บทที่375 คุณชายสามเย่ ภรรยาของคุณกำลังจะไปแล้ว (3)

ในขณะที่เวินลั่วฉิงทอดสายตาไปนั้น ทันใดนั้นก็เห็นโมเดลรถบนชั้นวางหนังสือของเขา ดวงตาเธอเป็นประกายและลืมความเขินอาย แล้วหลุดปากพูดขึ้น: “โมเดลรถบนฉันหนังสือของคุณยกให้ฉันได้ไหมคะ?”

เมื่อพูดอย่างนั้น น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงมีความประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

ลูกชายชอบรถรุ่นนี้มากแต่หาไม่เคยเจอก็เพราะเป็นรุ่น limited ระดับโลก ทั้งโลกมีเพียงแค่สองคันเท่านั้น

มีเงินก็ไม่สามารถจะหาซื้อได้ ตอนนั้นลูกชายยังขอให้รุ่นพี่และมู่หรงดัวหยางช่วยหาแต่ก็หาไม่เจอ

เพราะเรื่องนี้ลูกชายถึงกับเซ็งไปนาน ลูกชายชอบโมเดลรถรุ่นนี้มาก มากเป็นพิเศษ

แน่นอนว่าโมเดลรถรุ่นนี้ไม่สามารถคิดเป็นมูลค่าได้

วันนี้เธอเห็นมันในห้องทำงานของเย่ซือเฉิน ก็อยากจะลอง ไม่แน่ว่าเย่ซือเฉินจะใจกว้างและยอมยกมันให้เธอก็ได้นะ

“เอ๋?” เย่ซือเฉินอึ้งไป: “คุณชอบโมเดลรถเหรอ?”

เขาชอบโมเดลรถมาตั้งแต่เด็ก แต่ในห้องทำงานของเขาก็มีโมเดลรถคันนี้เพียงคันเดียวเท่านั้น โมเดลรถคันนั้นเป็นของขวัญวันเกิดที่แม่เขามอบให้เขา

ดังนั้นโมเดลรถคนนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขามาก

“อือ” ไม่ใช่เธอที่ชอบเป็นลูกชขยของเธอต่างหากที่ชอบ แต่ว่าเวินลั่วฉิงก็ไม่ได้อธิบายออกไป

“ได้” ถึงแม้ว่าโมเดลรถนั่นจะสำคัญกับเขามาก แต่ในเมื่อเธออยากได้เขาก็ให้ได้อยู่แล้ว

แล้วมันจะเป็นอะไรไปเธอกับเขาคือครอบครัวเดียวกัน เธอครอบครอง กับเขาครอบครอง มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

“ขอบคุณค่ะ” เวินลั่วฉิงยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขจากสิ่งที่เกินคาดหมาย คราวนี้ก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องของขวัญให้ลูกชายแล้ว

พอดีกับที่ลูกชายเขาโรงพยาบาล เขาจะต้องไปสบายและทุกข์ใจ ถ้าหากว่าเธอได้โมเดลรถนี้ไปให้ลูก ลูกชายคงจะต้องดีใจมากแน่ และคงจะลืมความเจ็บป่วยและไม่สบายไปได้แน่

อือ ดีจริง ๆ

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ เย่ซือเฉินก็ยกมุมปากและมีรอยยิ้มในแววตาของเขา

“เจ้านาย” เสี่ยวลิ่วจื่อ เห็นเขาคุยหยอกเย้ากับผู้หญิงไม่จบไม่สิ้นเสียที ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะวางสายเลย เขาจึงทนดูไม่ได้อีกแล้ว และอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง

อีกฝ่ายนั้นก็กำลังถือปืน ตอนนี้กำลังล้อมพวกเขาไว้นะ เจ้านายเจ๋งจริง ในเวลาแบบนี้ยังมีแก่ใจป้อสาวได้ตลอด ๆ

“คุณทำธุระก่อนเถอะค่ะ” เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงคนเรียกจากปลายสายแล้ว เวินลั่วฉิงฟังออกจากน้ำเสียงว่าเขากำลังเร่ง และยังไม่ความไม่พอใจอยู่ด้วย

“อือ” เย่ซือเฉินรับคำเบา ๆ ด้วยแววตายิ้มแย้มและกลับเคร่งขรึมลงมาก

แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไรและรีบวางสายไป

ในระหว่างที่วางสาย รอยยิ้มของเย่ซือเฉินก็หายไป ดวงตามีเพียงความเย็นยะเยือก มีแรงอาฆาตที่รุนแรงคุกรุ่นอยู่ทั่วร่างกาย

อีกฝ่ายได้แต่กลัวจนขาสั่น ไม่สามารถควบคุมร่างกายให้ไม่สั่นเทาได้

“ของก็ให้พวกแกแล้ว ฉันต้องการเห็นคนของฉันกลับมาอย่างไม่บุบสลาย” ดวงตาของเย่ซือเฉินจับจ้องไปที่คนที่อยู่ด้านหน้า ลมหายใจเย็นราวกับสามารถแช่แข็งคนได้ในทันที

อันที่จริงแล้วการช่วยคนนั้นไม่ยากเลย แต่ประเทศ C มีภูเขาและเหมืองมากมาย มีเหมืองทั้งขนาดเล็กและใหญ่ ในสถานการณ์เช่นนี้การจะสืบหาคนกลุ่มหนึ่งนั้นไม่ง่ายเลย และที่สำคัญคือเสียเวลามาก

และอีกฝ่ายก็โหดร้ายเกินไป ถ้าหากพวกเขาผัดวันประกันพรุ่งอีกฝ่ายมีแนวโน้มที่จะฆ่าคนของตนทันที

หรวนจื้อคือตัวอย่าง อีกฝ่ายฆ่าหรวนจื้อไปแล้ว จากนั้นก็ส่งศพของหรวนจื้อกลับมาเพื่อข่มขู่พวกเขา

“ได้ ๆ แกวางใจ พวกเราจะปล่อยคนของแกทันที” อีกฝ่ายได้ของที่ต้องการแล้ว แน่นอนว่าก็ไม่อยากจะก่อปัญหาใหม่ขึ้นมาอีก เพราะพวกเขากลัวเย่ซือเฉิน

ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงก็ดังขึ้นอีก

เวินลั่วฉิงนิ่งไปเพราะคิดว่าเย่ซือเฉินโทรเข้ามาอีก เธอแทบจะไม่ได้คิดอะไรมากและรีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

เพียงแต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจึงพบว่าไม่ใช่เย่ซือเฉินโทรเข้ามาแต่เป็นคุณปู่เย่

เวินลั่วฉิงไตร่ตรองแล้วรับสาย: “ฮัลโหล”

น้ำเสียงนั้นสุภาพแต่กลับดูห่างเหิน

“เรื่องของผู้หญิงแซ่เมิ่งคนนั้น เธอรู้แล้วก็แล้วกัน แต่เธอจะบอกใครไม่ได้ รวมถึงคนในตระกูลเวินด้วย” คุณปู่เย่พูดจาโครม ๆ ใส่จนทำให้เวินลั่วฉิงต้องอึ้งไป

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยอเรื่องของผู้หญิงแซ่เมิ่ง? เป็นเรื่องอะไรกัน?

ผู้หญิงแซ่เมิ่ง? ในตอนนี้เวินลั่วฉิงคิดว่าคนที่เกี่ยวข้องกับเย่ซือเฉินก็คือเมิ่งโร่ถิง

แต่ว่าเรื่องที่คุณปู่เย่ถึงมันคือเรื่องอะไร? ที่สุดแล้วมีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณปู่เย่ต้องโทรมากำชับเธอเป็นพิเศษ?

เวินลั่วฉิงคิดขึ้นได้ที่คุณปู่เย่พูดก่อนหน้านี้ เรื่องที่เย่ซือเฉินโอนหุ้นบริษัทบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปในมือให้คนอื่นเมื่อหลายวันก่อน ตอนนั้นเธอเองก็คิดถึงเมิ่งโร่ถิงเป็นคนแรก จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าน่าจะไม่ใช่เมิ่งโร่ถิง

แต่ตอนนี้คุณปู่เย่โทรมาเพื่อกำชับเรื่องผู้หญิงแซ่เมิ่งเป็นพิเศษ? ถ้าอย่างนั้นดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้เพียงเมิ่งโร่ถิงแล้ว

“ค่ะ ฉันทราบแล้ว” เวินลั่วฉิงรับคำเบา ๆ เรื่องของเมิ่งโร่ถิงเธอบอกใครไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว อันที่จริงเรื่องส่วนตัวของเย่ซือเฉินเธอก็ไม่สามารถจะพูดจามั่วซั่วได้ แล้วยิ่งเรื่องเกี่ยวกับเมิ่งโร่ถิงด้วยแล้วเธอก็รู้อะไรไม่เยอะ

“งั้นก็ดี” คุณปู่เย่ตอบกลับมาแล้ววางสายไป

เวินลั่วฉิงขมวดคิดเล็กน้อย คุณปู่เย่นี่ประหลาดจริง ๆ

เวินลั่วฉิงหยิบโมเดลรถแล้วคิดว่าจะไปแล้ว เพียงแต่ในเวลานั้นประตูห้องทำงานของเย่ซือเฉินก็ถูกเปิดออก

เวินลั่วฉิงตัวแข็งทื่อ เมื่อครู่เธอปลีกตัวเข้ามาโดยไม่มีใครเห็น ตอนนี้มีคนเห็นแล้วจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?

แต่ว่า เมื่อเวินลั่วฉิงเห็นคนที่ผลักประตูเข้ามาก็ถอนหายใจ

“คุณนาย คุณมาได้ยังไงครับ?” เลขาหลิวเข้ามาในห้องทำงานแล้วเห็นเวินลั่วฉิงก็ประหลาดใจ

แต่ว่าเขาคิดว่าท่านประธานโทรหาเขาให้เขารีบกลับมา เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องเร่งด่วน

แต่ไฟล์ทของเขาดีเลย์ ประธานจี้ก็ไม่อยู่ที่บริษัทพอดี เรื่องการเข้ามาในห้องของท่านประธานเปิดตู้เซฟของท่านประธาน เรื่องแบบนี้ท่านประธานคงไม่ให้ใครอื่นทำแน่นอน

ดังนั้นคุณนายมาที่บริษัทก็คงจะเป็นเรื่องเดียวกันกับเรื่องที่ท่านประธานให้เขารีบกลับมาก่อนหน้านี้

เลขาหลิวค้นพบอย่างละเอียดว่าคอมพิวเตอร์ของท่านประธานถูกเปิดใช้งาน ดังนั้นจึงได้มั่นใจเพิ่มขึ้นอีก

ดูแล้ว คุณนายคงจะส่งเอกสารไปเรียบร้อยแล้ว

คงจะเป็นเพราะไฟล์ทของเขาดีเลย์แน่ ๆ ทำให้มาช้าไป ดังนั้นท่านประธานจึงให้คุณนายมาแทน

เวินลั่วฉิงที่ตอนแรกคิดว่าจะไปแล้ว เพียงแต่เมื่อเธอเห็นเลขาหลิวแล้วก็หยุด เธอคิดถึงสัญญาเรื่องหุ้นบริษัทที่คุณปู่เย่มอบให้เธอเมื่อครู่

คุณปู่เย่นั้นเป็นคนไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนัก บางครั้งก็ชอบทำอะไรโดยอาศัยความชอบของตัวเอง อันที่จริงเธอกังวลว่าถึงเวลาคุณปู่เย่จะเปลี่ยนใจและจะกลับคำ

ดังนั้นเพื่อเป็นการรับประกัน ทางที่ดีที่สุดคือต้องรีบดำเนินการให้เรื่องทั้งหมดจบโดยไว

แน่นอนว่ายังมี…