เมื่อได้ยินคำพูดของซ่างกวนหง มู่เฉิงก็อึ้งไป ด้วยความตกใจเล็กน้อย ความดื้อรั้นบนใบหน้าของเขาก็หายไปในทันที

ให้ตายเถอะ ท่านมาสนใจเขาด้วยหรือไง？

ท่านไม่เคยพูดกับเขามาหลายปีแล้ว และยิ่งไม่อยากจะยุ่งกับเขาเลยแม้แต่น้อย หลายปีมานี้ในสายตาท่าน มีเพียงแค่รูปของเขาเท่านั้น

ท่านมักจะนั่งอยู่ในห้องทั้งวันทั้งคืน เขาคิดว่าท่านไม่ต่างอะไรกับพระที่ออกจากล้านไปบวชเลยล่ะ

วันนี้ท่านลาสิกขาแล้วเหรอ？

เขามองไปทางซ่างกวนหง ก่อนจะชะงักไป จากนั้นก็ค่อยๆ เดินมาที่เก้าอี้ข้างๆ ซ่างกวนหง จากนั้นก็นั่งลงอย่างเงียบๆ

หัวหน้าน้อยนั่งลง จากนั้นก็เหยียดขายาวอย่างคุ้นชิน ในตอนนั้น แววตาของซ่างกวนหงก็หันมา

หัวหน้าน้อยเอาขาที่ยกขึ้นวางกลับไปเหมือนเดิมอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็นั่งอย่างหลังตรง เหมือนเด็กประถมเลยล่ะ

มุมปากของผู้ดูแลจ้งยิ้มขึ้นเล็กน้อย เด็กบ้า คุณยังจะดื้อดึงอีกเหรอ？

เมื่อครู่กวนประสาทจนเกือบตายแล้ว หัวหน้าพูดเพียงครั้งเดียวก็เชื่องเหมือนแมวเลยล่ะ

อารมณ์ของผู้ดูแลจ้งนั้นดีขึ้นมาในทันที

แน่นอน คนน่ารังเกียจก็ต้องมีคนปราม

หัวหน้าน้อยก็ต้องให้หัวหน้าเป็นคนปราม

หลายปีมานี้หัวหน้าไม่สนใจเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้ และไม่สนใจเรื่องของหัวหน้าน้อยด้วย หัวหน้าน้อยเลยแทบจะลอยอยู่แล้ว

เฉิงโหรวโหรวในตอนนี้ยังไม่มีสติกลับมา เธอยังคงมองหัวหน้าน้อยด้วยความเหม่อลอย เมื่อหัวหน้าน้อยขยับตัว แววตาของเธอก็ขยับไปตามหัวหน้าน้อยเหมือนกัน

หลังจากที่หัวหน้าน้อยนั่งลง แววตาของเธอก็หยุดตามหัวหน้าน้อย จากนั้นก็ยังคงมองหัวหน้าน้อย เหมือนกับว่าแววตานั้นตามติดหัวหน้าน้อย จนไม่ขยับไปไหนเลยล่ะ

หัวหน้าน้อยหน้าตาดี ผู้หญิงธรรมดาคนไหนที่ได้เห็นหัวหน้าน้อยก็มองไม่ห่าง และอดไม่ได้ที่จะมองให้มากกว่านี้อีกหน่อย แต่ว่าไม่มีใครที่มองนานเท่าเฉิงโหรวโหรวเลย

คนที่อยู่ตรงนั้นต่างเห็น แต่ว่าทำเป็นเหมือนไม่เห็น และไม่พูดอะไรด้วย เจ้าเก้าอยากจะเตือนเฉิงโหรวโหรวสักหน่อย เจ้าเก้าใช้มือแตะไหล่ของเฉิงโหรวโหรวเบาๆ แต่ว่าเฉิงโหรวโหรวก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังคงมองหัวหน้าน้อยอย่างเหม่อลอย

เจ้าเก้าอึ้งไป โดยไม่พูดอะไรเลย

เมื่อถูกเฉิงโหรวโหรวจ้องแบบนั้น หัวหน้าน้อยกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่

สำหรับหัวหน้าน้อยคนนี้ สิ่งที่สามารถกระทบกับคนและงานของเขาได้นั้นมีไม่มาก นอกเสียจากเขาจะใส่ใจ

คนหรือเรื่องที่เขาไม่สนใจนั้น เขาก็ไม่เคยชายตามองเลยแม้แต่น้อย

หัวหน้าพูดพลางส่งสายตา หัวหน้าน้อยนั่งอย่างเงียบๆ ในตอนนี้ โดยที่ไม่ขยับไปไหน และไม่พูดอะไรเลยด้วย

อะเฉียงมองพลางรู้สึกตื่นตกใจไม่น้อยเลย เขาอยู่กับหัวหน้าน้อยมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าน้อยนั่งเงียบเป็นเวลานานขนาดนี้ และไม่พูดอะไร？

หัวหน้านั้นเก่งกาจจริงๆ ด้วย

ซ่างกวนหงมองมู่เฉิงสักพักก่อนจะไม่ได้สนใจเขาอีกเลย มู่เฉิงยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ จิบชา

หัวหน้าน้อยมาเร็วเกินไป ผลการตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออกมา หัวหน้าน้อยดื่มชาไปห้าแก้วแล้วจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว

หัวหน้าน้อยมองซ่างกวนหง ก่อนจะลองพูดขึ้น： “ท่าน……”

ปกติตะโกนจนติดเป็นนิสัยแล้ว เลยเกือบจะเรียกว่าท่านออกมาแล้ว

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นหัวหน้าน้อยจะกวนประสาทอย่างไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวหน้าก็ไม่กล้าทำตัวแบบนั้นเลย เขาเลยรีบเปลี่ยนคำพูด： “หัวหน้า……”

“หัวหน้าคนเก่าเสียไปเกือบสามสิบปีแล้ว” ซ่างกวนหงหันไปมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะมองด้วยความไร้อารมณ์ใดๆ

หัวหน้าน้อยกลับนั่งตัวตรงขึ้นมาทันที ก่อนจะมีความกลัวเล็กน้อย วันนี้ท่านเป็นอะไรกันแน่นะ？

จริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง？

นายท่านที่เขารู้จักไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ？

เขาเพียงแค่พูดผิดไปเท่านั้นเอง ท่านฉลาดขนาดนั้น ไม่มีทางฟังไม่ออกเด็ดขาด

ดังนั้นท่านหมายความว่าอะไรกันแน่？

“หัวหน้า ความหมายของหัวหน้าน้อยกำลังจะบอกว่าคุณแก่แล้ว” ผู้ดูแลจ้งเพิ่งจะโกรธหัวหน้าน้อยจนปวดท้อง ตอนนี้มันหาโอกาสได้ไม่ง่ายเลย ที่จะ ‘แก้แค้น’

หัวหน้าน้อย： “……”

หัวหน้าน้อยมองผู้ดูแลจ้งด้วยแววตาเย็นชาคู่นั้น ตาแก่ เปลี่ยนเป็นคนมีเงื่อนงำไปตั้งแต่เมื่อไหร่？

แววตาของซ่างกวนหงมองไปทางหัวหน้าน้อยอีกครั้ง พลางมองเขาเล็กน้อย แววตานั้นมันนิ่งเฉย จนทำให้ไม่รู้สึกถึงความแปลกอะไรเลยล่ะ แต่กลับทำให้หัวหน้าน้อยหนาวสั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ท่านไม่พอใจแล้วจริงๆ เหรอ？

หัวหน้าน้อยเองก็เป็นคนที่ฉลาดเป็นกรด เลยรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หัวหน้าน้อยรู้ว่าหัวหน้ากลัวว่าจะรู้เรื่องว่าเขาทำอะไรก่อนการตรวจดีเอ็นเอเข้า

ตอนที่เขาทำเรื่องนั้น ไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย ตอนที่เขามาสร้างความวุ่นวายนั้น ก็ไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่าตอนนี้เขาตึงเครียดขนาดนั้น และกลัวถูกจับได้ขนาดนี้ไปเพื่ออะไรกัน？

ท่านไม่สนใจเขามาตั้งหลายปี แถมยังไม่คุยกับเขามานานมากด้วย ทำไมวันนี้ถึงเริ่มมาสนใจเขาได้นะ？

อีกอย่างยังจะคิดบัญชีกับเขาอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย？

ทำไมจู่ๆ ท่านถึงได้เปลี่ยนไปนะ？

และก็ไม่มีใครบอกเขาก่อนเลย ถ้าเกิดว่ามีคนแจ้งเขาก่อนล่ะ？

เขาจะไม่มางั้นเหรอ？

นั่นมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ถ้าเกิดเขาไม่มาดูเรื่องที่มันน่าตื่นตาตื่นใจขนาดนี้ คงจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน

ดังนั้น ถึงจะรู้ว่าท่านจะมาคิดบัญชีกับเขา เขาก็ยังจะมาอยู่ดี

อดใจไม่ไหวที่จะรอให้ผลการตรวจดีเอ็นเอครั้งนี้ออกมาแล้ว เขาเลยยอมรับผิดกับท่านเองเสียเลย

แต่ทว่า ท่านเองก็อดทนได้เป็นอย่างดี ในเมื่อสงสัยเขามาตั้งแต่แรกแล้ว เขานั่งมาตั้งนานแล้วด้วย ท่านก็ไม่พูดอะไรเลย

จิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ ด้วย！！

“ตาแก่ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ？อยากจะแยกจากงั้นเหรอ？” หัวหน้าน้อยหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก เขาไม่กล้ากวนประสาทหัวหน้าสักเท่าไหร่ แต่ว่าผู้ดูแลจ้งไม่มีทางทนกับ ‘หายนะ’ นี้ได้แน่นอน

“หัวหน้าน้อย พวกเราแก่แล้ว หัวหน้าน้อยเองก็ไม่เด็กแล้วล่ะ ควรแต่งงานแล้ว” ครั้งนี้ผู้ดูแลจ้งไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีรอยยิ้มบนใบหน้าไม่น้อยเลย

สีหน้าของหัวหน้าน้อยนั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตาแก่นั้นมีเงื่อนงำมากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ด้วย

แต่งงานงั้นเหรอ？ทำไมเขาต้องแต่งงานด้วย？

อีกอย่าง เขาจะแต่งหรือไม่แต่งงานมันเกี่ยวอะไรกับตาแก่ด้วยเล่า？

เฉิงโหรวโหรวที่มองหัวหน้าน้อยอยู่ตลอดไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ๆ แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา

“คุณสนใจอะไรด้วยเหรอ？คุณเองก็อายุห้าสิบกว่าแล้วยังโสดอยู่เลย คุณกล้ามาสนใจเรื่องนี้ของฉันงั้นเหรอ？” หัวหน้าน้อยปากร้ายมาตลอด และไม่ได้ไว้หน้าผู้ดูแลจ้งเลยด้วยซ้ำ

ผู้ดูแลจ้งกัดฟันกรอด เด็กบ้านี่มันเก่งเรื่องการหาเรื่องคนจริงๆ เลย！

ซ่างกวนหงที่ยังโสดจนอายห้าสิบเหมือนกันก็รีบหันไปมองหัวหน้าน้อย ก่อนจะมองเขาด้วยแววตาสองข้างแบบนั้นไม่ห่าง

หัวหน้าน้อยหนักใจ ให้ตายเถอะ เมื่อครู่ปากไวไปหน่อย เลยลืมว่าหัวหน้าเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน

หัวหน้าน้อยไม่กลัวอะไรเลย แต่กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว สมองของเขานั้นเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคิดว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี

“ผู้ดูแลจ้งพูดถูก คุณควรแต่งงานแล้ว” แต่ว่าหัวหน้าน้อยยังคิดคำที่เหมาะสมไม่ออก จู่ๆ ซ่างกวนหงก็พูดออกมา

หัวหน้าน้อยตัวแข็งไป ก่อนจะรู้สึกหนักใจขึ้นมา จากนั้นก็รู้สึกเป็นลางไม่ดีขึ้นมา