ตอนที่ 137 คุณชายสามเย่หึงหวงแล้ว (4)

ตอนที่เลขาหลิวรายงานเห็นสีหน้าของประธานตัวเอง สองขาก็เริ่มรู้สึกสั่นขึ้นมา

ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกกับประธานว่า คนที่ชื่อฉิงรุ่ยไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณนาย คุณนายกับไป๋ยี่รุ่ยไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แค่พูดถึงท่าทีที่ไป๋ยี่รุ่ยทำเมื่อกี้ ถึงแม้เธอจะตาบอดก็สามารถดูออกว่าไป๋ยี่รุ่ยกับคุณนายต้องมีความสัมพันธ์กันแน่

และตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้จากไป เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคุณนายอยู่

เย่ซือเฉินหันหน้ามามองเลขาหลิว แววตาที่มองทำให้เลขาหลิวตกใจจนหัวใจเต้นไม่หยุด

จู่ๆเย่ซือเฉินก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหาเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงมองเขาตากะพริบ เห็นท่าทีของเขา เธอแอบรู้สึกตกใจ ใบหน้าแสดงความระมัดระวัง เขาจะทำอะไรกันนะ？

ในสถานการณ์อย่างนี้ เขาจะพูดเรื่อยเปื่อยไม่ได้นะ！！

เย่ซือเฉินเห็นใบหน้าของเวินลั่วฉิงมีความระมัดระวัง ในใจจึงรู้สึกสะดุ้ง ก่อนหน้านี้ที่เขาได้ข้อมูลมาพอสมควรจากปากของฉู่หลิงเอ๋อ ดังนั้นเขารู้ว่าใจร้อนกับเธอไม่ได้เป็นอันขาด

ถ้าขืนทำให้เธอโกรธ เธออาจจะหนีไปอีก

“ท่านประธานเวิน คืนนี้ทานข้าวด้วยกันครับ อวยพรให้พวกเราร่วมทำงานด้วยกันอย่างร่ารื่นครับ”เห็นได้ชัดว่าเท้าของเย่ซือเฉินช้าลง เดินไปด้านหน้าของเวินลั่วฉิงแล้วเชิญอย่างมีมารยาท

เขาได้แต่งงานกับเธอแล้ว ดังนั้นเขาไม่รีบ ไม่รีบ！ไม่รีบ！！

เวินลั่วฉิงกะพริบตารั่วๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนี้นะ？

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ ประธานเย่สละเวลามาแล้ว พวกเรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”ผู้จัดการลี่เห็นเวินลั่วฉิงอึ้งทึ้งอยู่ ไม่ได้ตอบอะไร จีงรีบตอบรับแทน

แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงก็ไม่ปฏิเสธ

คนทั้งหมดลงจากตึง ออกจากบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป

หน้าประตูของบริษัท ไป๋ยี่รุ่ยยืนอยู่ที่ข้างรถ ดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่ากำลังรอคนอยู่

ตอนที่เย่ซือเฉินเห็นไป๋ยี่รุ่ยดวงตาก็หรี่ขึ้นเล็กน้อย

เวินลั่วฉิงไม่ได้มองไปทางนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมองไม่เห็นอะไรหรือเปล่า

ที่จริงเวินลั่วฉิงเห็นอยู่ แต่เธอรู้สึกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ยมันจบไปตั้งนานแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

ฉู่หลิงเอ๋อเห็นเหตุการณ์อย่างนี้ ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นเธอก็ผลักเวินลั่วฉิงไปทางเย่ซือเฉิน

การกระทำของฉู่หลิงเอ๋อกะทันหันมาก เวินลั่วฉิงไม่ได้เตรียมตัวอะไร จึงล้มไปหาเย่ซือเฉิน

เย่ซือเฉินรีบยื่นมือออกมา โอบเอวเวินลั่วฉิงไว้รวดเร็วและเป็นธรรมชาติจากนั้นก็อุ้มไว้ในอ้อมกอดของเขา

“เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในตึก ฉันเสนอตัวแต่คุณชายเย่ก็รีบหลบหลีก เห็นฉันเหมือนเป็นพาหะนำโรค แต่ตอนนี้กลับทะนุถนอมรุ่นน้องของฉัน คุณชายเย่ทำต่างกันอย่างนี้ทำให้ฉันเสียใจมากรู้ไหม” คนที่บอกว่าเสียใจมาก ตอนนี้กำลังยิ้มหน้าบานเหมือนแมวขโมยปลาได้

ตอนที่เธอพูดจงใจพูดเสียงดังๆ ไป๋ยี่รุ่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักจึงได้ยินอย่างชัดเจน

แน่นอนว่า ฉู่หลิงเอ๋อก็ยังจงใจจะพูดให้เวินลั่วฉิงฟังด้วยเช่นกัน

เย่ซือเฉินได้ยินก็รู้สึกไม่คาดคิด แต่คำพูดนี้คุณชายเย่ก็ถือว่ารู้สึกพอใจ เขายังคงโอบกอดเวินลั่วฉิงไว้ไม่ปล่อย

คุณชายเย่มองเวินลั่วฉิง รอการตอบสนองจากเวินลั่วฉิง！！

“คุณเสียใจเหรอ？”แต่ว่าคนที่ไม่ถนัดในด้านความรักอย่างเวินลั่วฉิงไม่เข้าใจความตั้งใจของฉู่หลิงเอ๋อ จุดสนใจของเธอผิดเพี้ยนจากจุดประสงค์ไปหมดเลย เพี้ยนจนเกินขอบเขตเสียจริง

ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกวุ่นวาย

อะไรกันเนี่ย！！

เธอรู้ว่าฉิงฉิงปัญญาอ่อนในด้านความรัก แต่เธอนึกไม่ถึงว่าฉิงฉิงจะเชื่องช้าในด้านความรักขนาดนี้

เธอกำลังหมายถึงคุณชายเย่อุ้มเวินลั่วฉิงคนเดียว เลี่ยงผู้หญิงคนอื่นอย่างกะเป็นตัวนำโรคระบาด ถึ้งแม้ฉิงฉิงจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอสื่อสาร แต่เมื่อได้ยินว่าเธอเสนอตัวให้เย่ซือเฉินก็ควรจะหึงหวงหน่อยไหม？

ตอนนี้เย่ซือเฉินเป็นสามีของฉิงๆนะ？

สุดท้าย คนปัญญาอ่อนอย่างเวินลั่วฉิงก็เลี่ยงสองสิ่งนี้ไปจนสำเร็จ ขออนุญาตถามว่าฉิงฉิงทำได้ยังไงหรือ？

เย่ซือเฉินจ้องมองเวินลั่วฉิง จากนั้นก็แอบถอดหายใจหนึ่งครั้ง

เวินลั่วฉิงทางนี้ฉู่หลิงเอ๋อทำการสูญเปล่า แต่ว่าฝ่ายไป๋ยี่รุ่ยกลับได้ผลและได้ผลดีมากด้วย ไป๋ยี่รุ่ยได้เริ่มก้าวเดินมาทางพวกเขาแล้ว

เย่ซือเฉินยังคงกอดเอวของเวินลั่วฉิงไว้ เวินลั่วฉิงใช้แรงอยากจะดิ้นออก สถานที่อยากนี้เย่ซือเฉินมากอดเธอไว้มันไม่เหมาะสมเลย

เย่ซือเฉินมองไป๋ยี่รุ่ยที่กำลังเดินมา ตาหรี่ที่มีแสงความเยือกเย็น มือที่กอดเธอไว้ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก ทำให้ร่างกายเธอยิ่งเข้าประกบใกล้เขามากขึ้น

ฉู่หลิงเอ๋อมองไป๋ยี่รุ่ย แล้วมองเย่ซือเฉินต่อ ตาสลับไปมา แล้วพูดด้วยเสียงตกใจว่า“หา รุ่นน้อง ขาคุณได้รับบาดเจ็บแล้วหรือ？คุณชายเย่ รบกวนคุณด้วยนะคะ”

คุณชายสามเย่เป็นคนที่เฉลียวฉลาด ฉู่หลิงเอ๋อยังไม่ทันพูดจบเขาก็อุ้มเวินลั่วฉิงขึ้นเฉกเช่นอุ้มเจ้าหญิง

คนที่เดินตามมาข้างหลังก็ต้องตกตะลึง นี้คือผู้ชายในตำนานที่ไม่คลุกคลีกับผู้หญิง เย็นชาไร้ความรู้สึกอย่างคุณชายเย่เหรอ？

เพราะว่าการกระทำของคุณชายเย่นั้นรวดเร็วและกะทันหัน เวินลั่วฉิงจึงสะดุ้งตกใจ รวบกอดคอเขาไว้โดยสัญชาตญาณทันที

ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะมีปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณ แต่ท่าทีก็ธรรมชาติสุดๆและลงตัวสุดๆ เพราะยังไงสักเย่ซือเฉินก็เป็นสามีของเธออย่างถูกต้องตามขนบธรรมเนียม ดังนั้นเมื่อกอดคอโดยไม่รู้ตัวแล้วจึงไม่คิดที่จะป้องกันหรือขัดแย้งใดๆ

ไป๋ยี่รุ่ยหยุดเดิน ตาจ้องมือที่เวินลั่วฉิงกอดคอเย่ซือเฉินไว้ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนยากจะหยั่งถึง

ถ้ามองจากมุมของเวินลั่วฉิงก็จะไม่เห็นไป๋ยี่รุ่ย แต่คุณชายสามเย่กลับเห็นปฏิกิริยาของไป๋ยี่รุ่ยอย่างชัดเจน

คุณชายสามเย่ยิ้มอย่างสะใจ กล้าคิดจะมาพัวพันกับภรรยาของเขา รนหาที่ตายเอง！

แต่ว่าเมื่อเห็นการตอบสนองของไป๋ยี่รุ่ยก็เห็นได้ชัดว่ารู้จักกับเธอ และมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา พวกเขามีความสัมพันธ์ยังไงกันนะ？

คุณชายสามเย่อุ้มเวินลั่วฉิงเดินไปถึงข้างรถของเขา แล้วอุ้มเวินลั่วฉิงขึ้นรถ เขาช่วยเวินลั่วฉิงปิดประตูรถ จากนั้นก็เดินล้อมมาอีกข้างหนึ่ง

เขากำลังอยากจะเปิดประตูรถ เวลานั้นมือถือก็เขาก็ดังขึ้น

เย่ซือเฉินเห็นว่าเป็นเบอร์ของคุณชายห้าฉิง คิดตรองแล้วจึงกดรับสาย

“พี่สามเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เลขาหลิวโทรมาหาผม บอกว่าวันนี้ไป๋ยี่รุ่ยมีเรื่องที่บริษัทตระกูลเย่กรุ้ป เรื่องของเขากับเวินลั่วฉิงมันผ่านไปเป็นร้อยปีแล้ว แถมยัง……”เมื่อรับสายก็มีเสียงตามสายของคุณชายห้าฉิง

“นายรู้เรื่องของพวกเขาด้วยเหรอ？”ตาของเย่ซือเฉินหยีขึ้น ลดเสียงให้เบาลงเล็กน้อย เวลานี้เสียงแผ่วเบามาก แผ่วเบาจนหายใจไม่สะดวก

เย่ซือเฉินเหลือบไปมองเวินลั่วฉิงที่นั่งอยู่ในรถ ตอนนี้ประตูรถปิดอยู่ เมื่อกี้เขาลดเสียงต่ำลง เธอจึงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดในเมื่อสักครู่นี้

ระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ย？