ตอนที่ 2181 ไอคิว 220

 เสี่ยวเป่าเขย่งปลาเท้ายื่นอุ้งมืออ้วน ๆไปยังท้องน้อยของเหมยเหมย ลูบแผ่วเบาพร้อมแย้มยิ้มด้วยความดีใจ ดวงตาลุกวาวสุกใส

ในท้องน้อย ๆของคุณน้ามีเด็กตัวน้อย ๆอยู่ วันข้างหน้าจะมาเล่นเป็นเพื่อนเขาได้แล้ว

เหมยเหมยเห็นท่าทางของเสี่ยวเป่าคล้ายกับรับรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ แต่อีกมุมก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก หรือเสี่ยวเป่าจะมีตาทิพย์มองทะลุได้กันนะ?

“เสี่ยวเป่า หนูกำลังลูบอะไรอยู่เหรอ?” เหมยเหมยถามเสียงอ่อนโยน

“แอ๊ะแอ่…” เสี่ยวเป่ายังพูดไม่ได้ ได้แต่ตบหน้าท้องของเหมยเหมยอย่างแผ่วเบา น้ำลายใส ๆหยดลงมาอีกหนึ่งหยด เขาฉีกยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันน้ำนมขาว ๆซี่เล็ก

“หนูอยากให้เด็กน้อยในท้องออกมาเล่นด้วยกันใช่ใหม?” เหมยเหมยหยั่งเชิงถาม

“อือ!”

เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับ แต่ทันใดนั้นกลับส่ายหน้าแล้วล้วงหยิบคุกกี้ที่ก่อนหน้านี้ซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาวางลงบนท้องน้อยของเหมยเหมย เหมยเหมยเห็นดังนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที

เจ้าตัวเล็กอยากจะให้เด็กน้อยในท้องกินคุกกี้ จะได้รีบ ๆโตแล้วออกมาเล่นเป็นเพื่อนเขาไง!

ความอบอุ่นไหลวาบเข้ามาในหัวใจ เธอจึงอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาหอมฟอดใหญ่ ทำไมถึงเรียกให้คนเอ็นดูได้ขนาดนี้นะ!

“เสี่ยวเป่าไม่ต้องใจร้อนนะ อีกแค่เก้าเดือน น้องชายหรือไม่ก็น้องสาวก็จะออกมาเล่นกับหนูได้แล้ว ต่อไปนี้หนูจะเป็นพี่ใหญ่แล้วนะ!” เหมยเหมยกระซิบข้างหูเสี่ยวเป่า แต่เธอไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวเล็กจะเข้าใจหรือเปล่า

แต่เธอรู้สึกว่าเสี่ยวเป่าต้องเข้าใจแน่ ๆ และเป็นอย่างที่คิดเพราะหลังจากที่เสี่ยวเป่าฟังคำพูดของเธอจบก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ดวงหน้าน้อย ๆเต็มไปด้วยความจริงจัง

เขาจะเป็นพี่ใหญ่แล้วนะ!

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะต้องกินข้าวกับเนื้อให้เยอะขึ้น เขาจะปกป้องเด็กน้อยในท้องของคุณน้าและไม่ยอมให้คนอื่นมารังแกเขา(เธอ)!

“เสี่ยวเป่าฉลาดจัง ทำไมหนูถึงได้ฉลาดขนาดนี้นะ…รักหนูที่สุดเลย!”

เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มอ้วน ๆของเจ้าตัวเล็ก

ระดับไอคิวของเสี่ยวเป่าต้องทะลุปรอทแน่ ๆ เป็นแค่เด็กวัยสองขวบแต่กลับเข้าใจคำพูดมากมายขนาดนี้ นับว่าน่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ!

“พวกนายได้พาเสี่ยวเป่าไปทดสอบไอคิวบ้างหรือยัง? ฉันรู้สึกว่าไอคิวของเสี่ยวเป่าต้องสูงมากแน่ ๆ แถมเขายังมีพรสวรรค์ด้านศิลปะด้วย อย่าให้เสียของเชียวล่ะ!” เหมยเหมยเอ่ยเตือน

รอยยิ้มบนใบหน้าของเหมยซูหานเลือนหายไปในทันที ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คิดปิดบังเธอจึงพูดขึ้นว่า “หนิงเฉินเซวียนเคยหาคนมาทดสอบเสี่ยวเป่าแล้ว ไอคิวสูงจริง ๆนั่นแหละ”

“เท่าไรเหรอ?”

“220” สีหน้าของเหมยซูหานดูระอาเล็กน้อย

เหมยเหมยตกใจเป็นอย่างมาก น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเหมือนกับถูกบีบคอไว้ เธอร้องเสียงหลง “220 ? ผิดพลาดไปหรือเปล่า?”

จะมีคนที่ไอคิวสูงขนาดนี้ได้อย่างไร?

ขนาดเธอยังมีไอคิวแค่ 90 เอง เพิ่งจะพ้นระดับเด็กพิการทางสมองมาหน่อยหนึ่ง แทบจะไม่ถึงระดับสติปัญญาของคนทั่วไปเลยด้วยซ้ำแต่เธอรู้สึกว่าใช้ได้แล้ว ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโง่ไปกว่าคนอื่นเลย ฉลาดจะตายไป

เหยียนหมิงซุ่นระดับไอคิว 140 ซึ่งอยู่ในเกณฑ์อัจฉริยะ

เหมยเหมยคิดว่าการทดสอบนี้ค่อนข้างแม่นยำ ระดับไอคิวของเหยียนหมิงซุ่นทะลุปรอทจริง ๆ ตอนนั้นเขาแค่เรียนพอผ่าน ๆยังสามารถรักษาผลการเรียนให้อยู่ในสามอันดับแรกของระดับชั้นได้เลย!

แม้แต่เทคโนโลยีขั้นสูงในตอนนี้ เช่นภาษาคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีที่เกิดขึ้นใหม่อย่างเช่นการแฮ็ก เหยียนหมิงซุ่นไม่มีพื้นฐานเลยแม้แต่น้อย แต่ภายใต้คำชี้แนะของผู้อื่นเพียงเล็กน้อยบวกกับการอ่านและศึกษาด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาแทบจะเป็นแฮ็กเกอร์ที่เก่งกาจคนหนึ่งได้อยู่แล้ว แม้ว่าจะไม่เก่งเท่ากับแฮ็กเกอร์ชั้นนำอย่างลี่เมิ่งเฉิน แต่ก็ถือว่าเขาติดอันดับในระดับสากลได้แล้ว

ไอคิว 140 ยังเก่งขนาดนี้ ไอคิว 220 นี่ไม่ใช่บุตรของพระเจ้าเลยหรือ?

นี่ยังเป็นสมองของคนอยู่อีกหรือเปล่านะ?

เหมยเหมยเหลือบมองเสี่ยวเป่าที่กำลังจดจ่อเล่นอยู่กับต้าโฉ่ว เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าตัวเล็กจะมีไอคิวที่ทำลายกฎธรรมชาติถึง 220 ขนาดนี้!

เท่าที่เธอรู้มาแม้แต่ไอน์สไตน์ยังมีไอคิวสูงแค่ 160 เอง!

………………………………………….

ตอนที่ 2182 ไอคิวสูงไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป

 เหมยซูหานยิ้มเจื่อนพลางส่ายหน้า “ไม่ผิดหรอก หนิงเฉินเซวียนหาผู้เชี่ยวชาญมาทดสอบเสี่ยวเป่าตั้งสามทีมแต่ผลลัพธ์ไม่ค่อยต่างกันเท่าไรเลย ไอคิวของเสี่ยวเป่าสูงมากจริงๆ ”

หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องนี้จากเฮ่อเหลียนเช่อ เขาเองก็เหมือนเหมยเหมย ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยสักนิด

ถ้าหากเลือกได้เขาอยากให้เสี่ยวเป่ามีไอคิวเหมือนคนธรรมดาทั่วไปก็พอ มีชีวิตที่เรียบง่ายไร้กังวลไปตลอดชีวิตและอยู่รอดปลอดภัย!

“เสี่ยวเป่าไอคิวสูงไม่ใช่เรื่องดีเหรอ? ทำไมนายไม่ดีใจเลยล่ะ?” เหมยยเหมยรู้สึกแปลกใจ

ไอคิวสูงขนาดนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะกลายเป็นคนเก่งของสายงานนั้น ๆได้ เช่นคนที่มีชื่อเสียงที่สุดอย่างดาวินชีที่มีไอคิวสูงถึง 230 ดังนั้นปรมาจารย์ผู้นี้จึงรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องและไม่มีอะไรที่เขาไม่ชำนาญเลย

วาดภาพจนกลายเป็นเป็นจิตรกรชื่อดังในยุคสมัยหนึ่ง วาดรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนแบบง่าย ๆยังกลายเป็นหนึ่งในภาพวาดที่แพงที่สุดในโลกเลย และปรมาจารย์ท่านนี้ก็ยังเป็นนักดนตรี สถาปนิก นักคณิตศาสตร์ นักเขียน นักดาราศาสตร์ นักประดิษฐ์ ประติมากร นักธรณีวิทยา นักฟิสิกส์…

เกรงว่าสิ่งที่ปรมาจารย์ท่านนี้ทำได้แม้แต่ตัวเขาเองก็คงนับไม่หมด และเขายังเป็นผู้โดดเด่นในทุก ๆสายงาน คนธรรมดายากจนมาทั้งชีวิตยังยากที่จะกลายเป็นคนฉลาดรอบรู้ในสายงานหนึ่งได้ แต่สำหรับดาวินชีคงไม่ใช่ เรียนอะไรก็เก่งไปเสียหมด ยกเว้นก็แต่สิ่งที่เขาไม่อยากเรียนรู้ นอกนั้นไม่มีอะไรที่เขาเรียนรู้แล้วไม่ชำนาญเลยสักอย่าง

พระเจ้าสร้างเขาขึ้นมาเพื่อพิสูจน์ว่ามนุษย์เรานั้นโง่เขลามากเพียงใด!

นี่คือชีวิตเหนือกฎธรรมชาติของยอดมนุษย์ที่มีไอคิว 230

เสี่ยวเป่าแม้จะไอคิวต่ำกว่ามนุษย์คนนี้ไปแค่สิบ แต่นี่ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว เกรงว่าบนโลกนี้จะมียอดมนุษย์ที่ไอคิวเกิน 200 อยู่เพียงแค่ไม่กี่คนละมั้ง?

ลี่เมิ่งเฉินก็อาจจะนับเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ชายคนนี้อาจปะทะกับดาวินชีได้สักตั้ง เรียนรู้ตั้งหลายอย่างแต่กลับชำนาญไปเสียหมด เพียงแค่ขี้เกียจไปหน่อยเท่านั้น

ยอดอัจฉริยะไอคิวสูงที่ไม่มีใครเทียมได้แถมยังใช้ชีวิตได้มีสีสันกว่าคนทั่วไปตั้งมาก ทำไมเหมยซูหานถึงไม่ดีใจเลยล่ะ?

“พอหนิงเฉินเซวียนรู้ว่าเสี่ยวเป่าไอคิวสูง เขาก็ดีใจมากจึงบอกว่าจะมุ่งปลูกฝังเลี้ยงดูเสี่ยวเป่าเอง” เหมยซูหานอธิบายถึงเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ดีใจออกมา

ต่อให้เมื่อก่อนเขาจะไม่รู้ว่าหนิงเฉินเซวียนมีความทะเยอทะยานอยากเป็นฮ่องเต้ เขาก็ไม่อยากให้เสี่ยวเป่าไปอยู่ร่วมกับคนพรรค์นั้นอยู่ดี เขาไม่อยากแยกห่างจากเสี่ยวเป่าแม้แต่วันเดียว ครั้งก่อนที่เสี่ยวเป่าถูกหนิงเฉินเซวียนเอาตัวไป สัปดาห์นั้นทั้งสัปดาห์เขาเหมือนคนถูกสูบวิญญาณ ไม่อยากอาหาร นอนไม่หลับ แค่รู้สึกว่าชีวิตขาดพลังชีวิตที่ยิ่งใหญ่และรู้สึกเบื่อหน่ายไร้สีสัน ดังนั้นเขาจึงอยากให้เสี่ยวเป่ามีคุณสมบัติปานกลาง แบบนี้หนิงเฉินเซวียนถึงจะให้ความสนใจต่อเสี่ยวเป่าน้อยลง ไม่แน่เขาอาจจะไม่คิดเอาตัวเสี่ยวเป่าไปเลี้ยงเองก็ได้

เหมยเหมยเองก็นึกถึงเรื่องนี้ได้เช่นกัน ยิ่งเสี่ยวเป่ามีคุณสมบัติดีมากเท่าไรความทะเยอทะยานของหนิงเฉินเซวียนก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ตาแก่บ้านี่มีแต่จะนำพาหายนะมาสู่เสี่ยวเป่า ทางที่ดีควรอยู่ให้ห่างจากเสี่ยวเป่าจะดีกว่า

“ครั้งก่อนเสี่ยวเป่าไม่ได้อาละวาดหนิงเฉินเซวียนจนฟ้าถล่มดินทลายเหรอ? หนิงเฉินเซวียนยังกล้าเอาตัวไปอีกเหรอ?”

“เขาให้คนมารับตั้งหลายครั้งแต่ก็ล้วนถูกอาเช่อไล่ตะเพิดกลับไป ฉันกลัวว่าอีกไม่กี่วันตาแก่บ้านั่นจะมาที่นี่ด้วยตัวเองน่ะสิ” เหมยซูหานมุ่นคิ้ว แสดงสีหน้าเป็นกังวล

หากเป็นไปได้เขาอยากจะพาเสี่ยวเป่าไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากความวุ่นวายในเมืองหลวง ใช้ชีวิตที่มีความสุขแบบสามัญชนคนธรรมดา

เหมยเหมยเองก็เป็นกังวล ทำไมตาแก่บ้านี่ไม่ตาย ๆไปเสียทีนะ?

ตายไปแผ่นดินคงจะสงบสุขขึ้นเยอะเลย!

เธออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นแล้วกำชับว่า “เสี่ยวเป่า ถ้าตาแก่ชั่วนั่นมารับหนูกลับไปอีก หนูต้องทำเหมือนครั้งก่อนนะ ปล่อยม้าพวกนั้นออกมาให้หมด ก่อเรื่องให้เขารำคาญตายไป หนูก็จะได้กลับบ้านแล้ว!”

เสี่ยวเป่าเบิกตากว้างคล้ายกับฟังเข้าใจและไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจหรือเปล่า แต่ว่า…

มือนุ่มนิ่มลูบใบหน้าเหมยเหมยแผ่วเบา จู่ ๆเสี่ยวเป่าก็ส่งยิ้มให้เธอราวกับกำลังบอกให้เธอวางใจได้

เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอนี่โง่จริง ๆ ต่อให้เสี่ยวเป่าไอคิว 220 แต่ก็ยังเป็นทารกวัยสองขวบ เขาจะเข้าใจอะไรได้เล่า?

เสี่ยวเป่า ‘…ที่คุณน้าพูดมาผมเข้าใจหมดแหละ คุณน้าโง่จัง เขาไม่ได้กลัวตาแก่บ้านั่นเลยสักนิด!’

…………………………………………………………