บทที่ 339 คุณพ่อมาแล้ว(4)

ที่จริง สถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าเป็นใคร ก็คงคิดว่าเด็กผู้ชายอ้วนแค่แกล้งเจ็บ คิดว่าเด็กผู้ชายอ้วนเป็นฝ่ายรังแกคนอื่น ส่วนถังจื่อโม่เป็นฝ่ายที่ถูกตี

ปกติแล้ว ผู้ปกครองของอีกฝ่ายได้เห็นสภาพแบบนี้ ก็จะไม่เอาเรื่องอะไรต่อแล้ว เพราะดูจากสภาพแล้วถังจื่อโม่น่าสงสารมากกว่าเยอะ

ตอนแรกถังจื่อโม่ก็คงจะคิดไว้แบบนั้น

แต่ว่า ถังจื่อโม่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอคนพาลที่ไม่มีเหตุผลขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้มีเหตุผลกว่า ก็ยังจะเป็นคนพาลที่มารังแกคนอื่นอีก

ดังนั้น ถังจื่อโม่คิดผิดแล้ว แล้วยังถูกเชิญผู้ปกครองมาอีก

ก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าถังจื่อโม่ไม่อยากให้พวกเขารู้

ถึงถังจื่อโม่จะตัวเล็ก แต่ทำอะไรก็รู้จักกาลเทศะ เป็นไปไม่ได้ที่อยู่ๆจะไปตีคนอื่นก่อน

ถ้าเป็นเด็กปกติที่จะตีกันก็ช่างมันเหอะ แต่ว่านี้ไม่ใช่แบบนั้น

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ถังจื่อโม่ได้คิดวางแผนไว้แล้ว เพราะฉะนั้นถังจื่อโม่ได้ตีคนโดยมีการวางแผนไว้อย่างดี

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ？

“ลูกชายของคุณได้ตีลูกชายของฉัน เรื่องนี้ไม่จบได้ง่ายแน่ หากคุณไม่ทำการอธิบายมาดีๆละก็ เรื่องนี้ไม่จบแน่นอน ” ผู้หญิงอ้วนยังคงคำรามต่อ ไม่มีเหตุผลเลย และในตอนนี้เธอไม่ได้สนใจเด็กผู้ชายอ้วนที่ร้องไห้หนักบนพื้นเลยสักนิด

เวินลั่วฉิงสงสารเด็กผู้ชายอ้วนที่นอนร้องไห้อยู่บนพื้น แน่นอน เวินลั่วฉิงก็เข้าใจ เด็กผู้ชายอ้วนแค่เจ็บ แต่จะไม่มีผลกระทบร้ายแรงอะไร

“พี่หมิง ก็แค่เด็กสองคนตีกัน จื่อโม่ก็มีแผล ดูแล้วจ้างจ้วงก็ไม่มีแผลอะไร ให้เรื่องนี้ก็จบกันแค่นี้เถอะนะ ” ครูหยูทนเห็นไม่ได้อีกต่อไป จึงพูดเกลี้ยกล่อมไปเบาๆ

“คุณหมายความว่ายังไง ？ที่นี่มีพื้นที่ให้คุณพูดด้วยเหรอ？คุณไม่อยากทำแล้วใช่ไหม ？ไม่อยากทำก็ออกไป ”ผู้หญิงอ้วนชี้หน้าครูหยู ด่าครูหยูซะเละเลย

ครูหยูถูกด่าจนถอยออกไปหลายก้าว สีหน้าไม่ดี เหมือนยังอยากจะพูดอะไรอยู่ แต่สุดท้ายก็ทนกลั้นไว้ได้

ยังไงแล้ว เธอก็จะยังทำงานที่นี่อยู่

“ให้พวกเขาออกไปด้วย นี่เป็นโรงเรียนอนุบาลของบ้านฉัน ต่อไปห้ามให้พวกเขามาที่นี่ ” เด็กผู้ชายอ้วนที่นอนอยู่บนพื้นชี้หน้าถังจื่อโม่ พูดซ้ำเติมไปคำนึง

เวินลั่วฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ตอนเห่อถงถง โทรไปให้เธอพูดว่าแม่ของเด็กที่ถูกตีเป็นครูของอนุบาล ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่แค่แบบนี้ ที่แท้โรงเรียนอนุบาลนี้เป็นของบ้านเด็กผู้ชายอ้วน ก็ว่าถึงมารังแกคนแบบนี้

“จะให้พวกเขาออกไปแน่นอน แต่ก่อนออกไป จะเคลียร์เรื่องนี้ให้ชัดเจน ถ้าพูดไม่ชัดเจน ใครก็ห้ามออกไปทั้งนั้น ”ผู้หญิงอ้วนไร้เหตุผลมากกว่าลูกชายของเธออีก ！！

เวินลั่วฉิงนึกถึงว่าถังจื่อโม่มีการวางแผนและตีเด็กผู้ชายอ้วนไปแล้ว ตอนแรกยังเป็นห่วงเด็กคนนั้น แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคนบ้านนี้จะหยิ่งยโสโอหัง และไม่มีเหตุผลขนาดนี้

เวินลั่วฉิงลุกขึ้น ประคองครูหยูที่พิงอยู่ข้างมุมโต๊ะ สายตามองไปที่ผู้หญิงอ้วน พูดช้าๆ：“ควรเคลียร์ให้ชัดเจนจริงๆละ ”

แววตาของเวินลั่วฉิงตอนนี้นิ่งมาก เมื่อผู้หญิงอ้วนสบตากับเวินลั่วฉิง ร่างกายก็เย็นแข็งไปทั้งตัว พลังการข่มเหงได้หายไปครึ่งหนึ่ง แต่ว่าผู้หญิงอ้วนยังคงคำรามอย่างดุเดือด ：“เรื่องมันชัดเจนมากอยู่แล้ว ลูกชายคุณมาตีลูกชายฉัน คุณดูสิลูกชายคุณตีลูกชายฉันจนเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้แล้วเนี่ย?”

“ทำไมเด็กๆถึงตีกันล่ะ ”เวินลั่วฉิงอยากรู้ ทำไมถังจื่อโม่ถึงทำแบบนั้น เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ

เป็นไปไม่ได้ที่อยู่ๆจื่อโม่จะไปตีคนอื่น

“ไม่ว่าจะยังไง ในเมื่อเขาตีลูกชายของฉันจนขนาดนี้ พวกคุณจะต้องรับผิดชอบ”เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงอ้วนอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น แต่ว่า แววตาของผู้หญิงอ้วนตอนนี้มีร่องรอยความร้อนตัวและถูกซ่อนไว้อย่างรวดเร็ว

“แม่คะ ไม่ใช่ความผิดของพี่ชาย เขาเป็นคนด่าพี่ชายก่อน ด่าพวกเราก่อน ”ถังจื่อซีเงยหน้าขึ้น มองไปที่เวินลั่วฉิง บนใบหน้ามีความโศกเศร้า ：“ เขาด่าพวกเราว่าเป็นเด็กเปรต ไม่มีพ่อ ยังด่าแม่ บอกว่าแม่เป็นงูพิษไร้ยางอาย บอกว่าแม่แอบเอาผู้ชาย ทำให้มีพวกหนู”

ได้ยินคำพูดของถังจื่อซีแล้ว เวินลั่วฉิงหรี่ตาลงอย่างรวดเร็ว

เป็นแบบนี้นี่เอง ดี ดีมาก ！！

ตอนแรกเธอก็รู้สึกแปลกๆ เด็กโม่บ้านเธอเป็นเด็กดีมาโดยตลอด เป็นไปไม่ได้ที่อยู่ๆแล้วจะไปตีคนโดยไร้เหตุผล ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

เธอเข้าใจจื่อโม่ จื่อโม่ชอบปกป้องคนที่ตนรักมาตลอด มีคนด่าเขา ด่าจื่อซี ยังด่าเธออีก จื่อโม่ทนได้ก็แปลกแล้วล่ะ แต่ว่า เด็กผู้ชายคนนั้นดูแล้วก็มีแค่ห้าขวบ เด็กห้าขวบทำไมจู่ๆถึงพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้

คำพูดพวกนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้ใหญ่สอน เด็กๆจะไม่มีทางรู้เลย

แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงมองเห็นสายตาที่ร้อนตัวของผู้หญิงอ้วนคนนี้แล้ว ผู้หญิงอ้วนคนนี้น่าจะรู้เรื่องทั้งหมด

ผู้หญิงอ้วนรู้สึกผิดในเวลานี้ ก็ดูออกได้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายแบบนี้ ปัญหาน่าจะไม่ใช่แค่เด็กสองคนตีกัน

ในเวลานี้ แววตาของเวินลั่วฉิงไม่ได้มีความนิ่งเหมือนเมื่อกี้ แต่เปลี่ยนเป็นความเย็นชาที่ทำให้คนรู้สึกว่าน่าขนลุกมาก

เมื่อก่อนเธอไม่ได้พาลูกๆทั้งสองคนกลับเมือง A ก็เพราะไม่อยากให้ลูกๆทั้งสองคนถูกคนรังแก ดังนั้น เธอจึงปิดบังเรื่องลูกทั้งสองมาโดยตลอด แต่เธอนึกไม่ถึงว่า วันนี้ลูกทั้งสองจะยังถูกคนมาด่าแบบนี้อีก

ในเวลานี้ หัวใจของเวินลั่วฉิงรู้สึกเจ็บ

“ยังไง？คุณ พวกคุณตีคนแล้วยังจะดุแบบนี้อีก ？คุณคิดว่าฉันกลัว……กลัวคุณเหรอ？”ผู้หญิงอ้วนสบตากับเวินลั่วฉิง ตกใจจนขาอ่อน แทบจะทรุดลงกับพื้น คำพูดที่กัดฟันพูด เหมือนลิ้นพันกัน จนพูดติดอ่างไปเลย

ครูหยูตะลึง วันปกติแล้ว เธอรู้ดีว่าผู้หญิงอ้วนกําเริบเสิบสานขนาดไหน เอาแต่ใจแค่ไหน แต่ตอนนี้เขากลัวจะตายกับสายตาของแม่ถังจื่อโม่

“ครูหยูคะ กรุณาช่วยโทรแจ้งตำรวจให้หน่อยค่ะ ติดต่อแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการตรวจอาการบาดเจ็บของร่างกาย ฉันต้องการเอกสารผลการตรวจสภาพแผลบนร่างกายของเด็กทั้งสองคน”เวินลั่วฉิงกวาดตามองผู้หญิงอ้วนทีนึง แล้วพูดอย่างกะทันหัน ถึงเสียงของเธอจะไม่ดัง แต่ดูมีพลังอำนาจที่ไม่มีใครละเลยได้เลย

เวินลั่วฉิงบอกว่าจะแจ้งตำรวจก็เพราะดูออกว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ธรรมดา ต้องมีปัญหาอยู่เบื้องหลังแน่นอน

“ห๊ะ？”ครูหยูตะลึง เธอไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนึงสามารถที่จะครอบงำได้ขนาดนี้ แตกต่างกับความหยิ่งผยองของผู้หญิงอ้วนคนนั้น

ความครอบงำเผด็จการของแม่ถังจื่อโม่ทำให้อดไม่ได้ที่จะอยากปรบมือพูดว่าเยี่ยมไปเลย

“แจ้ง？แจ้งตำรวจ？ตรวจอะไรกัน？” ผู้หญิงอ้วนได้ยินว่าจะแจ้งตำรวจ ยังจะตรวจร่างกายอีก ก็ตื่นตระหนกทันที

ที่จริง เธอคิดว่าลูกชายของเธอแกล้งเจ็บมาโดยตลอด และคิดว่าลูกชายของเธอไม่ได้เป็นอะไร เพราะร่างกายของลูกชายเธอไม่ได้มีรอยแผล อะไรเลย และรูปร่างที่แตกต่างจากลูกชายเธอกับถังจื่อโม่ เธอมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่ลูกชายของเธอจะเป็นคนถูกตี

ก่อนหน้านี้เธอก็หาเรื่องโวยไม่ยอมจบสักที แต่ตอนนี้ได้ยินว่าจะตรวจร่างกาย จิตใต้สำนึกนั้นรู้สึกว่าไม่ดีต่อเธอแน่ๆ

“คุณผู้หญิงท่านนี้คะ เราไม่รีบค่ะ รอให้ตำรวจมาก่อน รอผลการตรวจร่างกายออกมาแล้วค่อยว่ากันค่ะ ”เวินลั่วฉิงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากร จะดูไม่ออกเหรอว่าเธอคิดยังไง

ดังนั้น เรื่องนี้ไม่จบแน่ กล้าด่าลูกของเธอ เธอจะไม่ปล่อยไปแบบนี้ จะต้องตรวจให้ชัดเจน

“แกซ่าอะไร นังงูพิษไร้ยางอายอย่างแกมีอะไรน่าได้ใจ ลูกชายฉันพูดไม่ผิดเลย แกมันงูพิษไร้ยางอาย แกก็แค่ไปแอบเอากับผู้ชายถึงได้มีลูกสองคนนี้ เด็กสองคนนี้ก็แค่ไอ้เด็กเปรตที่ไม่มีพ่อ ทุกคนมาดูเร็ว มาดูนางงูพิษที่ไร้ยางอาย มาดูไอ้เด็กเปรตที่ไม่มีพ่อสิ ” ผู้หญิงอ้วนเห็นว่ากำลังเลิกเรียน ข้างนอกมีคนเยอะมาก จึงพูดเสียงดังขึ้นมาทันที

สีหน้าของเวินลั่วฉิงจมลงทันที สายตามีความเย็นชายางเห็นได้ชัดเจนมาก

หลายปีมานี้เวินลั่วฉิงไม่พาลูกๆทั้งสองคนกลับมา เพราะไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนของลูกทั้งสองคน เธอปิดบังแม้กระทั่งเย่ซือเฉิน ก็เพราะไม่อยากให้ลูกทั้งสองคนถูกรังแกแบบนี้

เธอเป็นแม่คนนึง เธออยากปกป้องลูกของตัวเอง ปกป้องลูกของเธอไม่ให้ถูกรังแกแม้แต่เล็กน้อย วันนี้มีคนมาดูถูกลูกของเธอต่อหน้าเธอขนาดนี้ ？

“ ใครบอกเด็กบ้านผมไม่มีพ่อ ？”แต่ เวลานี้ เสียงของผู้ชายคนนึงได้ดังขึ้นมา