บทที่ 204 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (2)

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเมื่อห้าปีที่ฉันถอนหมั้นฉันทำไม่ถูกต้อง ฉันทำให้เธอเสียใจ ฉันรู้ว่าเธอยังคงชอบฉัน ขอโทษนะ ฉันไม่ควรทำร้ายเธอ” เย่อหยู่นานพูดด้วยท่าทีสำนึกผิด และคุมอารมณ์ให้ปกติที่สุด

ได้ยินคำพูดเย่อหยู่นาน เวินลั่วฉิงอยากจะหัวเราะจริง ๆ เธอชอบเขาเหรอ ชอบเขามาตลอดงั้นเหรอ เขาไปเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหน

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันยินดีที่จะขอเธอแต่งงาน เรื่องระหว่างพวกเราไม่เกี่ยวข้องกับหรวนหรวน เธอปล่อยหรวนหรวนไปเถอะ พวกเราแต่งงานกันนะ” เย่อหยู่นานรู้สึกว่าเขาแสดงความจริงใจออกมาเต็มที่แล้ว เขาได้พูดว่าจะแต่งงานกับเธอต่อหน้าคนมากมาย เสมือนว่ากำลังขอเธอแต่งงานต่อหน้าทุกคน

เย่อหยู่นานตอนนี้มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก ฉะนั้นเลยพูดเสียงดัง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะได้ยินหรือไม่ เพราะเขาเชื่อว่าเวินลั่วฉิงจะต้องตอบตกลงเขาแน่นอน

ตอนนั้นเย่อหยู่นานไม่ได้คิดจะช่วยเวินหรวนหรวนจริง ๆ หรอก เพียงแค่อยากจะกระตุ้นความรู้สึกของเวินลั่วฉิงก็เท่านั้น

เวินลั่วฉิงยิ้มออกมา แล้วส่ายหน้าอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องไปที่ตัวเย่อหยู่นาน

เห็นรอยยิ้มของเธอ เย่อหยู่นานแอบดีใจ รู้สึกภาคภูมิใจมาก ดูท่าทางเธอยังชอบเขาอยู่จริง ๆ ด้วย ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดเขา เธอจึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุขขนาดนี้

เขารอให้เวินลั่วฉิงตอบตกลง เขาคิดว่าเธอต้องพูดว่า ฉันยินดี เขาคิดถึงขึ้นว่าเธออาจจะดีใจจนวิ่งเข้ามากอดเขา

ขณะนั้นเอง เย่ซือเฉินที่ยืนอยู่ชั้นบนก็มีสีหน้าเคร่งขรึมทันที เย่อหยู่นานกล้าดียังไงมาขอภรรยาเขาแต่งงาน เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง

เวินลั่วฉิงรู้สึกขำในใจ เย่อหยู่นานพูดว่ายินดีจะขอเธอแต่งงานเหรอ ทำไมเขาถึงยินดีที่จะขอเธอแต่งงานล่ะ

ช่วยเวินหรวนหรวนไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่เย่อหยู่นานทำเพื่อต้องการบริษัทเวินซื่อกรุ๊ปต่างหาก

ช่างน่าตลกสิ้นดี

“คุณเย่อ ขอโทษนะ ฉันว่านายเข้าใจผิดแล้วล่ะ” แต่เวินลั่วฉิงไม่อยากโวยวายต่อหน้าผู้คนมากมายให้ดูแย่ ถึงแม้ครั้งก่อนเย่อหยู่นานและเวินหรวนหรวนจะร่วมมือกันทำร้ายเธอในงานเลี้ยงนั้น แต่ในที่สาธารณะอย่างนี้เธอยังคงไว้หน้าเขา

ในเมื่อเรื่องวันนั้นจบไปแล้ว ผ่านไปแล้ว เธอก็ไม่คิดจะรื้อฟื้นอะไรอีก

คำพูดของเธอช่างดูห่างเหินและเย็นชามาก เธอคิดว่าเย่อหยู่นานน่าจะมีสมองพอที่จะเข้าใจในท่าทีที่เธอแสดงออกได้

แต่เหมือนเวินลั่วฉิงจะประเมินระดับไอคิวของเย่อหยู่นานสูงเกินไป ที่สำคัญคือเย่อหยู่นานเพิ่งดื่มเหล้ามา อีกทั้งดื่มไปค่อนข้างเยอะ สมองเลยอาจจะประมวลผลช้าไป

ฉะนั้น ตอนนี้เขาจึงไม่เข้าใจความหมายที่เวินลั่วฉิงสื่อออกมาเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำเขายังคิดว่าเวินลั่วฉิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

เย่อหยู่นานมองไปที่เวินลั่วฉิง รู้สึกมึนงง ไม่ใช่ว่ารักษาอาการป่วยจนหายแล้วเหรอ ทำไมตอนนี้โง่ขึ้นมาอีกแล้วล่ะ เขาพูดชัดเจนขนาดนี้ เธอยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือไง

เย่อหยู่นานอวดดีมากเกินไปแล้ว เขามั่นใจว่าเวินลั่วฉิงไม่มีทางปฏิเสธเขา ดังนั้นเขาเลยคิดเข้าข้างตัวเองว่าเวินลั่วฉิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

“ฉิงฉิง ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันรู้ว่าเป็นเพราะฉันเธอถึงได้กล่าวโทษหรวนหรวน เพราะฉันเธอถึงได้ทำแบบนั้นกับหรวนหรวน ฉันไม่อยากให้พวกเธอสองพี่น้องเกลียดกันเพราะฉันเป็นต้นเหตุ ฉันขอเธอแต่งงาน…” เย่อหยู่นานคิดแล้วคิดอีก แล้วตัดสินใจพูดอีกครั้งให้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม เพราะกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะฟังไม่เข้าใจ ฉะนั้นเขาเลยจงใจเน้นย้ำเรื่องเวินหรวนหรวนขึ้นมา

ในเมื่อเวินลั่วฉิงหาเรื่องเวินหรวนหรวนต้นเหตุก็เป็นเพราะเขา การที่เขาพูดแบบนี้ออกไป เวินลั่วฉิงต้องเข้าใจเขาแน่นอน

แต่เขากลับไม่คิดว่าคำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดออกมาเป็นการทำให้เวินลั่วฉิงตกอยู่ในสภาพที่ดูไม่ดีอย่างมาก

เพื่อผู้ชายเพียงคนเดียวถึงกับทำร้ายน้องสาวตัวเอง ยอมเป็นศัตรูกับน้องสาวตัวเองเนี่ยนะ

ผู้คนโดยรอบเริ่มซุบซิบนินทา สายตาที่มองมายังเวินลั่วฉิงนั้นเต็มไปด้วยการกล่าวโทษและดูว่าเธอไร้ยางอาย

แววตาเวินลั่วฉิงดูเคร่งขรึมมากขึ้น ดูท่าทางเย่อหยู่นานจะไม่เข้าใจความหมายของเธอ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่สนใจอะไรอีกและพูดให้ชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม

“คุณเย่อ” เวินลั่วฉิงเอ่ยปากพูดตัดบทเย่อหยู่นานขึ้นมากะทันหัน

“อืม” เย่อหยู่นานคิดว่าเธอเข้าใจเขาแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม : “ฉิงฉิง เพื่อฉัน ไม่สิ เพื่อพวกเรา เธออย่าทำให้หรวนหรวนลำบากอีกเลยนะ ฉันจะแต่งงานกับเธอจริง ๆ …”

“คุณเย่อ นายนี่มันช่างสรรเสริญ…” เวินลั่วฉิงมองเขา เอ่ยปากพูดขึ้นมา พูดได้เพียงครึ่งเดียวเธอก็หยุดพูดไปชั่วครู่

“ฉิงฉิง ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้แย่นะ เธออย่าดูถูกตัวเองนักเลย” เย่อหยู่นานเข้าใจเวินลั่วฉิงผิดไปกันใหญ่แล้ว เขาคิดว่าเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา ดังนั้นตอนที่เย่อหยู่นานพูดประโยคนี้ออกมา เขามีท่าทีหยิ่งผยองและรู้สึกทะนงตนอย่างมาก

เวินลั่วฉิงเอ่ยปากพูดต่อ หลังจากที่เย่อหยู่นานยิ้มออกมาด้วยความหลงตัวเอง : “นายนี่มันช่างสรรเสริญเยินยอตัวเองมากเกินไปแล้ว”

เธอหาเรื่องเวินหรวนหรวนเพื่อเขางั้นเหรอ เขาช่างกล้าคิดออกมาได้

“ฮ่ะ” มีคนเข้าใจในสิ่งที่เวินลั่วฉิงสื่อออกมาแล้ว เลยอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา

ขณะนั้นเย่ซือเฉินที่ยืนอยู่บนชั้นสองดวงตาก็เป็นประกาย ยิ้มออกมา อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ไม่เสียแรงที่เป็นผู้หญิงของเขา ดุดันดี เขาชอบ!

เย่อหยู่นานตะลึงงัน ผ่านไปชั่วครู่ถึงเข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิง เขาโกรธจนหน้าเขียว หน้าซีดราวกับถูกต้มจนเปื่อย

เวินลั่วฉิงไม่อยากจะสนใจเขาอีก เลยหมุนตัวเพื่อจะเดินไปทางอื่น

“เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่ายังไง เธอหมายความว่ายังไงกันแน่” แต่เย่อหยู่นานก็เข้ามาขวางหน้าเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เย่อหยู่นานดื่มเหล้าไปมากแค่ไหนเนี่ย

เดิมทีเย่อหยู่นานก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เพราะเย่หยู่เฟยกลับมาแล้ว คุณปู่จึงให้เย่หยู่เฟยเข้ามาทำงานในบริษัท อีกทั้งคุณปู่ยังมอบหมายงานหลายอย่างให้กับเย่หยู่เฟย เท่ากับยึดอำนาจบางส่วนของเขามา

ฉะนั้นเย่อหยู่นานจึงอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เขาดื่มเหล้าไปเยอะ ไม่ได้ไปบริษัท พอดีผ่านห้างสรรพสินค้า เลยเข้ามาเดินเล่น ๆ

จากนั้นเขาก็ได้รับโทรศัพท์ของหลี่หยุน คำพูดของหลี่หยุนทำให้เขามีความมั่นอกมั่นใจขึ้น ทำให้เขามองเห็นความหวังอีกทางหนึ่ง เขาจึงคิดจะแต่งงานกับเวินลั่วฉิง เพื่อให้สถานการณ์เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

เขาคิดว่าเพียงแค่เขาเป็นฝ่ายบอกรักก่อน เวินลั่วฉิงก็จะต้องดีใจจนแทบบ้า ต้องซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก

แต่ว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะปฏิเสธเขา อีกทั้งยังทำให้เขาอับอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้จะส่งผลเสียต่อเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงไม่อยากเสวนาอะไรกับไอขี้เมาคนนี้ เธอทนดมกลิ่นเหล้าไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงหันไปทางอื่นเพื่อจะหลีกหนี

“เวินลั่วฉิง เสแสร้งอะไรนักหนา เธอคิดว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเวินแล้วเจ๋งนักเหรอ เธอไม่ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างหรือไง” เย่อหยู่นานรู้สึกอับอายจนกลายเป็นโมโห เป็นเพราะดื่มเหล้าเข้าไป สมองเลยตอบสนองช้าไปหน่อย เขาไม่สามารถคุมสติตัวเองได้ เลยด่ากราดออกมาต่อหน้าผู้คน

ที่ชั้นบน แววตาดุดันของเย่ซือเฉินหรี่ลง ดูเย็นยะเยือกขึ้นหลายเท่าและมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมา

เวินลั่วฉิงยังคงไม่สนใจเขา เดินก้าวต่อไปด้านหน้า เธอขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับไอบ้านี้