ไม่มีปาร์ซัส
ฉันกลับไปที่อัลโกอาก่อนเพราะฉันมีบางอย่างต้องทำ
ส่งผลให้เคียวกะอารมณ์ดีเล็กน้อย
(คุณมีความสุขจริง ๆ ที่ไม่มีปาร์ซิสเหรอ?)
ชิโรเนะคิดถึงปาร์ซิส
บอลจบแล้ว ปาร์ซิส รู้สึกไม่สบาย
ดวงตาของเขาจ้องมองและมองไปที่ชิโรเนะและผู้หญิงคนอื่นๆ โดยเฉพาะเรจิน่าราวกับกำลังเลียพวกเธออย่างลามก
เขาหายใจแรงและดูเหมือนสุนัขที่ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา
ฉันคิดว่าชิโรเนะรู้สึกแย่กับปาร์ซิส แต่ก็เหมือนกับเคียวกะ ฉันไม่อยากจะเจอเธอมากเกินไป
ว่าทำไมปาร์ซิสถึงเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าแม่มดสีเงินที่มากับคุโรกิจะร่ายมนตร์ใส่เธอ
ชิโรเนะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงร่ายมนต์ใส่ปาร์ซิส
ฉันก็ไม่อยากที่จะรู้เช่นกัน
และถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งทดแทนปาร์ซิสแต่ เอจิกอส และ ไดกัน ก็มาพร้อมกับมัน
เหตุผลที่ทั้งสองมาที่นี่ก็เพราะว่าเอจิกอสร้องให้ชิโรเนะและคนอื่นๆ ปล่อยให้เขาไปกับพวกเขา เพราะพวกเขาอาจถูกโจมตีโดยยักษ์อีกครั้ง
ชิโรเนะจำได้ว่าตอนที่เธอกำลังจะออกจากเวลอส จู่ๆ เธอก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้ารถม้าและคุกเข่าลงกับพื้น
ยักษ์ที่ควบคุม เอจิกอสมีชื่อว่าคูจิก และว่ากันว่าเขาเป็นผู้ปกครองของป่าสีน้ำเงิน ที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณนี้
ดูเหมือนว่าคูจิกอาศัยอยู่ในปราสาทลูกกวาดในป่าสีน้ำเงิน
พวกมันอาจโจมตีอีกครั้ง ดังนั้นควรระวังไว้จะดีกว่า
ต่อไป ไดกันได้รับแจ้งว่าอาณาจักรเวลอสต้องการรับเขาเข้าคุก เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่จะรักษามนุษย์หมาป่าอันตรายให้มีชีวิตอยู่ในคุก ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาเขาเข้ามา
ไดกัน ถูกมัดด้วยโซ่และม้วนเข้าไปในพื้นที่เก็บสัมภาระที่ด้านหลังของรถม้า
อย่างไรก็ตามเอจิกอส เป็นโค้ช
นอกจากนี้ ไม่ใช่แค่ไดกันที่ถูกมัด แต่เรจิน่าก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน
ในฐานะชิโรเนะ ฉันไม่ต้องการทำอะไรที่รุนแรงเกินไป แต่นี่เป็นแหล่งข้อมูลอันมีค่า
ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้
โชคดีที่ เรจิน่า เป็นคนสบายๆ และถึงแม้เธอจะบอกว่าไม่มีอะไรจะพูด แต่เธอก็เอาแต่พูดถึงคุโรกิในนาร์โกล
นั่นเป็นสาเหตุที่ชิโรเนะคิดว่าเธอควรจับเขาแบบนี้ต่อไปอีกสักพัก
อย่างที่คายะคาดไว้ คุโรกิคือคนที่ช่วยเรจิน่า
ถ้าไม่ใช่เพราะคุโรกิ เรจิน่าคงได้รับความเดือดร้อนมากมายจากเงื้อมมือของก็อบลิน
ชิโรเนะมองไปที่เรจิน่า
เรจิน่าดูเหมือนรู้สึกขอบคุณคุโรกิอย่างสุดซึ้ง
อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะเขาช่วยเธอ เรจิน่า จึงยกย่องคุโรกิ
คุโรกิในเรจิน่านั้นใจดีกว่า เท่กว่า และแข็งแกร่งกว่าใครๆ ในโลกนี้
เมื่อเรจิน่าพูดถึงคุโรกิ เธอก็หลงใหลราวกับหญิงสาวที่กำลังมีความรัก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสีหน้าของเรจิน่าเมื่อเธอพูดถึงตอนที่คุโรกิจับมือเธอแล้วถามว่า “งานหนักไม่ใช่เหรอ?” ชิโรเนะและคนอื่นๆ ที่ดูจากด้านข้างต่างรู้สึกเขินอาย
(ฉันสงสัยว่าเขาได้รับการยกย่องมากแค่ไหน จริงๆ แล้วคุโรกิค่อนข้างน่าสงสารและไม่เท่ และยิ่งไปกว่านั้นเขาค่อนข้างซุกซน คนเดียวที่ฉันรู้สึกเสียใจคือโอมิลอส)
ชิโรเนะเห็นโอมิลอสขี่ม้าจากหน้าต่างข้างรถม้า
เนื่องจากเขาอยู่กับชิโรเนะและคนอื่นๆ แม้แต่โอมิลอสก็ถูกมองว่าเป็นศัตรู
ชิโรเนะเห็นอกเห็นใจเขา โดยบอกว่ามันคงเจ็บปวดที่ต้องถูกคนที่คุณชอบเกลียด
ยิ่งไปกว่านั้น ชายอีกคนหนึ่งยังยกย่องชายอีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาอีกด้วย
ชิโรเนะเข้าใจว่าโอมิลอสต้องการพาเรจินากลับไปที่อาร์โกรี่
นั่นเป็นสาเหตุที่คุโรกิเป็นอุปสรรคต่อโอมิลอส
อย่างไรก็ตาม หาก โอมิลอสพยายามคัดค้านแม้แต่น้อย เรจิน่า ก็พูดด้วยความโกรธว่า “สามีของคุณสวยกว่าโอมิลอส หลายเท่า!”
เมื่อโอมิลอสได้ยินเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกหดหู่ใจ
ชิโรเนะคิดว่าสถานการณ์น่าสงสารมาก
ฉันกังวลมานานแล้ว ดังนั้น ชิโรเนะจึงคิดว่าบางทีเธอควรจะอ่อนโยนกับเขามากกว่านี้หน่อย แต่ดูเหมือนว่าเรจิน่าจะไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเช่นนั้น
และด้วยเหตุผลบางอย่าง ในสายตาของชิโรเนะ รูปลักษณ์ของโอมิลอสจึงซ้อนทับกับรูปลักษณ์เก่าของคุโรกิ
โอมิลอสซึ่งกำลังหดหู่ใจไม่ได้นั่งรถม้าไปกับเขา แต่ได้ขี่ม้าตามเขาไป
(เราจะคืนดีทั้งสองอย่างได้ไหม?)
ชิโรเนะคิด
สิ่งที่ดีที่สุดคือเรจิน่าต้องการออกจากคุโรกิ
(เอาล่ะ มาบอกเรจิน่าเกี่ยวกับรูปลักษณ์ที่แท้จริงของคุโรกิกันดีกว่า จากนั้นเรจิน่าที่หมดความรักต่อคุโรกิก็อาจจะกลับมาหาโอมิลอสอีกครั้ง)
ชิโรเนะกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
ฉันรู้สึกถึงการมีอยู่ของบางสิ่ง
“หยุดรถม้า”
คายะคงรู้สึกแบบเดียวกับชิโรเนะ และให้เอจิกอสหยุดรถม้า
“มีอะไรผิดปกติ?”
รถม้าหยุดกะทันหัน เอจิกอสจึงหันกลับมาถาม
“ใช่คายะ? เกิดอะไรขึ้น?”
เคียวกะก็ฟังด้วย
เคียวกะไม่มีความสามารถในการรับรู้ถึงการมีอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้
“มีบางอย่างมาจากข้างหน้าสาวน้อย”
นั่นคือตอนที่เคียวกะมองไปข้างหน้า
ม้าควบม้าจากด้านหน้า
โอมิลอสก้าวไปข้างหน้าราวกับจะปกป้องเขา
“โอมิลอส!!!”
คนบนหลังม้าเรียกชื่อโอมิลอส
“มาคีซิส! ริเอ็ตต์!”
โอมิลอสตะโกนใส่ร่างที่ขี่ม้า
มีคนสองคนขี่ม้า
เป็นผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับชิโรเนะและคนอื่นๆ และมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ขี่อยู่ข้างหลังเขา
“คายะ นั่นสมาชิกในครอบครัวฉัน”
โอมิลอสหันกลับมาแล้วพูดแล้วมุ่งหน้าไปยังม้าควบม้า
“เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่คนพวกนั้นเท่านั้นที่มา!!”
พูดจบคายะก็เปิดประตูรถม้า กระโดดออกไป แล้ววิ่งไปหาม้าที่มุ่งหน้ามาหาเรา
การเคลื่อนไหวของมันเร็วกว่าม้าที่โอมิลอสขี่มาก
“เอ๊ะ!?”
ทันใดนั้นม้าที่มาจากอีกฟากหนึ่งก็เข้ามาใกล้
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขี่ม้าส่งเสียง
จู่ๆ เงาขนาดใหญ่ก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ข้างม้าของหญิงสาว
เงาดังกล่าวดูเหมือนมดที่เดินสองขาและมีขนาดเท่ากับมนุษย์
และไม่ได้มีเพียงเงาเดียวเท่านั้น มดยักษ์หลายตัวก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ ด้วย
“ว้าว อ่า อ่า อ่า!!!”
“จ๊าาา!!”
คนสองคนบนหลังม้ากรีดร้อง
มดเข้ามาโจมตีทั้งสอง
อย่างไรก็ตาม คายะนั้นเร็วกว่า
สายฟ้าสีฟ้าสว่างขึ้นบนหลังมือของคายะ
นั่นคือชื่อของถุงมือที่คายะสวมใส่
ทัวร์มาลีนเวทย์มนตร์ที่ติดอยู่ที่ข้อนิ้วของถุงมือนั้นมีวิญญาณสายฟ้า และสร้างความเสียหายสายฟ้าเมื่อถูกโจมตี
มันเป็นอาวุธเวทย์มนตร์ที่คายะเพิ่งได้มา และมันก็ทรงพลังมากกว่าอุปกรณ์ใดๆ ก่อนหน้านี้ของเธอมาก
คายากระโดดเข้าไปหามดเพื่อโจมตีคนทั้งสองและใช้กำปั้นทุบหัวของมัน จากนั้นบิดตัวและเตะมดตัวที่สองที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที มดทั้งหมดก็หยุดเคลื่อนไหว
“อัศจรรย์……”
ผู้ชายที่ขี่ม้ากับสาวน้อยพึมพำ
“ริเอ็ตต์! มักซิส!!!”
โอมิลอส มุ่งหน้าม้าไปทางทั้งสอง
“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
โอมิลอส ถามทั้งสอง
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร แต่ริเอ็ตต์… คุณกลับบ้านช้ากว่าปกติ ฉันก็เลยคิดว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้น…”
มาคีซิสพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นขณะมองไปที่หญิงสาวริเอ็ตต์ที่อยู่หลังม้า
(เห็นได้ชัดว่าคุณสองคนมาเช็ค โอมิลอส เพราะเขาช้า หากเป็นเช่นนั้นเป็นความผิดของเรา ถ้าเป็นเพียง โอมิลอส เราก็จะสามารถกลับไปที่อาร์โกรี่ ได้เร็วกว่านี้)
ชิโรเนะมองไปที่มาคีซิสและริเอ็ตต์ขณะคิดถึงเรื่องนี้
“ขอบคุณนะ ริเอ็ตต์ ฉันเห็นว่าคุณเป็นห่วงฉัน…”
โอมิลอส พูดอย่างนั้นและตบหัว ริเอ็ตต์
จากนั้น ริเอ็ตต์ ก็อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย
จากนั้นฉันก็หันไปด้านข้าง
“…ฉันไม่ได้กังวลอะไรเป็นพิเศษ และอย่าปฏิบัติต่อฉันเหมือนเด็กเลย”
เธอไม่ซื่อสัตย์ แต่ชิโรเนะคิดว่าเธอน่ารักแบบนั้น
“อ่า ขอโทษที เรียต… มันติดเป็นนิสัย… ใช่แล้ว ฉันเอาขนมหวานกลับมาเป็นของที่ระลึก คุณช่วยใช้สิ่งนี้เพื่อบรรเทาอารมณ์ของคุณได้ไหม”
เมื่อพูดอย่างนั้น โอมิลอส ก็หยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าของเขา
“ของหวาน จริงเหรอ!”
ดวงตาของ ริเอ็ตต์ เป็นประกาย
การที่ฉันอารมณ์ไม่ดีเมื่อกี้ดูเหมือนเป็นเรื่องโกหก
“โคฮอน”
ขณะที่ โอมิลอส และ ริเอ็ตต์ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คายะก็ไอจากด้านข้าง
“โอมิลอสจะดีกว่าไหมถ้าคุณแนะนำให้ฉันรู้จักกับคนพวกนั้น”
ฉันเดาว่าเขาเหนื่อยกับการรอคอย คายะพูดแทรก
ฉันอยากให้ชิโรเนะได้รับการแนะนำเร็วๆ นี้
“ข-ฉันขอโทษ คายะ”
โอมิลอส โค้งคำนับให้คายะ
มีความกลัวอยู่ในเสียงของเขา
ริเอ็ตต์ยังบีบหลังของมาคีซิสด้วย
ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างกังวล
ชิโรเนะเดาว่าเขาคงจะกลัวเพราะเขาเอาชนะมดได้อย่างง่ายดาย
ชิโรเนะยังถูกหวาดกลัวหลายครั้งนับตั้งแต่เธอมายังโลกนี้
เป็นเรื่องดีที่จำนวนผู้ชายที่เข้ามาใกล้เธอลดลง แต่เมื่อเด็กสาวน่ารักอย่างริเอตต์ทำให้เธอกลัว เธอก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
โอมิลอส นำทั้งสองไปที่ด้านหน้าของรถม้า
“ท่านเคียวกะ สองคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน มาคีซิส และน้องสาวของเขา ริเอ็ตต์”
โอมิลอส แนะนำตัวเองกับเคียวกะ บนรถม้า
“ครับ ขอบคุณมาก”
“หือ?…เธอสวยจัง เธอเป็นใคร?”
เมื่อเคียวกะโผล่หัวออกจากรถม้า ริเอ็ตต์ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงชื่นชม
มาคีซิสก็หลงรักเคียวกะเช่นกัน
“มาคีซิส ริเอ็ตต์ นี่คือท่านเคียวกะ น้องสาวของผู้กล้า ถ้าฉันจำไม่ผิด ท่านชิโรเนะที่นี่คงจะเคยมาที่อาร์โกรี่มาก่อน”
โอมิลอสมองชิโรเนะหลังจากแนะนำเคียวกะแล้ว
“เอ่อ ก็จริงนะ…”
ริเอ็ตต์จำชิโรเนะได้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชิโรเนะไม่เคยพบเธอโดยตรง เธอจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับริเอ็ตต์เลย
“แล้วบางทีผู้กล้าก็…”
ริเอ็ตต์พูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อย
“ไม่ ผู้กล้ายังไม่มา มีเพียงท่านเคียวกะ คายะ คนรับใช้ของเธอ และท่านชิโรเนะภรรยาของเขาเท่านั้นที่มา”
เมื่อโอมิลอสพูดแบบนั้น ริเอ็ตต์ก็มีสีหน้าโล่งใจ
ชิโรเนะตกใจมากจนเขากลัวมาก
“พวกเจ้าทั้งสอง ทักทายท่านเคียวกะหน่อย”
ถูกกระตุ้นโดยโอมิลอส ทั้งสองรีบยืดท่าทางของตนให้ตรง
“สวัสดี ฉันชื่อมาคีซิส ลอร์ดเคียวกะ”
“ฉันชื่อริเอ็ตต์ น้องสาวของมาคีซิส… หือ?”
ขณะที่ ริเอ็ตต์ ทักทายเธอ สายตาของเธอก็หันไปหาคนๆ หนึ่งที่นั่งอยู่ที่ท้ายรถม้า
ที่ปลายสายตาของเขาคือเรจิน่า
“ทำไม……”
การแสดงออกของ ริเอ็ตต์ เปลี่ยนไป
“ทำไมเรจิน่าถึงมาอยู่ที่นี่!!!”
ริเอ็ตต์ กรีดร้องด้วยสีหน้าโกรธจัด
มีความเกลียดชังเล็กน้อยในน้ำเสียงนั้น
มาคีซิสก็มองเรจิน่าด้วยสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน
“คุณหมายถึงอะไร โอมิลอส! ทำไมเจ้าหญิง เรจิน่า ถึงอยู่ที่นี่?”
มาคีซิสก็กรี๊ดเช่นกัน
เสียงสับสน
และถึงแม้ว่าจะไม่แย่เท่ากับ ริเอ็ตต์ แต่ชิโรเนะก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้คิดดีกับเรจิน่ามากนัก
“มันนานมากแล้ว ริเอตต์และมาคิซิส… ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากจะเจอคุณเลย”
เรจิน่า พูดอย่างเย็นชาจากภายในรถม้า
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะมีความเศร้าเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา
“คุณช่างใจดีจริงๆ ที่ได้แสดงหน้าต่อหน้าฉัน เรจิน่า! เพราะคุณ แม่ของฉัน…”
น้ำตาไหลออกมาในดวงตาของ ริเอ็ตต์ ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น
“ครอบครัวของฉันถูกฆ่าเพราะพวกคุณ…เราสองคนไม่เหมือนกันเหรอ?”
“นั่นไม่ใช่คนที่เริ่มเคลื่อนไหวก่อนเหรอ!!!”
“ไม่รู้สิ เป็นอย่างนั้นเหรอ?”
“กลับไปที่อาร์โกรี่! ฉันจะส่งคุณกลับถ้ำก็อบลิน!!”
ทั้งสองเริ่มโต้เถียงกัน
“ริเอ็ตต์!! หยุดเถอะ! เรจิน่า ใจเย็นๆ!!”
โอมิลอส ปลอบทั้งสองคน
“ทำไมล่ะ โอมิลอส ทำไมคุณถึงปกป้องผู้หญิงแบบนี้!!”
ริเอ็ตต์ มอง โอมิลอส ด้วยใบหน้าน้ำตาไหล
“ริเอ็ตต์…”
โอมิลอส ไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะที่เขาจ้องมองด้วยสายตาเหล่านั้น
ความเงียบครอบงำสถานที่
“ไม่นะ ริเอ็ตต์”
หลังจากนั้นไม่นาน เรจิน่า ก็ทำลายความเงียบ
“อะไรคือความแตกต่าง!?”
ริเอ็ตต์ จ้องไปที่ เรจิน่า ในครั้งนี้
“โอมิลอส ไม่ได้ปกป้องฉัน ลองคิดดูสิ ริเอ็ตต์ ฉันอยู่ภายใต้การคุ้มครองของใครล่ะ ถ้าคุณจับมือฉัน พวกคุณทุกคนจะกลายเป็นเหมือนเมอร์มิดอนตรงนั้น”
เมื่อเรจิน่าพูดในขณะที่มองไปที่ซากของมดแมน ใบหน้าของ ริเอ็ตต์ ก็ซีดลง
“โอมิลอสไม่ได้ปกป้องฉัน เขาเป็นห่วงคุณ”
เรจิน่าหัวเราะแห้งๆ
“ใช่แล้ว เรจิน่า…ฉัน…”
ดูเหมือนว่าโอมิลอสอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับคำพูดของเรจิน่า
แต่เรจิน่าไม่สนใจเรื่องนั้นและมองไปที่คายะ
“ถูกต้องแล้วคุณทั้งสอง ขณะนี้เรจิน่าอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเรา หากเธอก่อให้เกิดอันตราย เราจะถือว่าเป็นการกระทำที่เป็นศัตรูกับเรา”
คายะพูดเรื่องนี้กับริเอ็ตต์และมาคีซิส
ใบหน้าของมาคีซิสและริเอ็ตต์เต็มไปด้วยความกลัว
“เอาล่ะ รอก่อนนะเพื่อนๆ”
ชิโรเนะลงจากรถม้า โดยคิดว่าเธอจะต้องทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบรรยากาศอันเลวร้ายนี้
ทุกสายตาหันไปหาชิโระเนะ
“เฮ้ นั่นมันมดนี่นะ…ครั้งสุดท้ายที่ฉันมาไม่มีสัตว์ประหลาดแบบนี้เลยเหรอ? นี่มันอะไรกัน?”
ชิโรเนะเข้าใกล้ซากศพของแอนท์แมนและขอให้เปลี่ยนหัวข้อ
“แอนท์แมนเหรอ? คุณกำลังพูดถึงเมอร์มิดอนเหรอ? ลองคิดดูสิว่าทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
โอมิลอสเป็นผู้ตอบ
“มดแมนคนนี้คือเมอร์มิดอนใช่ไหม ลองคิดดูสิ เมอร์มิดอนดูเหมือนกำลังติดตามคุณอยู่ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“ไม่ ฉันไม่รู้… ไม่ ฉันไม่รู้ ท่านคายะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเมอร์มิดอนเหมือนกัน”
ริเอ็ตต์ ส่ายหัวและตอบ
“ฉัน… ไม่ ฉันเคยเห็นมันมาก่อน แต่… ถึงอย่างนั้น ฉันเคยเห็นแค่หนึ่งหรือสองตัวเท่านั้น และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเมียร์มิดอนมากมายขนาดนี้”
มักซิสตอบ..
เบื้องหน้าเขาคือซากศพของมามิดอนเจ็ดศพ
“แล้วคุณหมายถึงว่า มามิดอน เหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นหรือไม่ ปกติ มามิดอน อาศัยอยู่ที่ไหน?”
โอมิลอสส่ายหัวกับคำพูดของคายะ
“ฉันไม่รู้… อย่างไรก็ตาม ตามตำนาน เมื่อปราสาทของราชินีแห่งป่าสีน้ำเงินต์ปรากฏขึ้น มามิดอนเหล่านี้จำนวนมากก็จะปรากฏขึ้น”
“ราชินีแห่งป่าสีน้ำเงิน ? ถ้าอย่างนั้น ยักษ์หญิงคนนั้นกำลังเข้ามาใกล้ที่นี่หรือเปล่า?”
ชิโรเนะและเคียวกะมองหน้ากันด้วยคำพูดของคายะ
“ฉันเดาว่าคุณเอามันมาด้วยเหรอ?”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น คุณยังไม่ยอมแพ้”
ชิโรเนะและเคียวกะถอนหายใจ
“นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของเราจะมองไม่เห็นคู่ต่อสู้ของเรา อาจมีสายลับอยู่”
หลังจากที่คายะพูดอย่างนั้น เธอก็หันกลับมามองเอจิกอส
“ว้าว! ฉันไม่เป็นอะไร!!”
เอจิกอสส่ายหัวแล้วตอบ
อย่างไรก็ตาม คายะเข้าไปหาเอจิกอสโดยไม่พูดอะไร
“สวัสดี!!”
เอจิกอสลงจากที่นั่งคนขับและพยายามวิ่งหนี
อย่างไรก็ตาม คายะเร็วกว่าและเอจิกอสก็ถูกจับได้ง่าย
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ฆ่าคุณ”
คายะคว้าคอเสื้อของเอจิกอสด้วยมือซ้าย และด้วยมือขวาของเธอ เธอก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขา
“เอ่อ อะไร…”
เอจิกอสยืดปลายจมูกของเขา
คายะสวยจังเลย
เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายจะมีความสุขถ้าหญิงสาวสวยสัมผัสร่างกายของเขาอย่างอ่อนโยน
อย่างไรก็ตาม มือของคายะก็หยุดอยู่ที่ท้องของเอจิกอส
“อืม!!”
คายะดันท้องของเอชิกอสทันที
“ฟุก๊าาาาาาา!!”
ทันใดนั้น เอจิกอสที่ถูกผลักก็เริ่มทนทุกข์ทรมาน
“อากาก้า…”
น้ำลายและฟองออกมาจากปากของเอจิกอส
“จ๊าาา!!”
ริเอ็ตต์กรีดร้อง
แมลงตัวใหญ่ออกมาจากปากของเอจิกอสพร้อมน้ำลายและฟองอากาศ
แมลงที่ออกมาจากปากกระพือปีกแล้วหยุดเคลื่อนไหว
เอจิกอสมีน้ำลายฟูมปากและกระตุก แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีชีวิตอยู่
“นี่คืออะไร?”
เคียวกะขมวดคิ้วเมื่อเห็นแมลงที่ไม่เคลื่อนไหวและเอจิกอส
“มันอาจเป็นผลงานของยักษ์ตัวนั้น ดูเหมือนว่าแมลงตัวนี้กำลังถ่ายทอดการเคลื่อนไหวของเรา”
คายะอธิบายอย่างใจเย็น
“เอ่อ คายะ…ก็แล้วกัน”
โอมิลอสถามอย่างกังวล
“พวกยักษ์อาจจะโจมตีอีกครั้ง มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะเสริมการป้องกันของเราเมื่อเรากลับไปที่อาร์โกรี่”
“แค่นั้นแหละ…”
ใบหน้าของ โอมิลอส ซีดลง
“ท่านจะทำอย่างไร ท่านชิโรเนะ ท่านอยากกำจัดยักษ์ก่อนที่คุโรกิซังจะมาถึงหรือไม่?”
“อืม ฉันอยากทำแบบนั้นนะ แต่ฉันไม่รู้ว่าคุโรกิจะมาเมื่อไหร่…ฉันไม่อยากยุ่งกับเขาจริงๆ…”
ชิโรเนะตอบคายะ
พูดตามตรง ฉันไม่มีความหรูหราในการรับมือกับโอเกอร์ ในเมื่อคุโรกิคนเดียวเป็นเรื่องใหญ่
แต่ฉันก็ทิ้งมันไว้ตามลำพังไม่ได้เช่นกัน
“ฮะ… ชิโรเนะ คายะ ทำไมคุณไม่ไปที่อาณาจักรอาร์โกรี่แล้วลองคิดดูล่ะ ไม่เอาน่า ฉันอยากจะลงจากรถม้าแล้ว”
เคียวกะบอกว่าชิโรเนะกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยกับการนั่งรถม้าแล้ว
“นั่นเป็นความจริงอย่างแน่นอน ท่านชิโรเนะ ไปอาร์โกรี่กันเถอะ”
คายะซึ่งอาจจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเคียวกะจึงบอกให้เธอก้าวต่อไป
ชิโรเนะพยักหน้ากับคำพูดของคายะ
(ถึงจะคิดได้ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เอาล่ะไปกันต่อเถอะ ฉันสงสัยว่าคุโรกิกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้?)
ชิโรเนะคิดถึงคุโรกิที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
Comments