บทที่ 205 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (3)

“เวินลั่วฉิง ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างเธอเนี่ยนะ ถึงตอนนี้เธอจะไม่โง่แล้ว แต่เธอคิดว่าจะมีคนเต็มใจขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครอยากจะขอยัยอัปลักษณ์อย่างเธอแต่งงานหรอก” เย่อหยู่นานเห็นว่าเวินลั่วฉิงไม่สนใจเขา เขายิ่งโมโห เลยยิ่งพูดจาน่าเกลียดออกมา

เวินลั่วฉิงยังคงไม่สนใจเขา เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสนใจ

แต่ทันใดนั้นเอง เวินลั่วฉิงก็มองเห็นเย่ซือเฉิน เธอเห็นเย่ซือเฉินกำลังเดินมาทางเธอ

สีหน้าเย่ซือเฉินในตอนนี้ดูดุดัน รอบตัวแผ่รังสีอันตรายออกมา เธอรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตนั้น

เย่ซือเฉินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ใช่เขาไปจัดการเรื่องงานที่บริษัทเหรอ

แล้วตอนนี้เขาเดินเข้ามาแบบนี้คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย

เวินลั่วฉิงกระพริบตา เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินเดินเข้ามาแบบนี้ต้องคิดจะพูดอะไรหรือจะทำอะไรแน่ ๆ

แล้วจะพูดอะไรกันล่ะ ทำไมเธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินต้องการจะพูดเรื่องแต่งงานของพวกเขา

พูดได้เหรอ ตอนแรกพวกเขาตกลงกันว่าเป็นการแต่งงานกันแบบลับ ๆ เย่ซือเฉินไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้

แต่จากการสังเกตของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด เย่ซือเฉินคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ

ทันใดนั้น เวินลั่วฉิงก็ตกใจเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ เย่ซือเฉินคงไม่ทำแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม

“เวินลั่วฉิง ฉันจะบอกให้ ต่อให้ผู้ชายที่จนสุด ขี้เหร่ที่สุดก็ไม่เต็มใจจะแต่งงานกับยัยอัปลักษณ์อย่างเธอหรอก ไม่เชื่อเธอก็ถามผู้ชายแถวนี้ดูสิ มีผู้ชายคนไหนต้องการเธอบ้าง” เย่อหยู่นานโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว พูดจาตะกุกตะกักไปหมด

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่อหยู่นาน และเห็นเย่ซือเฉินที่เดินเข้าใกล้เธอเข้ามาทุกที เวินลั่วฉิงดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่ซือเฉิน เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วยิ้มออกมา : “คุณชายสามเย่ ไปเดทกันไหม”

เมื่อเห็นการกระทำของเวินลั่วฉิง ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ทุกคนต่างพากันตกใจตาโตอ้าปากค้างกันเป็นแถว

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ

เธอถูกเย่อหยู่นานด่าจนเอ๋อไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าวิ่งไปหาคุณชายสามเย่แบบนั้น

คิดจะยั่วยวนคุณชายสามเย่เหรอ เธอมันไร้ยางอายสิ้นดี

คุณชายสามเย่ขึ้นชื่อเรื่องไม่สนใจผู้หญิง เขาเกลียดพวกผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน ยิ่งสภาพแบบเธอด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง

สีหน้าของทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น รอดูคุณชายสามเย่ตียัยผู้หญิงอัปลักษณ์นั้นจนตาย

เย่อหยู่นานตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย : “เวินลั่วฉิง เธอบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะอ่อยคุณชายสามเย่ ถึงเธอจะไร้ยางอายแต่ก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก…”

เย่ซือเฉินอึ้งไปเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มือข้างหนึ่งของเขาคว้าเอวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามาโอบไว้ จากนั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบเธอ

เขาให้ภาษากายตอบคำถามเธอแทนการพูด

กิริยาท่าทางของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก

กว่าเวินลั่วฉิงจะตั้งสติได้ก็โดนเขาจูบไปแล้ว

เวินลั่วฉิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เธอคิดว่าเย่ซือเฉินจะให้ความร่วมมือเธอ แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะจูบเธอในที่สาธารณะแบบนี้ เขาลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ

ในตอนนี้เย่ซือเฉินจูบเธอไม่ปล่อย เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว เวินลั่วฉิงจึงได้แต่นิ่งไป ไม่ได้ต่อต้านอะไรเขา

เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะจูบ ๆ เธอแล้วปล่อยไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะฉวยโอกาสขณะที่เธอยังตกตะลึงนั้นจูบเธอหนักขึ้นไปอีก จูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้น

เขาจูบอย่างร้อนแรงและอ้อยอิ่ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย

ขณะนั้นดวงตาของผู้ชายที่ยืนอยู่บนชั้นห้าก็หรี่ลงทันที สองมือนั้นกำมัดแน่น รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบตัว

เย่ซือเฉินจูบเธอเหรอ

ยิ่งทำให้เขาโกรธก็คือ เธอไม่ปฏิเสธเขา ยอมปล่อยให้เย่ซือเฉินจูบต่อหน้าผู้คนมากมาย

เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง เธอยอมให้เย่ซือเฉินจูบเธอได้ยังไงกัน

หลายปีมานี้ เขาคอยอยู่เคียงข้างเธอ แม้แต่จูบทักทายตามมารยาทแบบนั้นเขาก็ไม่เคยทำมันสักครั้ง แต่ตอนนี้เธอกลับยอมให้เย่ซือเฉินจูบปากเธอ และยัง…

แต่งงานตามข้อตกลงเหรอ แต่งงานตามข้อตกลงบ้าบออะไร

เขาในตอนนี้ อยากฆ่าคนเหลือเกิน เขาอยากฆ่าคนจริง ๆ

เย่ซือเฉิน ได้ เดี๋ยวเห็นดีกัน

เย่อหยู่นานเดิมทีคิดจะต่อว่าเวินลั่วฉิงให้อับอายขายหน้า แต่กลายเป็นคำพูดจุกอยู่ในคอ พูดไม่ออกสักคำ เขาได้แต่ยืนมองอย่างเหม่อลอย มองเย่ซือเฉินที่กำลังจูบเวินลั่วฉิง

ถึงจะเห็นด้วยตาของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาของเขา

เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไงกัน

คุณชายสามเย่ทำไมถึงจูบเวินลั่วฉิง

เป็นเพราะเวินลั่วฉิงถามคำเดียวว่าเดทกันไหม คุณชายสามเย่ก็จูบเธอเลยเหรอ เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง

เขาไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้น ไม่เชื่อไม่ได้

ขณะนี้ ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างพากันตกตะลึงอึ้งไปหมด คุณชายสามเย่เป็นผู้ชายในฝันที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะแต่งงานกับเขา เขาเป็นสามีแห่งชาติเชียวนะ

แต่ตอนนี้เขาถูกผู้หญิงขี้เหร่คนหนึ่งยั่วยวนต่อหน้าผู้คน ไม่ใช่เขาควรจะโกรธหรอกเหรอ ควรจะตียัยผู้หญิงขี้เหร่นั่นให้ตายสิ

แต่ แต่ว่า ทำไมเขาถึงได้ไปจูบยัยอัปลักษณ์นั่นล่ะ อีกทั้งยังจูบอย่างดูดดื่ม จูบนานอีกต่างหาก

ในตอนนี้ ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็อยากจิ้มตาตัวเองให้บอด เพราะทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้

เวินลั่วฉิงถูกเขาโอบไว้ในอ้อมกอดจนแน่นจนขยับตัวไม่ได้ และจะขยับตัวมั่ว ๆ ไม่ได้ด้วย ร่างกายของเธอแข็งทื่อ มือกำแน่น ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นหรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น…

ในที่สุด เย่ซือเฉินก็ค่อย ๆ คลายจูบเธอ แต่มือยังคงโอบเอวเธอไว้แน่นขึ้น กระชับตัวเธอให้แนบชิดในอ้อมกอดตัวเอง ดวงตาคู่นั้นมองไปที่เธอ แล้วยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่สดใสที่แทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน : “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

คำพูดนี้ทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ในสถานการณ์เช่นนี้ผู้ชายคนหนึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับบ้านด้วย ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าหมายความว่ายังไง

ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นั่นอยากจะหูหนวกเสียเหลือเกิน เทพบุตรของพวกเธอ สามีแห่งชาติของพวกเธอ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้

เขาคือคุณชายสามเย่นะ จะพาผู้หญิงกลับบ้านซี้ซั้วได้ยังไงกัน

พากลับบ้านเหรอ พาเธอกลับบ้านเลยนะ ไม่ได้พาไปโรงแรม

ไม่ใช่ร่ำลือกันว่าคุณชายสามเย่ไม่สนใจผู้หญิงหรอกเหรอ ไม่ใช่คุณชายสามเย่เกลียดผู้หญิงที่วิ่งตามผู้ชายหรอกเหรอ

แล้วนี่มันอะไรกัน

คุณชายสามเย่ชอบแบบนี้เหรอ

ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ต่างรู้สึกเสียใจจนแทบบ้า ถ้ารู้แต่แรกว่าคุณชายสามเย่ชอบแบบนี้ พวกเธอน่าจะเข้าไปอ่อยก่อน ยังไงพวกเธอก็สวยกว่าผู้หญิงคนนั้น

เย่ซือเฉินโอบเวินลั่วฉิงเดินไปยังด้านนอก

เย่อหยู่นานตั้งสติได้ เห็นเย่ซือเฉินกำลังพาเวินลั่วฉิงออกไปจากที่นี่ เลยรีบพูดออกมา : “คุณชายสามเย่ เวินลั่วฉิงหาเรื่องเวินหรวนหรวนเป็นเพราะทำเพื่อต้องการผม ไม่ยอมให้ตำรวจปล่อยตัวเวินหรวนหรวน…”

เย่อหยู่นานอยากให้เย่ซือเฉินรู้ว่าเวินลั่วฉิงยังคงมีใจให้เขา เขาอยากให้เย่ซือเฉินรู้เรื่องนี้ เย่ซือเฉินจะได้เปลี่ยนใจ

เขารอดูเย่ซือเฉินทิ้งเวินลั่วฉิงให้อับอายขายหน้า…