บทที่ 687 เด็กทั้งสองคนไปพบพ่อ (5)

ดวงตาเวินลั่วฉิงหรี่ขึ้น ผู้ชายรอยมีดบาดคนนี้รู้จักเธอ？เป็นไปได้ยังไง……

จากการตอบสนองของชายคนนี้ เวินลั่วฉิงมั่นใจมากกับจุดที่ว่า ผู้ชายคนนี้รู้จักเธอ

เมื่อสักครู่ผู้ชายคนนี้เห็นเธอก็หวาดกลัวเป็นพิเศษ จนทำให้ลืมปกปิดอารมณ์

ทว่าเวินลั่วฉิงแน่ใจว่าเธอไม่เคยเจอหน้าคนนี้มาก่อน！！

เวินลั่วฉิงยังสังเกตเห็นว่า ตอนที่เขาเห็นเธอในความตกใจเจือความกลัวไว้ ซึ่งเป็นความกลัวหลังก่อเหตุชนิดหนึ่ง

กลัว？ก่อนหน้านี้หน้าเขาไม่เปลี่ยนสี ไม่ว่าตำรวจจะถามเช่นไร เขาก็ไม่ตอบและไม่กลัวเลยสักนิด แต่ทำไมเห็นเธอแล้วกลัว？

หน้าตาเธอกับเวินหรวนหรวนไม่เหมือนกันเลย ถึงเธอกับเวินหรวนหรวนจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่กลับไม่มีจุดเหมือนกันสักที่

เวินลั่วฉิงเหมือนเห็นเขาคิดอะไรได้ จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ ความกลัวนั้นก็หายวับไปด้วย แน่นอนความตกใจก็ถูกปกปิดไว้เช่นกัน

อันที่จริงอารมณ์ของเขาแปรปรวนรวดเร็วมาก ความตกใจก็แค่ชั่ววูบเท่านั้น แต่เวินลั่วฉิงกลับได้ข้อมูลมากมายจากชั่ววูบนี้

ข้อมูลพวกนี้ทำให้เวินลั่วฉิงประเมินความเป็นไปได้ได้เยอะมาก

เวินลั่วฉิงแน่ใจมากว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ และไม่เคยเจอหน้าผู้ชายคนนี้มาก่อน

บัดนี้เธอไม่ได้ปลอมตัว เป็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ

จากอารมณ์ที่แปรปรวนของผู้ชายเมื่อสักครู่ เวินลั่วฉิงสันนิษฐานว่าแวบแรกผู้ชายคนหนึ่งจำคนผิด คิดว่าเธอเป็นคนอื่น จากนั้นชายรอยมีดบาดก็ตอบสนองได้ เขาเลยโล่งอกและไม่กลัวอีกต่อไป

เวินลั่วฉิงรู้ว่าเธอหน้าตาเหมือนแม่ของเธอมาก ดังนั้น มีความเป็นไปได้สูงที่ผู้ชายคนนี้เคยเจอหน้าแม่เธอมาก่อน？

แล้วความกลัวของเขาเกิดจากสาเหตุใด？ผู้ชายคนนี้เคยทำอะไรกับแม่เธอ？

วินาทีนั้น หัวใจเวินลั่วฉิงเหมือนถูกบีบ พูดตามตรงเธอไม่หวังให้เรื่องเป็นอย่างที่เธอคาดเดา เพราะผู้ชายคนนี้เป็นโจรอำมหิต ผู้ที่เกี่ยวพันกับพวกเขาต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ผมสังเกตเห็นผู้ชายมีแผลตกใจเมื่อเห็นพี่สะใภ้สาม เขาเหมือนรู้จักพี่สะใภ้สาม”คุณชายห้าฉิงที่อยู่ด้านนอกดูอะไรไม่ออกมากนักแต่สีหน้าตกใจของชายรอยแผลเป็นนั้นพอจะดูออกอยู่

ถังหลินหรี่ตาขึ้นมองผู้ชายรอยแผลเป็นนั้น ดวงตาคู่นั้นค่อยๆเย็นเยียบทีละนิด

ภายในห้องสืบสวน ชายรอยแผลเป็นกลับคืนสู่สีหน้าเดิม ไม่ว่าตำรวจจะถามอะไร เขาก็ไม่เอ่ยปาก หน้าไม่เปลี่ยนสี

เวินลั่วฉิงมองชายรอยแผลเป็นแวบหนึ่ง จากนั้นก็นั่งลงด้านข้าง

ตอนนี้เวินลั่วฉิงนั่งอยู่ด้านซ้ายมือของชายรอยแผลเป็น ตอนที่เวินลั่วฉิงนั่งลง พบว่าชายรอยแผลเป็นเบือนหน้าเอียงไปด้านขวา เธอยังเห็นขาของเขาสั่นแบบควบคุมไม่ได้

ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงว่า เขากลัวเธอ จึงมีการตอบสนองด้วยสัญชาตญาณเช่นนี้

ตำรวจไต่สวนต่อ แน่นอนชายรอยแผลเป็นยังคงไม่ส่งเสียงเหมือนเดิม

“พวกนายทำอะไรแม่ของฉัน ตอนนี้นายจะพูดไหม？”ดวงตาเวินลั่วฉิงมองไปยังชายรอยแผลเป็น พลางเอ่ยปากพูดกะทันหัน

ชายรอยแผลเป็นร่างกายแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาอยากหันหน้าไปมองเวินลั่วฉิง แต่สุดท้ายก็อดกลั้นไว้

จากนั้นเวินลั่วฉิงพบว่าเขาถอนหายใจเบาๆ เห็นการถอนหายใจของเขา ดวงตาเวินลั่วฉิงก็กะพริบรัวๆ

“คุณตำรวจ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่？”หลังชายรอยแผลเป็นควบคุมอารมณ์ผิดปกติของตัวเองไม่อยู่ จึงหันไปมองเวินลั่วฉิงพลางแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่อง

ชายรอยแผลเป็นเรียกว่าคุณตำรวจ เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าเวินลั่วฉิงเป็นตำรวจ ดังนั้นจึงกลัวขนาดนี้

มุมปากเวินลั่วฉิงยิ้มเย็นออกมา ก่อนหน้านี้เขาไม่แม้แต่จะพูดเพียงคำเดียว การตอบของเขาในตอนนี้ฟ้องถึงความกระวนกระวายใจของเขา เท่ากับรับสารภาพโดยไม่ต้องบีบบังคับ

ฉะนั้นเวินลั่วฉิงรู้ว่าตัวเองเดาถูกแล้ว

ตำรวจที่อยู่ในห้องสืบสวนทั้งสองนายรู้สึกสงสัย แต่พวกเขาก็รู้ความเก่งกาจของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังดี ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรมากอีกก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องสืบสวน

“พี่สะใภ้สามที่พูดเมื่อกี้แปลว่าอะไร？”ด้านนอกห้องสืบสวนสามารถได้ยินบทสนทนาจากด้านใน คุณชายห้าฉิงไม่เข้าใจสิ่งที่เวินลั่วฉิงพูด

เวลานี้สีหน้าถังหลินหนักอึ้ง มีความตึงเครียดแบบเลือนราง เขามองเวินลั่วฉิง รอให้เวินลั่วฉิงตอบ

“ฉันก็แค่เดา”เวินลั่วฉิงไม่ได้อธิบาย รายละเอียดยิบย่อยบางอย่างก็พูดไม่ชัดเจน

“น้องเดาถูกอย่างชัดเจน”ถังหลินเม้มปาก จากนั้นก็เอ่ยปากพูด ซึ่งน้ำเสียงของเขาเวลานี้แหบแห้งหลายส่วน หากฟังดีๆ อาจได้ยินเสียงสั่นเบาๆด้วย

“แต่พวกเขาน่าจะไม่เคยลงมือทำร้ายแม่ของฉัน”เวินลั่วฉิงรู้ว่าถังหลินกำลังเครียดอะไรอยู่ หรืออาจบอกว่าถังหลินน่าจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย ตอนแรกที่เธอเห็นการตอบสนองของผู้ชายคนนี้ เธอก็รู้สึกกลัวเหมือนกับถังหลิน

“น้องรู้ได้ยังไง？”ดวงตาถังหลินกะพริบ ใบหน้ามีความสงสัยหลายส่วน

“เมื่อกี้ ตอนฉันถามประโยคนี้ การตอบสนองแรกของเขาคือตกใจกลัว แต่จากนั้นเขาถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้ง สีหน้ามีความโชคดีหลายส่วน ซึ่งเป็นการตอบสนองโดยสัญชาตญาณ ไม่อาจเป็นเท็จได้ และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีใจมีคำอธิบายเพียงอย่างเดียว ซึ่งก็คือเขาไม่ได้ก่อเหตุกับแม่ของฉัน”ตอนที่เวินลั่วฉิงพูดคำนี้ ระดับเสียงขึ้นลงเล็กน้อย

ผลลัพธ์เช่นนี้ ไม่เพียงแต่คนนั้นรู้สึกดีใจ เธอก็รู้สึกดีใจด้วยเช่นกัน

“ดูจากเวินหรวนหรวนก็รู้ว่า พวกเขาโหดร้ายมาก ผู้หญิงคนหนึ่งได้รับการทารุณกรรมเพียงนั้น สภาพกายสภาพใจคงจะแหลกสลายแน่ๆ ถึงแม้ช่วยชีวิตออกมาได้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะมีแรงขับเคลื่อนให้มีชีวิตต่อหรือไม่ หากสถานการณ์และสภาพจิตใจดีหน่อย ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ก็คงไม่อาจเดินออกจากอดีตที่ขมขื่นได้ ไม่มีทางใช้ชีวิตดังเช่นคนทั่วไปได้ แต่แม่ของฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ฉันไม่พบความผิดปกติมากมายจากแม่ของฉัน”

“หรืออาจจะเกิดขึ้นก่อนหน้านี้？”อันที่จริงถังหลินยินดีเชื่อในสิ่งที่เธอพูด แต่เขายังคงคิดความเป็นได้อื่นขึ้นมา

“ตอนที่ฉันเข้าไป เขามองแวบแรกก็คิดว่าฉันเป็นคุณแม่ แสดงว่าตอนนั้นแม่กับฉันคล้ายคลึงกันมาก โดยเฉพาะทางด้านอายุ ดังนั้นอายุคุณแม่ตอนนั้นน่าจะเท่าๆกับฉันในตอนนี้ ตอนนั้นคุณแม่น่าจะมีอายุประมาณยี่สิบห้าปี ซึ่งแสดงว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนนั้นต้องคลอดฉันแล้วแน่ๆ”เวินลั่วฉิงนึกจุดนี้ได้ตอนที่อยู่ในห้องสืบสวนแล้ว