นิทานอัศวินดํา 127
ตะขาบขนาดใหญ่ตะขาบยักษ์หลังจากเอาชนะคุโรกิและเพื่อนๆ ได้แล้ว พวกเขาก็ไปที่ชั้นล่าง
จากนั้นเมื่อลงบันไดลงไปชั้นล่างจะเจอฝูงมดสิงโต
แอนท์เลียน หรือที่รู้จักกันในชื่อ ไมร์เมโคเลโอ เป็นสัตว์วิเศษที่มีลำตัวส่วนบนเป็นสิงโตและส่วนล่างเป็นมด
แอนท์ไลออนที่สร้างขึ้นโดยใช้ไข่มดและองค์ประกอบของสิงโตตัวผู้ โจมตีคุโรกิและตัวอื่นๆ ที่บุกรุกเข้ามา
แอนท์ไลออนเป็นสัตว์ประหลาดที่ประกอบด้วยสิงโตที่กินเนื้อเป็นอาหารและมดที่กินพืชเป็นอาหาร จึงมีตำนานว่ามันจะตายโดยไม่สามารถกินอะไรเลยได้ แต่มดไม่ได้กินพืชเป็นอาหารโดยเฉพาะและสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการกินเนื้อสัตว์
“อะไร!!”
ชิโรเนะกวัดแกว่งดาบของเธอและฟันแอนสิงโตเป็นชิ้น ๆ
คุโรกิรู้สึกทึ่งกับการเคลื่อนไหวนี้
ภาพของชิโรเนะถือดาบนั้นสวยงามมากจนดูเหมือนเธอกำลังเต้นรำ
โดยเฉพาะต้นขาเรียวยาวที่ยื่นออกมาจากกระโปรงสั้นนั้นดูดีมาก ฉันอดไม่ได้ที่จะจ้องมองที่ต้นขาของเธอ
ชิโรเนะก้าวเท้าเบา ๆ และเหวี่ยงดาบของเธอขณะหมุนตัว ในที่สุด มดสิงโตทั้งหมดก็พ่ายแพ้
หลังจากเอาชนะ แอนท์เลียนได้ ชิโรเนะก็วางดาบของเธอและมองคุโรกิด้วยสายตาว่างเปล่า
ใบหน้าของเขาโกรธเล็กน้อย
“ฉันรู้สึกถูกจ้องมองอย่างลามกมาระยะหนึ่งแล้ว…”
“ฉัน…ฉันไม่ได้ดู!!”
คุโรกิอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียง
(คุณรู้ได้อย่างไร!!)
เป็นเรื่องจริงที่คุโรกิกำลังมองที่เท้าของชิโรเนะจริงๆ
ฉันเสียใจเพราะสังเกตได้ง่ายมาก
“ไม่ มันชัดเจน แต่…”
“……”
“……”
ความเงียบครอบงำสถานที่
“ขอโทษ”
คุโรกิขอโทษอย่างจริงใจ
“คุณมองอยู่ที่ไหนแล้วคุโรกิ…”
ชิโรเนะดูตกใจมาก
“ฉันเสียใจ……”
“เริ่มแรกเลยว่าฉันใส่กางเกงขาสั้นไว้ใต้กระโปรง ดูสนุกไหม?”
ชิโรเนะยกกระโปรงของเธอขึ้น
เธอสวมกางเกงขาสั้นใต้กระโปรง ดังนั้นจึงมองไม่เห็นชุดชั้นใน
อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ชิโรเนะคิด
“นั่นสินะ ชิโรเนะ…”
“อะไร?”
“เมื่อคุณกระโดดขึ้นลง คุณจะมองเห็นชุดชั้นในผ่านช่องว่างระหว่างกางเกงขาสั้นได้ ดังนั้นคุณควรระวังให้ดี”
“อะไร!!!?”
คุโรกิพูดอย่างไม่เต็มใจ ชิโรเนะก็คว้ากระโปรงของเธอแล้วจ้องมองที่เขา
“เดี๋ยวนะ! คุณเห็นมันไหม?”
“ไม่ แต่…ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ว่าควรจะพูดอะไร…”
อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันไม่พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็จะไม่สังเกตเห็นมันเลย
“อืม! อย่ามองฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต!!”
ชิโรเนะจ้องมองและคำราม
“เอ่อ ขอโทษที… ฉันจะเดินนำหน้าคุณแล้วสู้ วิธีนี้คุณจะมองไม่เห็นฉัน”
คุโรกิเดินผ่านชิโรเนะและเดินนำหน้าเธอ
ผู้หญิงเกลียดการถูกคนอื่นเห็นนอกเหนือจากที่พวกเขาชอบ
ที่กล่าวว่าคุโรกิก็เป็นผู้ชายเช่นกัน บางครั้งฉันก็อดไม่ได้ที่จะมองมัน
ฉันไม่อยากทำอะไรที่ชิโรเนะไม่ชอบ
คุโรกิจึงเดินไปข้างหน้า ถ้าคุณไม่ใส่มันไว้ในขอบเขตการมองเห็นของคุณ คุณจะไม่เห็นมันแบบนั้น
“คุณนี่มันงี่เง่าจริงๆ คุโรกิ… คุณชอบมองก้นฉันอยู่เสมอ”
ฉันได้ยินเสียงชิโรเนะบ่นจากด้านหลังฉัน
ด้วยเหตุผลบางอย่าง คุโรกิดูเหมือนจะหัวเราะเล็กน้อย
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โกรธจริงๆ
ฉันรู้สึกโล่งใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“ไม่ ฉันขอโทษจริงๆ… ฉันจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว”
คุโรกิขอโทษโดยไม่มองชิโรเนะ
ใช่แล้ว ฉันไม่เห็นมันอีกแล้ว เพราะชิโรเนะมีคนดีอยู่แล้ว
ชิโรเนะไม่อยากให้คนที่ไม่ชอบเธอเห็นด้วยซ้ำ ฉันก็เลยไม่ดูมันแล้ว
“แล้วไปกันเถอะ”
คุโรกิเคลื่อนไปข้างหน้าโดยมีชิโรเนะอยู่ข้างหลัง และแอนท์ไลออนตัวใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้น
“ฉันขอโทษ แต่ฉันขอให้คุณย้ายออกไป!!”
คุโรกิและเพื่อนๆ แกว่งดาบเพื่อเอาชนะแอนสิงโตและรุกลึกเข้าไปในเขาวงกต
◆
“เรย์จิคุง! คุณจะไปไกลเกินไปแล้ว! นาโอะซัง ปกป้องซาโฮโกะซังและริโนะซังด้วย!!”
ชิยูกิเล่าเรื่องนี้ให้เรย์จิและนาโอะฟังขณะที่เธอร่ายมนตร์กระสุนระเบิด
แรงระเบิดได้พัดเอานักรบมิโนทอร์ไปหลายตัว
ตอนที่ฉันลงไปที่ชั้น 12 นักรบมิโนทอร์กำลังขวางทางฉันอยู่
อาจเป็นกองกำลังป้องกันสุดท้าย
พวกมันลำบากเพราะพวกมันมีโกเลมคอยป้องกันด้วย
อย่างไรก็ตาม คู่ต่อสู้ที่มีความสามารถนี้ไม่ใช่ศัตรูของชิยูกิและคนอื่นๆ
เอาชนะมิโนทอร์และโกเลมทีละคน
และดูเหมือนว่าไม่มีสิ่งกีดขวางในการกักขังพวกเขาเหมือนที่ชั้นห้าอีกต่อไป
ไม่มีอะไรมาขวางเส้นทางของคุณได้
“นี่คือจุดจบแล้วเหรอ?”
ริโนะมองไปที่มิโนทอร์ที่ล้มลงแล้วพูดว่า
“คงจะดีมาก ฉันอยากจะไปหาเทพปีศาจเร็วๆ”
“ไม่…ริโนะ ชิยูกิยังไม่มาที่นี่”
เรย์จิมองไปที่ปลายทางเดิน
มีมิโนทอร์ยืนอยู่ตรงนั้น
มิโนทอร์มีขนาดเล็กกว่ามิโนทอร์อื่นๆ มากและดูเหมือนจะไม่มีอาวุธใดๆ
“คุณคือ…ซุน?”
ชิยูกิจำมิโนทอร์ได้ นี่คือซุนที่เขาพบบนชั้นห้าและถูกหักหลัง
“คุณแสดงสีหน้าต่อหน้าเราได้ดี”
เรย์จิเตรียมดาบของเขา
“เดี๋ยวก่อน เรย์จิคุง! ให้ฉันพูดก่อน!!”
ชิยูกิหยุดเรย์จิ
“ชิยูกิ เขาทรยศพวกเรา คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรตอนนี้?”
“ฉันมีเรื่องต้องกังวล กรุณาเรย์จิคุง”
เมื่อชิยูกิพูดอย่างนั้น เรย์จิก็ลดดาบลง
“เอาล่ะ ชิยูกิ แต่ขอสั้นๆ นะ”
“ขอบคุณนะเรย์จิคุง”
ชิยูกิก้าวไปข้างหน้าและมุ่งหน้าไปยังซุน
“ท่านชิยูกิ…บูโมะ”
ซุนมองชิยูกิด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
“ซุน…ฉันคิดว่าฉันจะใจดีกับคุณนะ แต่…”
ชิยูกิก็มองดูซุนด้วยสีหน้าเศร้าเช่นกัน
ซุนน่าจะเป็นมิโนทอร์ที่อ่อนแอที่สุดในเมืองเขาวงกตแห่งนี้
มิโนทอร์คนอื่นๆ ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นทาส
ชิยูกิตั้งใจจะปฏิบัติต่อเขาอย่างกรุณา
“ซุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำสิ่งนี้ บูโมะ… จะเกิดอะไรขึ้นกับซุน ถ้าท่านชิยูกิหายไป บูโมะ…”
“มันคือ……”
ชิยูกิหมดคำพูด
นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้คิดว่าจะทำอย่างไรกับซุน หลังจากเอาชนะเทพเจ้าแห่งความชั่วร้าย
เมื่อพิจารณาถึงตำแหน่งของซุน ถ้าชิยูกิและคนอื่นๆ หายไป เขาจะถูกมิโนทอร์ตัวอื่นฆ่า
“อืม… ฉันจะพาเธอลงไปที่พื้นกับเรา ฉันมั่นใจว่าเธอทำได้”
ชิยูกิพูดอะไรก็ตามที่อยู่ในใจ
แต่ซุนกลับส่ายหัว
“ไม่มีทางที่ผู้คนจะยอมรับซุนที่กินคน… บูโม่ นั่นคือสิ่งที่บูโมพูด”
“เอิ่ม…”
ชิยูกิตกใจกับคำพูดเหล่านั้น
ซุนเป็นมิโนทอร์ ดังนั้นจึงไม่แปลกสำหรับเขาที่จะกินมนุษย์
ฉันเพิ่งตระหนักถึงความจริงข้อนี้
“ซุนสามารถอยู่ที่นี่ได้เท่านั้น… บูโมะ ถ้าเราไม่ปล่อยให้ท่านชิยูกิและคนอื่นๆ หนีไป บูโมะจะสามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้…”
“ซุน คุณ…”
ชิยูกิเริ่มรู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับมิโนทอร์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ทำให้ฉันนึกถึงตำนานของมิโนทอร์
มิโนทอร์เกิดมาจากภรรยาของกษัตริย์ไมนอสและวัวหนึ่งตัว และถูกกักขังอยู่ในเขาวงกตเพราะนิสัยกินเนื้อคน
ความจริงที่ว่ามิโนทอร์ถือกำเนิดนั้นเป็นอาชญากรรม
เช่นเดียวกับในตำนาน ซุนบอกว่าเขาสามารถอยู่ในเขาวงกตนี้ได้เท่านั้น
นั่นคือสิ่งที่มีคนบอกฉัน
แล้วชิยูกิก็สังเกตเห็น
ซุนไม่ได้คิดจะลักพาตัวยูเรีย
มีคนอยู่ข้างหลังซุน
“แต่… บูโมะไม่อยากให้ท่านชิยูกิต้องทนทุกข์ทรมานกับประสบการณ์เลวร้าย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมท่านชิยูกิ… บูโมะไม่ควรไป ท่านลาวิรุสคือบูโมะที่แข็งแกร่ง บูโม่ไม่เหมาะกับเขา นั่นสินะ ทำไมบูโม่ถึงหนีไป… ….ยังมีเวลาเจอบูโม่!!”
ซุนพูดเน้นๆ
“ขอบคุณนะซุน แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอถ้าเราหนีไป?”
“……”
ซุนไม่ตอบ
เห็นได้ชัดว่าซุนมีสีหน้าสับสน
แม้ว่าเขาจะสับสนแต่เขาก็มาช่วยชิยูกิและคนอื่นๆ
“นอกจากนี้ ฉันต้องช่วยเจ้าหญิงยูเรียด้วย”
เมื่อชิยูกิพูดอย่างนั้น ซุนก็ส่ายหัว
“ไม่จำเป็นต้องช่วยเจ้าหญิงหรอก บูโม่… คนคนนั้นคือท่านลาวิรุส… บุโม่ยยยย!!”
ตอนที่ฉันพยายามจะตอบอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นร่างของชุน ก็ถูกกลืนหายไปในเปลวเพลิง
“ซุน!?!!!”
ชิยูกิรีบวิ่งเข้ามาหาเขาแต่มาไม่ทัน และซุนก็หายตัวไปในเปลวเพลิง
“ซุน…ทำไม…”
ชิยูกิคุกเข่าลงและตักฝุ่นที่กลายเป็นฝุ่นขึ้นมา
ถ้าร่างกายที่ฉันควรจะกลับไปพังทลายลงขนาดนี้ ฉันคงไม่สามารถชุบชีวิตมันขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ได้
“ชิยูกิ…”
“ชิยูกิซัง”
เพื่อนๆมาที่ที่ชิยูกิอยู่
“ฉันต้องให้คนทรยศตาย!!”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านบน มันเป็นเสียงที่ลึก
“ใคร!?”
ชิยูกิเงยหน้าขึ้นมองแต่ไม่เห็นใครเลย
“ลงมาซะผู้กล้าของเรน่า! อย่าหนีไปนะ!!”
เมื่อเสียงข้างบนพูดแบบนั้น ฉันก็ได้ยินไม่ชัด
“ไปกันเถอะชิยูกิ!!”
เรย์จิยื่นมือให้ชิยูกิ
“ครับ…เรย์จิคุง”
ชิยูกิจับมือของเขาและยืนขึ้น
“สบายดีไหม ชิยูกิซัง?”
“ไม่เป็นไร ซาโฮโกะซัง เราไปต่อกันดีกว่า ฉันจะไม่พอใจถ้าฉันปราบเทพชั่วร้ายออกไป”
ชิยูกิกัดริมฝีปากแน่นแล้วเดินไปยังชั้น 13 ที่ซึ่งเทพเจ้าแห่งความชั่วร้ายกำลังรออยู่
Comments