ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary 74 เล่ม 3 บูติกและแคตตาล็อก
74 เล่ม 3 บูติกและแคตตาล็อก
จานที่เราถูกเสนอ ดูเหมือนพวกมันมาจากทุกมุม ของมหาสมุทรของดาวเคราะห์รีสอร์ตนี้
มีล็อบสเตอร์ต้ม ที่มีสี่ก้าม หอยย่างเสียบไม้ ปลาย่างเกลือตัวใหญ่คล้ายกับปลากระพง ซาชิมิปลาหลากหลาย จานที่คล้ายกับพิลาฟซีฟู้ด สลัดสาหร่าย……และมากกว่านั้นอีกเยอะแยะเลย และพวกมันทั้งหมดดูค่อนข้างอร่อย
“……”
มีมิแข็งไปเมื่อเธอเห็นจาน รูปลักษณ์ของมันก็น่าตกใจ โดยเฉพาะล็อบสเตอร์สี่ก้าม ที่ถูกแบ่งเป็นสองท่อน
“ฮ-ฮิโระซามะ พวกนี้คือ……”
มีมิน้ำเงินที่ใบหน้า ขณะที่น้องเค้าชี้ไปที่ล็อบสเตอร์
“จานซีฟู้ดพวกนี้แน่นอนว่าดูน่าอร่อยนะ”
“!?”
มันดูเหมือนมีมิรู้สึกเหมือน ‘โดนทรยศ’ หลังจากที่ได้เห็นการตอบสนองของผม และสำสีหน้าช็อก อึน โทษที ในฐานะคนโลกแท้ ผมไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจ หลังจากที่ได้เห็นจานเหล่านี้ ผมเดาว่า มีมิไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตอื่น ที่ถูกทำเป็นอาหาร ยกเว้นที่เป็นสิ่งมีชีวิตเพาะพันธุ์เทียมเหล่านั้น กลับไปที่โรงงานที่เราเคยไป
เพราะทั้งหมด ผู้คนส่วนใหญ่ในมิตินี้ หลักๆแล้วบริโภคอาหารที่ทำจากตลับอาหาร ข้อยกเว้นเดียว คือคนเหล่านั้นที่รวยพอ ที่จะซื้ออาหารธรรมชาติได้
เมื่อผมหันไปหาเอลม่าและคริส พวกเธอสองคนไม่ได้รู้สึกตกอกตกใจโดยจานอาหาร เมื่อเทียบกับมีมิ… หรือแทนที่จะเป็นอย่างนั้น พวกกเธอไม่ได้รู้สึกตกอกตกใจเลยซักนิด คริสน่าเป็นขุนนาง ดังนั้นผมมั่นใจ ว่าอย่างน้อยน้องเค้าก็เคยได้เห็นพวกนี้มาก่อน แต่ผมสงสัยกับเอลม่านี่มันอะไรนี่ดิ? ถ้าเธอไม่ได้รับประสบการณ์การเห็นมันมาก่อน ระหว่างอาชีพทหารรับจ้างที่ยาวนานของเธอ ก็เป็นแค่เหมือนที่ผมสงสัย…… โอ้ ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญ เธอไม่ใช่เด็กอีกแล้ว ผมเลยแน่ใจ ว่าเธอจะบอกสถานการณ์ของเธอกับผม เมื่อเธอรู้สึกจำเป็น
“ถ้าอย่างนั้น เรากินอะไรบนโต๊ะก็ได้ใช่มั้ย?”
“ใช่ค่ะ เราสามารถเสนอการเสิร์ฟแต่ละจานให้ท่านได้ ถ้าท่านต้องการ”
“เราจะขอรบกวนล่ะกันถ้าย่างนั้น ล็อบเตอร์จะไม่มีปัญหามาก แต่เราจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือ จากการแบ่งปลา พวกเราบางคนไม่คุ้นจากการกินมัน และมีก้างปลาให้ระวังอีกด้วย”
“รับทราบ”
หลังจากที่รับรู้คำขอของผม เมดดรอยด์คนหนึ่งเริ่มแบ่งที่เหมือนกระพงย่างเกลือใหญ่ ในจานที่เท่าๆกัน โดยการใช้มีดและส้อม เมดดรอยด์คนอื่น ก็เริ่มแบ่งอาหารจานอื่นลงบนจาก และเสิร์ฟพวกมันมาให้เราแต่ละคน
“ได้เลย กินกันเถอะ แต่ก่อนอื่น ชนแก้ว สาวๆ”
หลังจากจานทุกคนเต็มไปด้วยปลา เราแต่ละคนหยิบแก้วน้ำที่เรากิน ที่เติมเต็มไปด้วยน้ำผลไม้บางอย่าง และจิบ น้ำมันไม่มีแอลกอฮอล์ อย่างที่ผมขอไป และรสชาติเหมือนน้ำองุ่น
ผมเริ่มจากล็อบเตอร์สี่ก้าม ล็อบสเตอร์แต่ละตัว ปกคลุมไปด้วยซอสสีน้ำตาลอ่อน ผมแทงเนื้อล็อบสเตอรร์ที่เปิดออกมาด้วยส้อม และนำมันเข้าไปในปากของผม
“อื้ม…!”
ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะส่งเสียงออกมา เนื่องจากความอร่อยของมัน มันมีผิวสัมผัสที่หนึบๆที่น่าพอใจ แทนที่มันจะเป็นฟูๆ มันหนึบๆแทน หือห์ และซอสมันก็ค่อนข้างที่จะอร่อย และเต็มไปด้วยรสชาติด้วย ผมค่อนข้างจะแน่ใจ ว่าพวกเขา ใช้ที่อยู่ข้างในหัวล็อบสเตอร์ เพื่อที่จะทำซอส มันคู่กันดีจริงๆ กับเนื้อล็อบสเตอร์ และนำความหวานที่เป็นธรรมชาติของมันออกมา
ผมชิมปลากระพง (คล้าย) ย่างเกลือต่อ ผมนำชิ้นหนึ่ง และพามันเข้าปาก รสชาติมันเรียบง่าย เพราะมันแค่ย่างเกลือ แต่มันยังอร่อยมาก รสชาติของเกลือและอูมามิของเนื้อปลา เต้นรำวอลทซ์กันอย่างงดงาม ข้างในปากของผม
“หนูแนะนำให้เทน้ำจิ้มลงบนปลา”
“โฮ่ว…หืม”
ผมตามคำแนะนำของเมดดรอยดและเทน้ำจิ้มลงบนปบา เมื่อผมนำปลาเข้าปาก อโรม่าของความสดและความสดใส ล่องลอยมาหาจมูกของผม
น้ำจิ้มนี่ทำจากบางอย่างที่คล้ายกับซูดาจิ*เหรอ? รสชาติที่ซ่อนมา ของความสด และเปรี้ยว ลบเลือนกลิ่นคาวปลาที่หลงเหลืออยู่ของจานนี้อย่างสมบูรณ์ จานอื่นนั้น ก็ไม่มีอะไร ที่ด้อยไปกว่ายอดสุดของความอร่อย
*TLN:มะนาวญี่ปุ่น
มีมิ ที่ไม่เต็มใจที่จะกินมันตอนแรก ถูกพิชิตโดยรสชาติของพวกกมันอย่างสมบูรณ์ หลังจากที่เธอกินคำแรก ตาของเธอส่องสว่างในความสงสัย ขณะที่เธอเริ่มชิมแต่ละจาน อึน แน่นอนว่าเธอพอใจ เธอไม่คุ้นกับหน้าตาของมัน อาหารที่ดูประหลาดตาทั้งหมดนั้นไม่ได้แย่ แค่เหมือนกับ อะไรเหมือนเ*สฮักเกอร์ที่มีมิและผมชิมกลับไปตอนนั้น
แต่ผมตกใจ ทีจานอาหารทั้งหมดดูพื้นฐานจากมุมมองของผม จริงๆแล้ว ผมคาดไปถึงจานที่ดูแปลก ที่ทำจากตัวอะไรก็ไม่รู้ก่อนหน้า
“เราขอถามว่าอาหารพวกนี้ถูกทำที่ไหนได้มั้ย? และใครทำมัน?”
“ค่ะ อาหารเหล่าที่ ถูกจัดเตรียมมาโดยเครื่องทำอาหารประสิทธิภาพสูง ข้างในฐานเสบียงเส้นศูนย์สูตร จากนั้นพวกมันถูกแพ็ค และส่งขึ้นไปโดยไดรเวอร์มวล และส่งโดยโดรนให้เมดดรอยด์ ที่สแตนบายอยู่บนเกาะค่ะ”
“เข้าใจแล้ว งี้การเก็บวัตถุดิบ การทำ ด้วยกันกับการส่ง ทั้งหมดนั้นอัตโนมัติ หือห์……”
ผมสงสัยว่าระบบนั้นมันราคาเท่าไหน? มันไม่ได้ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากเกินไป… ผมหมายถึง แทนที่จะเตรียมมันที่ฐาน ไม่ใช่ให้เมดดรอยด์ทำอาหาร จะมีเหตุผลมากกว่าเหรอ
แน่นอนว่ามันน่าสับสน โอ้ยังไงซะ
ผมตัดสินใจที่จะหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น และกลับไปกินต่อ หอยเสียบไม้อร่อยสุดยอดไปเลย
—————————————————————
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จ เราพักแปปนึงเพื่อให้อะไรที่เรากินเข้าท้องไปให้สงบลง จากนั้นเรามุ่งหน้าไปที่บูติก และในที่สุดก็ไปช้อปปิ้ง
“อบอุ่นสบายดีจริง”
เรามาที่บริเวณช้อปปิ้ง แต่แทนที่จะเป็นห้าง อะไรที่ทักทายเราเป็นร้านเล็กๆจำนวนมาก ที่เรียงกันอย่างเรียบร้อย มิโระพูดว่ามันเป็นบูติกก่อนหน้านี้ ดังนั้นผมค่อนข้างที่จะคาดหวังให้มันเป็นร้านสดใสหลากสีสันที่ดิบๆมากกว่านี้
“ยังไงซะ บางทีมันเพราะระบบที่ใช้งานที่นี่? เพราะของส่งได้เร็วผ่านไดรเวอร์มวลและโดรน ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บไว้ในร้านเองมาก”
“เข้าใจแล้ว นั่นมีเหตุผลนะ”
เราเข้าสู่ร้านใกล้ๆ เห็นได้ชัดว่า ที่คือที่เรียกกันว่าบูติก มีเทอร์มินัลทรงกลมเหมมือนมิโระดูร้านอยู่ มีหุ่นโชว์เสื้อผ้าหลากหลาย ใส่ตัวอย่างของเสื้อผ้าในร้าน วางอยู่เป็นที่ๆข้างใน
โอ้ เดี๋ยว พวกนั้นมันไม่ใช่หุ่นที่เป็นกายภาพ พวกมันเป็นโฮโลแกรม พวกมันเปลี่ยนท่าโพส พร้อมกันกับเสื้อที่แสดงอยู่ บางคครั้งบางคราว
“ยินดีต้อนรับค่ะ เรามีตัวเลือกมากมา ที่เป็นแม่แบบดีไซน์ที่มีคุณภาพ จากดีไซเนอร์มีชื่อเสียงหลากหลาย พร้อมอยู่ที่นี่ ดังนั้นได้โปรด ตามสบายเลยนะคะ”
“แม่แบบดีไซน์…”
“ใช่ค่ะ เราผลิตแม่แบบดีไซน์ ที่ถูกผลิตโดยดีไซเนอร์ที่เป็นที่รู้จัก และเสื้อผ้าประกอบ ที่ทอมาตามรสนิยมของแต่ละบุคคล เมื่อท่านสั่ง ราจะส่งของนั้น ตรงไปที่ที่อยู่ของท่าน ภายในสามสิบนาทีค่ะ”
“……พูดอีกอย่าง เมื่อเราสั่ง เธอจะทอเสื้อผ้า ขึ้นอยู่กับรสนิยมของเรา และขนาดร่ากายของแต่ละคน และทำพวกมันตรงนั้น และส่งสินค้าที่เสร็จแล้ว ตรงมาที่ที่พักของเรา ถูกต้องมั้ย?”
“ค่ะ นั่นถูกต้อง”
ผมไร้คำพูดจริงๆ ดังนั้นผมพนันว่านี่ก็ใช้ระบบไดรเวอร์มวลด้วย แต่มันจะโอเคจริงๆเหรอ? ผมหมายถึง นั่นมันอ้อมค้อมมากเลย
“มันใช่นั้นโอเคเรอะไง? ค’ม่อนคริส เลือกเสื้อผ้ากัน”
“ได้ แตเราลองเสื้อผ้าเองตรงๆไม่ได้ ใช่มั้ย?”
“ค่ะ ได้โปรดไปที่บริเวณนั้น เพื่อทำการสแกนทั่วทั้งร่างกาย เมื่อเรามีดาต้าของสแกนแล้ว เราจะลองดีไซน์ โดยการสใช้เครื่องฉายโฮโลแกรมค่ะ”
“เข้าใจละ ไปสแกนกันเถอะ ทุกคน!”
“ฟุฟุ น้องไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก มีมิ”
เหล่าคุณๆผู้หญิง เข้าไปบริเวณสแกนลึกเข้าไปในร้าน ระหว่างที่คุยและหัวเราะคิกคัก ในท่าทางที่มีชีวิตชีวา
“บริเวณของผู้ชายอยู่ไหนล่ะ?”
“มันตรงนั้นที่ฝั่งตรงข้ามร้านค่ะ เซอร์”
“ชั้นจะไปละถ้างั้น ตรงนั้น ใช่มะ?”
“ค่ะ”
ผมปล่อยให้สาวๆทำอะไรของพวกเธอๆไป และไปที่ร้านอื่น ที่เน้นเสื้อผ้าผู้ชาย ผมเข้าไปในร้าน สู่บริเวณสแกน และทำการสแกนทั้งตัว
“ชั้นนจะซื้อชุดว่ายน้ำก่อน”
“แน่นอนค่ะ ชุดนี้ดูเป็นยังไงคะ?
หลังจากที่สแกนเสร็จ มิโระลอยมาหาผม ระหว่างที่หัวโยกขึ้นลง มอบการแนะนำบางชิ้น
“เอ๋ ม่ายอ่ะ กางเกงในว่ายน้ำพวกนี้มันดูรัดและอึดอัด แนะนำอะไรปรกติได้มั้ย ปรกติน่ะ โอเค๊”
“เข้าใจแล้ว ท่านได้พาสตรีมาสามท่าน ดังนั้นฉันวิเคราะห์ว่าท่านชอบแบบนี้มากกว่า ฉันจะปรับปรุงดาด้าของลูกค้าตามข้อมูลที่ได้ค่ะ”
“และอะไรที่ทำให้คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นล่ะ!?”
ผมสแกนผ่านโฮโลแกรม ที่แสดงชุดว่ายน้ำชาย การเกงเล่นเซิร์ฟจะจะเพอร์เฟกต์ แต่ควรจะเอาดีไซน์และสีไหนดีล่ะ? ผมไม่อยากจะดูฉูดฉาดมากเกินไป ผมจะแค่เลือกเร็วๆ ยังไงมันก็ไม่มีจุดหมายที่จะที่จะหมกมุ่นอยู่กับชุดว่ายน้ำชาย
“เลือกเสร็จแล้วหรือคะ?”
“ใช่ ชั้นไม่ได้เลือกมาก เมื่อมันเป็นเรื่องเสื้อผ้าน่ะ”
ยังไงปรกติผมก็ใส่เสื้อผ้าทหารรับจ้าง และผมมีเสื้อผ้าคล้ายๆกันอยู่จำนวนหนึ่งบนกฤษณะ ผมจึงไม่คิดว่าผมต้องซื้อใหม่มากขนาดนั้นไม่ว่ายังไง ผมหมายถึง เสื้อผ้าปรกติของผม มันจะผ่านได้ ว่ามันเป็นเสื้อผ้าธรรมดา ถ้าผมเอาแจ็คเก็ตออก และพวกมันไม่แสดงสัญญานว่าจะยืด แม้ว่าหลังจากที่ซักพวกมันหลายครัง พวกมันจึงดูค่อนข้างที่จะใหม่ ยังไงซะ ผมเดาว่ายังผมก็จะซื้อกางเกงในใหม่ หืม และบางทีซื้อเสื้อฮาวายซักตัวสองตัวด้วย ผมหมายถึง เพราะทั้งหมดเราอยู่บนเกาะรีสอร์ตนี่
“ชั้นจะเอากางเกงในนี้และ……”
ขณะที่ผมยุ่งกับการเลือกเสื้อผ้า สาวๆเข้าร้านผู้ชายด้วยเหตุผลบางอย่าง
“เอ๋? ม-มีอะไร?”
ผมตกใจโดยกการมาถึงกระทันหันของพวกเธอ เมื่อเธอเห็นหน้าที่สับสนของผม เอลม่าทำรอยยิ้มที่ซุกซน
“เราคิดว่าจะแต่งตัวนายน่ะ เห็นมะ”
“ชั้นเหรอ…? อะไรแบบนั้นมันน่าสนใจจริงๆเหรอ?”
จากใจผมงงๆ ผมแค่จินตนาการไม่ได้ ว่าอะไรที่มันน่าสนุก เกี่ยวกับการเปลี่ยนผู้ชายเป็นตุ๊กตาแต่งตัว หรือแทนที่จะแบบน้น พวกเธอแค่ทำมันผ่านจอโฮโลแกรมไม่ได้เหรอ?
“หนูมั่นใจว่ามันจะสนุก! ชั้นหมายถึง สนุกมากๆ มากๆ เลยล่ะ!”
“หนูก็มีความเห็นเดียวกันด้วย”
“อ-โอเค เข้าใจแล้ว”
ผมพยักหน้าอย่างไม่ตั้งใจ หลังจากที่เห็นมิมีที่เต็มไปด้วยอารมณ์ และคริสที่ยิ้มอย่างอ่านโยน ความตื่นเต้นของมีมิ ค่อนข้างมีแรงกระแทกใจ แต่หน้าตาที่อ่อนโยนของคริส มีความรู้สึกบีบบังคับที่ข้นแปลกๆอยู่กับมัน…… แรงกดดันนี่มันอะไรกันวะ!?
“อ-เอาเลยแล้วเล่นกับจอโฮโลแกรม แต่การมาแต่งตัวพี่เลยเป็นอีกเรื่องนึงนะ โอเคมั้ย?”
ผมพยายามจะยื่นคำขาดเข้าไป ระหว่างที่ค่อนข้างจะตกลงกับคำขอของพวกเธอ ผมมีความรู้สึกว่า สิ่งต่างๆจะควบคุมไม่ได้ ถ้าอย่างน้อยผมไม่ทำเท่านี้
“เอ๋? ปฏิเสธ เราจะใส่เสื้อผ้าอย่างถูกต้อง”
“ฮิโระซามะ หนูก็อยากจะให้เสื้อผ้าพี่เป็นของขวัญด้วย รู้ป่าว”
“หนูก็อยากที่จะแสดงความขอบคุณ ที่พี่ช่วยชีวิตหนูไว้ หนูไม่ถือถ้าส่งบิลราคาทั้งหมดไปให้ปู่ด้วย เพราะทั้งหมดมันจำเป็น”
ผมเข้าใจเอลม่าและมีมิ แต่คริสด้วยเหรอ? โอเคจริงๆกับเรื่อนั้นเหรอ? พี่ไม่รับผิดชอบถ้าปู่น้องโกรธนะ โอเคป่าว? และแค่ยังไงกันที่ว่ามันสำคัญ? สำคัญยังไง? ผมค่อนข้างที่จะกลัวแล้วตอนนี้
“ด-ได้เลย พี่เข้าใจ แต่แค่คนละชุดนะ โอเคมั้ย?”
“ถ้าอย่างนั้น เสื้อและกางเกงอย่างละตัวต่อคน ถูกต้องมั้ย?”
“ช-ใช่”
แค่อะไรที่น้องมีแผนจะให้พี่ใส่กัน คริสจัง? พวกเธอสามคนเริ่มจะเล่นกับจอโฮโลแกรม และเลือกเสื้อผ้าให้ผมใส่ ผมเดายังไม่ได้เลย ว่าเอลมม่ามีแผนจะให้ผมใส่อะไร แต่มันดูเหมืือนเธอลองหลายอย่างเลย
ขณะที่สำหรับมีมิ เธอเลือกเสื้อผ้าที่ดูชมพู ประเภทที่มีเข็มขัดหนัง และกระดุม และเปิดเผยเนื้อเยอะ เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! นั่นมันอะไรกันวะเสื้อหัวกระโหลกนั่นน่ะ?
ขณะที่สำหรับคริส…. ผมอธิบายมันยังไงดี? เหมือนขุนนาง มันมีเสื้อที่เนี้ยบ เสื้อกั๊ก กางเกงขายาวและเนคไท และมีเสื้อโค้ทโค้ต มันค่อนข้างที่จะดูเป็นทางการ แต่ยังมีความรู้สึกไซไฟอยู่กับมัน
ผมช้อปปิ้งของผมเสร็จไปซักพักแล้ว และยืนอยู่ที่มุม ระหว่างที่รอสาวๆ ผมไม่ได้พยายามที่จะเข้าหาพวกเธอ เพราะผมค่อนข้างที่จะชัวรว่าผมจะคัดค้านการเลือกเสื้อผ้าของพวกเธอ กับการตัดสินใจที่ดีกว่า และทำให้พวกเธอโกรธระหว่างนั้น ใช่ นั่นน่าจะเป็นที่มันจะจบ ผมแค่ต้องรออย่างใจเย็น และพร้อมใจ
โอ้ใช่ ถ้ามาดุแคตตาล็อกของโอเรียนท์คอเปอเรชั่นล่ะ ระหว่างเวลานั้น ผมนั่งที่เก้าอี้ไม้ยาวข้างในร้าน และนำเทอร์มินัลพกพาออกมา และตรวจแคตตาล็อกออนไลน์ที่มิโระส่งให้ผม
“มันค่อนข้างที่จะถูกอย่างคาดไม่ถึง… หรือไม่กันนะ”
“โมเดลของเมดดรอยด์ที่บริการเราก่อนหน้าในที่พัก ราคา 75,000 อีเนล ถ้าในเยนญี่ปุ่น นั่นจะเป็น 7,500.00 อีเนนล ดังนั้นมันจะราคาเท่ากับรถหรูทั่วไป หือห…? หรือบางที่จะเทียบมันกับราคาอุปกรณ์ยานในมิตินี้ดีล่ะ
เลซซี่ตรงนี้ พวกเธอมีความสามารถทางกายภาพ เท่ากับมนุษย์ทั่วไปของคุณ ถ้าพวกเธอถูกโปรแกรมสำหรับทำหน้าที่บนยานต่อสู้ พวกเธอทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันที่มีประสิทธิภาพด้วยเหมือนกัน มีออพชั้นโปรแกรมที่เลือกได้อยู่มาก มีโปรแกรมฟังกชันเบสิค โปรแกรมเชี่ยวชาญการบริการ โปรแกรมต่อสู้และป้องกัน โปรแกรมเลขาส่วนตัว และโปรแกรมโอเปอร์เรเตอร์ยาน
คุณปรับแต่งรูปทรงและหน้าได้ถึงจุดๆหนึ่ง แต่พวกเธอลงไปถึงความสูงที่เกินจุดๆหนึ่งไม่ไม้ ยังไงซะ ยังไงก็ไม่มีจุดหมายในการทำให้พวกเธอตัวเล็กมากเกินไป แล้วก็ยังมีออพชั่นที่ขอสเปคโดยรวมที่สูงกว่าได้ แตคุณต้องจ่ายเงินอีกไปมากว่ามากสำหรับการนั้น พวกเธอทำให้กล้ามเนื้อเทียมแข็งแรงขึ้นได้้ เพื่อที่จะทำให้พวเธอกลายเป็นเมดต่อสู้สเปคสูงด้วยเหมือนกัน พวกเธอถูกติดตั้งไปด้วยสมองโพซิตรอนประสิทธิภาพสูง ที่สามารถโปรแกรมเพิ่มเพิ่ม 『อารมณ์』 ได้อย่างกว้างดี เพราะมัน
แอนดรรอยด์ที่มีอารมณ์เหมือนมนุษย์ถูกสร้างเพื่อบริการมาสเตอร์มนุษย์เหรอ? ตอนี้นั่นเป็นประเด็นที่เป็นที่ถกเถียงกันแล้วสินั่น ยังไงก็จากที่ที่ผมมาน่ะนะ ผมสงสัยว่าพวกเขาคิดถึงความคิดแบบนั้้นในมิตินี้มมั้ย? ถ้าพวกเขาคิด พวกเขาคิดคิดถึงมันยังไง ไม่ว่ายังไง?
เอ๋? อย่าคิดเกี่ยวกับ.เรื่องที่ไม่สำคัญ และอธิบายต่อเซ่ คุณพูด? ฮ่าฮ่าฮ่า มนัดูเหมือนพวกคุณทุกคน เป็นคนของวัฒนธรรมด้วยเหมือนกัน นอกจากขนาดหน้าอก มันมีออพชั่นที่ฟังดูบ้ากว่านั้นมากเขียนอยู่ที่นี่ คุณก็ปรับนิสัยพวกเธอได้อย่างอิสระด้วย เอ่อ มันดูเหมือนมนค่อนข้างจะมีอะไรน่ากลัวอยู่ด้วย นี่… นี่มันแค่บาปหนาเกินไป…!
พวก แน่นอนเลยว่านี่มันดูน่าสนใจ ยังไงผมก็ไม่มีแผนที่จะซื้อมันซักตัวนะ
หลังจากที่ดูแคตตาล็อก มันดูเหมือนมีการเน้นมากมาย ว่าคุณจะสามารถสร้างเมดดรอยด์ที่สมบูรณ์แบบด้วยตัวคุณเอง แต่ยังไงผมก็ไม่คิดว่าจะที่ในยานผมให้เมดดรอย์ ยังไงผมก็มีทั้งโอเปอร์เรเตอร์ยานที่น่ารัก และรองนักบินที่พึ่งพาได้
ผมอ่านแคตตาล็อกเมดดรอยด์ต่อไป จากมุมหนึ่งสู่มุมหนึ่ง และสนุกสนานกับการเลือกเวอร์ชั่นของ 『อัลติเมท』 ซุเปอร์เมดดรอยด์
ผมไม่คิดจริงๆว่าเราต้องการซักคน แต่ผมแค่ดูไม่ว่ายังไง เฮ้ ผมเป็นคนเลือดร้อนด้วย โอเคมั้ย? ผมมั่นใจว่าคุณเข้าใจ
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1558/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
Comments