ตอนที่72กลับมาเร็วๆนะ

“หม่ามี๊……” ถังจื่อซีกอดเวินลั่วฉิงด้วยท่าทางออดอ้อน พร้อมพูดพึมพำด้วยเสียงอ่อนๆ

พอมาถึงเมืองAใหม่ๆ เด็กโม่นั้นปกติดี แต่เด็กซีก็ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมาก ก็แค่ตัวติดเธอมากขึ้นเท่านั้น

“อืม”เวินลั่วฉิงเอาเธอมากอดไว้ แล้วแตะไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ อุณหภูมิปกติ ไม่มีไข้ เพียงแค่ลุกสาวไม่สบาย เธอก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เด็กซีที่เล่นมาทั้งวันก็เหนื่อยแล้ว พอล้มตัวลงที่อกของเธอก็หลับลงทันที

เห่อถงถงที่ยืนอยู่อีกฝั่งยิ่งรู้สึกเอ็นดูเอามากๆ แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกหนึ่งปัญหาคือ：“วันนี้เย่ซือเฉินก็จะกลับมาแล้วสินะ？”

“อืม”เวินลั่วฉิงตอบกลับเบาๆ เมื่อวานเย่ซือเฉินได้บอกไว้ว่าจะกลับวันนี้ แต่ท่าทางของเด็กซีตอนนี้ ทำให้เธอไม่วางใจที่จะกลับไป แต่เดิมทีเย่ซือเฉินก็สงสัยเธออยู่แล้ว ถ้าเธอไม่กลับไปละก็ คงจะเกิดปัญหาอื่นตามมาอีกแน่

เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่กลับไปละก็ เย่ซือเฉินต้องรู้แน่ๆว่าเด็กๆยังอยู่

“งั้นวันนี้เธอกลับไปเถอะ？”เห่อถงถงเข้าใจสถานการณ์ของเธอดี และยิ่งรู้ว่าเย่ซือเฉินผู้ชายคนนี้อันตรายมากแค่ไหน

“ฉันไม่กลับไปได้ด้วยหรอ？”เวินลั่วฉิงได้มองไปยังเด็กซีอย่างอดสงสารไม่ได้

“ได้สิ แต่ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานสามีของเธอต้องหาที่นี่เจอแน่ๆ ถึงตอนนั้นเรื่องของเด็กๆสองคนนี้ต้องถูกเปิดโปงแน่ๆ”ถึงแม้ว่าเห่อถงถงปกติจะเป็นคนยังไงก็ได้ แต่สำหรับเรื่องของเด็กสองคนนี้แล้ว เธอนั้นรอบคอบมาโดยตลอด

หลายปีมานี้ฉิงฉิงไม่ได้พาเด็กๆกลับมาด้วย เพราะกลัวว่าเด็กๆสองคนจะได้รับอันตราย

ท้องก่อนแต่ง แม้พ่อของเด็กก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร ถ้าหากเรื่องนี้แดงขึ้นมา ไม่เพียงแต่จะทำให้ชื่อเสียงของฉิงฉิงนั้นเสียหาย และแน่นอนว่าจะทำให้เด็กๆได้รับอันตรายไปด้วย

“ถึงเขาจะกลับมาวันนี้ แต่ก็คงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจะโทรถามว่าเขากลับมากี่โมง”เวินลั่วฉิงคิดไปมาสักพัก ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกหาเย่ซือเฉิน

“อืม”พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสามครั้ง เขาก็รับสาย ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มน่าดึงดูดและน่าฟังมาก

“ที่รักคุณกลับมาวันนี้ใช่ไหม？ถึงบ้านกี่โมงหรอ？”เวินลั่วฉิงถามออกมาตรงๆ

ปลายสาย เย่ซือเฉินอึ้งไปสักพัก เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สองวันมานี้ผู้หญิงคนนี้แสดงออกได้ไม่เลวหนิ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนโทรหาเขาเองทุกวัน และยังถามเขาอีกว่าจะกลับเมื่อไหร่

“คงจะดึกมาก หลังห้าทุ่มน่ะ”พอพูดประโยคนี้จบ แววตาของเย่ซือเฉินก็ค่อยๆมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”เวินลั่วฉิงตอบด้วยเสียงเบาๆ แล้วกดวางสายไป

พอเขาถูกตัดสายไปแบบนี้ เย่ซือเฉินก็อึ้งไปเล็กน้อย เธอวางสายเขาไปดื้อๆแบบนี้เลยหรอ？เขานึกว่าเธอจะพูดว่าจะไปรับเขาที่สนามบินเสียอีก

“กว่าเขาจะกลับมาก็หลังห้าทุ่ม ฉันจะอยู่กล่อมเด็กซีให้หลับสนิทก่อนค่อยกลับไป ไม่เสียเวลาหรอก”เวินลั่วฉิงค่อยโล่งอกไปหน่อย แบบนี้แล้วก็คงไม่จะไม่เป็นไร พอเด็กซีหลับสนิทแล้วก็จะน่ารักเป็นพิเศษ

“อื้ม งั้นก็ดี พอเธอกลับไปแล้ว ฉันจะนอนเป็นเพื่อนเด็กซีให้เอง”เห่อถงถงก็โล่งอกไปด้วย เพราะเด็กซีนั้นไม่ค่อยสบาย ก่อนอนเลยจะงอแงนิดหน่อย ถ้าเกิดฉิงฉิงไม่อยู่ ก็กลัวว่าก่อนอนเด็กๆจะร้องไห้เอาได้

พอเวินลั่วฉิงกล่อมเด็กซีเข้านอนแล้ว เธอก็นั่งรถกลับทันที พอกลับไปถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มนิดๆ เวินลั่วฉิงกลับพบว่าไฟในห้องนั้นเปิดอยู่ เธอตกใจขึ้นมาทันที เย่ซือเฉินบอกว่าห้ามุ่มถึงจะถึงบ้านแท้ๆ หรือว่าเขากลับก่อนเวลางั้นหรอ？

ในขณะที่เวินลั่วฉิงคิดอยู่นั้น จู่ๆประตูก็ได้ถูกเปิดออก

“คุณคือคุณผู้หญิงใช่ไหมคะ？”มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมา ท่าทางดูมีน้ำใจมาก：“ฉันคือคุณป้าหลี่ค่ะ คุณผู้ชายให้ฉันมาดูแลคุณผู้หญิงค่ะ”

“ป้ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ？”เวินลั่วฉิงอึ้งไปสักพัก เธอคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะส่งคนมาดูแลเธอ แต่กี่วันมานี้เธอก็ไม่ได้กลับมาเลย

“ฉันมาตั้งแต่เมื่อวานซืนค่ะ” คุณป้าหลี่ที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ตอบออกไปอย่างปกติ ใบหน้ายังคงยิ้มอย่างเป็นมิตร

“อื้ม ป้าไปพักผ่อนเถอะ ฉันขอกลับห้องก่อนนะ ”เวินลั่วฉิงตอบกลับเบาๆ และก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เรื่องบางเรื่องยิ่งพูดเยอะ ก็จะทำให้คนอื่นคิดมากไปด้วย เพราะฉะนั้นเรื่องที่กี่วันมานี้เธอไม่ได้กลับบ้าน เวินลั่วฉิงจึงไม่ได้พูดถึง และก็รีบกลับไปที่ห้องของเธอ

คุณป้าหลี่อึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“คุณผู้หญิงละ？”เย่ซือเฉินกลับถึงบ้านก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว พอเข้าบ้านมาก็เห็นเพียงคุณป้าหลี่คนเดียว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณผู้หญิงกลับไปที่ห้องแล้วค่ะ” คุณป้าหลี่ที่ได้อยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉินก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น ริมฝีปากเธอสั่นเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่พอเห็นใบหน้าเย่ซือเฉินที่ดูเย็นชาแล้ว ในที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดออกไป

เยซือเฉินได้เงยหน้ามองไปที่ห้องของเวินลั่วฉิง ก็เดินตรงขึ้นไปที่ห้องของเธอ ห้องของเวินลั่วฉิงไม่ได้ล็อก เย่ซือเฉินแค่ผลักเบาๆประตูก็เปิดออกแล้ว เพียงแค่ประตูถูกผลักออก เขาก็เห็นเธอหลับสนิทอยู่บนเตียงแล้ว

เย่ซือเฉินค่อยๆถอนหายใจอกมา เขาคิดว่าที่เธอถามเขาว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ คงจะไปรับเขา ไม่ก็รอเขากลับมา คิดไม่ถึงว่า……

แต่ว่า ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วจริงๆ

วันถัดๆมา ทุกห้าโมงเย็นของทุกวัน เวินลั่วฉิงจะโทรหาเย่ซือเฉิน และถามเขาว่าจะกลับมากี่โมง และในทุกๆวันเอจะจัดการเรื่องเด็กๆให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับไป ทุกวันเธอจะถึงบ้านก่อนเย่ซือเฉินประมานครึ่งชั่วโมงกว่าๆ

เย่ซือเฉินเป็นคนตรงเวลามาก เพราะนั้น ถ้าเขาบอกจะกลับกี่โมงก็จะตรงเวลาเสมอ ปกติแล้วจะไม่คลาดเคลื่อน

เพราะฉะนั้น ทุกครั้งเวลาที่เธอกลับถึงบ้านก็จะพอดีเป๊ะ ไม่เคยคลาดเคลื่อนเลยสักครั้ง

กี่วันมานี้เย่วือเฉินก็มีธุระจนดึกดื่นพอดี เขาจึงกลับบ้านค่อนข้างจะดึก ทุกครั้งที่เย่ซือเฉินกลับถึงบ้าน เธอก็มักจะ‘นอน’หลับไปแล้วเสมอ และในตอนเช้าของทุกๆวัน เมื่อเขาออกจากบ้าน เธอก็ยังไม่ตื่น

เวินลั่วฉิงตั้งใจจะเจอหน้าเขาให้น้อยที่สุด เธอคิดว่าถ้าเจอหน้าเขาน้อยลงแล้ว อย่างน้อยเขาก็คงจะไม่จู้จี้กับเรื่องของเธอบ่อยๆ

ส่วนเรื่องโทรศัพท์นั้น ก็จำเป็นจะต้องโทรจริงๆ

คุณป้าหลี่เห็นแววตาของเธอที่ดูแปลกไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ที่รัก วันนี้คุณกลับมากี่โมงหรอ？”เวินลั่วฉิงได้โทรหาเย่ซือเฉินตามปกติ เธอถามเขาว่าวันนี้จะกลับมากี่ทุ่ม พอเอเห็นเด็กๆสองคนเล่นอย่างสนุกสนาน เวินลั่วฉิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“วันนี้มีงานเลี้ยงนิดหน่อยน่ะ ประมานสี่ทุ่มถึงจะกลับ”สำหรับการที่เธอมาในทุกๆวันนั้น เขาเหมือนจะชินไปเสียแล้ว และสำหรับความเคยชินนี้แล้ว เขาก็ไม่คิดจะบ่ายเบี่ยงเลย

“อื้ม โอเค”เวินลั่วฉิงยังคงใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลเหมือนปกติ

เมื่อเย่ซือเฉินได้วางสายลง เขาก็กระพริบตาเบาๆ ตั้งแต่เขากลับมาจากประเทศM ไม่กี่คืนมานี้ เขากลับบ้านค่อนข้างจะดึก และทุกครั้งที่เขากลับไป เธอก็มักจะหลับแล้วเสมอ

เย่ซือเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็โทรหาเลขาหลิวทันที：“ช่วยยกเลิกกิจกรรมของคืนนี้ทั้งหมดให้ฉันด้วย”

จู่ๆคืนนี้เขาก็ไม่อยากที่จะไปร่วมงานเลี้ยง เขาอยากที่จะกลับบ้านให้เร็วขึ้นสักหน่อย……