คำพูดของซ่างกวนหงนิ่งและผ่อนคลาย น้ำเสียงเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงความผิดปรกติทางอารมณ์ ราวกับพูดมันขึ้นลอยๆ

แต่ผู้ดูแลจ้งรู้จักหัวหน้าตัวเองดี หัวหน้าตัวเองนั้นไม่มีทางพูดอะไรไร้สาระเป็นอันขาด

“หญิงสาวมักชอบชีวิตที่มีสีสัน เธอก็คงแค่ต้องการจะรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ” ดวงตาของผู้ดูแลจ้งเป็นประกาย แล้วจึงได้รีบอธิบายเพิ่มเติมไปอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่เขาได้ตรวจสอบข้อมูลที่เกี่ยวกับเฉิงโหรวโหรว ในใจก็นึกเห็นใจเฉิงโหรวโหรวอยู่ไม่น้อย อีกทั้งข้อมูลที่ได้มาก็ไม่มีข้อพิรุธใดๆเลย เพราะฉะนั้นในใจของเขาก็รู้สึกหวั่นไหวไปบ้างแล้วเช่นกัน

เมื่อมีความรู้สึกหวั่นไหว จิตใต้สำนึกก็อยากที่จะปกป้อง

ซ่างกวนหงมุมปากกระตุก ดูเหมือนกำลังยิ้ม แต่ก็รับรู้ไม่ได้ถึงรอยยิ้มที่มี

“หัวหน้า คุณคิดว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลใช่ไหมครับ？”ผู้ดูแลจ้งอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“การคบหาเพื่อนสักคนไม่จำเป็นต้องไปที่งานเลี้ยงแบบนั้น อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ต้องการจะคบหาสมาคมกับใคร และทุกครั้งที่เธอปรากฏตัวในงานท่าทีที่แสดงออกก็ชี้ชัดว่าเธอไม่ได้ไปเพื่อหาเพื่อนแต่อย่างใด” ซ่างกวนหงหยุดมือที่วาดภาพลงอีกครั้ง หันมองมายังผู้ดูแลจ้ง ไม่บ่อยนักที่จะอธิบายอะไรยืดยาวแบบนี้

“หัวหน้าหมายถึง ？”ผู้ดูแลจ้งตะลึงงัน ดวงตาเป็นประกาย แม้ผู้ดูแลจ้งจะตั้งคำถามไปแบบนั้น แต่ในใจก็มีคำตอบอยู่แล้ว ผู้ดูแลจ้งเป็นผู้รอบรู้ในองค์กรโกสต์ซิตี้ แม้จะเกิดอารมณ์ชั่ววูบที่ลำเอียงอยากจะปกป้อง แต่ก็ไม่ถึงกับหน้ามืดจนมองอะไรไม่ออก

ซ่างกวนหงไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้ว่าผู้ดูแลจ้งเข้าใจทุกอย่างแล้ว ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องพูดอะไรมากไปอีก

เฉิงโหรวโหรวคนนี้ ตั้งแต่แรกเลยเขาก็ไม่เชื่อว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นลูกสาวของเขา ไม่ว่าเฉิงโหรวโหรวจะน่าสงสารแค่ไหน ไม่ว่าตัวตนของเฉิงโหรวโหรวจะไร้ข้อบกพร่องยังไง ในใจของเขา ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอียงเอนไปเพียงเพราะเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

“หัวหน้า ผมเข้าใจแล้ว” ผู้ดูแลจ้งก้มศีรษะลงเล็กน้อย และถอนหายใจเงียบๆ ใช่ คนที่ไม่ได้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี ไม่มีความสามารถโดดเด่นอะไร แต่เนื้อแท้ของคนนั้นไม่ได้เปลี่ยนกันได้ง่ายๆ

ไม่ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงไร เนื้อแท้ของคนนั้นเปลี่ยนไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ลูกสาวของหัวหน้าอาจจะไม่ได้ดีเด่น ไม่ได้เพียบพร้อม แต่เนื้อแท้นั้นย่อมต้องดีแน่นอน

แต่เฉิงโหรวโหรวคนนั้น……

ไปร่วมงานเลี้ยงอยู่บ่อยๆ แม้ผู้ดูแลจ้งจะไม่ได้ติดตามเฉิงโหรวโหรวไปร่วมงานเลี้ยงด้วย และไม่เคยเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า

และหัวหน้าเองก็ไม่เคยปรากฏตัวพร้อมกับเฉิงโหรวโหรว แต่ผู้ดูแลจ้งก็เชื่อมั่นในการชี้ขาดของหัวหน้า แม้ว่าหัวหน้าจะไม่เคยเห็นมันด้วยตา แต่ก็ไม่มีทางวิเคราะห์ผิดพลาดแน่นอน

คำพูดของหัวหน้าเมื่อครู่เขาเข้าใจมันแล้ว เฉิงโหรวโหรวที่ไปร่วมงานเลี้ยงอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เพราะอยากจะรู้จักกับเพื่อนใหม่ แต่เพราะอยากจะโอ้อวด เพื่อหน้าตาหรือชื่อเสียงที่จอมปลอม

และยิ่งฟังที่หัวหน้าพูดกิริยาท่าทางของเฉิงโหรวโหรวในการเข้าร่วมงานเลี้ยงคงจะต้องมีปัญหาแน่นอน และคงจะอาศัยอำนาจรังแกคนอื่นด้วย

นี่เป็นปัญหาคุณภาพชีวิตของความเป็นคน

คนคนหนึ่งที่ต้องการได้รับการยอมรับจากคนอื่น ไม่ใช่เพราะต้องไปโอ้อวด แต่เพราะต้องมีความสามารถที่แท้จริงของตัวเอง เหมือนคุณหนูใหญ่ถัง

คุณหนูใหญ่ถังเป็นคนนอบน้อม เวลาปรกติก็แทบไม่ปรากฏตัวที่ไหน แต่คำเล่าลือที่เกี่ยวกับเธอก็ไม่เคยสร่างซา และคำเล่าลือจากคนภายนอกก็มีแต่จะยิ่งเหลือเชื่อมากขึ้นเรื่อยๆ จนแพร่สะพัดไปว่าคุณหนูใหญ่ถังไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้แล้ว

คุณหนูใหญ่ถังนั้นเก่งและมีความสามารถมากจริงๆ ！！

ผู้ดูแลจ้งกลับรู้สึกเหมือนว่าคุณหนูใหญ่ถังในตอนนี้นั้นเหมือนหัวหน้าในสมัยก่อน

เฉิงโหรวโหรวกับคุณหนูใหญ่ถัง นั้นเทียบกันไม่ได้เลย

จนถึงตอนนี้ก็ยังยืนยันไม่ได้ว่าคุณหนูใหญ่ถังนั้นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับหัวหน้าหรือเปล่า ?

“หัวหน้า อะเฉิงถูกเย่ซือเฉินต้มไปกว่าสามพันล้านที่สมาคมประมูลหงเยว่” ผู้ดูแลจ้งคิดถึงคุณหนูใหญ่ถังแล้วก็พลันคิดไปถึงวีรกรรมของหัวหน้าน้อยด้วย

“ฉันรู้แล้ว”ซ่างกวนหงไม่ได้มีปฏิกิริยาผิดปกติใดๆ เพียงตอบกลับเสียงเบาเท่านั้น

ผู้ดูแลจ้งก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ผู้ดูแลจ้งรู้ว่าแม้หัวหน้าน้อยจะทำตัวเหลวไหลไปบ้าง แต่ถ้าอะไรที่เป็นการเป็นงานก็ไม่เคยเหลวไหลเลยสักครั้ง

และเรื่องเงินสามพันล้านที่หัวหน้าน้อยแพ้ไปเห็นได้ชัดว่าหัวหน้าเองก็ไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจ

และนอกจากหัวหน้าน้อยจะเสียเงินสามพันล้านที่สมาคมประมูลหงเยว่แล้ว นอกนั้นก็ไม่มีเรื่องอะไรที่เกินขอบเขต หัวหน้าน้อยถูกเย่ซือเฉินหลอกต้มสูญเงินกว่าสามพันล้านแต่ก็ไม่ได้หาเรื่องอะไรเย่ซือเฉิน

หัวหน้าน้อยไม่ใช่คนประเภทที่แพ้ไม่เป็น และไม่ใช่คนประเภทเจ้าคิดเจ้าแค้น

ผู้ดูแลจ้งก็เข้าใจความหมายนี้ของหัวหน้าด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าอยากเห็นการแข่งขันของหัวหน้าน้อยกับเย่ซือเฉินนั้นพัฒนาอะไรไปได้มากกว่านี้

ต่อให้จะไม่ใช่เพราะคุณหนูใหญ่ถัง แต่กับหัวหน้าน้อยก็พอมีผลดีอยู่บ้าง

ปรกติหัวหน้าน้อยมักมุทะลุ และทำทุกอย่างตามอำเภอใจ นั้นก็เป็นเพราะหลายปีมานี้ หัวหน้าน้อยไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ ผู้ดูแลจ้งคิดว่าการปรากฏตัวของเย่ซือเฉินนั้น สามารถขัดเกลานิสัยท่าทีที่โอหังอวดดีของหัวหน้าน้อยลงได้บ้าง

“ทางฝั่งอะเฉิงมีท่าทียังไงกับเฉิงโหรวโหรวไหม ? ” ไม่รู้ว่าซ่างกวนหงคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆก็ถามออกมา

“ท่าทีของหัวหน้าน้อยกับเฉิงโหรวโหรว？”ผู้ดูแลจ้งนิ่งอึ้งไป：“หัวหน้าน้อยไม่ได้มีท่าทีอะไรกับเฉิงโหรวโหรว ก็ทำเหมือนกับไม่มีคนคนนี้อยู่ คุณยังไม่รู้จักหัวหน้าน้อยอีกเหรอ ? เรื่องที่เขาไม่สนใจ ก็อย่าได้คิดว่าเขาจะให้ความสำคัญอะไรเลย และเรื่องของเฉิงโหรวโหรวนั้น ท่าทีของหัวหน้าน้อยก็พอๆกับคุณ ”

“อะเฉิงไม่ได้ไปตรวจสอบเรื่องนี้？”มือที่ถือพู่กันอยู่ของซ่างกวนหงหยุดนิ่ง ดวงตาทั้งคู่ไหววูบไปชั่วขณะ

“ไม่ครับ ตอนนี้หัวหน้าน้อยกำลังให้ความสนใจกับเรื่องของคุณหนูใหญ่ถัง ตอนนี้เรื่องที่หัวหน้าน้อยทำล้วนเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่ถัง” ผู้ดูแลจ้งรีบอธิบายออกไปอย่างรวดเร็ว คำพูดของผู้ดูแลจ้งหยุดไปชั่วขณะ ใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย：“หัวหน้า มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่าครับ ？”

“แต่ไหนแต่ไรอะเฉิงเป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นมาโดยตลอด เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องของเฉิงโหรวโหรวนั้นมีพิรุธ แต่กลับไม่ไปตรวจสอบ？”สายตาของซ่างกวนหงมองไปยังภาพวาดที่อยู่ตรงเบื้องหน้า ในขณะที่พูดประโยคนี้ แววตาก็เรียบนิ่ง มองไม่เห็นความผิดปรกติใดๆ

“คุณหมายความว่าหัวหน้าน้อยน่าจะพอรู้อะไรมาบ้าง ? ”ผู้ดูแลจ้งนึกประหลาดใจ น้ำเสียงก็สูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“หัวหน้า แม้ว่าหัวหน้าน้อยจะทำตัวเหลวไหลไปบ้าง แต่เรื่องสำคัญนั้นเขาก็แยกแยะได้ อีกทั้งเขาเองก็แยกแยะถูกผิดได้ เขาไม่……”ผู้ดูแลจ้งแอบหายใจเข้าลึกๆ และแก้ตัวให้หัวหน้าน้อยอย่างไม่รู้ตัว

ซ่างกวนหงหันกลับมา มองไปที่ผู้ดูแลจ้ง ดวงตาฉายแววฉงน ：“ฉันไม่ได้สงสัยเขา”

“ห๊า ? ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้หัวหน้าหมายความว่า？” ผู้ดูแลจ้งรู้สึกมึนงงสับสน แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด หัวหน้าไม่ได้สงสัยหัวหน้าน้อยก็ดีแล้ว หัวหน้าน้อยเป็นเด็กที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็ก ตัวตนแท้ๆของหัวหน้าน้อยพวกเขาต่างก็รู้กันดี

หัวหน้าน้อยไม่มีทางทำอะไรที่ทำให้หัวหน้าเดือดร้อนแน่นอน