การถอนหายใจแบบนี้ เกรงว่าหัวใจผู้หญิงทุกคนต้องเต้นตึกตักเป็นแน่

เวินลั่วฉิงละสายตาไปมองไป๋หยูหนิง จากนั้นก็เห็นไป๋หยูหนิงนั่งอยู่บนพื้นอย่างโง่งม มองผู้ชายอย่างมึนงง สีหน้ามีความสับสนซับซ้อน ลังเล ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

เวินลั่วฉิงทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว！！！

โชคดีที่ปกติเย่ซือเฉินไม่ได้แหย่เธอเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นล่ะก็……

ในสายตาผู้ชายไป๋หยูหนิงก็เป็นกระต่ายขาวที่บริสุทธิ์ดังกระดาษเปล่า กระต่ายน้อยตัวนี้หากไม่ถูกหมาป่าตัวร้ายคาบไปกินในรัง คงผิดธรรมชาติแล้วละ

“คุุุณฟู่……”เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอควรทำอะไรบ้าง เพราะเธอเป็นคนเชิญไป๋หยูหนิงมา เธอทนมองไป๋หยูหนิงโดนลากเข้ารังหมาป่าตัวร้ายไม่ได้

ถึงแม้ดูจากรูปการณ์แล้วไป๋หยูหนิงต้องถูกลากเข้าไปในไม่ช้าก็เร็วแน่ แต่อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่เวลานี้

“คุณถังครับ คุณชายสามเย่เชิญผมมาทำเรื่องเฉพาะด้านนะครับ หากสถานการณ์ปกติ ผมจะไม่เข้าร่วมเรื่องอื่นเลยครับ……”เวินลั่วฉิงแค่เรียกชื่อ ผู้ชายคนนี้ก็แทรกบทพูดสักแล้ว

คำพูดของผู้ชายเหมือนจะไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ทำไมเวินลั่วฉิงฟังได้รู้สึกถูกข่มขู่อย่างไรชอบกล

ใช่ เป็นการข่มขู่อย่างเด่นชัด

เธอถูกขู่หรือนี่？

เพียงแต่เธอมีเรื่องอะไรให้เขามาขู่เธอได้？

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าไม่มีนะ เรื่องของเธอเหมือนเย่ซือเฉินจะรู้หมดแล้ว

เพียง เพียงแต่ยกเว้นเรื่องลูกรักทั้งสองคน

ทว่าผู้รู้เรื่องลูกๆมีแค่ไม่กี่คน เย่ซือเฉินเชิญผู้ชายคนนี้มาช่วยเรื่องถังหยุนเฉิงโดยเฉพาะ แล้วเขาจะรู้เรื่องของลูกๆไหมนะ？！

“ฉิงฉิง คุณวางใจได้ ฉันจะทำงานได้ดีแน่นอน” ไป๋หยูหนิงในมาดกระต่ายน้อยตอนนี้ ไม่รู้เข้าใจความหมายของคุุุณฟู่อย่างไร และไม่รู้ว่าไป๋หยูหนิงนึกถึงอะไรบ้าง

แต่ฟังคำพูดของไป๋หยูหนิงเหมือนจะช่วยคุุุณฟู่แก้ต่างเล็กน้อย

ผู้ชายมองไป๋หยูหนิง พลางยิ้มอย่างร่าเริงเบิกบาน ทำให้หัวใจพองโตเลยทีเดียว

เวินลั่วฉิง：“……”

ก็ได้ เธอปิดปากจะดีกว่า！！

“พวกคุณทำงานต่อเถอะ รู้ผลเมื่อไหร่ก็แจ้งบอกฉันด้วยค่ะ”เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอควรออกไปแล้ว สถานการณ์อย่างนี้ เธออยู่ต่อไม่ไหวจริงๆ

ยังดีที่ผู้ชายแหย่สาวก็ไม่ทำให้เสียงาน

ไม่ อันที่จริงผู้ชายมาถึงก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นการเป็นงานเลยสักอย่าง เขาแค่นั่งอ่านนิตยสาร ดื่มกาแฟ ประเด็นสำคัญคือหลังจากเขามาความกระตือรือร้นในการทำงานของไป๋หยูหนิงก็มีเต็มร้อย มีประสิทธิผลเยี่ยมยอดมาก

ส่วนผู้ชายก็นั่งดื่มกาแฟอย่างสบายๆ แบบที่สบายกายสบายใจ

ซึ่งทางไป๋หยูหนิงก็ต้องก้มหน้าทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย！！

ประเด็นสำคัญคือไป๋หยูหนิงทำอย่างเต็มอกเต็มใจ！！

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเย่ซือเฉินหาคนคุมงานมาหนึ่งคน ซึ่งคนคุมงานมีอิทธิพลต่อไป๋หยูหนิงเป็นอย่างมาก เขามาถึง งานที่ไป๋หยูหนิงทำออกมาเหมือนทำกันสองคนเลยทีเดียว

“คุณถังเดินทางปลอดภัยครับ”ผู้ชายยังคงยิ้มเหมือนเดิม น้ำเสียงสบายๆ แต่เวินลั่วฉิงฟังความหมายไล่ออก

ไป๋หยูหนิงมองเวินลั่วฉิง มุมปากขยิบคล้ายอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ข่มกลั้นคำพูดไว้

มุมปากเวินลั่วฉิงกระตุก คนที่ปกติพูดมากจนผู้อื่นอยากรูดซิปปากเธอ ตอนนี้กลับไม่กล้าพูดสักคำ มันต้องถูกข่มขู่ขนาดไหนกันเชียว……

เธอไม่เข้าใจว่าไป๋หยูหนิงที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ทำไมถึงกลัวผู้ชายคนนี้？！

หลังจากเวินลั่วฉิงออกไป ห้องในโรงแรมก็ยิ่งเงียบกริบกว่าเดิม

ไป๋หยูหนิงถือเอกสารไว้แน่นแล้วลุกขึ้นมาเอง ครั้งนี้เธอไม่ได้ยื่นให้ผู้ชายคนนี้แล้ว แต่วางเอกสารไว้บนโต๊ะตรงหน้าผู้ชาย

เมื่อเอกสารวางลง ไป๋หยูหนิงก็หันหลังเตรียมจะก้าวเดิน

“คุณมาดูที่นี่หน่อย”เพียงแต่ผู้ชายพลิกเอกสารแล้วนิ้วเรียวยาวก็ชี้ไปยังบางจุด

ไป๋หยูหนิงหยุดเดิน ได้ยินว่าเอกสารมีปัญหา ไป๋หยูหนิงก็รีบเดินเข้าไปทันที เข้าไปใกล้เพื่ออยากดูให้เห็นชัดๆ

ร่างกายผู้ชายเข้ากายเหมือนไม่ได้ตั้งใจ นิ้วเรียวยาวชี้เบาๆอีกครั้ง：“ที่นี่……”

ไป๋หยูหนิงรู้สึกการเข้ามาใกล้มากของเขา คิดอยากหลบ เพียงแต่เสียงผู้ชายกลับเคร่งขรึมหลายส่วน：“คุณดูสิว่าจะเจอปัญหาหรือเปล่า？”

เขาพูดเช่นนี้ ไป๋หยูหนิงจึงสะดวกหลบ ได้แต่ตั้งใจมองด้วยตัวแข็งทื่อ

“ง่ายๆอย่างนี้ให้ผิดพลาดอีก……”เสียงผู้ชายเคร่งขรึมหลายส่วน ร่างกายเขายิ่งเข้าใกล้มากขึ้นกว่าเดิม ซึ่งบัดนี้ใบหน้าเขาไม่ได้มีรอยยิ้มอีกต่อไป หากแต่เป็นใบหน้าจริงจังที่รู้สึกน่ากลัวเล็กน้อย

ไป๋หยูหนิงได้ยินเขาพูดว่ามีจุดผิดพลาด จึงสนใจอะไรมากไม่ได้แล้ว ก้มตัวลงตั้งใจมองดีๆอีกครั้ง

เพื่อไป๋หยูหนิงจะได้มองเห็นชัด ใบหน้าเธอจึงใกล้โต๊ะมาก ร่างกายผู้ชายก็โน้มเข้ามาอย่างพอดี เมื่อเป็นเช่นนี้ ริมฝีปากผู้ชายจึงเกือบติดใบหูของไป๋หยูหนิงซะแล้ว

ลมหายใจอุ่นๆของเขาส่งมาที่หูของเธอ ซึ่งบางก็ส่งเข้าหูเธอจนรู้สึกคันๆเล็กน้อย ความรู้สึกนี้ทำให้หัวใจไป๋หยูหนิงเต้นรัวแรงยิ่งขึ้น

ร่างกายไป๋หยูหนิงแข็งทื่ออย่างเด่นชัด ไม่กล้าขยับกายเลยสักนิด ดวงตาเธอจับอยู่ที่เอกสาร อยากหาข้อผิดพลาดให้เจอโดยเร็ว

แต่เธอยิ่งตื่นเต้นก็ยิ่งหาจุดผิดพลาดไม่เจอ ส่วนริมฝีปากผู้ชายเหมือนจะเข้าใกล้เธอขึ้นทุกที ไป๋หยูหนิงรู้สึกว่ามีหลายครั้งที่ริมฝีปากเขามาสัมผัสใบหูของเธอ

ตอนที่ริมฝีปากเขาโดนหูเธอ ไป๋หยูหนิงรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟไหลผ่าน รู้สึกชาจนเธอตัวแข็งทื่อไปเลย

หัวใจไป๋หยูหนิงเต้นเร็วหนักกว่าเดิม

“ฉัน ฉันไม่เห็นว่าผิดพลาดตรงไหนนี่คะ”ไป๋หยูหนิงดูครึ่งค่อนวันก็ไม่เห็นข้อผิดพลาด ส่วนผู้ชายก็เข้าใกล้เธอปานนี้ เธอรู้สึกไม่ทนไม่ไหวจริงๆ……

“ดูไม่ออกเหรอ？”เสียงผู้ชายส่งมาที่หูของเธอ เป็นเสียงต่ำๆ เบาๆ คล้ายกับเป็นความอุ่นที่สายลมยามฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน ความรู้สึกนี้เหมือนขนสัตว์ที่ลอยอยู่ในหัวใจเธอ

“ดู ดูไม่ออกค่ะ”ไป๋หยูหนิงรู้สึกว่าตัวเองเกือบพูดไม่ออกแล้ว บัดนี้เสียงของเธอเบาจนตัวเธอเองก็เกือบไม่ได้ยิน

“ผมดูหน่อย”ผู้ชายดึงเอกสารเข้ามาใกล้เล็กน้อย พลางตั้งใจมอง

ไป๋หยูหนิงถือโอกาสลุกขึ้นเพื่อทำให้ระยะของเขาและเธอห่างกัน

ผู้ชายดูเสร็จก็มองมายังไป๋หยูหนิงด้วยใบหน้าใสซื่อ：“อืม ไม่ผิด เมื่อกี้ผมดูผิดไป”

ไป๋หยูหนิงเป็นคนโมโหร้ายอยู่แล้ว ได้ยินเขาพูดอย่างนี้ก็อารมณ์เสียทันที เธอเบิกตากว้างรีบหันไปจ้องผู้ชายทันที เพลิงโกรธในดวงตาใกล้จะทะลักออกมาแล้ว

คนมีความสามารถอย่างเขาจะดูผิดได้อย่างไร？เขาจงใจแกล้งเธอชัดๆ？

“ทำไมเหรอ？มีปัญหาอะไร？”ผู้ชายมองเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าเบ่งบานไม่ขาดสาย ยิ้มอย่างสดใส ยิ้มอย่างไร้เดียงสา ยิ้มอย่างจริงใจ