Chapter 455 : แสวงหาอํานาจ

 

เมื่อ ไก และ นารูโตะ ได้ยินคําอธิบายจากหัวหน้านินจาแพทย์ พวกเขาก็แสดงสีหน้าตกใจแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่นินจาแพทย์ แต่พวกเขาก็เห็นได้ถึงอาการบาดเจ็บของ ลี

 

แต่ ไนโตะ กลับสามารถรักษาบาดแผลทั้งหมดให้หายสนิทได้ในทันที มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ!

 

“อาจารย์ในโตะ ช่วยเขาไว้”

 

ไก พูดในขณะนั้นด้วยท่าทางขอบคุณ เขาอยากจะขอบคุณ ไนโตะ แต่ ไนโตะ ก็ไปแล้ว

 

สําหรับ นารูโตะ เมื่อมองไปที่ ลี ที่หายจากอาการโคม่าและนอนหลับอย่างสงบ เขาก็รู้สึกชื่นชมไนโตะ มากขึ้น

 

“เขาไม่ใช่แค่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังมีวิชานินจาแพทย์ที่เจ๋งมากอีกด้วย”

 

แม้ว่าเขาอยากจะอยากเป็น โฮคาเงะ มาตลอด แต่เมื่อนึกถึง ไนโตะ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกลัง เลใจ

 

เมื่อเผชิญหน้ากับภูเขาสูง ไม่ว่ามันจะสูงแค่ไหน ก็มั่นใจได้ว่าสักวันหนึ่งจะปีนไปถึงยอดเขาได้แต่เมื่อเผชิญกับท้องฟ้าที่เอื้อมไม่ถึง ความมั่นใจนั้นก็จะหายไปอย่างง่ายดาย

 

แม้แต่ นารูโตะ ก็ยังอยู่ในภวังค์เป็นเวลานานก่อนที่จะระงับความรู้สึกเหล่านี้ในใจของเขาในที่สุด

 

ห่างจาก โคโนฮะ

 

ในหมู่บ้านเล็กๆ

 

ไนโตะ ไม่ได้อยู่ที่ โคโนฮะ เพราะสถานะปัจจุบันของ โอโรจิมารุ แย่มาก และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับไปในเร็วๆ นี้

 

ในเวลานี้ โอโรจิมารุ นอนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บภายนอก แต่อย่างไรก็ตามภายในของเขาก็เสียหายและเขาก็แทบจะไม่สามารถควบคุมจักระของเขาได้

 

หมัดของ ไนโตะ ไม่ง่ายที่จะทน

 

โอโรจิมารุ เจ็บปวด เขาเห็น ไนโตะ ฆ่าคนด้วยหมัดเดียวมาตลอด และในที่สุดเขาก็ได้สําผัสด้วยตัวเขาเอง

 

ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหดหูเล็กน้อย ตอนแรกร่างกายของ คิมิมาโร่ ต้องเป็นของเขาแต่เขาก็ถูก ไนโตะ แย่งไป และตอนนี้เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ศึกษามันด้วยซ้ํา

 

“ท่านโอโรจิมารุ การสอบรอบคัดเลือกจบลงแล้วครับ และการสอบรอบสุดท้ายน่าจะเริ่มต้นในอีก 1 เดือนครับ”

 

คาบูโตะ เดินมาที่หน้า โอโรจิมารุ ทักทายเขาก่อน แล้วก็เริ่มรายงาน

 

โอโรจิมารุ ฮัมเพลงและนั่งต่อไปโดยไม่พูดอะไร

 

เมื่อมองไปที่ โอโรจิมารุ จู่ ๆ ดวงตาของ คาบูโตะ ก็ดูแหลมคม และเขาก็ถามอย่างไม่แน่ใจ“ท่านโอโรจิมารุ ร่างกายของท่านเป็นอย่างไรบ้างครับ?!”

 

“เธอหมายถึงอะไร?!”

 

คราวนี้ โอโรจิมารุ สบตากับ คาบูโตะ ตอนแรเห็นความดุร้ายเล็กน้อยในดวงตาของเขาต่อมาดูเหมือนดวงตาของงูที่มองทะลุทุกสิ่งได้

 

คาบูโตะ ตกใจ แต่ก็ยังพูดว่า “ผมรู้สึกว่าจักระของท่านดูปั่นปวนแปลก ๆ บางทีหมัดของท่านไนโตะ อาจไม่ได้ทําลายแค่อวัยวะภายในของท่านเท่านั้น แต่ยังมีผลต่อจิตวิญญาณของท่านด้วย”

 

เมื่อฟังการวิเคราะห์ของ คาบูโตะ โอโรจิมารุ ก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายด้วยความเยือกเย็นและพูดว่า“จะลองดูไหมล่ะ?”

 

ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ออกมา บรรยากาศโดยรอบก็ดูหนักขึ้น และแรงดันจักระของ โอโรจิมารุก็ค่อย ๆ บดขยี้ คาบูโตะ

 

“ผมไม่มีวันคิดแบบนั้นหรอกครับ”

 

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากของ คาบูโตะ ขณะที่เขาพูดว่า “ผมแค่อยากจะช่วยท่านนี่คือเหตุผลที่ผมพยายามวิเคราะห์เพื่อรักษาท่าน”

 

“เธอไม่ต้องลําบากหรอก อีก 1 เดือนฉันก็จะหายดี ไม่สิ ครึ่งเดือนก็พอแล้ว เรื่องพวกนี้จะไม่มีผลต่อแผนแน่นอน”

 

โอโรจิมารุ จ้องไปที่ คาบูโตะ อย่างเย็นชา จากนั้นก็พูดอย่างแผ่วเบา “ถึงตอนนี้การรวบรวมจักระมันจะยากสําหรับฉัน แต่เธอก็ไม่สามารถฆ่าฉันได้ แม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่านี้ก็ตาม”

 

คาบูโตะ มีเหงื่อออกทั่วร่างกาย

 

“ออกไปส่ะ”

 

โอโรจิมารุ เงยหน้าขึ้น แล้ว คาบูโตะ ก็เดินออกไปอย่างเชื่อฟัง

 

“เด็กคนนี้”

 

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของ คาบูโตะ ดวงตาของ โอโรจิมารุ ก็มีสีแปลก ๆ แวบวับ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับ คาบูโตะ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ตามบุคลิกของเขามันก็ค่อนข้างปกติ แต่ โอโรจิมารุ ไม่สามารถสลัดความรู้สึกนั้นได้ ในบางจุดคาบูโตะก็ดูแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โอโรจิมารุ ก็ยิ้มออกมา

 

กลางคืน

 

การสอบรอบคัดเลือกได้จบลงแล้ว มันคงจะเร็วกว่านี้ถ้าทุกคู่เอาชนะได้ง่าย ๆ เหมือนคู่ของ คิมิมาโร่ และ คาริน

 

หลังจากผ่านรอบคัดเลือกทั้งหมดมาแล้ว การสอบรอบสุดท้ายก็จะเริ่มขึ้นในอีก 1 เดือนเมื่อถึงตอนนั้นนินจาระดับสูงจากทั่วทุกมุมโลกก็จะมาร่วมดูการสอบ รวมทั้ง คาเสะคาเงะแห่ง หมู่ บ้านซึนะ ด้วยเช่นกัน

 

ในโตะ ไม่ได้อยู่ที่ โคโนฮะ และกลับไปที่ หมู่บ้านอาเมะ แล้ว เพราะหลังจากนี้ก็คงไม่มีอะไรน่าดูแล้ว และเขายังต้องมุ่งความสนใจไปที่การเปลี่ยนแปลงขั้นสุดท้ายของจิตวิญญาณของเขา

 

เมื่อเขาดูดซับพลังของ เนตรสังสาระ เสร็จ เขาก็รู้สึกว่าวิญญาณของเขาใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น แต่ตอนนี้มันกําลังหดตัวหรือบีบอัด เปลี่ยนจากปริมาณเป็นคุณภาพ

 

ใน โคโนฮะ ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย มีเพียงนินจาบางส่วนที่ลาดตระเวนและเดินไปรอบๆ

 

ในคืนที่มืดมิดนี้ ร่างหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ในห้องโถงของ ตระกูลอุจิวะ กัดฟันและใช้หมัดทุบพื้น

 

“ทําไมฉันถึงอ่อนแอแบบนี้?!”

 

หมัดของ อุจิวะ ซาสึเกะ มีเลือดไหลออกมา แต่เขาก็ไม่รู้ตัว เขาแค่กัดฟันขณะนึกถึง อิทาจิที่ชายของเขา

 

ในขณะนี้ เงาดําก็โผล่ออกมาจากมุมของห้องโถง

 

“นายต้องการพลังงนเหรอ? อุจิวะ ซาสึเกะ…”

 

“นั่นใครนะ?!”

 

ซาสึเกะ ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมาเป็น เนตรวงแหวน และมองที่ด้านหลังอย่างระมัดระวัง แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย

 

“ถ้านายต้องการพลังจริงๆ ก็มากับฉันสิ”

 

เสียงดูเหมือนจะแหบ

 

ซาสึเกะ พบต้นตอของเสียงและไล่ตามมันไป

 

เช้าวันรุ่งขึ้น โคโนฮะ ก็พบว่า อุจิวะ ซาสึเกะ ได้หายตัวไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหนและหลังจากที่ โอโรจิมารุ รู้เรื่องนี้แล้ว เขาก็แปลกใจเล็กน้อย

 

เขายังคงบาดเจ็บอยู่ และเขาก็ไม่สามารถไปที่ โคโนฮะ ได้ในช่วงเวลานี้ ดังนั้นการหายตัวไปอย่างกะทันหันของ ซาสึเกะ จึงทําให้เขาตกใจ

 

อย่างไรก็ตาม การหายตัวไปของ ซาสึเกะ ก็เป็นเพียงคลื่นเล็กๆ เท่านั้น ยกเว้นบางคนที่ห่วงใยเขาจริงๆ การหายตัวไปของเขาไม่ได้ทําให้เกิดความวุ่นวายใน โคโนฮะ