บทที่ 203 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (1)

ขณะนี้เขายืนอยู่ที่ชั้นห้า สามารถมองเห็นเย่ซือเฉินที่อยู่ชั้นสองได้ชัดเจน ในตอนนี้เองเย่ซือเฉินก็มองไปที่เวินลั่วฉิง เย่ซือเฉินกำลังยืนมองเวินลั่วฉิงมาจากชั้นสอง

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เย่ซือเฉินสะกดรอยตามเธอเหรอ

ในขณะนั้น ที่บ้านของตระกูลเวิน

“คุณพ่อคะ โทรศัพท์หาฉิงฉิงหน่อยเถอะ ให้เธอกลับมาบ้าน ถ้าไม่ใช่เพื่อหรวนหรวน ก็เพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเธอ คุณพ่อไม่เป็นห่วงเธอเลยเหรอคะ” เพราะเรื่องที่วางยาเวินลั่วฉิงในงานเลี้ยงจึงทำให้เวินหรวนหรวนถูกจับอยู่ที่สถานีตำรวจ หลายวันมานี้เวินจีหยันกับหลี่หยุนต่างทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเวินหรวนหรวนแต่ก็ยังไม่สามารถช่วยเธอออกมาได้

สองสามีภรรยาเลยทำได้เพียงมาขอร้องคุณปู่ หวังให้คุณปู่ช่วยพูดเกลี่ยกล่อมเวินลั่วฉิง เพื่อให้เวินลั่วฉิงยอมยกโทษให้เวินหรวนหรวน เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเวินลั่วฉิงโดยตรง

แต่หลี่หยุนพูดจนปากแห้งคอแห้ง คุณปู่ก็ไม่สนใจใยดี เธอจึงให้เวินจีหยันออกหน้าแทน

“พ่อครับ พ่อโทรหาฉิงฉิงถามเรื่องราวเธอดูหน่อยเถอะ” เวินจีหยันร้อนใจ ใบหน้าวิงวอนมองไปทางคุณปู่เวิน

คุณปู่เวินมองไปทางเวินจีหยัน แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเวินลั่วฉิง

หลี่หยุนนึกดีใจ ขอเพียงแค่เวินลั่วฉิงกลับมา เรื่องนี้ก็พอจะมีทางเป็นไปได้แล้ว ถึงเวลานั้นเธอจะต้องหาวิธีให้เวินลั่วฉิงยอมปล่อยเวินหรวนหรวนแน่

ภายในห้างฯ เวินลั่วฉิงเห็นสายของคุณปู่โทรเข้ามา ก็ตะลึงงัน รีบรับสาย : “คุณปู่”

“ฉิงฉิง เที่ยวอยู่ด้านนอกสบายใจดีไหม” สีหน้าคุณปู่เวินดูอบอุ่นขึ้นทันที น้ำเสียงยิ่งแสดงถึงความรักความเอ็นดูอย่างมาก

“ค่ะ ค่อนข้างดีเลยค่ะ” เวินลั่วฉิงเดาไม่ค่อยถูกว่าที่คุณปู่เวินโทรมาหาเธอนั้นต้องการอะไรกันแน่ เลยตอบกลับไปแบบงง ๆ

“อืม หนูมีความสุขก็ดีแล้ว ถ้ามีเวลาอย่าลืมกลับมาเยี่ยมปู่บ้างนะ” คุณปู่เวินยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นทั้งอบอุ่นทั้งรักและเอ็นดู

“ค่ะคุณปู่” เวินลั่วฉิงยิ้มเล็กน้อย ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นเป็นกอง เธอรู้ว่าเวินหรวนหรวนยังถูกคุมตัวอยู่ที่สถานีตำรวจ ตามนิสัยของหลี่หยุนแล้วต้องไปขอร้องให้คุณปู่ช่วยแน่

เธอเดาว่าหลี่หยุนน่าจะเป็นคนบังคับให้คุณปู่โทรมาหาเธอ

แต่คุณปู่กลับไม่เอ่ยถึงเรื่องเวินหรวนหรวนแม้แต่น้อย อีกทั้งไม่ได้เร่งรัดให้เธอกลับไปด้วย

เธอรู้ดีว่าคุณปู่รักเธอมากจริง ๆ

“คุณพ่อ ทำไมไม่เรียกให้ฉิงฉิงกลับมา” หลี่หยุนงงเป็นไก่ตาแตก ทนไม่ไหวจนแทบจะตะคอกเสียงออกมา

“แกเป็นห่วงกลัวฉิงฉิงจะเป็นอะไรไปไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ฉันก็โทรไปเช็คดูแล้ว ฉิงฉิงไม่เป็นอะไร เที่ยวเล่นมีความสุขดี พวกแกสบายใจได้” คุณปู่เวินปรายตามองเธออย่างเย็นชา

“…” หลี่หยุนจุกจนพูดอะไรไม่ออก ขบกรามด้วยความเกลียดชัง

คุณปู่เวินไม่สนใจเธอ แล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

“ตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ” เวินจีหยันรู้สึกจนปัญญา คุณปู่โทรศัพท์ไปแบบนั้นสู้ไม่โทรยังดีเสียกว่า

สายตาของหลี่หยุนดูดุร้ายมากขึ้น เป็นหลานเหมือนกันแท้ ๆ แต่คุณปู่กลับลำเอียงขนาดนี้ ยัยโง่นั่นดีกว่าหรวนหรวนของเธอตรงไหน

แต่ตอนนี้ถึงเธอจะโกรธไปก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาทางช่วยหรวนหรวนออกมา

ทันใดนั้น หลี่หยุนก็มีสายโทรเข้ามา : “คุณนาย เจอคุณหนูใหญ่แล้ว เธอกำลังซื้อของอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าหยินหลง”

“เวินลั่วฉิงอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าหยินหลง พวกเราไปหาเธอกันเถอะ” หลี่หยุนวางสายแล้วก็รีบเดินออกไป

เวินจีหยันกลับคิดได้เรื่องหนึ่ง : “แต่เวินลั่วฉิงไม่ยอมฟังพวกเราแน่นอน”

หลี่หยุนหยุดเดิน แววตามืดลง ยัยเด็กบ้านั่นกลับมาคราวนี้เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ดูฉลาดขึ้นเป็นกอง ไม่ได้จัดการง่าย ๆ เหมือนเมื่อก่อน พวกเขาไปหายัยเด็กบ้านั่นแบบนี้ ยัยเด็กบ้านั่นน่าจะไม่เชื่อฟังง่าย ๆ หรอก

ดวงตาดุร้ายของเธอสว่างขึ้น : “ฉันมีวิธี ให้เย่อหยู่นานเป็นคนออกหน้า”

“เย่อหยู่นานเหรอ จะได้ผลเหรอ” เวินจีหยันขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงสัย

“แน่นอนว่าได้ผล ตอนนั้นเป็นเพราะเย่อหยู่นานถอนหมั้น เธอเสียใจหนักมากจนล้มป่วย แสดงว่าเธอชอบเย่อหยู่นานมากจริง ๆ ยัยเด็กบ้านั่นเดิมทีก็เป็นคนหัวรั้นดื้อดึงอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยังคงชอบเย่อหยู่นานอยู่แน่นอน ดังนั้นให้เย่อหยู่นานออกหน้าแทนต้องได้ผลแน่” ใบหน้าหลี่หยุนดูภูมิใจ ราวกับมีแผนการอะไร

“แต่ฉันได้ยินมาว่า งานเลี้ยงครั้งก่อนเวินลั่วฉิงสร้างเรื่องจนทำให้เย่อหยู่นานอับอายขายหน้ามากนะ” เวินจีหยันคิ้วขมวดเป็นปม เขารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ยาก

“ก็เพราะอย่างนี้น่ะสิยิ่งแสดงให้เห็นว่าในใจเธอยังสนใจเขาอยู่ เธอยังแคร์เย่อหยู่นาน เพราะเธอต้องการเรียกร้องความสนใจจากเย่อหยู่นาน ขอแค่ยัยเด็กบ้านั่นยังแคร์เย่อหยู่นานอยู่ เรื่องนี้ก็จัดได้ง่าย” ความคิดของหลี่หยุนแตกต่างกับเวินจีหยันโดยสิ้นเชิง เธอพูดจบก็รีบโทรหาเย่อหยู่นานทันที

บังเอิญเย่อหยู่นานก็กำลังอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าหยินหลง

“หยู่นาน หรวนหรวนถูกคุมตัวอยู่ที่สถานีตำรวจ เธอต้องช่วยหรวนหรวนนะ” เมื่อรับสาย หลี่หยุนก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา

“จะให้ผมช่วยเธอยังไง” พูดถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมา สีหน้าเย่อหยู่นานก็เคร่งเครียดขึ้นมา วันนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเวินหรวนหรวนวางยาเวินลั่วฉิง ถ้าไม่ใช่เพราะเวินหรวนหรวนให้เขาไปดูท่าทีของเวินลั่วฉิง เขาก็คงไม่ตกหลุมพรางที่เวินลั่วฉิงวางไว้ ไม่ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น

เรื่องนี้ทำให้เขาเกลียดเวินลั่วฉิง แต่เกลียดเวินหรวนหรวนมากกว่า

ตอนนี้หลี่หยุนยังคิดจะให้เขาไปช่วยเวินหรวนหรวน ช่างน่าขำจริง ๆ

“ที่จริงฉิงฉิงทำแบบนี้ก็เพราะเธอ ฉิงฉิงยังคงชอบเธออยู่ เพราะชอบเธอ ฉิงฉิงถึงได้เกลียดหรวนหรวนฝังใจ ฉะนั้นครั้งนี้ฉิงฉิงจึงไม่ยอมให้ตำรวจปล่อยตัวหรวนหรวนออกมา หยู่นาน เธอเข้าใจความหมายฉันไหม” หลี่หยุนพูดบิดเบือนความจริง ทั้งที่ความจริงเป็นความผิดของเวินหรวนหรวน แต่ฟังที่เธอพูดเหมือนกลายเป็นความผิดของเวินลั่วฉิงยังไงยังงั้น

“เพราะผม เวินลั่วฉิงเลยจงใจเอาคืนหรวนหรวนงั้นเหรอ” เย่อหยู่นานรู้สึกไขว้เขว แววตาเป็นประกาย รู้สึกสงสัย และไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ : “แต่งานเลี้ยงวันนั้นเธอ…”

เย่อหยู่นานนึกถึงเรื่องงานเลี้ยงวันนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด อดไม่ได้ที่จะโมโห

“นั่นเป็นเพราะเธอยังแคร์ เพราะอยากเรียกร้องความสนใจ” หลี่หยุนที่จริงแล้วไม่ได้รู้ความคิดของเวินลั่วฉิงเลย แต่ตอนนี้เธอทำได้แต่พูดกับเย่อหยู่นานไปแบบนั้นด้วยความมั่นใจ

“จริงเหรอครับ” เย่อหยู่นานถามย้ำอีกครั้ง แต่ในใจกลับรู้สึกดีใจไม่น้อย รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

วิธีการพูดของหลี่หยุนได้ผลจริง ๆ

เขารู้ดีว่าตอนนี้เวินลั่วฉิงไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่โง่แล้ว อีกทั้งเปลี่ยนเป็นคนฉลาดมาก และคุณปู่เวินก็ยกบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปให้กับเวินลั่วฉิงแล้ว ถ้าหากเวินลั่วฉิงยังชอบเขาอยู่ เขาก็สามารถขอเธอแต่งงานได้

“นอกจากเรื่องนี้ ฉันก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้ว ฉะนั้น เธอต้องช่วยหรวนหรวนนะ ตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั่นที่สามารถช่วยหรวนหรวนได้” หลี่หยุนฟังออกว่าน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป จึงรีบพูดเสริมอีกประโยค

“ก็ได้ ผมจะช่วย” ขณะที่เย่อหยู่นานเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นเวินลั่วฉิงพอดี เขาเลยยิ้มออกมาเล็กน้อย

เขารีบวางสายโทรศัพท์ เดินไปตรงหน้าเวินลั่วฉิง : “ฉิงฉิง”

“มีธุระอะไร” เวินลั่วฉิงปรายตามองเขา รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงดูเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน