ตอนที่ 2277 หนี้บัญชีเก่า

หนิงเฉินเซวียนมองไปที่เฮ่อเหลียนชิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม “แกคิดจะทำลายสวิตช์งั้นเหรอ? ฮ่า ๆ พึ่งพาสองขาที่ไร้ประโยชน์ของแกงั้นเหรอ? คลานยังช้ากว่าหอยทากอีก แกว่าถ้าแกไม่ใช่ของไร้ประโยชน์แล้วเป็นอะไรล่ะ?”

เขาสะบัดแส้ฟาดในทุกประโยค ในไม่ช้าบนตัวเฮ่อเหลียนชิงก็เต็มไปด้วยเลือด เขาแอบหลุดปริเสียงออกมาไม่กี่ครั้งเท่านั้น สาบานต่อให้ตายก็จะไม่ร้องขอความเมตตาเด็ดขาด

“คนไร้ประโยชน์อย่างแกยังกล้าฉวยโอกาสตอนฉันไม่อยู่บ้านล่อลวงเสี่ยวซีงั้นสิ? เหอะ… ทำไมฉันไม่วางยาแกให้ตายไปตั้งแต่แรกนะ แต่ไม่เป็นไรเพราะยังไม่สายเกินไปที่จะฆ่าแก ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเสี่ยวซีได้ตลอดไปมีแค่ฉันเท่านั้น! พอฉันกลายเป็นฮ่องเต้ เสี่ยวซีก็จะกลายเป็นฮองเฮาของฉัน ส่วนแกก็จะกลายเป็นซากศพใต้ดินที่โดนแมลงกัดแทะ…”

ท่าทางการแสดงออกของหนิงเฉินเซวียนดูล่องลอยมากราวกับติดอยู่ในโลกในจินตนาการของตัวเอง ดวงตาเหม่อลอยและคลุ้มคลั่ง ปากก็เอาแต่พึมพำชื่อของเสี่ยวซีจนลืมฟาดแส้เฮ่อเหลียนชิง

เฮ่อเหลียนชิงถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมขยับร่างกายอันหนักอึ้งอย่างยากลำบาก เขาทำลายฝันกลางวันของหนิงเฉินเซวียนด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เสี่ยวซีตายไปแล้ว และแกก็ไม่สามารถเป็นฮ่องเต้ได้!”

“ไร้สาระ…เสี่ยวซียังไม่ตาย เธอก็แค่หลับไป อีกไม่นานฉันก็จะปลุกเธอขึ้นมาปกครองใต้หล้าแห่งนี้ไปด้วยกัน…คนปกติธรรมดาอย่างแกจะเข้าใจอะไร!”

หนิงเฉินเซวียนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่จนฟาดแส้ไปหลายที

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้สมองที่พร่าเบลอของเฮ่อเหลียนชิงได้สติขึ้นมาบ้าง เขาจับช่องโหว่ในคำพูดของหนิงเฉินเซวียนได้จึงพลันหัวใจเต้นแรงถามอย่างไม่แน่ใจว่า “แกไม่ได้ฝังเสี่ยวซีงั้นเหรอ?”

ปีนั้นเสี่ยวซีตายในอ้อมแขนของเขา เขาปวดใจทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุดแล้วเตรียมจะไปซื้อไม้หนานมู่ทองคำเพื่อเอามาทำเป็นโลงศพให้เสี่ยวซี แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะร่างของเสี่ยวซีหายไป ในเวลานั้นผู้ต้องสงสัยคนแรกของเขาก็คือหนิงเฉินเซวียนและเจ้าหมอนี่ก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน เขาบอกแค่ว่าเขาเผาเสี่ยวซีไปแล้วและจะนำกลับไปฝังที่บ้านเกิด

เฮ่อเหลียนชิงและเขาทะเลาะกันใหญ่โต แต่ในเมื่อเผาไปแล้วไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนั้นเขาค่อนข้างเกลียดเสี่ยวซีเพราะผู้หญิงคนนี้ทรยศเขา

เดิมทีเขากะจะฆ่าเสี่ยวซีแต่ยังไม่ทันได้ลงมือสุดท้ายเสี่ยวซีก็ชิงฆ่าตัวตายเสียก่อน กว่าเขาจะไปถึงร่างกายของเสี่ยวซีก็อาบไปด้วยเลือดและกำลังจะตาย ตอนท้ายเธอพูดเพียงประโยคเดียวว่า ‘ฉันขอโทษ’ จากนั้นก็ปิดตาอันกลมโตที่น่าหลงใหลคู่นั้นลง

“เสี่ยวซีเธอยังไม่ตาย ทำไมต้องฝัง? ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป และแก…ไม่มีทางเป็นเจ้าของเสี่ยวซีได้ตลอดกาล!”

หนิงเฉินเซวียนหัวเราะแปลก ๆ เสียงหัวเราะชวนให้ขนลุกซู่ทีเดียว

เฮ่อเหลียนชิงก่นด่าในใจว่าโรคจิตพลางลอบกวาดตาไปรอบ ๆเพื่อมองหาเสี่ยวซี

ตามความเข้าใจของเขาที่มีต่อหนิงเฉินเซวียน ตาแก่โรคจิตวิปริตนี่จะต้องเอาเสี่ยวซีไว้ข้างกาย หากคิดจะรักษาร่างกายไม่ให้เน่าเปื่อยหลายสิบปี งั้นก็มีเพียงหยกเย็นหมื่นปีที่จะช่วยรักษาไม่ให้ร่างกายเน่าเปื่อยเหมือนก่อนตาย

พอนึกถึงหญิงงามคนนั้น ขนาดตายยังไม่สงบสุขเลย หัวใจของเฮ่อเหลียนชิงก็พลันเจ็บแปลบขึ้นมาพร้อมด่าทอด้วยความโกรธแค้นว่า “แม้กระทั่งคนตายแกยังไม่ยอมปล่อย หนิงเฉินเซวียนแกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? เสี่ยวซีไม่ได้รักแกเลย แล้วก็ไม่ได้อยากอยู่กับแกด้วย…”

“เพ้อเจ้อ…คนที่เสี่ยวซีรักที่สุดก็คือฉัน เธอยังมีลูกกับฉันแต่ไม่ได้มีกับแก…ฮ่า ๆ เฮ่อเหลียนชิงแกกำลังอิจฉาล่ะสิ ฉันรู้ว่าแกอิจฉาเพราะว่าแกไม่ได้รับความรักจากเสี่ยวซี…”

หนิงเฉินเซวียนตะโกนออกมาด้วยความโกรธอล้วฟาดแส้ใส่เฮ่อเหลียนชิง ในไม่ช้าตัวเขาก็เต็มไปด้วยเลือด!

“แกมันก็แค่เจ้าโง่ที่หลอกตัวเอง…เสี่ยวซีไม่ได้รักใครทั้งนั้นแหละ เธอไม่รักแกแล้วก็ไม่ได้รักฉัน ฉันก็เป็นแค่เครื่องมือที่เธอใช้เพื่อหลบหนีจากพันธนาการของแกก็เท่านั้น แกทำให้เธอกลัวและรังเกียจ หนิงเฉินเซวียนแกรู้ไหมว่าเรื่องที่เสี่ยวซีเสียใจที่สุดคืออะไร?”

เฮ่อเหลียนชิงเอื้อมมือไปเช็ดเลือดที่มุมปากพลางหัวเราะอย่างเย้ยหยัน จากนั้นก็มองไปที่หนิงเฉินเซวียนอย่างดูถูก พูดทีละคำชัด ๆว่า “สิ่งที่เสี่ยวซีเสียใจที่สุดในชีวิตก็คือการที่เธอเกิดมาในตระกูลหนิง และเป็นน้องสาวของแกหนิงเฉินเซวียน!”

…………………………………………..

ตอนที่ 2278 ไปหาระเบิด

พอเฮ่อเหลียนชิงนึกถึงหญิงงามคนนั้น หลังจากความจริงเรื่องของเฮ่อเหลียนเช่อถูกเปิดเผยออกมาเธอก็พูดกับเขาประโยคหนึ่งว่า

“ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ฉันอยากเกิดเป็นสาวชาวนาธรรมดา ๆทำงานหนักในทุ่งนาตลอดชีวิต และไม่อยากเป็นน้องสาวของหนิงเฉินเซวียนด้วย!”

หนิงเฉินเซวียนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ คำพูดของเฮ่อเหลียนชิงทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่น่าปวดใจเหล่านั้น หัวใจรู้สึกเหมือนโดนมีดแทงยังไงอย่างนั้น…เจ็บปวดเหลือเกิน!

“พูดจาซี้ซั้ว เสี่ยวซีรักฉัน เธอยังคลอดอาเช่อมาให้ฉันด้วย…”

“เฮ่อเหลียนเช่อกำเนิดออกมาอย่างไร? หนิงเฉินเซวียนแกก็รู้อยู่แก่ใจดีไม่ใช่เหรอ? แกฉวยโอกาสตอนที่ฉันออกจากบ้านขู่บังคับเสี่ยวซีจนเธอท้อง เสี่ยวซีไม่กล้าเล่าสถานการณ์ให้ฉันฟัง ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในความกลัวและโทษตัวเองจนเป็นภาวะซึมเศร้า ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่เธอฆ่าตัวตาย…”

เฮ่อเหลียนชิงโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด เขาเกลียดหนิงเฉินเซวียนแต่ก็เกลียดตัวเองด้วยเช่นกัน

ถ้าหากตอนนั้นเขาแสดงความห่วงใยเสี่ยวซีสักหน่อย บางทีเธอคงไม่ฆ่าตัวตายและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจนถึงตอนนี้

แต่ตอนนั้นเขายังเด็กและใจร้อนจึงรับไม่ได้ที่เพื่อนและภรรยาทรยศหักหลังเขา เขาเกลียดเสี่ยวซีที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือหลบหนีการคุกคามของหนิงเฉินเซวียน นั่นจึงทำให้เขาปฏิบัติต่อเสี่ยวซีอย่างเย็นชาเป็นเวลานาน…

เขาผิดไปแล้ว!

เฮ่อเหลียนชิงที่ตกอยู่ในภวังค์และตำหนิตัวเองอยู่จึงไม่ทันสังเกตความตื่นตระหนกที่พาดผ่านดวงตาของหนิงเฉินเซวียน

********

เสี่ยวเมิ่งที่ใจร้อนดั่งไฟแผดเผาก็มาถึงในไม่ช้า เขาได้ยินเหมยเหมยบอกว่าโฉ่วโฉ่วรู้ว่าจะหาตัวหนิงเฉินเซวียนได้จากที่ใด ฉับพลันเขาก็พาลูกน้องไปช่วยเฮ่อเหลียนชิงทันที

“เวลาไม่คอยท่า ตาแก่บ้านั่นเกลียดนายท่านเข้ากระดูกดำ หากชักช้ากลัวว่านายท่านจะตกอยู่ในอันตรายได้!”

เสี่ยวเมิ่งหัวเสียเป็นอย่างมากเพราะเอวของเขาเจ็บออดแอด หลายวันมานี้อาการปวดกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว เฮ่อเหลียนชิงเห็นใจเขาจึงไม่ยอมให้เขาติดตามไปด้วยแล้วพาแค่บอดี้การ์ดที่มาใหม่ไม่กี่คนติดตามไปที่สนามแข่งม้าด้วยเท่านั้น เขานึกว่าหนิงเฉินเซวียนแอบซ่อนตัวอยู่เพราะงั้นนายท่านคงไม่ตกอยู่ในอันตรายจึงไม่ดึงดันที่จะติดตามไป

แต่ไหนเลยจะรู้ว่าแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่ไม่ได้ติดตามกลับกลายเป็นเรื่องไปได้

หากนายท่านมีอันเป็นไป ต่อให้เขาตายเป็นพันเป็นหมื่นครั้งก็ยากที่จะหลุดพ้นความผิดนี้ไปได้!

เหมยเหมยเองก็อยากจะตามไปด้วยแต่เธอรู้ว่าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้จึงยอมอยู่บ้านแล้วให้เสี่ยวเมิ่งพาเสี่ยวเป่าและโฉ่วโฉ่วไป

“ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหมยเหมยลูกพูดกับแม่มาให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ…” เหยียนซินหย่ารู้สึกถึงบรรยากาศความตึงเครียด แม้แต่คนเก่งอย่างเฮ่อเหลียนชิงยังถูกลักพาตัวไป ถ้าอย่างนั้นที่อยู่ดี ๆเหมยเหมยร้องไห้เมื่อครู่ก็ไม่ใช่เพราะคิดถึงเหยียนหมิงซุ่นอย่างแน่นอน

ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วแน่นอน!

เมื่อต้องเผชิญกับคำถามซ้ำ ๆของเหยียนซินหย่าเหมยเหมยจึงไม่สามารถปิดบังต่อไปได้อีก เธอเลยเล่าเรื่องฐานลับและหนิงเฉินเซวียนให้ฟังพร้อมน้ำตาที่ไหลรินลงมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

น้ำตาที่ไหลรินของเธอหลายวันมานี้มากกว่าหลายปีก่อน ๆรวมกันเสียอีก เธอเกลียดความอ่อนแอของตัวเองแต่เธอก็ควบคุมมันไม่อยู่เหมือนกัน

“พระเจ้า…บ้าไปแล้ว…ตาแก่บ้านี่คิดจะทำอะไรกันนะ…เหมยเหมยทำไมลูกไม่บอกแม่ให้เร็วกว่านี้ ยัยหนูที่น่าสงสารเอ๊ย…”

เหยียนซินหย่าโอบกอดเหมยเหมยไว้ในอ้อมแขนอย่างปวดใจ หลายวันมานี้ไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอผ่านมันมาได้อย่างไร?

ต้องทนทุกข์อยู่คนเดียวแถมยังท้องอีกต่างหาก!

“แม่ไม่กลับบ้านแล้ว แม่จะอยู่กับลูกจนกว่าเหยียนหมิงซุ่นจะกลับมา” เหยียนซินหย่าโทรหาผู้ช่วยทันทีเพื่อบอกให้ช่วยเลื่อนตารางงานออกไปทั้งหมด สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือสุขภาพของลูกสาว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน

เหมยเหมยรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง ถึงแม้เหยียนซินหย่าจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยก็มีคนอยู่เคียงข้าง เธอก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานใจขนาดนั้นแล้ว!

ณ ภูเขาสือว่าน

เหยียนหมิงซุ่นและเฮ่อเหลียนเช่อตรวจค้นละแวกรอบ ๆฐานลับรอบหนึ่งพร้อมทั้งจัดการเจ้าหน้าที่ประจำฐานไปด้วย แต่กลับล้มเหลวในการค้นหาสวิตช์ระเบิด หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงพวกเขาทั้งสองก็มาเจอกัน

“ล่าช้าไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ฉันกลัวว่าหนิงเฉินเซวียนจะกดระเบิดก่อนเวลา เอาแบบนี้แล้วกันพวกเราไปหาระเบิดมากันเถอะ!”

เหยียนหมิงซุ่นตัดสินใจทำตามแผนสำรอง ในเมื่อหาสวิตช์ไม่พบงั้นเราก็ไปหาระเบิด แค่ไม่มีมันต่อให้ระเบิดขึ้นมาก็ไม่ต้องกลัวอะไร!

…………………………………………..