นิทานอัศวินดํา 87
(อย่างใดฉันก็ทำมันทันเวลา)
คุโรกิมองเรจิน่าในอ้อมแขนของเขา
คุโรกิคิดว่าเขาได้ทำสิ่งต่างๆ มากมายเพื่อป้องกันไม่ให้เรจิน่าตกอยู่ในอันตราย แต่สถานการณ์กลับเหนือความคาดหมายของเขา
(บอกตามตรงว่าทุกสิ่งที่ฉันทำมักจะล้มเหลวเสมอ ฉันดีใจที่รอดมาได้ แต่เรจิน่ากำลังจะโดนกินแล้ว)
คุโรกิขอโทษเรจิน่าในใจ
เรจิน่านั่นกำลังเกาะคุโรกิอยู่
เขาคงจะกลัวมากจริงๆ วิธีที่เขาเกาะติดกับฉันนั้นไม่ปกติ
ไททันที่ถูกร่างของโกเรียสโจมตีจนปลิวไปนั้นอยู่ห่างจากอาร์โกรี่หลายสิบเมตร
ไททันที่ถูกปลิวไปลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปยังอาร์โกรี่อีกครั้ง
“กู๊ดๆๆๆ!!”
ด้วยเสียงคำรามโกเรียสพ่นลมหายใจที่แผดเผา
ลมหายใจยังคงดำเนินต่อไปยังไททันและพัดแขนบางส่วนออกไป
เมื่อพิจารณาดูแล้ว ผมคิดว่าคุโรกิจะชนะได้ง่ายๆ
อย่างไรก็ตาม เขาเปลี่ยนใจเมื่อเห็นว่าแขนที่ถูกปลิวไปเริ่มงอกใหม่
ไททันหยุดเคลื่อนไหวแล้ว อาจเป็นเพราะว่ามันใช้พลังของมันในการฟื้นฟู แต่ดูเหมือนว่าจะเริ่มเคลื่อนไหวเร็วๆ นี้
(ทีนี้เราควรทำอย่างไรดี ในตอนนี้ เราจะคืนเรจิน่าให้กับโอมิลอส)
คุโรกิบินจากเบื้องบนโกเรียสขณะที่จับเรจิน่าและลงจอดที่ซึ่งมีโอมลอสอยู่
“ไม่เป็นไรแล้วเรจิน่า”
คุโรกิพูดพร้อมกับปล่อยเรจิน่าไป เรจิน่าจากไปรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“คุณ……”
โอมิลอสมองไปที่คุโรกิ
“โล่มีประโยชน์ไหมเจ้าชาย?”
คุโรกิพูดพร้อมกับถอดหมวกออก
(ฮิฮิ คุณต้องแปลกใจแน่ๆ ฉันไม่เคยคาดหวังว่านักกวีธรรมดาๆ คนนั้นจะเป็นอัศวินดำ)
เมื่อฉันมองไปที่ผู้คนที่นั่น พวกเขาดูประหลาดใจ เหมือนกับที่คุโรกิกำลังเล็งอยู่
“ดังนั้นทุกอย่างเป็นไปตามความปรารถนาของคุณ… ฮ่าๆ ฉันสู้คุณไม่ได้”
โอมิลอสส่ายหัวและตอบ
มีบางอย่างแห้งๆ เกี่ยวกับคำพูดเหล่านั้น
“ลุงนักกวี! สุดยอดมาก!! ขี่มังกรได้จริงๆ!!”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างๆ โอมิลอสพูดอย่างมีความสุข
(ถ้าจำไม่ผิดเขาชื่อริเอ็ตต์? แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าลุงนะ…)
คุโรกิรู้สึกเจ็บปวดเมื่อถูกเรียกว่าคุณลุงอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นโอมิลอส”
มีคนปีนบันได
คุโรกิจำใบหน้าของคนที่ปีนขึ้นไปได้
เขาคือมาคีซิส ลูกพี่ลูกน้องของโอมิลอส
“อ่า คุณเป็นนักกวีเหรอ แล้วชุดเกราะนั่นล่ะ!”
“มาคีซิส…เขาคืออัศวินดำ”
“ห๊ะ…!? มะ-อะไร–!!”
มาคีซิสอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ
“เกิดอะไรขึ้น? มีเสียงดังมาก”
คราวนี้ เคียวกะ น้องสาวของเรย์จิปีนขึ้นไป
“โอ้ คุโรกิ คุณอยู่ที่นี่ คุณคุยกับชิโรเนะหรือเปล่า?”
เคียวกะพูดอย่างใจเย็น
ดูเหมือนจะไม่มีความเป็นศัตรูใดๆ เป็นพิเศษ คุโรกิจึงโล่งใจ
เพราะฉันคิดว่าเขาเกลียดฉันที่ทำร้ายเรย์จิ
“ก๊ากกก”
เสียงคำรามของไททัน ดูเหมือนมันจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
“ว่าแต่ มันคืออะไร? ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฉันฟังที”
เคียวกะชี้ไปที่ไททันแล้วพูดว่า
“ท่านเคียวกะ นั่นคือปาร์ซิส… ไม่นะ โกสุน่าจะเรียกมันมา เพื่อทำลายอาร์โกรี่…”
คำตอบของโอมิลอส ทำให้ทุกคนที่ไม่รู้สถานการณ์ประหลาดใจ
โอมิลอสจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
“เรื่องนั้นเกิดขึ้น… ถ้าฉันรู้ว่าเขาเป็นคนแบบนั้น ฉันจะสั่งให้คายะบีบคอเขา…”
เคียวกะดูหงุดหงิด
พูดตามตรง แม้แต่คุโรกิก็ยังแปลกใจ
มันเกินความคาดหมายของฉันที่โกสุจะอัญเชิญอะไรแบบนั้น
“มากกว่านั้นคุณจะทำอย่างไรกับเรื่องนั้นมันกำลังมาทางนี้!!”
มาคีซิสพูดขณะมองดูไททันร้อยมือที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้
ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว ผู้คนในอาร์โกรี่ก็รวมตัวกันบนกำแพงเมืองและก่อความวุ่นวายเมื่อพวกเขามองดูไททันร้อยมือเข้ามาใกล้
“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เอาชนะมันได้ใช่ไหม?”
เคียวกะชี้ไปที่คุโรกิแล้วพูด
“แน่นอน ฉันคิดว่าฉันสามารถชนะได้”
คุโรกิพยักหน้ากับคำถามนั้นและมองไปที่เรจิน่า
“แต่เราจะทำอย่างไรดีเรจิน่า คุณต้องการช่วยประเทศนี้ไหม ดูเหมือนว่าประเทศนี้จะตกอยู่ในอันตรายหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป หากคุณต้องการฉันจะละทิ้งประเทศนี้”
คุโรกิถามเรจิน่า
ทุกคนในปัจจุบันมองไปที่เรจิน่า
เรจิน่าตอบคำถามนั้นด้วยการส่ายหัว
“ไม่ค่ะนายท่าน ฉันมีความเกี่ยวข้องกับผู้คนในอาร์โกรี่ซึ่งตอนนี้อาศัยอยู่ที่นี่ อย่างไรก็ตาม ผมมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับอาร์โกรี่ นอกจากนี้ ผมไม่ต้องการทำลายประเทศที่โอมิลอสอาศัยอยู่ ดังนั้น นายท่านได้โปรด ช่วยด้วย ประเทศนี้.”
เรจิน่าพูดอย่างนั้นและโค้งคำนับให้คุโรกิ
“ใช่ หากเรจิน่าปรารถนา ฉันจะกอบกู้ประเทศนี้ โกเรียส!!”
คุโรกิพูดขณะที่เขาบินออกไป
ทันใดนั้น โกเรียสที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็เหมือนที่คว้ามันไว้ได้
คุโรกิและโกเรียสมุ่งหน้าไปยังไททันร้อยมือ
(ตัวนี้คืออะไร?)
คุโรกิมองไปที่ไททัน
ไททันเป็นกลุ่มแห่งความเกลียดชัง คุโรกิรู้สึกว่าความเป็นปรปักษ์นี้ไม่ได้พุ่งเป้าไปที่สิ่งใดโดยเฉพาะ แต่มุ่งเป้าไปที่ทุกสิ่งในโลกนี้
คุโรกิไม่รู้ว่าทำไมคนแบบนี้ถึงมีไททันตัวนี้ แต่เขาตั้งใจที่จะเติมเต็มความปรารถนาของเรจิน่าและช่วยอาร์โกรี่
“เปลวไฟสีดำ!!”
คุโรกิประดับดาบด้วยพลังแห่งเปลวไฟสีดำ จากนั้นจึงถือมันไว้บนหลังและเสริมพลังเวทย์มนตร์ให้มากยิ่งขึ้น
“ฮะ!!”
คุโรกิหันร่างของเขาอย่างแรงและเหวี่ยงดาบลง
ร่างดาบที่ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟสีดำเหยียดออกและแผดเผาไททันร้อยมือก่อนที่จะกระแทกพื้นด้วยเสียงคำราม
ไททันร้อยมือไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไปหลังจากเปลวไฟสีดำ
(เป็นเทคนิคด้นสด แต่ดูเหมือนว่าจะได้ผล ต่อไปนี้ผมจะเรียกเทคนิคนี้ว่า Dark Zanjinken เป็นชื่อที่เจ๋งมาก)
คุโรกิตั้งชื่อเทคนิคแล้วหัวเราะ
(ตอนนี้อย่าคิดอะไรโง่ๆ แล้วกลับไปอาร์โกรี่ ยังมีงานที่ต้องทำ)
คุโรกิกลับมาที่อาร์โกรี่พร้อมกับโกเรียส
ฉันต้องตรวจสอบกับเรจิน่าก่อน
แล้วฉันก็นึกถึงโกสุที่จากไป
(โกสุไม่อยู่ที่นั่น เขาอาจจะทำอะไรอีก เราต้องตามหาเขาทีหลัง ตอนนี้โกสุอยู่ที่ไหน?)
◆
ในป่าใกล้อาร์โกรี่ โกสุเห็นไททันร้อยมือหายไป
“คุณมันโง่เขลา… คุณไม่สามารถเอาชนะไททันร้อยมือด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้… ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม ไม่มีทางที่คุณจะเอาชนะคนแบบนั้นได้”
โกสุขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
แม้ว่าไททันร้อยมืออาจจะอยู่ในระดับล่างสุด แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็เทียบได้กับความแข็งแกร่งของเทพเจ้า
มันไม่ประมาทเลยที่จะท้าทายคนที่สามารถเอาชนะมันได้
เรจิน่าได้รับการคุ้มครองโดยอัศวินดำ ดังนั้น โกสุจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้กับเรจิน่า
“ฮึ่ม! ฉันอยากได้ผู้หญิงกี่คนก็ได้!!”
โกสุสาปแช่งและคิดว่าควรจะไปประเทศไหนต่อไป
โลกนี้กว้างใหญ่ และยังมีประเทศมนุษย์อื่นๆ นอกเหนือจากอาร์โกรี่
“คุณจะไปไหนนะโกสุ”
นั่นคือตอนที่โกสุเริ่มเดิน ทันใดนั้นคุณก็หยุด
เสียงนั้นคือเสียงที่โกสุอยากได้ยินน้อยที่สุดในโลกนี้
เมื่อหันกลับไปก็เห็นก็อบลินตัวใหญ่ตัวหนึ่ง
“ฮะ…แม่ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
ไม่มีทางที่ โกสุจะเข้าใจผิดใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นได้
มันคือดาเทียร์ แม่ของโกสุอย่างแน่นอน
จากนั้น เมื่อโกสุมองไปรอบๆ เขาถูกรายล้อมไปด้วยก็อบลิน
ก็อบลินติดอาวุธครบมือไม่ใช่คนโง่จากทางใต้ ทหารประจำอาณาจักรชารอน
“คุณมาที่นี่ทำไม? คุณต้องเป็นคนที่รู้ดีที่สุดโกสุ เป็นเรื่องดีที่คุณเอาสิ่งสำคัญที่ฝ่าบาทปีศาจมอบหมายให้คุณไปโดยไม่ได้รับอนุญาต…”
ใบหน้าของดาเทียร์ เปื้อนด้วยความโกรธ
(เว้นแต่คุณจะวิ่งหนี)
โกสุพยายามหลบหนีแต่กลับถูกล้อมไว้อย่างสมบูรณ์
“โกสุ ฉันจะทรมานเธอให้ยิ่งกว่าตาย…อย่าจับฉันนะ!!”
เมื่อดาเทียร์พูดแบบนี้ เชือกก็ลอยมาจากทุกทิศทุกทางและกระชับโกสุให้แน่น
เชือกนี้เหมือนกับเชือกวิเศษ และโกสุไม่สามารถขยับได้เลย
โกสุผู้ไม่ต้องการกลับไปยังประเทศดาร์กก็อบลินพยายามอย่างยิ่งที่จะหลุดพ้นจากเชือก
“ไม่! ช่วยฉันด้วย!! ฉันไม่อยากกลับไปที่ความมืดมิดนั่น!!”
โกสุขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครตอบ
เชือกตึงและดึงโกสุอย่างไร้ความปราณี
“ไม่——! เรจิน่า——! โปรดช่วยฉันด้วย—!!!”
ในป่าอันมืดมิด เสียงกรีดร้องของชายผู้เต็มไปด้วยความปรารถนาก้องกังวาน
Comments