ตอนที่ 2187 หาเมียด้วยตัวเอง

จังหวะที่เหมยเหมยเข้ามาก็เห็นบรรยากาศที่แสนคึกคักนี้แล้ว โฉ่วโฉ่วกระโดดโลดเต้นอยู่ในคอกม้าอย่างอารมณ์ดี ซ้ำยังใช้ร่างชนประตูอยู่หลายหน แล้วตัวที่ดูกระปรี้กระเปร่าเช่นกันก็คือม้าเซ็กเธาว์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มันชนประตูพลางส่งเสียงร้องไปพร้อมกับโฉ่วโฉ่ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เหมยเหมยตกตะลึง

“โฉ่วโฉ่ว ไม่เอาสิ เป็นเด็กดีนะ ถ้าแข่งเสร็จแล้วฉันจะเอาของอร่อย ๆมาให้กินนะ!” เหมยเหมยเข้าใจว่าโฉ่วโฉ่วไม่อยากถูกขังจึงลูบขนมันอย่างแผ่วเบาเพื่อหวังให้มันสงบลง

แต่โฉ่วโฉ่วกลับยิ่งฮึกเหิม ใช้หัวดันมือเหมยเหมยอยู่บ่อยครั้ง “นายหญิงรีบเปิดประตูที ผมหาเมียเจอแล้ว…”

เหมยเหมยมีหรือที่จะเข้าใจคำพูดของมัน คิดไปว่าโฉ่วโฉ่วอยากกินยาอมจึงหยิบออกมาหลายเม็ดแล้วป้อนมัน แต่ครั้งนี้โฉ่วโฉ่วไม่ได้กลืนลงไปทีเดียวหมดเหมือนแต่ก่อน มันกินไปแค่ครึ่งเดียว ส่วนที่เหลือทิ้งไว้ในอุ้งมือของเหมยเหมย

“นายหญิงเอาพวกนี้ให้เมียผมกินสิ!”

โฉ่วโฉ่วแลบลิ้นเลียอุ้งมือเหมยเหมย ส่งเสียงร้องอยู่หลายหนแต่ก็จนปัญญา…เพราะเหมยเหมยก็ยังคงฟังไม่เข้าใจ

ฉิวฉิวทนดูอีกต่อไปไม่ไหว มันจึงมุดขึ้นไปอยู่บนหัวของโฉ่วโฉ่วที่กำลังโวยวายแล้วใช้อุ้งเท้าตบมันไปหลายที จากนั้นโฉ่วโฉ่วจึงสงบลงไม่กล้าโวยวายอีกต่อไป และมองคุณชายฉิวด้วยท่าทีน่าสงสาร

“โวยวายอะไรนักหนา แค่หาเมียสักตัวไม่ใช่เหรอ มีอะไรให้น่าโอ้อวดนักล่ะ ฉันเป็นเจ้าบ่าวทุกวันเคยโอ้อวดให้เห็นหรือไง?”

ฉิวฉิวรู้สึกดูแคลนเจ้าม้าโง่ตัวน้อยนี้จริง ๆจึงสวมคาบความเป็นพี่ใหญ่พร่ำสั่งสอนอย่างทะนงตน

ฉาฉาที่นอนขดอยู่บนข้อมือของเหมยเหมยได้ยินคำพูดที่ไร้ยางอายของฉิวฉิวจึงมุดออกมาอย่างอดไม่ได้ มันมองฉิวฉิวอย่างนึกดูแคลน ทุกครั้งหลังจากที่ได้กระรอกตัวเมียสวย ๆกลับมาก็มักจะโอ้อวดใส่เขา ตอนนี้ยังมีหน้ามาว่าน้องโฉ่วอีกเหรอ!

โฉ่วโฉ่วโดนฉิวฉิวสั่งสอนไปยกใหญ่จึงเงียบกริบ แต่ก็ยังทำใจเรื่องเมียไม่ได้จึงลอบมองม้าเซ็กเธาว์อยู่หลายครั้งหลายหน

มันรู้สึกว่าความปั่นป่วนในตัวที่มันระงับไว้มาโดยตลอด เวลานี้เหมือนถูกจุดประกายลุกโชนจนลุกลามเป็นไฟลูกใหญ่ และม้าเซ็กเธาว์ตัวนี้ก็คือเครื่องดับไฟในตัวมันนั่นเอง

ฉิวฉิวอ่านความคิดของมันออกจึงหัวเราะเยาะนึกรังเกียจแล้วคว้าลูกอมที่เหลือในมือเหมยเหมยมา จากนั้นเพียงครู่เดียวก็มุดไปถึงฝั่งของม้าเซ็กเธาว์พร้อมพูดกับม้าเซ็กเธาว์หน้ามึนว่า “เจ้างั่งนั่นให้เอานี่มาเป็นของแทนใจ นี่เป็นของดีเชียวนะ ถ้าเธอกินแล้วต้องยอมเป็นเด็กดีกลับบ้านไปพร้อมเจ้างั่งนั่นเข้าใจไหม?”

ม้าเซ็กเธาว์จ้องฉิวฉิวอย่างตกตะลึงที่เหยียบย่ำบุกมาหามันอย่างง่ายดาย ทั้ง ๆที่เป็นแค่กระรอกตัวหนึ่งแต่กลับรู้สึกน่าหวาดกลัวแผ่มาจากก้นบึ้งของจิตวิญญาณ มันไม่แม้แต่จะกล้าขยับทั้งยังยอมกลืนยาอมพวกนั้นลงไปทีเดียวจนหมด

พอยาอมเข้าปากก็ละลายไหลลงท้อง ม้าเซ็กเธาว์รู้สึกได้ว่ายาพวกนี้เป็นของชั้นดีจึงส่งเสียงร้องดีใจส่งให้โฉ่วโฉ่วอยู่หลายครั้งพลันเกิดความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม

มันจะยอมกลับบ้านไปพร้อมกับโฉ่วโฉ่วอย่างว่าง่ายเลยล่ะ!

เหมยเหมยเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกมึนงง ถามเหยียนหมิงซุ่นอย่างคลางแคลงใจ “นี่พวกมันกำลังทำอะไรกันเหรอ?”

เหยียนหมิงซุ่นพอจะเดาสถานการณ์ได้ ในจังหวะที่กำลังจะอธิบายฉิวฉิวก็มุดกลับมาและหมอบอยู่บนไหล่ของเหมยเหมยพร้อมพูดอย่างไม่ใส่ใจขึ้นว่า “ไม่มีอะไร เจ้าม้าโง่ตัวนี้หาเมียเจอแล้ว เดี๋ยวพากลับไปเข้าห้องหอด้วยแล้วกัน”

“อึก…”

เหมยเหมยตกใจจนสะอึกออกมา ครั้งก่อนเธอพูดเองว่าจะหาเมียให้โฉ่วโฉ่วแต่เธอยังไม่ทันได้ลงมือเลย โฉ่วโฉ่วกลับหาเจอเองแล้วเหรอเนี่ย?

“ใช่ม้าสีแดงตัวนั้นไหม? สวยดีนะ โฉ่วโฉ่วของเรานี่ก็ตาถึงเหมือนกันนะ” เหมยเหมยชูนิ้วโป้งให้โฉ่วโฉ่ว โฉ่วโฉ่วส่งเสียงฮึดฮัดทางจมูกอย่างได้ใจ

หากเป็นม้าธรรมดาตัวอื่นจะเข้าตามันได้อย่างไรเล่า?

เรื่องความสวยมันแน่นอนอยู่แล้ว!

เหมยเหมยถามเหยียนหมิงซุ่น “ม้าสีแดงตัวนั้นเป็นของใครเหรอคะ? โฉ่วโฉ่วเกี้ยวมาได้แล้ว”

แม้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะพอเดาสถานการณ์ได้ แต่เมื่อได้ยินคำตอบยืนยันที่ชัดเจนก็รู้สึกตกใจไม่น้อย และไม่นานก็กลับมายิ้มแฝงความยียวนปรากฏบนใบหน้า

…………………………………………………….

ตอนที่ 2188 พนันกันหน่อยไหม

“เป็นม้าที่หนิงเฉินเซวียนทุ่มเงินจำนวนมากซื้อมาจากอังกฤษ ได้ยินมาว่าบรรพบุรุษทั้งสามรุ่นล้วนเป็นแชมป์ทั้งหมด สายเลือดชั้นสูงมากด้วย โฉ่วโฉ่วนี่ตาถึงจริง ๆเลย” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มขำพลางอธิบาย โฉ่วโฉ่วจึงส่งเสียงฮึดฮัดทางจมูกอีกครั้ง สะบัดหางอย่างอารมณ์ดีมากกว่าเดิม

เหมยเหมยนิ่งตกตะลึงก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะ ลูบหัวโฉ่วโฉ่วหลายที “ช่างเด็กดีจริง ๆ โฉ่วโฉ่วแกนี่เป็นลูกรักของฉันเลยนะ…”

โฉ่วโฉ่วแลบลิ้นเลียมือเหมยเหมยซ้ำ ๆหลายทีด้วยความสนิทสนมเป็นอย่างมาก นายหญิงมีลูกน้อยแล้วจะให้ลำบากเกินไปไม่ได้ เรื่องหาเมียมันคงไม่รบกวนนายหญิงแล้วล่ะ!

เหมยเหมยกลอกตาไปมาแล้วกระซิบข้างหูโฉ่วโฉ่วว่า “เดี๋ยวตอนแข่งขันแกก็ให้เมียเดินตามหลังนะ ห้ามไปไหน หลังจากแข่งเสร็จค่อยพากลับบ้าน ฉันจะให้ของรางวัลเป็นของกินอร่อย ๆแล้วกันนะ…”

โฉ่วโฉ่วดีใจจนส่งเสียงฮึดฮัดอยู่หลายที นี่นับว่าเป็นเรื่องเล็กสำหรับมันมากและจัดการง่ายนิดเดียว!

เหมยเหมยป้องปากกระซิบเสียงเบา เหยียนหมิงซุ่นเงียหูตั้งใจฟังแต่ก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดีจึงถามขึ้นว่า “พวกเธอกระซิบกระซาบอะไรกัน แถมไม่ให้พี่ฟังอีกต่างหาก”

“ไม่บอกหรอก…”

เหมยเหมยเชิดคางอย่างได้ใจ ช่างเป็นท่าทางที่น่าเอ็นดูเหลือเกิน เหยียนหมิงซุ่นบีบจมูกเธอไปทีหนึ่ง “ไม่พูดก็ไม่พูด ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ใกล้จะได้เวลาแล้วเราเข้าไปในงานกันดีกว่า”

เหยียนหมิงซุ่นก็คร้านที่จะถามต่อ เดี๋ยวถึงตอนแข่งก็รู้แล้วว่ายัยปีศาจน้อยพูดอะไรกับโฉ่วโฉ่ว พรสวรรค์ที่เหมยเหมยสามารถพูดคุยกับสัตว์ได้เขารู้มานานแล้ว และไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าประหลาดตรงไหน คิดไปคิดมาคงเป็นเพราะพระเจ้าประทานไอคิวมาให้น้อยเกินคงรู้สึกผิดเลยให้พรเรื่องอื่นแทนสินะ?

“โฉ่วโฉ่วห้ามกินของที่คนแปลกหน้าให้นะ ตั้งใจแข่งล่ะ แล้วคว้าแชมป์มาอีกนะ!”

เหมยเหมยกำชับโฉ่วโฉ่ว จากนั้นก็เดินไปประจำที่นั่งแขกพร้อมกับเหยียนหมิงซุ่น เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงการแข่งขันถึงจะเริ่มขึ้น

ที่นั่งของพวกเขาคือตำแหน่งวีไอพีติดกับเฮ่อเหลียนเช่อ อีกด้านหนึ่งคือคู่แข่งอย่างหนิงเฉินเซวียนและเฮ่อเหลียนชิง คนที่จัดตำแหน่งที่นั่งก็ไม่เบาเลย คนทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้ดีว่าสองคนนี้เจอหน้ากันทีไรมีแต่อยากจะฆ่ากันทุกที แต่นี่ยังจัดตำแหน่งที่นั่งของพวกเขาให้อยู่ใกล้กันอีก

ซ้ำยังทะเลาะกันอีกแล้ว!

“นี่เหล่าหนิง ได้ยินว่านายได้ม้าตัวหนึ่งมาจากต่างประเทศงั้นเหรอ?” เฮ่อเหลียนชิงคิดหาประเด็นมาพูดคุยกัน

หนิงเฉินเซวียนแค่นเสียงฮึด้วยใบหน้าเย็นชา และไม่สนใจตาแก่บ้านี่

“ฉันว่าม้าจากต่างประเทศไม่เห็นได้เรื่องเลย ในประเทศของเราก็มีม้าดี ๆเหมือนกันอย่างเช่นโฉ่วโฉ่วของฉัน เป็นแชมป์มาสองปีซ้อนแล้ว เก่งจะตาย!” เฮ่อเหลียนชิงคุยโวโอ้อวดโดยไม่ให้ใครตอกกลับได้ แถมยังคุยโวอย่างชอบใจด้วย

ใบหน้าของหนิงเฉินเซวียนดุดันขึ้นเล็กน้อยแต่ยังคงอดทนไม่ส่งเสียงพูดอะไร เขาจะไม่ต่อปากต่อคำกับเฮ่อเหลียนชิง อีกเดี๋ยวเริ่มการแข่งขันค่อยดูที่ผลลัพธ์แล้วกัน

การแข่งขันครั้งนี้เขาจะต้องทำให้เฮ่อเหลียนชิงแพ้ราบคาบไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีอะไรให้ได้เลย และอย่างน้อยอีกครึ่งปีเขาจะเหยียบทุกคนให้จมอยู่ใต้ฝ่าเท้าแล้วยึดครองแผ่นดินนี้!

เห็นแก่ที่เคยร่ำเรียนทำงานมาด้วยกันรวมถึงความเป็นพี่เขย เขาจะไว้ชีวิตที่น่าอนาถของเจ้าบ้านี่แล้วกันแล้วปล่อยให้ทุกข์ทรมานในช่วงบั้นปลายชีวิต!

เฮ่อเหลียนชิงเห็นว่าหนิงเฉินเซวียนไม่พูดด้วยก็ไม่ได้นึกโกรธอะไร แถมยังคงพล่ามไม่หยุด และก็เป็นเรื่องโอ้อวดโฉ่วโฉ่วตามคาด ประชดหนิงเฉินเซวียนว่าปีนี้จะต้องกลับไปมือเปล่าอีกเช่นเคย

“แกกล้าที่จะพนันกับฉันไหมล่ะ?” หนิงเฉินเซวียนเอ่ยเสียงเย็นชา

“มีอะไรที่ฉันไม่กล้า แล้วจะพนันอย่างไรล่ะ?” เฮ่อเหลียนชิงเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เช่นกัน

หนิงเฉินเซวียนยกยิ้มมุมปากมองเขาอย่างเย้ยหยัน พูดขึ้นทีละคำทีละประโยค “ง่ายมาก ถ้าม้าของฉันแพ้ ม้าของฉันก็จะตกเป็นของแก แต่ถ้าแกแพ้ม้าตัวนั้นของแกจะตกเป็นของฉัน กล้าเดิมพันไหมล่ะ?”

ม้าสีดำตัวนั้นของเฮ่อเหลียนชิงเขาอยากได้มันมาตลอดสามปี ครั้งนี้เขาจะต้องเอามันมาให้ได้!

โลกใบนี้ควรจะเป็นของเขา ฉะนั้นของดี ๆทุกอย่างบนโลกนี้ก็ต้องเป็นของเขา เฮ่อเหลียนชิงมีสิทธิ์อะไรมาครอบครอง?

ไม่คู่ควรเลยสักนิด!

…………………………………………………………….