ตอนที่ 2929

 

เล่อเล่อกลับไปด้วยความโมโห เสวี่ยเอ๋อร์กระดิกหางให้เสี่ยวเป่าพร้อมมองเขาตาแป๋ว

 

“รีบตามไป ปกป้องเล่อเล่อให้ดี” เสี่ยวเป่าโบกมือปัดอย่างระอาใจ เสวี่ยเอ๋อร์ครางหงิง ๆรับหลายทีเพื่อถ่ายทอดความไม่พอใจของมันอย่างแรงกล้า “ทำไมเจ้านายถึงปฏิเสธนายผู้หญิงล่ะ? นายผู้หญิงกล้าหาญขนาดนั้น เป็นมนุษย์เพศเมียที่ดีจะตาย…”

 

“แกไม่รู้อะไร รีบตามเล่อเล่อไปซะ!” เสี่ยวเป่านวดขมับปวดใจเหลือเกิน

 

เสวี่ยเอ๋อร์ไม่รู้จักความรักของมนุษย์ เขาเองก็ไม่คาดหวังว่าจะคุยกับหมาป่าตัวหนึ่งให้รู้เรื่องได้เช่นกัน

 

“เจ้านายจะต้องเสียใจภายหลังแน่…” เสวี่ยเอ๋อร์มองเสี่ยวเป่าด้วยความผิดหวังสะบัดหางทีหนึ่งก็วิ่งหุนหันตามนายผู้หญิงออกไป

 

เสี่ยวเป่ายิ้มขมขื่นทีหนึ่งยื่นมือกุมหน้าอกไว้ ทำไมรู้สึกแย่จังนะ?

 

“ฟ่อ…” บรรดางูทั้งหลายเอียงหัวมองเสี่ยวเป่า นัยน์ตาเย็นยะเยือกแฝงด้วยความไม่เข้าใจ มนุษย์เพศเมียสองขาเมื่อกี้ดีมากจริง ๆ แถมยังเป็นฝ่ายขอร่วมรักก่อนแล้วทำไมเสี่ยวเป่าถึงยังปฏิเสธ?

 

หรือว่ามีปัญหาเรื่องนั้น?

 

งูตัวใหญ่ตัวหนึ่งแลบลิ้นใส่พวกของมัน พวกของมันพยักหัวรับก่อนมันจะเลื้อยออกไปเงียบ ๆแล้วหายไปในท่ามกลางความมืดมิด งูตัวที่เหลือยังขดตัวอยู่ในห้องจับจองพื้นที่อันแคบนี้จนแน่นขนัด

 

“พวกแกก็กลับไปเถอะ วันนี้ลำบากมากแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะเอาของอร่อย ๆมาให้พวกแก” เสี่ยวเป่ายิ้มอย่างอบอุ่น โชคดีที่มีงูเหล่านี้อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาต้องทำเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์แน่ ๆ

 

พวกงูไม่ได้กลับไปแต่ขดตัวชูคอทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินคำพูดของเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าหลงคิดว่าพวกมันกำลังอ้อนเลยคร้านจะเร่งเร้าอีก สวมเสื้อให้ดีแผ่ตัวนอนออยู่บนเตียงแต่กลับนอนไม่หลับอีกต่อไป ในหัวมีแต่ร่างนุ่มนิ่มกับสัมผัสอันนุ่มนวลนั้น…

 

มีสัมผัสอุ่นตรงจมูก เสี่ยวเป่ายกมือปาดทีหนึ่ง สีแดง…คาดไม่ถึงว่าจะเลือดกำเดาจะไหลเสียได้

 

บรรดางูบนพื้นเอาหัวชนกันแล้วใช้ภาษางูของพวกมันสื่อสารกัน “เสี่ยวเป่ามีปัญหาเรื่องสุขภาพจริง ๆด้วย เลือดไหลแล้วนั่น ช่างน่าสงสาร”

 

“มิน่ามนุษย์สองขาเพศเมียเมื่อกี้ขอร่วมรักเขาถึงทำได้แค่ปฏิเสธ เสี่ยวเป่าจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ”

 

“ไม่เป็นไร แค่กินยาที่เสี่ยวฮวาเก็บมาสุขภาพเสี่ยวเป่าต้องดีขึ้นแน่ ฉันเห็นมนุษย์สองขาไปเก็บยาชนิดนี้กันเยอะนะ ได้ข่าวว่ามันช่วยให้มนุษย์สองขาเพศผู้สำเร็จความใคร่ถึงเจ็ดครั้งในคืนเดียวเลย”

 

“อันที่เสี่ยวฮวาเก็บมาอายุร้อยปี จะช่วยให้เสี่ยวเป่าเสร็จคืนละหลายสิบครั้งได้แน่ ๆ!”

 

……

 

งูตัวใหญ่ที่รับหน้าที่ไปเด็ดยาเลื้อยกลับมาอย่างมีความสุขพร้อมปากที่งับสมุนไพรต้นแดงหน้าตาดูคล้ายเห็ดไว้ เสี่ยวฮวาเลื้อยขึ้นไปบนเตียงทิ้งเห็ดนั่นไว้บนหน้าเสี่ยวเป่า

 

“นี่มันอะไร?” เสี่ยวเป่ามอง ‘เห็ดสีแดง’ ตรงหน้าอย่างตกใจ นี่มันขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเขาด้วยซ้ำ รู้สึกเหมือนจะเป็นเห็ดมีพิษ ทำไมเสี่ยวฮวาถึงเก็บเห็ดมีพิษมาให้เขาล่ะ?

 

“กินแล้วจะช่วยให้ตัวผู้กระหายอยาก…”

 

งูตัวสีดำทมิฬเลื้อยเข้ามา ในนัยน์ตาเรียวรีเย็นยะเยือกนั้นแฝงด้วยความอบอุ่นพลันเสี่ยวเป่าก็เข้าใจถึงสรรพคุณของเจ้าเห็ดสีแดงในมือทันที เขาไม่คิดว่างูก็ช่างสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้เหมือนกัน ให้ตายสิ…

 

“ไป ๆ…ออกไปให้หมด!”

 

เสี่ยวเป่าไล่พวกงูออกจากห้องไป งูตัวสีดำยังไม่ลืมเตือนเขาทิ้งท้ายเอาไว้ “กินก่อนนอนนะ!”

 

“ไปเลยไป!”

 

เสี่ยวเป่าฟาดลำตัวงูทีหนึ่งอย่างไม่พอใจแล้วปิดประตูปิดหน้าต่าง ไม่อย่างนั้นเขาไม่อาจรู้ได้ว่างูช่างสอดรู้พวกนี้จะไปเด็ดเห็ดอะไรมาให้เขากลางดึกอีก

 

เขาสุขภาพแข็งแรงดีไม่เจ็บไม่ป่วยสักนิดเดียว

 

เสี่ยวเป่าเขวี้ยงเห็ดสีแดงไปโดยไม่รู้เลยว่า ‘เห็ด’ อายุร้อยปีแบบนี้สามารถนำไปขายทอดตลาดในราคาสูงเสียดฟ้า แถมยังมีจำนวนไม่พอต่อความต้องการอีกด้วย

 

……………………………

 

ตอนที่ 2930

 

พอลงจากเขามาเล่อเล่อที่อารมณ์เสียสุดขีดก็โทรหาเป่ารื่อน่า “ออกมากินปิ้งย่าง เจอกันร้านเดิม”

 

“เธอมาเลย ฉันกำลังกินปิ้งย่างกับเพื่อนที่ร้านเดิมอยู่” มีเสียงดังอึกทึกดังแว่วมาจากฝั่งเป่ารื่อน่า

 

“ให้เจ้าของร้านเตรียมปลาไว้ให้เลยห้าตัว”

 

เล่อเล่อวางหูไปแล้วตัดสินใจจะแปรเปลี่ยนความโกรธความเศร้าเป็นความหิวพร้อมซัดมื้อใหญ่

 

เป่ารื่อน่าแค่ฟังก็รู้ว่าเพื่อนสนิทกำลังอารมณ์ไม่ดีคงผิดหวังมาจากหนิงเสี่ยวเป่าอีกแหงเลย บนโลกใบนี้นอกจากหนิงเสี่ยวเป่าก็ไม่มีมนุษย์คนไหนกล้าทำให้เล่อเล่อขายหน้าได้แล้ว

 

“พวกเธอย้ายไปโต๊ะนั้น เดี๋ยวเพื่อนฉันจะมา เหลือที่ไว้ให้เพื่อนหน่อยแล้วกัน” เป่ารื่อน่าไล่เพื่อนรอบโต๊ะไปอย่างไม่เกรงใจ นี่เป็นเพียงมิตรภาพจอมปลอมเท่านั้น แล้วจะเทียบกับมิตรภาพแท้ของเธอกับเล่อเล่อได้อย่างไร

 

คนอื่น ๆก็ไม่กล้าคัดค้านอะไรในเมื่อคนจ่ายคือพระเจ้า มื้อปิ้งย่างคืนนี้เป่ารื่อน่าเป็นคนเลี้ยงจึงต้องเชื่อฟังเธอ เพื่อนผู้ชายยิ่งไม่มีข้อแย้งใด ๆ เป่ารื่อน่าเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยคนใหม่เชียวซึ่งเป็นสาวสวยผิวขาวฐานะดีของจริง หนำซ้ำพ่อของเธอยังเป็นถึงพิธีกรชื่อดังควบตำแหน่งนักเขียนยอดนิยมอีกด้วย

 

มีสาวสวยผิวขาวฐานะดีออร่าเปล่งประกายอยู่ทั้งคนพวกเขาย่อมต้องคอยเอาอกเอาใจอยู่แล้วเผื่อวันไหนจะเข้าตาคุณหนูหล่อนบ้าง ไม่แน่ยังไม่ทันเรียนจบดีพวกเขาอาจได้รู้จักกับผู้กำกับชื่อดังจนได้มีโอกาสรับบทนำก็ได้!

 

ไม่นานเล่อเล่อก็มาถึงร้าน เธอจอดรถเสร็จก็เดินกระทืบเท้ามาหา เพิ่งนั่งลงไม่นานก็กระดกเบียร์เย็นฉ่ำหมดไปขวดหนึ่งถึงดับไฟโทสะลงได้บ้าง เป่ารื่อน่าเห็นแล้วก็นึกขำพลางกระซิบถาม “เธอทำไม่สำเร็จละสิ?”

 

สองชั่วโมงก่อนเล่อเล่อส่งข้อความบอกเธอว่าคืนนี้แผนการจับกินหนิงเสี่ยวเป่าจะต้องสำเร็จ เห็นท่าทางอารมณ์ค้างเติ่งแบบนี้รับรองว่ายังไม่ได้จับกลืนลงท้องแน่!

 

“ปลาของฉันล่ะ ให้เจ้าของร้านย่างมาอีกห้าตัวไม่ต้องใส่เครื่องปรุง” เล่อเล่อคร้านจะพูดเลยหยิบปลาขึ้นมาทาน

 

ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์เสียสุดขีด มีเพียงของกินอร่อย ๆช่วยปลอบชโลมใจเธอได้เท่านั้น เจ้าของร้านสนิทกับเล่อเล่อมากแค่ได้ยินว่าไม่ต้องใส่เครื่องปรุงก็รู้ว่าย่างให้เจ้าสุนัขสีขาวตัวงามนั่น เขาเลยย่างปลาขนาดอวบอั๋นตัวใหญ่อีกห้าตัวอย่างแข็งขันแล้วเอาไปวางตรงหน้าเสวี่ยเอ๋อร์ที่นั่งตรงที่ประจำด้วยตัวเอง

 

“คุณหนูเสวี่ยเอ๋อร์ เชิญทานได้!” เจ้าของร้านชอบเสวี่ยเอ๋อร์อย่างมาก คอยถามทุกครั้งว่าเมื่อไรเสวี่ยเอ๋อร์จะมีลูกสักทีเผื่อเขาจะยอมจ่ายราคาสูงขอซื้อมาสักตัว

 

เล่อเล่อย่อมไม่ตกลงอยู่แล้ว เสวี่ยเอ๋อร์เป็นถึงจ่าฝูงหมาป่าที่สูงศักดิ์ หมาป่าธรรมดาไม่คู่ควรสักนิด แต่ถึงจะหาคู่ที่เหมาะสมเจอเธอก็ไม่ยอมเอาลูกหมาป่าน้อยให้คนอื่นเพราะเธอจะนำไปคืนสู่ธรรมชาติ

 

ครั้นจัดการปลาทั้งห้าตัวติดต่อกันเสร็จเล่อเล่อก็อารมณ์ดีขึ้นมากโขพลางเล่าเหตุการณ์ที่ตนประสบในคืนนี้ให้เป่ารื่อน่าฟัง เอ่ยด้วยเสียงขุ่นเคืองว่า “ไม่ช้าก็เร็วฉันจะให้หนิงเสี่ยวเป่าเป็นคนขออ้อนวอนฉันให้ได้!”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว หนิงเสี่ยวเป่านี่ไม่เจียมตัวเอาซะเลย หรือว่าเธอเปลี่ยนเป้าหมายดี บนโลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่หนิงเสี่ยวเป่าคนเดียวสักหน่อย” เป่ารื่อน่าแนะนำ

 

“ไม่ ฉันต้องการแค่หนิงเสี่ยวเป่า!” เล่อเล่อยืนกรานหนักแน่น ผู้ชายคนอื่น ๆเธอไม่รู้สึกสนใจเลยสักนิด

 

“งั้นเธอก็ค่อย ๆเปลืองเวลารอไปเถอะ ไม่แน่วันหนึ่งอาจจะสมหวังหลังจากตามเฝ้ารอมายาวนานก็ได้…แต่ฉันว่าเธอวางยาจะเห็นผลเร็วกว่านะ อ้อนั่นสิ ตอนเธอลูบหนิงเสี่ยวเป่าเจ้านั่นมีปฏิกิริยาหรือเปล่า?” เป่ารื่อน่าถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

เล่อเล่อส่ายหน้าด้วยท่าทางมึนงง เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าหนิงเสี่ยวเป่ามีปฏิกิริยาอะไรหรือเปล่า “แต่ตอนเขาฝันละเมอเรียกชื่อฉันด้วย แถมยังจูบฉันตอบด้วย…”

 

พอนึกถึงเหตุการณ์สุดทะลึ่งตึงตังก่อนหน้าเล่อเล่อก็อดหน้าแดงไม่ได้ นานทีจะเห็นว่าอีกฝ่ายเขินจนหน้าแดง

 

เป่ารื่อน่าตบมือทีหนึ่ง “มาถูกทางแล้ว นี่บ่งบอกว่าหนิงเสี่ยวเป่าก็ชอบเธอเหมือนกันแค่สมองคิดไม่ทันเท่านั้นเอง เราต้องกระตุ้นสักหน่อย วางยาเถอะ…หุงข้าวสวยเป็นข้าวสุกไปเลย สมองจะได้คิดได้สักที!”

 

……………………

Related