บทที่374 คุณชายสามเย่ ภรรยาของคุณกำลังจะไปแล้ว (2)

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เย่ซือเฉินมองข้างไปเรื่องหนึ่ง เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะให้เลขาหลิวไปไกล ๆ เพราะไม่อยากให้เลขาหลิวเจอเวินลั่วฉิง เพราะในสัญญาของพวกเขาเขียนไว้ว่าหากในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ในเมือง A หากเวินลั่วฉิงสามารถช่วยให้เขาได้มาซึ่งหุ้นของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป จะสามารถหาเลขาหลิวเพื่อดำเนินการเรื่องการหย่าได้

ในสถานการณ์ตอนนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่เลขาหลิวจะเจอกับเวินลั่วฉิง

แน่นอนว่าเย่ซือเฉินคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า เขาเดินทางไม่กี่วัน ภรรยาของเขาก็สามารถได้หุ้นของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปมาอยู่ในมือแล้ว

คนของอีกฝ่ายไม่เข้าใจว่าเย่ซือเฉินกำลังพูดอะไร แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเย่ซือเฉิน ต่างก็พากันตกใจ ในสถานการณ์แบบนี้เพียงเห็นรอยยิ้มของเย่ซือเฉิน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลัว

อันที่จริงพวกเขาไม่อยากมีเรื่องกับเย่ซือเฉินเพราะพวกเขารู้ดีว่าถึงฝีมือของเย่ซือเฉิน

แต่เพราะเป็นคำสั่งจากเบื้องบนถ้าพวกเขาไม่ได้ของมา พวกเขาก็ต้องตาย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือก

เย่ซือเฉินกลับไม่ได้สนใจคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย เขาเพียงจ้องมองดูโทรศัพท์มือถือ คิดถึงความว่าง่ายของเธอที่ยากจะเจอในตอนที่โทรหาเธอเมื่อครู่ คิดถึงความอ่อนหวาน เสียงนุ่ม ๆ ทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของเขาชัดเจนขึ้นไปอีก

เขาพบว่าเขายิ่งคิดถึงเธอ ไม่เจอเธอไม่กี่วัน เขาคิดถึงเธอมากเป็นพิเศษ เหมือนว่าเขาจะถูกพิษของเธอเล่นงานเข้าแล้ว

อย่างไรก็ตาม ยังต้องใช้เวลาสะสางเรื่องทุกอย่างให้หมดจด เขาอาจจะต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะได้กลับไป

ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็ถอนสายตาและมองไปที่พวกของอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างชัดเจน และโหดเหี้ยมอย่างไม่ปิดบัง

ดีมาก ก็เพราะพวกเขา เขากับภรรยาจึงต้องแยกกันชั่วคราว เขาจะต้องให้พวกมันชดใช้ ให้พวกมันต้องเสียใจที่ตัดสินใจทำเรื่องนี้ตั้งแต่แรก

คนพวกนั้นสบตากับเย่ซือเฉินที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน ทุกคนล้วนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นและกลัวจนไม่พูดอะไรไม่ออก

พวกเขารู้ดีว่าเป็นเพราะพวกเขามีตัวประกัน ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังซ่อนตัวประกันไว้ในที่ลับสุดยอด ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาคงจะไม่มีทางมายืนอยู่ตรงหน้าเย่ซือเฉินได้อย่างไม่บุบสลายเหมือนในตอนนี้

ความเหี้ยมโหดของเย่ซือเฉินนั้นพวกเขารู้ดี

เมื่อเวินลั่วฉิงมาถึงบริษัท เดิมทีคิดจะไปหาเลขาหลิว แต่กลับไม่เห็นคนของเลขาหลิวเลย ดังนั้นจึงได้คิดหาทางเข้าไปห้องทำงานของเย่ซือเฉินด้วยตัวเอง

ในเมื่อเย่ซือเฉินไม่ได้ให้คนอื่นในบริษัททำเรื่องนี้แถมยังโทรหาเธออีก เวินลั่วฉิงจึงคิดว่าเย่ซือเฉินคงจะไม่อยากให้คนอื่นในบริษัทรู้เรื่องนี้แน่

ด้วยความสามารถของเธอ หากคิดจะหลบเลี่ยงทุกคนแล้วเข้าไปห้องทำงานของเย่ซือเฉินโดยไม่มีใครสังเกตไม่ใช่เรื่องยากเลย

หลังจากเวินลั่วฉิงเข้าไปในห้องทำงานของเย่ซือเฉินแล้ว ก็ใช้พาสเวิร์ดที่เขาให้เธอไว้เปิดตู้เซฟ ในตู้เซฟมีของอยู่ไม่มาก USB อยู่ด้านบนสุด เวินลั่วฉิงมองไปก็เห็นแล้ว

หลังจากเวินลั่วฉิงได้ USB เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นเลยและปิดตู้เซฟในทันที เธอไม่เคยชอบเข้าไปยุ่งกับของของคนอื่นตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว

เวินลั่วฉิงเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานจองเย่ซือเฉินซึ่งต้องใช้พาสเวิร์ด เดิมทีเวินลั่วฉิงคิดจะโทรกลับไปหาเย่ซือเฉินเพื่อถามพาสเวิร์ดจากเขา แต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาหยอกเอินเธอเมื่อครู่ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็หยุดไป

เวินลั่วฉิงคิดขึ้นได้ว่าเขาเคยเห็นเย่ซือเฉินเปิดคอมพิวเตอร์ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเย่ซือเฉินไม่ได้ปิดบังเธอ แม้เธอจะไม่ได้ตั้งใจดู แต่ความช่างสังเกตของเธอนั้นเป็นเลิศ ยังพอจำได้อยู่บ้าง

เวินลั่วฉิงลองอยู่สองครั้ง จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ได้อย่างราบรื่น

เวินลั่วฉิงเสียบ USB เข้าไปและเปิดไฟล์ที่อยู่ด้านใน ภายใน USB มีไฟล์อยู่สามไฟล์ เย่ซือเฉินบอกว่าไฟล์ที่สอง

เวินลั่วฉิงไม่ได้เปิดไฟล์และไม่ได้ดูว่าในไฟล์นั้นมีอะไร เธอส่งมันให้เย่ซือเฉินในทันที

เธอรู้ว่าเย่ซือเฉินมีความลับมากมาย เธอกับเขาก็แต่งงานอย่างมีเงื่อนไขเพียงเท่านั้น ดังนั้นความลับของเขา เธอไม่มีสิทธิ์จะไปดู

ยิ่งกว่านั้นต่อให้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ก็ควรเคารพพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่าย หากอีกฝ่ายไม่ยินยอมก็ไม่ควรรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่าย

ทันใดนั้นเวินลั่วฉิงก็คิดขึ้นได้ เรื่องของเธอ ดูเหมือนเย่ซือเฉินจะรู้จนเกือบจะหมดแล้ว เพราะวันนั้นเขายอมรับเองว่าเขาตรวจสอบเรื่องของรุ่นพี่และเรื่องของเธอด้วย

ด้วยความสามารถของเย่ซือเฉิน ถ้าเขาอยากจะตรวจสอบหลายเรื่องก็คงปิดเขาไม่มิด

ไม่รู้ว่าเรื่องของเด็กน้อยทั้งสองเขาจะตรวจพบด้วยรึเปล่า?

แต่ว่าคืนนั้นเย่ซือเฉินไม่ได้พูดถึงเรื่องของเด็กทั้งสองเลย หรือว่าเขาจะรู้แล้วแต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ดังนั้นจึงไม่พูดถึง ในเมื่อเรื่องของเด็กทั้งสองไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าเขายังไม่รู้เรื่องของเด็กทั้งสองคน

ในตอนที่เวินลั่วฉิงส่งไฟล์ให้เขาก็เห็นชื่อไฟล์ มันเป็นชื่อง่าย ๆ เขียนเพียง ประเทศ C

ประเทศ C? หรือว่าเย่ซือเฉินไปทำธุรกิจที่ประเทศ C? ครั้งนี้ เย่ซือเฉินเดินทางไปประเทศ C งั้นเหรอ?

ประเทศ C นั้นเละเทะมาก เขาคงจะไม่ได้รับอันตรายหรอกนะ?

แต่ว่าเธอก็คิดถึงความสามารถของเย่ซือเฉินขึ้นทันที เมื่อคิดถึงความสามารถของเขา คนที่จะทำให้เขาตกอยู่ในอันตรายได้คงมีไม่มาก

เธอเองก็ต้องแพ้ให้เขาทุกครั้ง

เอกสารถูกส่งออกไปอย่างรวดเร็ว เวินลั่วฉิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเย่ซือเฉิน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงครั้งที่สองเขาก็รับสาย

“ฉันส่งเอกสารที่คุณต้องการให้แล้วนะคะ คุณลองเปิดดู” เวินลั่วฉิงไม่รอให้เขาพูดกับพูดขึ้นมาเอง

“อือ” เย่ซือเฉินรับคำเบา ๆ น้ำเสียงทางนั้นราวกับไม่ได้ใส่ใจมากนัก ยิ่งกว่านั้นในโทรศัพท์ฟังดูแล้วเหมือนทางนั้นจะเงียบมาก

นี่กลับทำให้เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าประหลาด เธอคิดว่าเขาเดินทางไปทำงาน และคิดว่าเขาให้เธอส่งเอกสารน่าจะต้องมีเรื่องเร่งด่วน ไม่คิดว่ามันจะเงียบขนาดนี้

“งั้นฉันวางสายก่อน” ถึงแม้ว่าทางเขานั้นจะนิ่งมากแต่เวินลั่วฉิงก็คิดว่าเขาเดินทางไปทำงานคงจะต้องยุ่งมากแน่จึงอยากจะวางสาย

“เห็นโน้ตที่ผมทิ้งไว้ให้คุณไหม?” เพียงแต่เย่ซือเฉินกลับเป็นฝ่ายถามขึ้น

“เอ๊ะ? เอ” เวินลั่วฉิงคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เย่ซือเฉินจะพูดถึงโน้ตซึ่งเกินความคาดหมายเล็กน้อย

“เห็นรอยจูบที่ผมทิ้งไว้ให้คุณไหม?” มีความขี้เล่นในน้ำเสียงของเย่ซือเฉินอีกทั้งยังมีความอ่อนโยนที่ทำให้คนรู้สึกจั๊กจี้หัวใจ

“เห็นแล้วค่ะ” เวินลั่วฉิงคิดถึงรอบจูบที่เขาทิ้งเอาไว้แล้วอดยิ้มไม่ได้

“นั่นคือจูบของผม รู้สึกถึงมันรึเปล่า?” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินดูเหมือนจะแผ่วเบาลงจนฟังดูเหมือนจะแหบพร่า

เวินลั่วฉิงสะดุ้งเล็กน้อย หมายความว่ายังไง? จูบของเขา? เขาคงจะไม่ได้ประทับรอยจูบลงไปหรอกนะ?

คุณชายสามเย่จะทำเรื่องแบบนี้เหรอ?

เพียงแค่เธอคิดถึงภาพนั้นแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ และน่ากลัวด้วยซ้ำ!

ไม่รู้ทำไม เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้และคิดถึงรอยจูบที่เขาทิ้งไว้ จู่ ๆ เวินลั่วฉิงก็รู้สึกว่าอึดอัดเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าตอนนี้เย่ซือเฉินจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะหลบสายตาไปทางอื่นราวกับว่ากำลังเขินอาย

คนนี้ออกอาการมากขึ้นเรื่อย ๆ! !