ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary 60 เล่ม 3 ชั้นเชิงถอยหลังที่ไร้เทียมทาน
60 เล่ม 3 ชั้นเชิงถอยหลังที่ไร้เทียมทาน
มันมีศัตรูรวมกันสิบสามลำอยู่ข้างหลังเรา โดยการมีด้านหลังของเรา เปิดเผยกับการยิงจากตั้งแต่เริ่มของการต่อสู้ นั้นไม่ได้สนุกเลยเป็นอย่างน้อย
แต่เรายังมีความได้เปรียบที่ท้วมท้นอยู่ ในแง่ของความจุโล่และอำนาจการยิง เรามีเซลล์ของโล่เป็นกองพร้อมด้วยเหมือนกัน ผมเดาว่า การที่จะเข้าหาโดยใช้กำลัง นานๆครั้งมันไม่ได้แย่มาก
“เเราจะยิงต่อหน้าครั้งนี้ สาวๆ”
“เอาจริงเรอะ?”
“มาก”
ผมรีบส่งแขนกลสี่แขน ที่มันติดตั้งไปด้วยปืนใหญ่เลเซอร์หนัก และปืนใหญ่ลูกซอง ที่ด้านข้างของบล็อกห้องนักบินออกไป ขณะที่ผมขับทรัสต์เตอร์ไปข้างหน้า ถึงสุดขีด
『อะไรวะ? งั้นมึงวิ่งหนีเหรอ? ไอ้ขี้ขลาดเอ้ย!』
『เกี๊ยะฮ่าฮ่า! มึงคิดว่ามึงหนียานสิบสามลำที่ล้อมอยู่ได้อ๋อไงวะ?』
แต่ผมไม่ได้พยายามจะหนีนะ ผมคิดอย่างนั้นจากข้างใน ผมสร้างระยะจากต่อไป แม้ว่าผมพูดว่าเราจะยิงกันซึ่งหน้าก่อนหน้านี้ มันไม่ได้หมายถึงว่าผมจะอยู่กับที่แล้วยิงกัน เพราะทั้งหมด มันจะมีปัญหา ถ้าเราโดนยิงจากทุกทิศทาง
“เราจะวิ่งหนีแบบนี้เหรอ? ยานเรามันเร็วกว่าแน่นอน เราเลยมีโอกาสเยอะที่จะหนีได้ แต่…”
“ไม่มีทางที่เราจะถอนตัว”
“อืม……?”
“เราจะทำนี่แทน”
『เวร ไอ้นั้นมันไวกกว่าที่คา–!?』
ผมให้กฤษณะทำการเลี้ยวที่ความเร็วสูง โดยการยิงทรัสเตอร์รองที่ไว้ควบคุมทิศหันสองเครื่อง ระหว่างที่รักษา ส่งที่สร้างขึ้นก่อนหน้านี้โดยการพุ่งไปข้างหน้า ที่ความเร็วสูงสุุด ผลของมัน กฤษณะ ที่ด้านหลังเปิดเผยกับศัตรูก่อนหน้า ในที่สุดก็หันหน้าใส่ยานโจรสลัดสิบสามลำได้ซึ่งหน้า ระหว่างที่รักษาความเร็วก่อนหน้าไว้
“ยังไงซะ การขับถอยหลังมันราบรื่น”
“แน่นอนว่าแบบนั้น”
กฤษณะยิงเลเซอร์หนักทั้งสี่ กับยานโจรสลัดศัตรุที่ไล่ตามมา ระหว่างที่รักษาระยะโดยใช้ทรัสเตอรร์รองหน้ายาน ยานโจรสลัดส่วนใหญ่แล้วจะเน้นไปที่อำนาจการยิง ดังนั้นพลังโล่มันค่อนข้างที่จะห่วย
ลำแสงสีฟ้าถูกยิงออกไปโดยปืนใหญ่เลเซอร์หนัก เจาะทะลุโล่พลังงานบางๆของยานโจรสลัดศัตรูได้อย่างง่ายๆ เหมือนมันไม่ใช่อะไร นอกจากกระดาษโชจิ ละลายเกราะและทะลุผ่านตัวถัง
『โล่มันถูกเจาะด้วยทีเดียว!? ก๊าาาาาาาาาา!?』
『ม-มิซไซล์! ยิงทุกอย่างใส่มัน!』
ยานศัตรูสีลำระเบิด แต่เก้าที่เหลือยินมิซไซล์ตรวจจับความร้อนใส่เรา มันดูเหมือนพวกมันยิงทุกอย่างที่พวกมันมี เพื่อที่ความตายของสหายจะไม่สูญเปล่าหรือบางอย่างแบบนั้น
มันใส่น้ำตามาที่ตาผม แต่มันไร้ความหมาย
『อ-อะไรวะ–!? มิซไซล์!–? กุ่ว้าาาา!?』
ผมสกัดกั้นมิซไซล์ตรวจจับความร้อนทั้งหมด โดยการยิงปืนใหญ่ลูกซองกระสุนจริง ทำให้สร้างการระเบิดที่เป็นห่วงโซ่ครั้งใหญ่ จากนั้นผมใช้การระเบิดเหล่านั้น เป็นม่านบังตาเพื่อที่จะยิงปืนใหญ่เลเซอร์ โจรสลัดยิงกลับมา โดยใช้ปืนใหญ่เลเซอร์และมัลติแคนน่อนของมัน แต่ มันไม่สามารถที่จะทิ้งแม้แต่รอยขีดข่วนไว้บนกฤษณะได้เลย เนื่องจากโล่เอาต์พุตสูงของเรา
『เหี้ย! เราคิดว่านี่เหยื่ออร่อย แต่เราไปลุกสัตว์ประหลาดกันแล้วว่ะ เราจะหนี ไอ้เวรเอ้ย!』
ผมยิ่งยานอีกสี่ลำตก นั่นทิ้งไว้ให้เหลือห้า ยานคนนำมันสามารถที่จะรอดได้จนถึงตอนนี้ เพราะมันอยู่ข้างหลังตลอด ระหว่างที่คนอื่นเข้ามาสู้หรือไงกัน? ผมครุ่นคิดเรื่องที่ไร้สาระแบบนั้น ระหว่างที่ยิงโจรสลัดที่เหลือ ด้วยเลเซอร์หนัก
『เหี้ย! เหี้ยเอ้ยยยย! กูไม่อยากตาย! กูไม่อยากตาย! กูไม่–』
ยานลำสุดท้ายรับไปเต็มๆทั้งปืนใหญ่สี่กระบอก และระเบิด คนนั้นมันจะพูด ‘เหี้ย’ ซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นนิสัยเลยหรือไงวะ? โอ้ใช่ แน่นอนว่ามันนำผมกลับไปในวันที่ติดเกมเอฟพีเอส มีคนที่พูด ‘เหี้ย’ ตลอดเวลากลับไปตอนนั้นด้วยเหมือนกัน เขาฟังดูเหมือนวิทยุพังเลย
“สถานการณ์เคลียร์ หืม ความต่างในสเปคของเรามันใหญ่เกินไป ดังนั้นนี่มันฝ่ายเดียวจัง”
“ยานนี้มันโกงมากไป ไม่ใช่เอาต์พุตเจเนอเรเตอร์มันแค่ดีจนไร้สาระเหรอ? มันดูเหมือนยานเล็ก แต่เอาต์พุตของเจเนอเรเตอร์และอำนานการยิงมันยานรบใหญ่เลย”
“ชั้นไม่ปฏิเสธว่ามันโกง แต่การขับขี่มันเร็วสุดขีดเกินไปรู้มั้ย”
“ยังไงซะ นั่นก็ถูกด้วย แต่ชั้นเดาว่ามันไม่มากเท่าหงส์นะ”
“ชั้นจะนับถือเธอเป็นเทพธิดา ถ้าเธอมีวันที่ได้เชี่ยวชาญยานแบบนั้น เอลม่า……แต่นั่นมันมากไปสำหรับเราด้วย”
ระหว่างที่คุยสบายๆกับเอลม่า ผมขับกฤษณะไปที่ซากยานโจรสัด เพื่อที่จะทำปฏิบัติการเก็บของ
“พวกเค้าเป็นแบบนี้ตลอด แต่ หนูว่า…….”
มีมิส่งสายตาที่ซับซ้อนให้กับผมและเอลม่าที่ยุ่งกับการคุยใส่ลีลากับกัน ในทำนองเดียวกัน ฟุมุ เธอกังวลใจ ว่าเราไม่แคร์เกี่ยวกับความตายทีเกิดขึ้นก่อนหน้านี้จริงๆเหรอ?
“มีอะไร? น้องสงสัยว่าทำไมเราสงบ แม้ว่าเราฆ่าคนเหรอ?”
“อืม……”
มีมิลังเลที่จะตอบ หลังจากได้ยินคำถามของเอลม่า ผมมั่นใจว่าเธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่เธอกลัวว่าจะทำให้เอลม่าขัดใจเล็กๆกับเธอ เธอเลยเงียบแทน
“รู้มั้ยมีมิ ถ้าหนูกังวลเกี่ยวกับอะไรแบบนั้น มันจะเป็นการวนเวียนที่โหดร้าย พวกนั้น โจรสลัดอวกาศ ที่โจมตีและฆ่าพลเมืองที่บริสุทธิ์ เหมือนพวกเค้าไม่มีอะไร แต่พี่เข้าใจ ว่ามันยากที่จะทำให้สงบใจความรู้สึกตอนแรก แม้ว่าหนูจะเข้าใจตรรกะของมัน”
“มันอย่างที่ฮิโระพูดแหละ ไม่มีความจำเป็น ต้องไปสนใจเสียงกรีดร้องแห่งความตาย ของพวกงี่เง่าแบบนั้น เศษสวะพวกนั้นน่ะ มันเมินการกรีดร้องและการอ้อนวอนของเหยื่อพวกมันตลอด พวกเขาน่ะ เป็นแค่ขนมหวานของพวกมัน ถ้าเอาเรื่องนี้มาพูดน่ะ”
“……ค่ะ”
มีมิตตอบใส่เสียงที่ค่อนข้างจะสลดใจ เก้าอี้ของผมไกลจากเธอไปนิดหน่อย ดังนั้นผมไม่เห็นหน้าของเธอ แต่ผมมั่นใจว่าเธอแสดงสีหน้าหดหู่อยู่ตอนนี้
“ยังไงซะ นี่อาจจะฟังเหมือนไม่อ่อนไหวกับคคนอื่น แต่พี่คิดว่า หนูน่ะเป็นแบบนี้ดีกว่า มีมิ พี่กับเอลม่าเป็นอย่างนี้น่ะ เห็นป่ะ พี่คิดว่าบางคนอย่างมีมิที่มีหัวใจเห็นอกเห็นใจคนอื่น ทำเป็นเสียงของมโนธรรมและเหตุผล ให้ยานนี้ได้บางครั้งบางคราว”
“เฮ้ ชั้นก็มีมโนธรรมด้วยนะรู้มั้ย…? แต่มีมิ น้องไปแสดงความเมตตากับโจรสลัดไม่ได้อย่างแน่นอนน่ะ โอเคมั้ย ถ้าน้อยปล่อยให้ซักคนนึงไป ชีวิตพลเมืองสิบ หรือแม้แต่ถึงร้อย จะเป็นราคาที่ต้องจ่าย”
“……ค่ะ”
หืมความตึงเครียดไม่กลับไปลดลงเลย ผมไม่มั่นใจว่าผมควรจะพูดอะไร เพื่อทำให้อารมณดีขึ้นกันในเวลาแบบนี ขอโทษนะ มีมิ
“พวกมันไม่ได้ดูเหมืนจะมีคาร์โก้มาก”
“ใช่ เราได้แค่อาหารกระป๋อง เหล้า และโลหะหายากจำนวนน้อย มันมีอุปกรณ์อะไรมีค่าพอที่จะเอาไปกับเรามั้ย… โอ้”
ขณะที่ผมควบคุมโดรนเพื่อหาลูท ผมสามารถที่จะเจอบางอย่าง ที่ทำให้ผมถอนหายใจโดยไม่ตั้งใจ
“มีอะไร?”
“ชั้นอาจจะเจอบางอย่างที่มีปัญหาที่นี่น่ะ”
“เอ๋? มันคืออะไร? คริสตัลร้องเพลงอีกเหรอ?”
“ม่ายเลย นี่ ดูดิ”
ผมส่งดาต้าภาพไปให้เทอร์มินัลมีมิและเอลม่า
“นี่มัน…… พอดนอนแช่แข็ง และดูเหมือนมีบางคนอยู่ด้วย”
หลังจากที่ได้เห็นภาพที่ผมส่งไป เอลม่าส่งเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจ
พอดนอนแช่แข็ง พูดอย่างเรียบง่ายมันเป็นพอดไว้สำหรับหนีฉุกเฉิน ที่ปรกติแล้วจะอยู่บนยานโดยสาร มนุษย์ที่เข้าไปข้างใน จะกลายเป็นอยู่ในสภาพถูกระงับการเคลื่อนไหว ภายใต้อุณหภูมิที่ต่ำสุดๆ ระงับกระบวนการสร้างและสลาย ในระดับที่ต่ำสุดขีด ซึ่ง สามารถททำให้พวกเขารอดชีวิตในสรรพยากรที่จำกัด เป็นระยะเวลานาน
สัญญานขอความช่วยเหลือจะถูกตั้งให้ส่งออกมาจากพอด ที่เวลาที่ตั้งไว้ หลังจากที่ดีดตัวออกจากยาน และมันจะเป็นระบบ ที่จะให้คนที่หนี มีโอกาสที่จะได้ถูกกู้มาโดยยานที่ผ่านมา ระหว่างที่ระหว่างที่ถูกเก็บให้มีชีวิตอยู่ ภายใต้สภาพการนอนแช่เย็น พูดถึงแล้ว ในสเตลล่าออนไลน์ มันเป็นไอเท็มที่ใช้เงินจริง แต่ในโลกนี้ มันจะไม่เป็นแบบนั้นแน่ๆ
“มันมีบางคนข้างใน……งั้น ผู้รอดชีวิต?”
“จะเป็นอย่างนั้นถ้าพอดมันไม่เสีย…….และเราปล่อยให้มันลอยไปทั่วไม่ได้ด้วยแบบแบบนี้”
“ใช่ นายพูดถูก”
การเจอพอดแบบนี้ จะถูกบังคับให้ช่วยพวกเขา ภายใต้กฎสากล ถ้ามันได้มีวันถูกพบเขา ว่าคุณไปมองข้ามพอดแบบนั้น มันจะเป็นอาชญากรรมของเมืองหลวง และจะถูกตั้งค่าหัวบนหัวของคุณ ทหารรับจ้างและพ่อค้า ที่จงใจเมินสิ่งนี้ ระหว่างพนันว่าจะไม่มีใครรู้ ส่วนใหญ่จะจบที่ค่าหัวบนหัวทั้งใหญ่ทั้งอ้วน
“ยังไงซะ มันดีกว่าที่จะเก็บมันมาถ้าอย่างนั้น……และมุ่งหน้าไปที่โคโลนี่ที่ใกล้ที่สุดเร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้”
“เรามาที่นี่เพื่อเที่ยววันหยุด และไปเจอบางอย่างที่มีปัญหาทันทีเลย…… แต่ยังไงซะ การถูกโจมตีโดยโจรสลัดมันก็ค่อนข้างโชคร้ายด้วยเหมือนกันนะ”
“อืม ทำไมมันฟังดีเหมือพี่ไม่ค่อยเต็มใจกันเลย พี่ๆสองคน…….?”
หลังจากที่ได้ยินคำถามของมีมิ ตาของผมและเอลม่ามาเจอกัน เก้าอี้นักบินหลัก และเก้าอีนักบินรองมันจะอยู่ใกล้ๆกัน ดังนั้นเราสบตากันแบบนี้ได้
และตอนนี้ เราพยายามจะส่งความรับผิดชอบใส่กัน ว่าใครจะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นให้กับมีมิ ด้วยสายตาของเรา…… โอ้พวก มีมิใจเสียไปแล้วก่อนหน้านี้ ด้วยเรื่องความตายองโจรสลัด ดงนั้นการบอกเหตุผล ที่ว่าทำไมเราไม่เต็มใจกัน ที่จะช่วยพอดนี้มันค่อนข้างที่จะอึดอัด
ในท้ายที่สุด เอลม่ายอมแพ้ก่อน และเริ่มอธิบาย
“เมื่อใช้พอดนอนแช่เย็น มันมีโอกาสดีที่คนข้างใน จะมีช่องว่างในความทรงจำของเขาหรือของเธอ เป็นผลข้างเคียงน่ะ นั้นทำไม ผู้ที่ทำการช่วยจะถูกบังคับให้ดูแลคนในพอดเป็นอาทิตย์นึงหรือประมาณนั้น และเมื่อความทรงจำกลับมา ผู้ทีทำการช่วย ก็เก็บค่าใช้จากที่เกิดขึ้นระหว่างในหนึ่งอาทิตย์นั้นด้วย”
“พูดอีกอย่าง เราทำการเที่ยวตามแผนเราไม่ได้ อย่างน้อยๆก็หนึ่งอาทิตย์ และเราไปล่าโจรสลัดไม่ได้ด้วยเหมือนกัน…….ยังไงซะ นี่มันช่วยคน ดังนั้นพี่เดาว่ามันช่วยไม่ได้”
“เข้าใจแล้ว แต่หนูคิดว่าการช่วยคนเป็นสิ่งดี เพราะทั้งหมด หนูและเอลม่าซังถูกช่วยโดยฮิโระซามะไง”
“……นั่นใช่แล้ว พี่เดาว่า มันรู้สึกเหมือนว่าเราจะถูกลงโทษหรือบางอย่าง โดยการที่มาคิดว่าบางอย่างแบบนี้มันโชคร้าย แต่พี่หวังอยู่นะ ว่ามันไม่มีอะไรผิดกับ ‘ของ’ ข้างในพอดนั้น”
“‘ของ’ ข้างใน หือห์…… แน่นอนเลยว่านั่นทำให้ชั้นคิดสองครั้งว่าจะเปิดพอดนั่นดีมั้ย”
มันจะดีถ้าคนข้างในใช้เหตุผลด้วยได้ หลังจากที่ถูกใส่เข้าไปในนอนแช่แข็ง…… แต่จากเอลม่า มีหลายเคสที่ผู้รอดชีวิตทำตัวค่อนข้างไม่มีเหตุผล
“ไม่ว่าจะแบบนั้น รีบไปที่โคโลนี่เซียร่าไพร์มก่อนเถอะ เพราะยังไงเราก็เก็บลูทเสร็จแล้วด้วย”
“พูดถูก มีมิ ตั้งการนำทางให้เราทีได้โปรด”
“ค่ะ หนูอัพเดทดาต้านำทางตอนนี้”
หลังจากที่ได้เห็นดาตานำทาง เพื่อไปโคโลนี่เซียล่าไพร์มในจอหลัก ข้างในห้องนักบิน ที่แสดงทางใหม่ของเรา
“โยช ไปกันเถอะ เอฟทีแอลไดร์ฟ เริ่มชาร์จ”
“โรเจอร์ ชาร์จ เริ่ม”
และดังนั้น เราได้ยัดพอดนอนแช่เย็นที่มีของที่ไม่รู้จักข้างในห้องคาร์โก้ และมุ่งหน้าไปที่โคโลนี่เซียร่าไพร์ม
ทั้งหมด มันระหว่างที่ไม่สงสัย ไปถึงปัญหาของ ‘ของ’ ลึกลับที่จะนำพามาสู่เรา
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
Comments