[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

บทที่ 511 : บทลงโทษ!

“ฉันกำลังรอให้นายถอดเสื้อผ้าอยู่นะที่รัก..”

น้ำเสียงของหลินเมิ่งหานนั้นทั้งนุ่มนวลและอ่อนหวาน กิริยาท่าทางก็แสนอ่อนโยน เธอทั้งคิดถึงหลิงหยุน และรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอจึงต้องการทำทุกอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษ..

แต่นอกเหนือจากนั้นก็คือ.. หลินเมิ่งหานต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วย!

หลินเมิ่งหานไม่เคยลืมว่า.. หลิงหยุนคือชายหนุ่มที่เธอขโมยมาจากเฉิงเม่ยเฟิง หากไม่ใช่เพราะเฉิงเม่ยเฟิงไม่อยู่ มีหรือที่เธอจะได้เป็นคนแรกของหลิงหยุน?

และความรู้สึกนี้ก็เป็นเหมือนปมใหญ่ในจิตใจของหลินเมิ่งหาน เธอจึงเริ่มสอบถามเรื่องราวของหลิงหยุนจากแหล่งต่างๆ หลินเมิ่งหานใช้เส้นสายที่มีในสำนักงานรักษาความั่นคงสอบถามเรื่องของหลิงหยุน และโทรหาตี้เสี่ยวอู๋กับถังเมิ่งสอบถามหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับหลิงหยุนเช่นกัน

ทั้งสามคนรู้จักกันตั้งแต่วันที่ไปดูปรากฏการณ์มังกรเล่นน้ำ และได้ทานอาหารเย็นร่วมกัน ถังเมิ่งและตี้เสี่ยวอู๋ต่างก็เฉลียวฉลาด เมื่อได้ยินหลินเมิ่งหานถามเรื่องเกี่ยวกับหลิงหยุน พวกเขาต่างก็เดาได้ว่าตำรวจสาวแสนสวยนั้น ได้ตกหลุมรักพี่หยุนของพวกเขาแล้ว

ถังเมิ่งมีธรรมชาติที่ช่างคิด และเป็นคนละเอียดลออ เขารู้ดีว่าเรื่องใหนควรพูด และเรื่องใหนไม่ควรพูด

เรื่องใหนที่ไม่ควรพพูดน่ะหรือ? ก็เรื่องที่หลิงหยุนมีพู่กันจักรพรรดิ เรื่องที่หลิงหยุนไปเกาะกลางทะเลเพื่อพาสุนัขจิ้งจอกเก้าหางไปกลายร่าง.. เว้นแต่ว่าหลิงหยุนจะเป็นฝ่ายบอกหลินเมิ่งหานเอง แต่ถังเมิ่งและตี้เสี่ยวอู๋นั้นไม่สามารถพูดเรื่องเหล่านี้ได้

ส่วนเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนทำให้หลินเมิ่งหานต้องลาออกจากการเป็นตำรวจ และออกจากเมืองจิงฉูไปนั้น ถังเมิ่งก็ไม่หลุดพูดให้หลินเมิ่งหานฟังแม้แต่คำเดียว

ดังนั้น.. หลินเมิ่งหานจึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับหลิงหยุนเพิ่มขึ้นมาก เธอได้รู้ว่าเฉิงเม่ยเฟิงถูกคนของอารามจิ้งซินนำตัวไป และได้รู้ว่าเสี่ยวเม่ยเม่ยหายตัวไป จนป่านนี้ยังไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ใหน ได้รู้ว่าหลิงหยุนกำลังจะเปิดคลินิก และตอนนี้ก็กำลังอยู่ในขั้นตอนของการตกแต่งร้าน ส่วนคนที่จะมาดูแลคลินิกให้กับเขานั้นก็เป็นนางพยาบาลสาวที่มีนิสัยว่านอนสอนง่ายชื่อว่าเหยาลู่..

หญิงสาวเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นหญิงสาวที่สวยงามเกินมาตรฐานทั้งสิ้น และทุกคนต่างก็ทุ่มเทใจและกายให้กับหลิงหยุน พร้อมที่จะตายเพื่อหลิงหยุนได้!

“นี่ฉันพลาดไปหลายอย่าง..” นี่เป็นประโยคแรกที่หลินเมิ่งหานพูดออกไปหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวที่ถังเมิ่งเล่า

ประโยคที่หลินเมิ่งหานพูดออกไปนั้น เต็มไปด้วยความเสียใจ ความรู้สึกรังเกียจตัวเอง ซึ่งมีแต่หลินเมิ่งหานเท่านั้นที่รู้

ที่หลินเมิ่งหานพูดว่าพลาดไปนั้น เธอหมายถึงพลาดโอกาสที่จะได้อยู่กับหลิงหยุนในช่วงเวลาที่เขาเผชิญความยากลำบาก

มีคำพูดหนึ่งที่หลินเมิ่งหานได้แต่คิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา ‘แท้จริงแล้วหลิงหยุนยังมีสาวๆข้างกายอีกมากมาย เขาไม่ได้มีเพียงเฉิงเม่ยเฟิง!’

หลินเมิ่งหานเองก็พอรู้ว่าเธอเองไม่ใช่ผู้หญิงเพียงคนเดียวของหลิงหยุน แต่เธอเพียงแค่คิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะมีผู้หญิงข้างกายมากมายเช่นนี้ อีกทั้งแต่ละคนก็ล้วนมีคุณสมบัติที่เลอเลิศอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ฐานะของแต่ละคนจะแตกต่างกันไป แต่ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่มีดีในแบบของตนเองอย่างน่าเหลือเชื่อ

แต่ถึงกระนั้น.. กลับเป็นเธอที่เป็นฝ่ายได้เป็นผู้หญิงคนแรกของหลิงหยุน ทำให้หลินเมิ่งหานอดคิดไม่ได้ว่า บางเรื่องนั้นดูเหมือนโชคชะตาจะได้กำหนดไว้แล้ว!

สิ่งที่หลินเมิ่งหานไม่รู้ก็คือว่า เธอคือผู้หญิงคนแรกที่หลิงหยุนพบเมื่อครั้งที่มาเกิดใหม่บนโลกใบนี้เช่นกัน และตั้งแต่วันนั้นภาพของเธอก็ประทับอยู่ในจิตใจของหลิงหยุนตลอดมา เธอจึงมีสถานะที่แตกต่างจากหญิงสาวคนอื่นๆของเขา

ก่อนที่หลิงหยุนจะกลับมาจากทะเลนั้น หลินเมิ่งหานได้ครุ่นคิด และทบทวนเรื่องเหล่านี้อยู่หลายครั้งหลายครา ต่อให้หลิงหยุนตายไป หรือจะไม่กลับมาหาเธออีก เธอก็ไม่สามารถที่จะแสดงความกตัญญูด้วยการแต่งงานกับหลงเทียนเจียวตามสัญญาได้!

ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นหลังจากที่เธอได้กลายเป็นผู้หญิงของหลิงหยุนไปแล้ว..!

หลินเมิ่งหานเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นช่างโชคดีเพียงใด! หลิงหยุนไม่เคยทำให้เธอต้องเสียใจ อีกทั้งยังช่วยเหลือ และปกป้องเธอในวันที่เธอได้รับอันตราย  แต่ในช่วงเวลาที่หลิงหยุนตกอยู่ในความลำบาก เธอกลับกำลังเข้าพิธีหมั้นอยู่กับตระกูลหลง

ในขณะที่หญิงสาวคนอื่นๆ ล้วนอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา?

ไม่จำเป็นต้องถามว่าหญิงสาวคนใหนสวยกว่ากัน? เพราะในเวลาที่หลิงหยุนตกอยู่ในอันตรายระหว่างความเป็นกับความตาย หญิงสาวแต่ละคนต่างก็ไม่รีรอที่จะรีบรุดไปช่วย และใช้อำนาจทั้งหมดที่ตนเองมีอยู่ในมือช่วยเหลือหลิงหยุนอย่างสุดกำลัง พวกเธอเหล่านั้นไม่ลังเลแม้แต่จะยอมใช้ครอบครัว และชีวิตของตนเองเข้าแลก ทุกคนต่างก็ต้องการปกป้องชายที่รักของตัวเอง!

ไม่เว้นแม้กระทั่งนางพยาบาลตัวเล็กๆ!

หลังจากที่ได้ฟังถังเมิ่งเล่า หลินเมิ่งหานก็ถึงกลับใจลอย และพูดอะไรไม่ออก!

เมื่อไหร่ที่นึกกลับไปถึงในคืนกลางดึกวันนั้น หลินเมิ่งหานก็จะนึกถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับหลิงหยุน และเมื่อนึกได้ว่าเธอได้มอบเงินในบัญชีให้กับหลิงหยุนสิบล้าน เธอก็ได้แต่รู้สึกละอายใจ และแทบไม่อยากให้อภัยตัวเอง

หากเทียบกับสิ่งที่หญิงสาวคนอื่นๆทำเพื่อหลิงหยุนแล้ว สิ่งที่เธอมอบให้นั้นไม่อาจเทียบกันได้เลยแม้แต่นิดเดียว หลินเมิ่งหานนึกสมเพชตัวเอง!

แทบไม่ต้องพูดถึงเฉิงเม่ยเฟิง และเสี่ยวเม่ยเม่ยที่พร้อมตายเคียงข้างหลิงหยุน และเธอเองก็เทียบไม่ได้กับนางพยาบาลจนๆอย่างเหยาลู่ ยิ่งคิดหลินเมิ่งหานก็ยิ่งละอายใจ!

หลิงหยุนช่วยชีวิตเธอไว้ถึงสองครั้งสองครา แล้วเธอทำอะไรเพื่อหลิงหยุนบ้าง?

ไม่มีเลย! ใช่.. ไม่มีเลยจริงๆ มีแต่ทำให้หลิงหยุนโกรธจนแทบคลั่งเท่านั้น!

แทบไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่หญิงสาวคนอื่นๆทำเพื่อหลิงหยุน เพียงแค่หน้าที่ของภรรยา เธอยังไม่สามารถทำได้ดี ไม่สามารถทำให้หลิงหยุนพอใจได้เลย!

นับจากวันนั้นมา.. ลูกสาวตระกูลหลินก็เริ่มมีความเปลี่ยนแปลงทางด้านจิตใจและความคิด หลินเมิ่งหานเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองตั้งแต่ก่อนที่หลิงหยุนจะกลับมาด้วยซ้ำ

เธอโทรหาเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ในสำนักงานรักษาความั่นคงในจิงฉู แม้ว่าจะอับอาย แต่เธอก็อยากแลกเปลี่ยนความรู้ในเรื่องแบบนั้น เธอทำแม้กระทั่งอ่านหนังสือ หรือดูคลิปวีดีโอในอินเทอร์เน็ต..

และเมื่อได้ศึกษาลึกเข้าไปในเรื่องแบบนั้น หลินเมิ่งหานถึงกับตกใจเมื่อพบว่าตัวเธอเองงนั้นช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน!

เมื่อได้อ่านมากขึ้น และดูมากขึ้น.. หลินเมิ่งหานก็เริ่มมีประสบการณ์ และมีความกล้ามากขึ้น เธอเรียนรู้และเตรียมตัวระหว่างรอคอยการกลับมาของหลิงหยุน และเมื่อไหร่ที่เขากลับมา เธอจะได้ใช้ความรู้ที่ศึกษามานี้กับเขาได้!

และนี่คือของขวัญที่หลินเมิ่งหานต้องการจะมอบให้กับหลิงหยุน!

ความจริงแล้วหลินเมิ่งหานยังคงเขินอายอยู่มาก เธอไม่มีความกล้า และไม่รู้ว่าควรจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นได้อย่างไรในเมื่อยังเขินอายอยู่เช่นนี้ แต่ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายทำผิด เธอก็ต้องชดเชยให้กับเขา..

หลิงหยุนและหลินเมิ่งหานเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ และใช้เวลาหยอกล้อกันอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง..

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว หลินเมิ่งหานก็ให้หลิงหยุนรออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงที่ทำจากผ้าเนื้อบางจนสามารถมองเห็นสัดส่วนได้อย่างชัดเจน และนั่นถึงกับทำให้ไฟในตัวของหลิงหยุนลุกโชน

หลิงหยุนไม่รอช้า เขาลงไปนั่งข้างหลินเมิ่งหานทันที..

หลินเมิ่งหานค่อยๆ ยืดขาถอดถุงน่องสีดำออกช้าๆ เธอหันหน้าไปมองหลิงหยุนพร้อมกับร้องบอกว่า

“สามี.. ฉันผิดไปแล้ว นายลงโทษฉันได้เลย!”

สี่ชั่วโมงผ่านไป หลินเมิ่งหานนอนหมดเรียวหมดแรงอยู่บนเตียง และได้แต่กรอกตาไปมา..

หลิงหยุนเองก็มีความสุขเพลิดเพลินไม่ต่างจากจักรพรรดิ ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่า เทพธิดาองค์นี้ได้มอบทั้งกาย ใจ และทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขาแล้ว!

“สามี…”

“หืมม..”

“นายยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า?”

หลิงหยุนหัวเราะพร้อมกับตอบไปว่า “ภรรยาของผมเก่งแบบนี้ ผมจะกล้าโกรธได้ยังไง..”

หลินเมิ่งหานอาย แต่ก็พูดเอาใจว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ห้ามไปใหน นอนกอดฉันไว้แบบนี้..”

“ได้สิ!”

หลิงหยุนให้หลินเมิ่งหานนอนหนุนแขนของตนเอง และเอ่ยชมเธออีกครั้ง “ที่รัก.. วันนี้คุณเก่งมากเลยนะ ต่อไปผมคงต้องทำการบ้านให้หนักหน่อย..”

“แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้วนะ..”

“วันนี้คุณสุดยอดมากเลยรู้ไม๊.. นี่คุณไปเรียนรู้วิธีพวกนั้นมาจากที่ใหน?”

หลินเมิ่งหานได้แต่ตอบอายๆ “อย่าถามเลย.. ฉันอาย!”

ทั้งสองคนนอนกอดกันต่ออีกร่วมครึ่งชั่วโมง จนใกล้เที่ยงโทรศัพท์ของหลิงหยุนก็ดังขึ้น..